Όχι άλλο κάρβουνο!

Τους τελευταίους μήνες της διακυβέρνησης Σημίτη τα κανάλια ξεκίνησαν να μιλάνε για πρόωρες εκλογές. Από τότε δε σταμάτησαν καθόλου. Την περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή, συνεχώς τα μέσα ασχολιούνταν με το αν και πότε θα γίνουν πρόωρες εκλογές. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω. Μια σύντομη έρευνα θα σας βοηθήσει να διαπιστώσετε πως από τις πρώτες μέρες της κυβέρνησης Καραμανλή τα κανάλια μίλαγαν για πρόωρες εκλογές. Και συνέχισαν σε όλο αυτό το διάστημα. Άλλωστε, ο πολιτικός καιροσκοπισμός του Καραμανλή αλλά και η ανοησία μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος ευνοούσε αυτές τις συζητήσεις. Με την απέραντη εκλογολογία περάσαμε τα χρόνια Καραμανλή. Βγήκε στην κυβέρνηση το ΠαΣοΚ και τα μέσα ενημέρωσης συνέχισαν να μιλάνε για εκλογές. Στην αρχή ο "Γιώργος" θα έκανε εκλογές τον Απρίλη, γιατί δε θα κατάφερνε να αντιμετωπίσει τη χρεωκοπία. Μετά θα έκανε το καλοκαίρι. Μετά το φθινόπωρο. Τώρα μας λένε πάλι για τον Απρίλη.

Σε αντίθεση με τους κομματικούς υπολογισμούς και τους βυζαντινισμούς του συστήματος Καραμανλή, ο Παπανδρέου έχει δώσει δείγματα μιας τελείως διαφορετικής γραφής. Έχει μιλήσει ξεκάθαρα στον κόσμο σε όλη τη διάρκεια της πορείας του και ξέρουμε πως όταν λέει κάτι το εννοεί. Όπως ξέρουμε επίσης πως οι εξελίξεις μπορεί να είναι τόσο ραγδαίες που σε λίγες μέρες να αλλάξουν πολιτικοί σχεδιασμοί ετών. Τώρα ο Πρωθυπουργός έχει πει πως θέμα εκλογών δεν υπάρχει. Έχει εξηγήσει πως εκλογές θα μπουν στο τραπέζι όταν δε θα μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα από τις αντιδράσεις των διαφόρων συμφερόντων, οπότε και θα καταφύγει στο εκλογικό σώμα για να ζητήσει από τον λαό να αναλάβει την ιστορική ευθύνη που του αναλογεί.

Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να κουβεντιάζουν τα μέσα συνέχεια, για ένα χρόνο τώρα, το αν θα γίνουν πρόωρες εκλογές. Είναι παραπάνω από προφανές ότι η κουβέντα αυτή δεν έχει νόημα και επίσης εξυπηρετεί διάφορες σκοπιμότητες. Προσωπικά αισθάνομαι κουρασμένος από αυτήν την κατάσταση. Θέλω επιτέλους τα μέσα ενημέρωσης να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να ξεκινήσουν να προσφέρουν... ενημέρωση. Δε γίνεται να περνάμε τον καιρό μας με τόσο χαμηλού επιπέδου συζητήσεις. Είναι καιρός να τους γυρίσουμε την πλάτη ώστε να λάβουν το μήνυμα πως το κοινό απαιτεί ψηλότερα στάνταρντς στην ενημέρωση. Εκεί που παλιότερα έβλεπα ειδήσεις από όλα τα κανάλια, τώρα σπάνια πια ακούω τηλεόραση. Είναι επιτακτική ανάγκη να ασκηθεί πίεση στους επιχειρηματίες ώστε να αλλάξουν ρότα οι υπεύθυνοι για την agenda της ενημέρωσης.

Πέρα από την ατελείωτη εκλογολογία, έχω βαρεθεί να ακούω πως είναι όλοι ίδιοι. Ή, να επιτίθενται στον Σημίτη αφήνοντας υπονοούμενα πως ήταν... εγκληματίας, απλά για να ισοφαρίσουν την καταστροφή που δημιούργησε ο Καραμανλής. Το ίδιο θέμα με άλλα λόγια. Ε, δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν είναι ίδιοι αυτοί που μας έδωσαν ανάπτυξη και πλούτο, δημοκρατία και ισότιμη πρόσβαση στο κράτος, αυτού που έδωσαν σε ένα σωρό κόσμο μια θέση στον ήλιο, αυτοί που κουράστηκαν και πρόσφεραν τόσα για τον τόπο, αυτοί που διακινδύνεψαν και τη ζωή τους για την Ελλάδα, με αυτούς που τεμπέλιασαν, με αυτούς που συμπεριφέρονταν υποκριτικά, με αυτούς που στήριξαν τα συμφέροντα ορισμένων, με αυτούς που βόλεψαν την οικογένειά τους, το σόι τους, το χωριό τους και την εκλογική τους περιφέρεια σε βάρος της χώρας, με αυτούς που αδιαφόρησαν, με αυτούς που χρησιμοποίησαν τις θέσεις τους για να πλουτίσουν και για να ρίξουν γκόμενες ή γκόμενους και για να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς συνέπειες.

Όλα στη ζωή έχουν συνέπειες. Και αντί να κατηγορούμε τους άξιους, αντί να λιθοβολούμε και να σταυρώνουμε όσους δίνουν την ψυχή τους για το καλό του τόπου, ας αναγνωρίσουμε επιτέλους την προσφορά τους και ας ασκήσουμε κριτική σε αυτούς που μας δουλεύουνε. Πρέπει το δούλεμα να σταματήσει. Πρέπει ο πολιτικός που όλη μέρα πίνει καφέδες, ή, ακόμα χειρότερα, ούζα, στο Κολωνάκι, να πάψει να υποκρίνεται τον υπεύθυνο πολιτικό. Πρέπει ο δημοσιογράφος που τα παίρνει από διακόσιες μεριές και έχει εκατομμύρια ευρώ να πάψει να υποκρίνεται τον αδέκαστο κριτή και τον συμπαραστάτη του λαού. Πρέπει ο αδιάφορος ψηφοφόρος που αρκείται σε σκέψεις γηπέδου ή παραλίας να πάψει να αγανακτεί με αυτά που "του κάνανε". Πρέπει όλοι να τους γυρίσουμε την πλάτη μέχρι να πάρουν χαμπάρι πως οι μαγκιές δεν περνάνε πια.

Βαρέθηκα τις μαγκιές. Όπως βαρέθηκα και τις ατέρμονες επαναλήψεις των κλισέ. Όπως ο μονότονος λόγος του Σαμαρά για νέο "μείγμα" οικονομικής πολιτικής. Εγώ βαρέθηκα να τον ακούω. Αυτός δε βαριέται να το λέει συνέχεια; Αν έχει τα προσόντα για ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ας μας πει τα συγκεκριμένα μέτρα που προτείνει για να αλλάξει αυτό το ρημάδι το "μείγμα". Ας μας πει ποια κονδύλια του προϋπολογισμού θέλει αυτός να αλλάξουν. Συγκεκριμένα. Ας αποδεχτεί την πρόσκληση - πρόκληση του Υπουργού Οικονομικών να δούνε μαζί κωδικό - κωδικό στο Γενικό Λογιστήριο του κράτους τον προϋπολογισμό.

Είναι εξαιρετικά εκνευριστικό να ακούς τέτοιες προχειρότητες από έναν θεσμικό παράγοντα του μεγέθους του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Σαν τις επιπολαιότητες που έλεγε όταν ήταν στην αντιπολίτευση ο Καραμανλής. Επιπολαιότητες που τις αναπαράγουν, όπως έκαναν παλιά με τις απόψεις Καραμανλή για το "σπάταλο κράτος του ΠαΣοΚ" ή τη "διαφθορά" ή τη "δημιουργική λογιστική", τα μέσα ενημέρωσης μιλώντας για μέτρα υπέρ "της ανάπτυξης", χωρίς ποτέ να μας λένε ποια πρέπει να είναι αυτά τα μέτρα. Λες και το ότι σκέφτηκε ο Σαμαράς ότι πρέπει να υπάρξει ανάπτυξη είναι καμιά σπουδαία ιδέα που δεν την είχε σκεφτεί κανείς άλλος.

Η γνώμη μου είναι πως πολιτική δεν είναι έκθεση ιδεών επιπέδου Γυμνασίου ή Λυκείου. Και όμως, έχουμε αποδεχτεί για χρόνια από πολλούς πολιτικούς μας και από τα μέσα ενημέρωσης να έχουν αυτό το επίπεδο. Φτάνει πια. Θετική αλλαγή στις ζωές μας δεν μπορεί να προκύψει από ευχές και ασάφειες. Πρέπει να εργαστούν σοβαρά όλοι και να κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Οι πολιτικοί πρέπει να διατυπώνουν συγκεκριμένα μέτρα το αποτέλεσμα των οποίων θα έχουν μετρήσει και το οποίο θα τσεκάρουν και μετά ώστε να αναθεωρούν τις απόψεις του. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να κάνουν σοβαρή έρευνα και να λένε τα πράγματα που ανακαλύπτουν αντί να κρύβουν την αλήθεια από τον κόσμο προτιμώντας να κάνουν θεατρινισμούς στα παράθυρα των σταθμών και να εκμεταλλεύονται χυδαία την αδιαφορία και την αμάθεια του κόσμου. Και ο κόσμος πρέπει να σκεφτεί σοβαρά και να ψάξει να ακούσει διάφορες σοβαρές απόψεις για τα πράγματα.

Αν δεν δουλέψετε για να διαμορφώσετε σωστή άποψη, μην περιμένετε προκοπή στη χώρα. Η δημοκρατία γίνεται αποτελεσματική όταν ασχολούμαστε με τα πολιτικά πράγματα, όταν ενημερωνόμαστε, όταν διαβάζουμε, όταν σκεφτόμαστε, όταν κρίνουμε, όταν κάνουμε διάλογο. Με την ιδιωτεία μόνο συμφορές μπορούν να μας βρουν. Πάνω από όλα, περάστε τα όλα από το κόσκινο του ορθού λόγου. Ξαναβρείτε τη λογική που η χρήση της έκανε τόσο διάσημους τους προγόνους μας.

Όλα αυτά θέλουν βέβαια κόπο. Αν δε θέλετε να κοπιάσετε, τότε μην παραπονιέστε όταν τα πράγματα πηγαίνουν κατά διαβόλου. Αυτό ισχύει για όλους. Είδαμε τι πάθαμε με Πρωθυπουργό και Υπουργούς που δεν κοπίαζαν και πολίτες που εκστασιάζονταν με τον ανίκανο Πρωθυπουργό και πίστευαν αφελώς ότι όλοι το ίδιο είναι. Η δημοκρατία είναι σαν τα μεταξωτά βρακιά. Άμα δε θέλετε να κουραστείτε, άμα δε θέλετε δηλαδή την ευθύνη της διοίκησης της χώρας, ας φέρουμε έναν Φαραώ να προσκυνάμε και να τελειώνουμε.

Είμαι πραγματικά κουρασμένος με τα ίδια και τα ίδια. Έχω χάσει την υπομονή μου με την τεμπελιά, την βλακεία, την έλλειψη κριτικής σκέψης, το βόλεμα, την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων και την υποκρισία που επικρατεί στη δημόσια σκηνή. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τα πράγματα. Ας κάνει ο καθένας μας ό,τι μπορεί.

Γιατί περνάει τόσο βαθιά κρίση η αγορά

Είναι κοινή διαπίστωση πως ο τζίρος στην αγορά έχει πέσει πάρα πολύ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Εγώ θα ξεκινήσω από εδώ για να βγάλω ανάποδα το συμπέρασμα. Γιατί τι σημαίνει ότι έπεσε ο τζίρος; Σημαίνει ότι πριν ο κόσμος αγόραζε. Τι άλλαξε; Οι περικοπές που έκανε το Δημόσιο. Αυτό σημαίνει ότι προηγουμένως, που ο τζίρος ήταν ανεβασμένος, ουσιαστικά το Δημόσιο τροφοδοτούσε την αγορά. Δηλαδή ο ιδιωτικός τομέας ζούσε τόσο καιρό με λεφτά του κράτους.

Αυτή η απλή διαπίστωση, ότι η φούσκα του δημοσίου χρέους πέρα από τους δημοσίους υπαλλήλους εξυπηρετούσε καίρια και τον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα, συχνά παραβλέπεται. Αυτό το παράλογο πράγμα, ο ιδιωτικός τομέας να δρα ουσιαστικά ως ένας "ευρύτατος δημόσιος τομέας" (Π. Μανδραβέλης) πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Και να αρχίσει να λειτουργεί ως πραγματικά ιδιωτικός τομέας που παράγει προϊόντα και καινοτομεί, που αναλαμβάνει ρίσκα και κερδίζει με το σπαθί του κέρδη, χωρίς να περιμένει και αυτός το κράτος να τον χρηματοδοτήσει μέσα από μια σειρά αχρείαστων υπηρεσιών (από στρατόπεδα στην... Πελοπόννησο μέχρι ΤΕΙ στα Γρεβενά), αχρείαστων υπαλλήλων (διπλασιασμός μισθοδοσίας δημοσίων υπαλλήλων επί κυβερνήσεως Καραμανλή) και αδιαφανών και εγκληματικών αναθέσεων έργων και διαπλοκής επιχειρηματιών - δημοσίου.

0,75

0,75%

Μόνο.

Τόσα έγγραφα έχουν δημοσιευτεί, από το σύνολο των απορρήτων εγγράφων που έχει στη διάθεσή της η Wikileaks, τα οποία ανέβασε στο site ο στρατιώτης Bradley Manning, που, για αυτήν του την πράξη, βρίσκεται τώρα σε στρατιωτική φυλακή υψίστης ασφαλείας.

Αν με ένα τόσο μικρό ποσοστό έχει ήδη προκληθεί πανικός στην Αμερικανική Κυβέρνηση και ανησυχία στις κυβερνήσεις όλου του κόσμου, φανταστείτε τι έχει να γίνει με την πλήρη δημοσιοποίηση όλων των στοιχείων. Ο ιδρυτής της Wikileaks δεν είναι το πρόσωπο της χρονιάς που μας πέρασε. Ο Julian Assange, μαζί με τον Bradley Manning, είναι τα πρόσωπα της χρονιάς που έρχεται, αφού το 2011 θα δούμε σε όλο τους το εύρος τα απόρρητα διπλωματικά έγγραφα που διέρρευσαν στο site των αποκαλύψεων.



Οι πολίτες όλων των κρατών θα έχουν μια μοναδική ευκαιρία να δουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια της αμερικανικής διπλωματίας και να μάθουν πολλά πράγματα που δε συζητιούνται δημόσια.

Η Wikileaks, μέχρι στιγμής διάλεξε μια συντηρητική παρουσίαση των κειμένων. Με προσεκτική επιλογή τα δημοσιοποιεί λίγα λίγα, ώστε να προλάβουν τα μέσα ενημέρωσης και οι πολίτες να απορροφήσουν τις πληροφορίες. Αν δημοσιεύονταν και τα 251.287 απόρρητα έγγραφα, τότε οι σημαντικές αποκαλύψεις θα χάνονταν στην πληθώρα των πληροφοριών. Ο τεράστιος όγκος θα κάλυπτε τα πάντα. Ενώ με τη μετρημένη δημοσιοποίηση, προλαβαίνουμε να μάθουμε λεπτομέρειες και να αφομοιώσουμε την πληθώρα των πληροφοριών.



Μέχρι στιγμής, στα ελληνικά πράγματα δεν αναφέρονται πολλά διπλωματικά έγγραφα. Εντελώς ενδεικτικά παραθέτω την άποψη που φέρεται να εξέφρασε ο Μπερλουσκόνι, ότι δεν ανησυχεί πως μια κατάρρευση της Ελλάδας θα συμπαρασύρει την Ευρώπη, διότι γνωρίζει προσωπικά τον Παπανδρέου και ξέρει πως θα σώσει την κατάσταση. Ένα έγγραφο που αποκαλύπτει το κύρος που έχει ο Παπανδρέου στο εξωτερικό, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μια μεγάλη Ευρωπαϊκή δύναμη, η Ιταλία, σταθμίζει τις καταστάσεις.

Το μόνο σίγουρο είναι πως έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε. Το 2011 θα είναι μια χρονιά εξελίξεων. Ελπίζω οι πληροφορίες που θα αποκαλυφθούν να μην επισκιαστούν από την οικονομική κρίση, αλλά να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε τις αποκαλύψεις και να σκεφτούμε, ως απλοί πολίτες, για το παρόν και το μέλλον του κόσμου μας.

Παιχνίδια για μεγάλα παιδιά

Αναμφισβήτητα η είδηση της χρονιάς είναι η συνεχιζόμενη αποκάλυψη διπλωματικών εγγράφων της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών από το Wikileaks. Έγγραφα τα οποία μπορεί να μην αποκαλύπτουν κάτι το φοβερό και τρομερό, αλλά για πρώτη φορά δείχνουν ανάγλυφα στον απλό κόσμο πώς λειτουργεί η διεθνής διπλωματία και πώς βλέπει μια υπερδύναμη τις γεωπολιτικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στον πλανήτη.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση από τα κείμενα που έχουν ήδη αποκαλυφθεί είναι το σχετικά χαμηλό επίπεδο των ανθρώπων που εμπλέκονται στα ζητήματα αυτά και των αναλύσεων που παράγουν, αναλύσεις που δε θα είχαν καμία σημασία αν δεν συμμετείχαν στον καθορισμό των κινήσεων στην διεθνή πολιτική σκακιέρα. Μεγάλα παιδιά που κουτσομπολεύουν, φτιάχνουν και διασπείρουν φήμες, ενθουσιάζονται και απογοητεύονται, σχεδιάζουν κινήσεις αποβλέποντας σε κέρδος για τα κράτη τους και προσπαθούν να μαντέψουν αν οι κινήσεις αυτές θα είναι πετυχημένες ή αν θα αποτύχουν, άνθρωποι που πίσω από την ασφάλεια του απορρήτου των επικοινωνιών εκφράζουν απόψεις που δεν επιδέχονται αντιλόγου και κριτικής, δίνουν την εικόνα ενός παιχνιδιού για ενηλίκους παρά σοβαρής και ψύχραιμης διαμόρφωσης των συνθηκών του εικοστού πρώτου αιώνα.

Το δεύτερο πράγμα που μου κάνει εντύπωση είναι η ευκολία με την οποία ένας απλός στρατιώτης απέκτησε πρόσβαση στα απόρρητα αυτά έγγραφα. Αν ο ίδιος δεν είχε ομολογήσει την πράξη του, ούτε που θα ξέραμε πώς τα έγγραφα αυτά βγήκαν στη δημοσιότητα. Το σύστημα πληροφοριών της υπερδύναμης είναι εξαιρετικά ευάλωτο. Φανταστείτε τον χαμό που θα γινότανε αν απόρρητα έγγραφα του υπουργείου Εξωτερικών έβλεπαν το φως της δημοσιότητας στην Ελλάδα σε αντίστοιχη ποσότητα με αυτά που έβγαλε το wikileaks από την Αμερική! Η κριτική για την κυβέρνηση θα ήταν δριμεία και όλοι θα απαιτούσαν παραιτήσεις υπουργών. Αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι ότι η ασφάλεια των πληροφοριών είναι εξαιρετικά ευάλωτη και πως δεν υπάρχει πραγματικά απόρρητο για κάποιον που έχει τη θέληση και τα μέσα να το καταστρατηγήσει.

Αντί όμως να επικεντρωθεί η Αμερικανική κυβέρνηση στο ζήτημα της ασφάλειας των πληροφοριών, αντιδρά με έναν σπασμωδικό τρόπο και επιτίθεται στο ιερό θεμέλιο των δημοκρατικών κοινωνιών, στην ελευθερία της πληροφόρησης, απειλώντας και κατηγορώντας τον ιδρυτή της wikileaks για προδοσία (λες και μπορεί κανείς να είναι προδότης μιας χώρας της οποίας δεν είναι πολίτης!) και κινητοποιώντας τους δορυφόρους της ώστε να συλληφθεί και να διωχθεί ο άνθρωπος που απλά δημοσίευσε τις πληροφορίες που έφτασαν στα χέρια του, πληροφορίες που ντροπιάζουν την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και φέρνουν σε δύσκολη θέση κυβερνητικούς αξιωματούχους σε όλο τον κόσμο.

Αυτή η επίθεση απέναντι στο δικαίωμα του πολίτη για ενημέρωση είναι εξαιρετικά σημαντική και αποκτά ιστορικές διαστάσεις. Αυτή την περίοδο διαμορφώνονται οι κανόνες για τη λειτουργία των νέων μέσων και οι παραδοσιακές εξουσίες από την αρχική τους αμηχανία περνούν σε μια συντονισμένη προσπάθεια να λογοκρίνουν το ίντερνετ. Στην προσπάθειά τους αυτή επιστρατεύονται νόμοι που φτιάχτηκαν από την κυβέρνηση Μπους για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και όλος ο πλανήτης γίνεται τόπος μιας πολιτικής και οικονομικής σύγκρουσης εξουσιών που αντιστρατεύονται την ανοιχτή κοινωνία των πολιτών. Τα αποτελέσματα αυτής της σύγκρουσης θα καθορίσουν τον αιώνα που έρχεται.

Το blog τάσσεται με αυτούς που προασπίζονται την ελευθερία του λόγου, θεωρώντας την θεμέλιο λίθο της δημοκρατίας. Οι πολίτες δεν μπορούν να σιωπούν και να αφήνουν άλλες εξουσίες να καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού αντί για αυτούς. Όλοι μαζί μπορούμε να υπερασπιστούμε την ανοιχτή κοινωνία που με θυσίες έφτιαξαν οι πρόγονοί μας.

Ηλιθιότητας συνέχεια...

Διαβάζω την ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας για τον ξυλοδαρμό Χατζηδάκη. Λέει ότι είναι αποτέλεσμα της στάσης του κόμματος ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Μας λένε οι συντάκτες της ανακοίνωσης ότι "κάποιοι" (πάντα αυτό είναι σκοτεινό και μυστηριώδες στις ανακοινώσεις και ποτέ δε μας αποκαλύπτουν ποιοι είναι αυτοί, μάλλον για να μας κρατάνε σε σασπένς!) ενοχλήθηκαν από την "αντίσταση" της Νέας Δημοκρατίας στην προσπάθεια της κυβέρνησης να φέρει "εργασιακό μεσαίωνα" και για αυτό... έδειραν τον Χατζηδάκη.

Προφανώς οι συντάκτες της ανακοίνωσης, δηλαδή ο πρόεδρος του κόμματος και οι επιτελείς του, στερούνται στοιχειώδους αντίληψης της πραγματικότητας. Από αυτά που λένε συνάγω το συμπέρασμα πως το μυαλό τους δεν αρκεί για την ορθή διοίκηση περιπτέρου, πόσο μάλλον μιας χώρας. Πού θα σταματήσει αυτή η ανοησία;

Κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, υπάρχουν πολλοί λόγοι που οδηγούν ορισμένους κάφρους σε τέτοιες πράξεις βίας. Τα λεφτά που χάνουνε, η οικονομική δυσπραγία στην οποία ήλθε η χώρα, η αποτυχημένη σας διακυβέρνηση, το νοσηρό κλίμα το οποίο και εσείς θρέψατε για "κάποιους" που κλέβουνε τα λεφτά του λαού... Η λίστα δεν έχει τέλος. Αλλά όχι, κανείς δε θα έδερνε τον Χατζηδάκη επειδή η Νέα Δημοκρατία κάνει ηρωικό αγώνα υπέρ των εργαζομένων. Έλεος πια. Σοβαρευτείτε επιτέλους!

Αίσχος: Οι ηλίθιοι έχυσαν αίμα

Έδειραν σήμερα τον πρώην υπουργό της Νέας Δημοκρατίας Κ. Χατζηδάκη κατηγορώντας τον για κλοπή. Δε μας είπαν οι εγκληματίες που βιαιοπράγησαν ποια ακριβώς κλοπή έκανε ο κύριος Χατζηδάκης. Τι ακριβώς του καταλογίζουν; Σε ποια υπόθεση εμπλέκεται και βάσει ποιων στοιχείων ο λαϊκός δικαστής - δήμιος αποφάσισε την τιμωρία του ενόχου;

Ο Κ. Χατζηδάκης, όπως και ο κάθε Χατζηδάκης φέρει τεράστιες ευθύνες γιατί διόγκωσε το δημόσιο προσλαμβάνοντας και τακτοποιώντας κόσμο, γιατί δεν προχώρησε σε απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, γιατί οι μεταρρυθμίσεις που έκανε ήταν μισές και για άλλα παρόμοια πολιτικά λάθη. Έχει πολιτικές ευθύνες και αυτές εξετάζονται στις εκλογές. Και όχι στα δικαστήρια. Ούτε στους δρόμους.

Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ψήφισε τον κύριο Χατζηδάκη και τον οδήγησε στη Βουλή μετά την πρώτη θητεία της Νέας Δημοκρατίας στην Κυβέρνηση και τον ξαναψήφισε μετά την πανωλεθρία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό θα πει πως οι ψηφοφόροι δεν του καταλόγισαν ούτε καν τις πολιτικές ευθύνες που είχε ως βασικός υπουργός στην κυβέρνηση που κατέστρεψε τη χώρα με τις πολιτικές της επιλογές, πόσο μάλλον ευθύνες ποινικές.

Αλλά όχι, αυτό δεν έχει σημασία, γιατί μερικοί κύριοι αποφάσισαν πως δίκιο είναι η τσαντίλα τους και παραβαίνοντας κάθε δημοκρατική αρχή ξυλοκόπησαν τον άνθρωπο καταγγέλλοντάς τον ως κλέφτη.

Οι άνθρωποι που το έκαναν αυτό, πέρα από εγκληματίες και φασίστες είναι και ηλίθιοι. Η ηλιθιότητά τους έγκειται στο ότι η διάλυση της χώρας δεν επήλθε από κλεψιές, που αυτοί όντας Κλουζώ και Πουρό ανακάλυψαν δι επιφοιτήσεως, αλλά από λανθασμένες πολιτικές επιλογές οι οποίες στηρίχτηκαν σε ευρείες πλειοψηφίες. Όταν ο ελληνικός λαός στήριζε αυτούς που μοίραζαν τριχίλιαρα και θέσεις στο δημόσιο σε βάρος κάθε έννοιας ορθού λόγου, τότε δεν μπορούν σήμερα μερικοί να παραμιλάνε και να βλέπουν παντού κλέφτες που τους έφαγαν τα ωραία τους λεφτά.

Προτού κατηγορήσετε κάποιον για κλοπή αναλογιστείτε από πού και ως πού δικαιούστε τα λεφτά που θεωρείται ότι σας έφαγαν. Τι παράγετε και σας χρωστάνε κάποιοι λεφτά; Για να μπορείς να κάνεις ορθή κριτική, πρέπει να έχεις κάνει πρώτα ορθή αυτοκριτική. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα σε μια κοινωνία που διαρκώς δικαιολογεί τον εαυτό της και τα περιμένει όλα από κάποιους τρίτους.

Απάντηση στον Ντίνο Χριστιανόπουλο

Έδωσε μια συνέντευξη πρόσφατα ο μεγάλος Θεσσαλονικιός ποιητής στο Έθνος, στην οποία είπε ότι η κρίση είναι κατασκευασμένη. Το βασικό του επιχείρημα ήταν πως ο ίδιος δεν βλέπει την κρίση για την οποία μιλάνε στα κανάλια.

Αυτός είναι ένας επαρχιώτικος τρόπος να βλέπει κανείς τα πράγματα. Το ότι δε βλέπεις κάτι στην καθημερινότητα της ζωής σου, δε σημαίνει πως αυτό δεν υπάρχει. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα νούμερα, για να δούμε το μέγεθος του προβλήματος.

Ο ποιητής προσπαθεί να δώσει ένα φιλοσοφικό επιχείρημα για τη θέση του, αλλά δεν αγγίζει την καρδιά των πραγμάτων που είναι τα οικονομικά μεγέθη. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το 2009 τα έσοδα του κράτους ήταν 55,5 δις ευρώ. Τα βασικά έξοδα του κράτους, και όταν λέω βασικά έξοδα εννοώ τους μισθούς, τις συντάξεις, τα δημόσια έργα, και όχι την αποπληρωμή του χρέους μας και τους τόκους, ήταν 64,5 δις ευρώ. Τόσο απλά.

Όταν σου λείπουν 9 δις ευρώ για να πληρώσεις τα βασικά σου έξοδα, και τώρα μας λείπουν, γιατί μετά την χρεοκοπία του Ντουμπάι σταμάτησαν να μας δανείζουν οι δανειστές μας και άρα μας λείπουν τα επιπλέον χρήματα που χρειαζόμαστε και δεν καλύπτονται από τα έσοδά μας, έχεις μεγάλο πρόβλημα.

Τι έγινε τώρα; Ο Παπανδρέου κατάφερε να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός στήριξης που δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία της Ένωσης και έχουμε λεφτά για να εκπληρώσουμε τις βασικές μας υποχρεώσεις, κερδίζοντας χρόνο για να νοικοκυρέψουμε τα οικονομικά μας. Έγιναν κάποιες περικοπές, 5,6 δις, στην περίοδο Ιανουαρίου - Ιουνίου, το 2010, οι οποίες προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων στον ελληνικό λαό. Φανταστείτε αντί για τα 5,6 δις μέσα σε 6 μήνες να έπρεπε να κόψουμε 9 δις σε μια νύχτα!

Τα νούμερα, λοιπόν, δηλαδή ο ορθός λόγος, μας δείχνει μια εικόνα ξεκάθαρη, εικόνα που τα αισθήματα του ποιητή για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν μπορούν να τη δώσουν.

Συνοψίζοντας, αγαπημένε Ντίνο, όχι μόνο δεν κρίνεις τα οικονομικά μεγέθη ενώ πας να μιλήσεις για μια οικονομική κρίση, αλλά και βγάζεις συμπεράσματα από μια κατάσταση με μηχανισμό στήριξης και μιλάς για την κατάσταση που θα υπήρχε αν δεν είχαμε τον μηχανισμό στήριξης. Μπορεί στην ποίηση να είσαι εξαιρετικός, αλλά στο συγκεκριμένο ζήτημα του ορθού λόγου έκανες λάθος.

Και ένα τελευταίο σχόλιο, περί εκλογών. Λες Ντίνο ότι όλοι το ίδιο βλάπτουν την Ελλάδα. Ε, όχι, ρε Ντίνο, δεν είναι όλοι το ίδιο. Λες ότι απογοητεύτηκες το 1965. Ίδια είναι η Ελλάδα του 1965 με την Ελλάδα του 2010; Θυμήσου πώς ζούσαν τότε οι Έλληνες, πού βρισκόταν η ελευθερία, η δημοκρατία, η ευημερία του λαού και πού βρίσκεται ο ίδιος λαός σήμερα. Τι συνθήκες επικρατούσαν το 1965 και τι συνθήκες επικρατούν σήμερα.

Νομίζεις πως όλα αυτά έγιναν από έναν αυτόματο πιλότο; Για την αλλαγή αυτή του γένους αγωνίστηκαν πολλοί άνθρωποι και του αγώνα αυτού ηγήθηκαν προσωπικότητες φοβερές, τις οποίες εσύ δεν ψήφισες επειδή άφησες την παλιά απογοήτευση να δηλητηριάσει την κρίση σου, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης, ο Κωνσταντίνος ο Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Δεν είμαστε το ίδιο με το 1965 και δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Κάποιοι ωφέλησαν την Ελλάδα πολύ, κάποιοι την έβλαψαν πολύ. Κάποιοι ωφέλησαν λίγο, κάποιοι έβλαψαν λίγο. Δυστυχώς δε μας έκανες την τιμή να προσφέρεις την ψήφο σου προς όφελος της πατρίδας. Ευτυχώς, μας τίμησες με τα ποιήματά σου.

Και η Αθήνα μπορεί να γίνει όμορφη!

Θυμάμαι με πόση ευχάριστη έκπληξη είδα φοβερό μουσικό σύνολο να δίνει κυριολεκτικά συναυλία κλασσικής μουσικής μέσα στο Μετρό του Παρισιού. Κατεβαίνοντας τις σκάλες ήρθαν στα αυτιά μου καταπληκτικοί ήχοι. Μετά από λίγο, μαγεμένος, είδα αρκετούς μουσικούς με τα όργανά τους να παίζουν και να δίνουν κομμάτι από την ψυχή τους για να ομορφύνουν τη ζωή των Παριζιάνων.

Δεν μπορώ παρά να συγκρίνω αυτά που ζω στο εξωτερικό με αυτά που ζω στην Αθήνα. Και η σύγκριση μου προκαλεί κατάθλιψη.

Περπατώ στο Λονδίνο και αισθάνομαι σαν να ζω στην εξοχή. Καθαριότητα, ησυχία, ηρεμία στους δρόμους. Στο Βερολίνο ξαναεκτίμησα την ομορφιά του πρασίνου. Στη Ρώμη, τα μνημεία αναδεικνύονται σε κάθε διασταύρωση. Παντού, οι πολίτες ζουν υψηλή ποιότητας ζωή. Μόνο στην Αθήνα, από την Δυτική Ευρώπη, αισθάνομαι σαν να ζω σε τριτοκοσμική πόλη. Βρωμιά, όσο δεν παίρνει, πάμφτωχοι παράνομοι μετανάστες, θόρυβος, κόρνες, μποτιλιαρίσματα απίστευτα, και παντού γκρι. Η ζωή στην Αθήνα δεν αντέχεται. Και αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις στην ψυχολογία και την υγεία των πολιτών.

Ο Κακλαμάνης μας κοροϊδεύει. Όχι μόνο έχει καταστρέψει την πόλη με τις πολιτικές τους επιλογές ως Δήμαρχος Αθηναίων, αλλά έχει το θράσος να λέει πως η Αθήνα είναι καθαρή και δεν έχει προβλήματα. Ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος και πρέπει να φύγει πριν καταστραφεί εντελώς η πόλη, πριν ρημάξουν τελείως οι ζωές μας.

Σε αυτές τις εκλογές κατεβαίνει υποψήφιος ένας άνθρωπος που έχει σταθεί κοντά στον αδύναμο, που έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά του από θέσεις ευθύνης, που αγαπάει και νοιάζεται πραγματικά για την πόλη και τους πολίτες, που έχει ευαισθησία και μυαλό, που βάζει τις παραγωγικές του δυνάμεις στην υπηρεσία του πολίτη. Ένας άνθρωπος που έχει όραμα για την πόλη και υπόσχεται να μας δώσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.

Θεωρώ πως είναι υποχρέωσή μας ως πολίτες να στηρίξουμε την υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη. Είναι η πρώτη φορά που είμαι τόσο περήφανος για μια πολιτική μου επιλογή στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ένας άνθρωπος καθαρός, ασυμβίβαστος, αποτελεσματικός, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις, προοδευτικός που παλεύει να αλλάξει την πόλη μας. Νιώθω πως είναι ηθική αλλά και πολιτική μου υποχρέωση να τον ψηφίσω και να ζητήσω από όλους σας να στηρίξετε την προσπάθειά του. Πριν να είναι αργά.

Οι επιλογές έχουν συνέπειες

Οι Έλληνες είναι παιδιά, είχε πει ο Αιγύπτιος ιερέας στην αρχαιότητα. Από ό,τι φαίνεται όμως, παιδιά παραμένουν και τώρα. Ένα βασικό χαρακτηριστικό που αποκτάται κατά τη διαδικασία της ενηλικίωσης, δηλαδή η ανάληψη ευθύνης για τις πράξεις μας, δε φαίνεται να υπάρχει σε σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Με λίγα λόγια, είναι επιτακτική ανάγκη να ωριμάσουμε. Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας είναι πολύ μικρός και από ό,τι φαίνεται δε στοχεύουμε να τον αξιοποιήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως η ζωή δε θα μας κάνει καμία χάρη. Θα είναι αμείλικτη μαζί μας και θα υποστούμε αναγκαστικά και βίαια, με τον τρόπο που η φύση λειτουργεί, τις συνέπειες των επιλογών μας.

Όταν το 2004 μια μεγάλη μερίδα του κόσμου αποφάσισε να αλλάξει σελίδα σε μια Ελλάδα που έβαζε μεγάλους στόχους και τους πετύχαινε, σε μια Ελλάδα που ευημερούσε όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της, και έβγαλε στη διακυβέρνηση της χώρας ανθρώπους που είχαν ήδη αποδειχτεί πως είναι απατεώνες, ανθρώπους δηλαδή που μαφιόζικα έστελναν φυλλάδια στους παπάδες της χώρας με σκοπό να δολοφονήσουν ηθικά τον Γεώργιο Παπανδρέου, αυτή η απόφαση ήταν βέβαιο πως θα είχε συνέπειες.

Γρήγορα φάνηκε πως η νέα κυβέρνηση έβαλε τη χώρα στον αυτόματο πιλότο, αυτό ακριβώς που κατήγγειλε προεκλογικά ότι έκανε το ΠαΣοΚ και ασχολήθηκε με τη διανομή των κομματιών εξουσίας του ελληνικού δημοσίου. Η μοιρασιά των φέουδων ήταν η αποκλειστική απασχόληση του Καραμανλή, ο οποίος τηρούσε ισορροπίες, εξαργύρωνε γραμμάτεια και τοποθετούσε τους κολλητούς του σε θέσεις κλειδιά, ανάβοντας το πράσινο φως για μια άνευ προηγουμένου αναποτελεσματικότητα αλλά και λεηλασία του δημόσιου χρήματος.

Με το σκόπιμα πρόωρο τέλος της πρώτης διακυβέρνησης Καραμανλή, η Ελλάδα ήταν διαλυμένη. Απόδειξη για αυτό ήταν οι πυρκαγιές που κατέστρεψαν κυριολεκτικά τεράστιες εκτάσεις της ελληνικής επικράτειας, στις οποίες έχασαν τη ζωή τους πολλοί άνθρωποι, και τις περιουσίες τους ακόμα περισσότεροι. Το αίμα όμως που χύθηκε δεν ήταν αρκετό για να συνεφέρει το εκλογικό σώμα, το οποίο αδιαφόρησε για την πατρίδα και έδειξε ενδιαφέρον μόνο για την πάρτη του. Με διορισμούς στο δημόσιο, τριχίλιαρα και περαιτέρω διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος έδωσε το ΟΚ για μια νέα διακυβέρνηση Καραμανλή.

Η δεύτερη διακυβέρνηση του Καραμανλή στάθηκε ολέθρια για τον τόπο. Το ρημαγμένο πλοίο βυθίστηκε, και ο καπετάνιος εγκατέλειψε το σκάφος με πρόωρες εκλογές, μόλις 2 χρόνια από την νίκη του και την λαϊκή εντολή να κυβερνήσει τον τόπο. Στον έναν χρόνο που ακολούθησε, ο Παπανδρέου, ένας πολιτικός που διαχρονικά υπηρετούσε με ευθύνη, εντιμότητα και αποτελεσματικότητα το εθνικό συμφέρον, κατέβαλε τιτάνιες προσπάθειες ώστε το ελληνικό κράτος να μπορεί να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις, ώστε να βρεθεί χρονική ανάσα για να αλλάξει ειρηνικά το δημοκρατικό μοντέλο του ελληνικού κράτους.

Οι προσπάθειες αυτές βρίσκουν απέναντι μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, η οποία επιμένει στην παιδική αλλά καταστροφική ανωριμότητα που επέδειξε τα τελευταία χρόνια. Ζητούν δηλαδή από τον Παπανδρέου παροχές χωρίς να ενδιαφέρονται για την πραγματική κατάσταση του ελληνικού κράτους. Αγκιστρώνονται στην ευημερία που τους χάρισαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σημίτη, εθνική παρακαταθήκη την οποία εκμεταλλεύτηκε μικροκομματικά ο Καραμανλής, αδιαφορώντας για την Καταστροφή που σχεδόν μας αγκαλιάζει, και κατηγορώντας τον Παπανδρέου και προβαίνοντας σε πράξεις που χαρακτηρίζονται από παραλογισμό, τυφλό συναισθηματισμό, αναποτελεσματικότητα και κακοήθεια.

Είναι προφανές πως για να μπορέσει να αποφύγει ο τόπος την Καταστροφή και να ορθοποδήσει δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Είναι αδήριτη ανάγκη να ξυπνήσει ο ελληνικός λαός, να ανανήψει και να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες που του αναλογούν. Οι επιλογές, οι αποφάσεις, τα λόγια και οι πράξεις μας έχουν συνέπειες και αυτός ο νόμος της ζωής δεν αναιρείται όσο πολύ και αν το ποθεί κάποιος, ακριβώς επειδή είναι νόμος της φύσης και δεν εξαρτάται από τους φανταστικούς κόσμους που χτίζουν στα κεφάλια τους οι άνθρωποι.

Ο ερχόμενος χρόνος αποτελεί μια μοναδική πρόκληση για τον απλό πολίτη. Η ενηλικίωση σε πολιτικό επίπεδο, που δεν έγινε τόσα χρόνια, πρέπει να γίνει τώρα για να μην καταστραφούμε. Η ζωή δε θα μας περιμένει. Ποτέ δεν περίμενε καμία κοινωνία και κανέναν πολιτισμό και δεν πρόκειται να κάνει εξαίρεση για μας. Οι αποφάσεις που παίρνουμε θα έχουν συνέπειες, όπως είχαν και οι αποφάσεις που πήραμε τα προηγούμενα χρόνια. Και δεν υπάρχει κανένας να μας φυλάει από τις καταστροφικές συνέπειες των αυτοκαταστροφικών επιλογών μας.

Η γιατρός και η νοσοκόμα

Συχνά οι ασθενείς θεωρούν πως η νοσοκόμα τους τους φροντίζει περισσότερο από τη γιατρό. Πολλές φορές η νοσοκόμα αφιερώνει περισσότερο χρόνο δίπλα στον άρρωστο, βοηθά την ψυχολογία του, του λέει καλούς λόγους που έχει ανάγκη να ακούσει, τον βοηθά να περάσει την άχαρη αυτή περίοδο της ζωής του. Ωστόσο δεν είναι η νοσοκόμα αυτή που επιλύει το πρόβλημα της υγείας του ασθενούς. Δεν έχει τις γνώσεις για να το κάνει αυτό και δεν προσποιείται πως τις έχει.

Αν λυθεί το πρόβλημα του αρρώστου δια της σύγχρονης ιατρικής, σε αυτό θα έχουν συμβάλει οι γνώσεις, τα προσόντα και οι ικανότητες του γιατρού. Πολλές φορές η γιατρός δεν έχει τον χρόνο να αναπτύξει συναισθηματικές σχέσεις με τον άρρωστο, αλλά αυτό δεν μειώνει τη σημασία του ρόλου του στη βελτίωση της υγείας του.

Σε αυτές τις εκλογές το συναίσθημα έρχεται να επισκιάσει τη λογική. Και όπου επικρατεί σκοτάδι, όπου οι αποφάσεις δεν φωτίζονται από το φως της λογικής, τα αποτελέσματα είναι κακά, μερικές φορές δε γίνονται και καταστροφικά.

Υπάρχουν υποψήφιοι οι οποίοι κατεβαίνουν στις εκλογές για να εκφράσουν το συναίσθημα δυσαρέσκειας απέναντι στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται το πρόβλημα του τόπου. Επειδή η θεραπεία είναι δυσάρεστη, δηλαδή, αυτοί συμπονώντας τον άρρωστο συμπάσχουν μαζί του και εκφράζουν τον πόνο του. Αλλά αυτοί οι υποψήφιοι δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα της χώρας. Επειδή η προσέγγισή τους είναι συναισθηματική, η καλή τους διάθεση εξαντλείται μπροστά στα αμείλικτα προβλήματα που θέτει η πραγματικότητα.

Μπορεί η νοσοκόμα να βοηθά συναισθηματικά τον άρρωστο στις ώρες τις δυσκολίας του, αλλά βοηθά πραγματικά στην επίλυση των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει όταν εκτελεί τις οδηγίες της γιατρού. Όπως δε θα εμπιστευόμασταν μια νοσοκόμα που κάνει του κεφαλιού της, έτσι δεν πρέπει να εμπιστευτούμε και υποψήφιους που δε διαθέτουν λογικά επεξεργασμένες λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Πρέπει να πάρουμε το μέλλον του τόπου τόσο σοβαρά όσο παίρνουμε και την υγεία μας.

Επίπεδο Γυμνασιόπαιδων!

Ο ένας, ασκεί έντονη κριτική στις κυβερνήσεις της Ελλάδος και έχει να πει καλά λόγια μόνο για τη δικιά του διακυβέρνηση. Μας λέει διαρκώς πως μόνο εκείνος πήρε μέτρα για να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας, ενώ αποσιωπά το γεγονός ότι όταν έπεσε, ήμασταν στα πρόθυρα του ΔΝΤ. Και δεν ξεχνά ποτέ πως ο άλλος είναι υπεύθυνος για την πτώση του.

Ο άλλος, κλείνει επίσημη δήλωση - απάντηση στη συνέντευξη του πρώτου λέγοντας "καληνύχτα σας", λες και απευθύνεται σε συμμαθητή του στο σχολείο. Είναι τόσο τραγική η δήλωση αυτή, που δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο κόσμος δεν τους παίρνει ακόμα με τις (μεταφορικές) ντομάτες. Είναι επίπεδο αυτό ανθρώπων που πήραν ή θέλουν να πάρουν την ψήφο πολλών Ελλήνων για να σχηματίσουν κυβέρνηση;

Τι να πω...

Υ.Γ. Ο Μητσοτάκης πάλι ανέφερε το αγαπημένο του θέμα, τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Φρίττω και μόνο που σκέφτομαι τι ζημιά θα μπορούσε να κάνει ένας τέτοιος φαύλος πολιτικός αν δεν υπήρχε και αυτή η έρμη η μονιμότητα. Δε μας εξήγησε όμως γιατί η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα θα μειωθεί αν αυξηθεί η ανεργία από τον δημόσιο τομέα. Τι έχει στο μυαλό του; Να γλυτώσει κάποια λεφτά το κράτος από τους μισθούς και να τα μοιράσει σαν επιχορηγήσεις στις επιχειρήσεις;

Με επιχορηγήσεις, δε λύνεται το ζήτημα της ανάπτυξης. Ή, για να το πω πιο ορθά, της υπανάπτυξης της χώρας.

Δεν ντρέπονται καθόλου!

Όταν όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι φώναζαν για μείωση των δαπανών, Αριστερά και Δεξιά τους κατήγγειλαν ως νεοφιλελεύθερους. Η μεν Αριστερά φώναζε κατά της κακής Ευρώπης και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, η δε Δεξιά με την πολιτική της πάτησε γκάζι στις δαπάνες και έβαλε όλον τον κόσμο στο δημόσιο. Σε αυτούς δε που δεν μπόρεσε να βάλει στο δημόσιο, τους μοίρασε τριχίλιαρα.

Και τώρα, όταν ο Γιούνκερ λέει πως το ελληνικό πρόβλημα απασχολούσε σοβαρά τους Ευρωπαίους, βγαίνει και η Αριστερά και η Δεξιά και θριαμβολογούν! Αν είναι ποτέ δυνατόν. Μα δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι τι γίνεται; Δεν μπορώ να φανταστώ πώς σκέφτονται. Οπωσδήποτε δεν σκέφτονται με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε λογική. Οι σκέψεις τους δεν έχουν καμία λογική!

Αυτά όσον αφορά τις ευθύνες τις δικές μας. Αν θέλουμε να δούμε και τις ευθύνες των Ευρωπαίων, είναι προφανές ότι πρέπει να κληθούν οι πολιτικές ηγεσίες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Κεντρικής Τράπεζας να δώσουν εξηγήσεις και να μην κάνουν τους έκπληκτους. Η πολιτική ενίσχυσης της Γερμανικής και της Γαλλικής οικονομίας μέσα από την σπατάλη του Ευρωπαϊκού Νότου είναι βαθιά προβληματική. Και το γεγονός ότι δεν είναι μόνη η Ελλάδα με αυτό το μεγάλο έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο πρέπει να μας προβληματίσει για το τι πρόκειται να συμβεί όταν η κρίση περάσει και στις άλλες άσωτες οικονομίες της Ευρωζώνης, οικονομίες που ωφελήθηκαν από τη νομισματική σταθερότητα, επλήγησαν όμως στο εμπορικό τους ισοζύγιο.

Η επανάσταση της καθημερινότητας

Με το πρόγραμμα Εύδοξος οι φοιτητές δηλώνουν ηλεκτρονικά τα βιβλία που θέλουν να πάρουν, βλέπουν τα περιεχόμενα και ένα ενδεικτικό κεφάλαιο σχεδόν από κάθε βιβλίο που μπορούν να επιλέξουν, μαθαίνουν πού είναι το βιβλιοπωλείο και ποιες ώρες μοιράζει τα βιβλία και ξέρει πόσα αντίτυπα υπάρχουν διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή.

Όταν ήμουν φοιτητής στην Ιατρική της Αθήνας, πέρναγαν μήνες για να αρχίσουμε να παίρνουμε βιβλία. Πολλές φορές έπρεπε να φτάσουν τα Χριστούγεννα για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε να διαβάζουμε. Τώρα, για πρώτη φορά στα νεώτερα χρόνια, οι φοιτητές μπορούν να πάρουν αμέσως τα βιβλία τους, την επομένη της ηλεκτρονικής επιλογής τους.

Αυτή η μικρή αλλαγή επηρεάζει πολύ τις ζωές χιλιάδων φοιτητών. Τέτοιες επαναστάσεις χρειαζόμαστε για να αρχίσει να βελτιώνεται η ποιότητα της ζωής μας στην Ελλάδα. Πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια, τώρα μόλις αρχίζουν και γίνονται. Κάλιο αργά παρά ποτέ βέβαια. Ας αλλάξει επιτέλους η ζωή μας προς το καλύτερο.

Και δε μιλάω καν για τα θετικά του προγράμματος στο κράτος. Που θα μπορεί επιτέλους να δει ποιοι είναι οι αιώνιοι φοιτητές και να περιορίσει τις δαπάνες του, βάζοντας ορθολογικά κριτήρια στον καθορισμό του κόστους.

Καλή ακαδημαϊκή χρονιά εύχομαι σε όλους! Προχωρήστε τις σπουδές σας με ενθουσιασμό, και σπάστε τη μιζέρια και την απαισιοδοξία που μας τυλίγει.

Αήθης επίθεση σε έναν Μεγάλο Ηγέτη

Όποιος μελετήσει ιστορία βλέπει ξεκάθαρα την αβυσσαλέα επίθεση που δέχτηκαν οι μεγάλοι ηγέτες από τους συγχρόνους τους. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν το μεγαλείο ακόμα και όταν η ιστορία γράφεται μπροστά στα μάτια τους. Υποτιμούν, αντιστέκονται και διώκουν κορυφαίες προσωπικότητες που τολμούν να ξεφύγουν από την μετριότητα των συγχρόνων τους και να υψώσουν το ανάστημά τους παίρνοντας τη μοίρα των πραγμάτων στα χέρια τους.

Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα. Πόσες δολοφονικές απόπειρες έγιναν κατά του Βενιζέλου; Πόσοι έβριζαν (και ακόμα βρίζουν) τον Ανδρέα Παπανδρέου, διαβάλλοντας τον χαρακτήρα και την πολιτική ενός ακέραιου και ιδιοφυούς πολιτικού; Το "ανθ' ημών, Γουλιμής" έχει μείνει με σκούρα γράμματα στη νεώτερη ελληνική ιστορία. Το αποκορύφωμα της κατάντιας μας αποτελεί η δολοφονία Καποδίστρια.

Όχι πως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν καλύτεροι. Ο Θεμιστοκλής εξορίστηκε, ο Μιλτιάδης πέθανε στη φυλακή, στον Περικλή επιβλήθηκε πρόστιμο. Αλλά δεν ήταν μόνο τα πολιτικά πάθη που τύφλωναν τους προγόνους μας και τους οδηγούσαν να έχουν ηλίθιες απόψεις. Ο Φειδίας κατηγορήθηκε για απατεώνας, ο Πλάτωνας πουλήθηκε δούλος, ο Σωκράτης αναγκάστηκε να πάρει κώνειο.

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση είναι η αήθης συμπεριφορά του Λαζόπουλου, ο οποίος σήμερα ξεσπάθωσε για άλλη μια φορά κατά του Κώστα Σημίτη. Αποκάλεσε έναν σοβαρό και πραγματικά μεγάλο πολιτικό μέτριο, υποτίμησε τη διακυβέρνησή του συνδέοντάς τη με σκάνδαλα και αμφισβήτησε την ορθότητα της ένταξής μας στην ΟΝΕ.

Κατά τη γνώμη μου οι ιστορικοί του μέλλοντος θα καταγράψουν τον Κώστα Σημίτη ανάμεσα στους μεγάλους ηγέτες που γνώρισε η Ελλάδα. Η πολιτική του δε χρειάζεται τη δική μου υποστήριξη. Τα χρόνια τα οποία ζήσαμε επί δικής του διακυβέρνησης μόνο ως μια Χρυσή Εποχή μπορούν να χαρακτηριστούν. Είδαμε πλούτο και ανάπτυξη άνευ προηγουμένου. Αποκτήσαμε αυτοπεποίθηση που μας έλειπε. Αποκτήσαμε κύρος. Ήμασταν στο παρά πέντε να ολοκληρώσουμε την υπερεκατονταετή προσπάθεια του Γένους να εκσυγχρονιστούμε.

Δυστυχώς, υπερίσχυσαν αυτοκτονικές τάσεις και ακυρώσαμε σε μια χαρούμενη παραφροσύνη όλα όσα πετύχαμε εκείνα τα χρόνια. Το αποτέλεσμα εκείνων των επιλογών το πληρώνουμε σήμερα. Τα νούμερα είναι αμείλικτα και δεν επιδέχονται διαφωνιών. Όταν επί Νέας Δημοκρατίας διπλασιάστηκε η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων και το κράτος έφτανε να χρησιμοποιεί τον μισό προϋπολογισμό για να πληρώσει μισθούς, καταλαβαίνετε πως δεν έχουν δικαιολογία αυτοί που επιμένουν να κρατούν τα μάτια τους κλειστά. Ηλίθιοι, που τολμούν ακόμα και σήμερα να ζητούν από το κράτος να δώσει λεφτά που δεν έχει, ενώ διαμαρτύρονται απέναντι σε αυτούς που πετύχαμε να μας δανείσουν την ύστατη στιγμή.

Είμαι πραγματικά οργισμένος, γιατί η βλακεία ορισμένων, η έλλειψη πληροφόρησης, η κακή προαίρεση και η έλλειψη κριτικής σκέψης έφεραν συμφορές σε όλους μας. Η οργή μου μεγαλώνει όταν βλέπω αυτούς τους ανθρώπους να πολεμούν με μένος την τελευταία ελπίδα για να ορθοποδήσει ο τόπος. Μας σπρώχνουν στην καταστροφή και δεν μπορώ να το ανεχτώ αυτό. Γι' αυτό μετατρέπω την οργή μου σε λόγο και φωνάζω σε όλες τις κατευθύνσεις, βάλτε επιτέλους τη λογική σας να λειτουργήσει. Κοιτάχτε τους αριθμούς. Το κράτος δεν μπορεί να γεννήσει λεφτά. Οι υποχρεώσεις του κράτους είναι τεράστιες, με το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού να πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις. Και αυτοί που μας οδήγησαν εδώ έχουν το θράσος να εμφανίζονται τιμητές. Φτάνει πια.

Εκσυγχρονίσου ταλαίπωρη Ελλάδα, γιατί σε περιμένουν σκοτεινά χρόνια.

Γιατί αυτό που είπε η Πελέκη ήταν σημαντικό

Υπάρχει μια αξιοσημείωτη σιωπή για αυτά που είπε η κ. Πελέκη για το Βατοπέδι. Και αυτό είναι παράξενο, γιατί αυτή ουσιαστικά είναι η πρώτη που βάζει τον Καραμανλή στο κάδρο για το σκάνδαλο που διέλυσε την κυβέρνησή του.

Μέχρι τώρα οι δημοσιογράφοι άφηναν να εννοηθεί πως για όλα έφταιγε ο Ρουσόπουλος. Αυτός, ως γνωστός του Εφραίμ και της παρέας του, ενορχήστρωσε την όλη υπόθεση. Ο Καραμανλής έβγαινε λάδι. Τουρισμό έκανε ο Καραμανλής στο Βατοπέδι και δεν είχε σχέση με την υπόθεση.

Στην πορεία όμως αποκαλύφθηκε πως είχε ρόλο στο σκάνδαλο και ο διευθυντής του γραφείου του Πρωθυπουργού. Μετά από μια σειρά ηλίθιων δηλώσεων του στυλ "μα δεν ήμουν όντως διευθυντής στο γραφείο του Πρωθυπουργού, είχα άλλον τίτλο", μαθαίνει η ελληνική κοινωνία ότι ο διευθυντής του Πρωθυπουργικού γραφείου επί Καραμανλή φέρεται να συμμετέχει στο σκάνδαλο ενεργά.

Κατά έναν παράδοξο τρόπο, κανένας δεν αναρωτιέται για αυτό το γεγονός. Τα μέσα ενημέρωσης δε ρωτάνε το καυτό ερώτημα: για ποιον λόγο φέρεται να ανακατεύεται ο διευθυντής του Πρωθυπουργικού γραφείου; Όλοι αποφεύγουν να κάνουν τη σαφή σύνδεση μεταξύ των δύο, λες και το Πρωθυπουργικό γραφείο να μην έχει... Πρωθυπουργό.

Και ξαφνικά, δηλώνει η κ. Πελέκη, η συμβολαιογράφος των επίμαχων συμβολαίων και σύζυγος του Βουλγαράκη που είναι ένας από τους εμπλεκόμενους Υπουργούς, ως μάρτυρας και όχι ως κατηγορούμενη όπως ψευδώς άφησε να εννοηθεί ο κ. Σαμαράς, ότι υπήρχε πολιτική απόφαση από τον τότε Πρωθυπουργό για να προχωρήσουν οι ανταλλαγές των ακινήτων.

Αποσαφηνίζει δηλαδή τελείως την εικόνα που είχαν σκοπίμως αφήσει με πολλά κενά τα μέσα ενημέρωσης, με τον ισχυρισμό πως ο Καραμανλής είχε αποφασίσει και οι Υπουργοί εκτελούσαν τις αποφάσεις του.

Τα μέσα ενημέρωσης επέβαλαν μια περίεργη ομερτά στην υπόθεση αυτή. Αν και ορισμένα μέσα χτύπησαν λυσσαλέα τον Ρουσόπουλο στην αρχή του σκανδάλου, όταν βγήκαν στο φως ενδείξεις για τον ουσιαστικό ρόλο του Καραμανλή στο σκάνδαλο αρνήθηκαν να τον καταγγείλουν, να ενημερώσουν τον κόσμο για την πιθανή ανάμειξη και να διερευνήσουν σε βάθος τον ρόλο του πρώην Πρωθυπουργού.

Η ομερτά δε σταματά στα μέσα ενημέρωσης, αλλά συνεχίζεται και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αν και καταδίκασε πολιτικά τον Ρουσόπουλο και τον Βουλγαράκη ο Σαμαράς, στήριξε πλήρως τον αποτυχημένο και από ό,τι φαίνεται ένοχο Καραμανλή, και η στήριξη αυτή εκτείνεται σε όλα τα ζητήματα, από το Βατοπέδι μέχρι τα ψευδή στοιχεία που δήλωνε η Ελλάδα στο εξωτερικό.

Αυτή η στήριξη με κάνει να σκεφτώ πως και τα μέσα και η νέα ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας εξοφλούν συμβόλαια. Ο Καραμανλής έκανε ό,τι μπορούσε να τους στηρίξει όταν είχε την εξουσία· τώρα ήρθε η σειρά τους να στηρίξουν αυτόν.

Υποκρισία

Σοκαρίστηκε το Πρώτο Θέμα επειδή, λέει, ο Μπουτάρης συζήτησε το ενδεχόμενο να προβληθεί πορνό από τη δημοτική τηλεόραση. Μιλάμε για το έντυπο του Θέμου Αναστασιάδη, που έχει γίνει γνωστός στο Πανελλήνιο από την τηλεοπτική εκπομπή του, στην οποία, μαζί με τη σάτιρα, παρουσιάζει και ημίγυμνες νεαρές γυναίκες.

Η εκπομπή του, την οποία για ένα διάστημα μοίραζε και με την εφημερίδα του, δεν πρέπει να μας σοκάρει. Αλλά η δήλωση του Μπουτάρη σοκάρει το Πρώτο Θέμα. Αν αυτό δεν είναι υποκρισία, τότε οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους.

Το Πρώτο Θέμα έχει πάρει μια υπερσυντηρητική στροφή, ειδικά στα λεγόμενα εθνικά θέματα, και εκφράζει εθνικιστικές αντιλήψεις. Σα να μην έφτανε αυτό, τώρα αποφάσισε να μας ενημερώσει για τη συγκεκριμένη πρόταση του κ. Μπουτάρη, επιλέγοντας αυτή τη θέση από το σύνολο των θέσεων ενός εξαίρετου υποψηφίου για εμπορικούς λόγους. Ποντάρει δηλαδή στον πουριτανισμό για να αυξήσει την αναγνωσιμότητα του site.

Επειδή η υποκρισία, ανεξάρτητα για τους λόγους που κρύβονται πίσω από αυτήν, είναι κακή, αποφάσισα να το σχολιάσω σήμερα. Δεν μπορεί να κάνεις μια περιουσία παρουσιάζοντας ημίγυμνες κοπέλες και γυμνές φωτογραφίσεις, παίρνοντας συνεντεύξεις από πορνοστάρ και δίνοντας συνεντεύξεις για τους εφηβικούς σου... οργασμούς, και μετά να παριστάνεις τον σοκαρισμένο επειδή κάποιος είπε να δείξει η δημοτική τηλεόραση της Θεσσαλονίκης αυτό που οι Θεσσαλονικείς βλέπουν στο βίντεό (ή τώρα πια, στο κομπιούτερ) τους.

Ας αφήσουμε την υποκρισία στην άκρη και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά. Χωρίς να προσπαθούμε να διεγείρουμε τα πάθη για να πουλήσουμε ενημέρωση. Αν προτιμούμε το πάθος, ας ασχοληθούμε με τις σαπουνόπερες ή το πορνό. Και ας αφήσουμε τα προσχήματα.

Να σταματήσει η κοροϊδία!

Χρόνια τώρα οι διάφοροι φορείς και τα θεσμικά όργανα έχουν εθιστεί στο ψεύδος, την έλλειψη πληροφόρησης, την ακρισία και τον παραλογισμό. Ε, καιρός είναι αυτός ο εθισμός να σταματήσει.

Εξέδωσε σήμερα ο Ιατρικός Σύλλογος της Αθήνας ένα δελτίο τύπου. Ξεκινάει με κάτι πολύ λογικό: ότι η φοροδιαφυγή πρέπει να τιμωρείται και οι ιατροί πρέπει να ελέγχονται από τα όργανα της πολιτείας. Λέμε ναι στους ελέγχους, λέει ο Ιατρικός Σύλλογος. Για να το αναιρέσει στην αμέσως επόμενη παράγραφο.

Έχει μια εξαίρεση, λέει, ο νόμος για την περαίωση. Δεν αφήνει αυτούς που έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία να κάνουν περαίωση. Να κλείσουν δηλαδή τις φορολογικές τους διαφορές με το Δημόσιο χωρίς να γίνει έλεγχος. Και για αυτόν τον λόγο, ο Ιατρικός Σύλλογος της Αθήνας ζητά να καταργηθεί η παράγραφος αυτή. Ώστε να μπορούν να αποφύγουν τον έλεγχο και αυτοί που έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία.

Ο παραλογισμός του δελτίου τύπου είναι προφανής. Όπως προφανές είναι και το θράσος των συντακτών του δελτίου. Σε καμιά άλλη κοινωνία δε θα μπορούσαν κάποιοι τέτοιοι τύποι να κοροϊδέψουν κατάμουτρα τους πολίτες. Να λένε δηλαδή πως θέλουν τους ελέγχους και για αυτόν τον λόγο να ζητάνε να μη γίνει έλεγχος στους μεγαλογιατρούς με τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, την οποία Κύριος οίδε πως απέκτησαν.

Ποντάρουν προφανώς στο ότι κανένας εκπρόσωπος του Τύπου δεν πρόκειται να τους ελέγξει για τους παραλογισμούς τους. Πως κανένα μέσο ενημέρωσης δε θα τους ασκήσει κριτική για αυτά που λένε. Ποντάρουν στον εθισμό στο ψέμα από τον οποίο πάσχει η ελληνική κοινωνία.

Αντί ο Ιατρικός Σύλλογος της Αθήνας να ενδιαφέρεται για την περαίωση αυτών που έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία, θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για τις συνθήκες εργασίας των ιατρών, για την ανεργία των νέων ιατρών, για την ιατρική εκπαίδευση που πρέπει να είναι διαρκής και σύγχρονη.

Να ενδιαφερθεί δηλαδή για τα προβλήματα που έχουν να κάνουν με την ιατρική και όχι με το βόλεμα φορολογικών εκκρεμοτήτων. Από ό,τι φαίνεται όμως η νοοτροπία του βολέματος έχει πολύ γερά ερείσματα και μέσα στον Ιατρικό Σύλλογο.

Την αξιοπρέπειά σου την έχεις χάσει εδώ και καιρό

Μίλησε ένας συνδικαλιστής των ιδιοκτητών φορτηγών και είπε πως το μόνο που τους έχει απομείνει είναι η αξιοπρέπειά τους και γι' αυτό θα αγωνιστούν για τα συμφέροντά τους. Οι ιδιοκτήτες των φορτηγών εκβιάζουν την ελληνική κοινωνία για να συνεχίζουν να αποκομίζουν τεράστια κέρδη σε βάρος των υπολοίπων, σε βάρος ακόμα και των ίδιων τους των οδηγών. Και τώρα που υπάρχει μια μικρή κινητικότητα στο ζήτημα των αδειών, απειλούν θεούς και δαίμονες.

Όταν ζητάς να ζεις σε βάρος της κοινωνίας, τότε έχεις χάσει την αξιοπρέπειά σου. Γιατί αξιοπρέπεια σημαίνει να θες να ζεις από τον κόπο σου και από το έργο που παράγεις. Αξιοπρέπεια σημαίνει να ζεις από την εργασία σου και να προσφέρεις μέσω της εργασίας σου στην κοινωνία.

Το να ανοίξει το επάγγελμα δεν επηρεάζει την αξιοπρέπεια των ιδιοκτητών. Δεν τους διώχνει κανείς από την εργασία τους. Αυτό που τους μένει μετά την απελευθέρωση είναι αυτό που θα έπρεπε να είχαν και πριν: η δουλειά τους. Αλλά από ό,τι φαίνεται δεν ενδιαφέρονται για τη δουλειά. Αλλά για το εύκολο κέρδος.

Τέτοιες παρασιτικές αντιλήψεις έφεραν τη χώρα στα χάλια που είμαστε τώρα. Όσο θα συνεχίζουμε να μπερδεύουμε τον παρασιτισμό με την αξιοπρέπεια, δε θα έχουμε θέση ανάμεσα στα ανεπτυγμένα κράτη που προσφέρουν ευημερία στους πολίτες τους.

Τι σηματοδοτεί ο Ανασχηματισμός

Ενώ έχουν περάσει μόλις λίγοι μήνες από τον Χειμώνα, αισθάνομαι σαν να έχουν περάσει χρόνια. Αυτό είναι αλήθεια τόσο για την προσωπική μου ζωή, όσο και για τα πολιτικά πράγματα στον τόπο μας. Έχουν γίνει τόσα πράγματα τους τελευταίους μήνες, έχει συμπυκνωθεί τόσο πολύ ο πολιτικός χρόνος, που ένας ανασχηματισμός δε μας έκανε καμία εντύπωση αν και η κυβέρνηση δεν έχει κλείσει ούτε έναν χρόνο από την ορκωμοσία της.

Το πρώτο πράγμα που σηματοδοτεί ο ανασχηματισμός, είναι πως το αεροπλάνο προσγειώθηκε. Μπορεί να υπήρχαν πολλές αναταράξεις κατά την αναγκαστική προσγείωση, μπορεί να υπέστη ζημιές το αεροπλάνο, μπορεί να προσγειωθήκαμε έξω από το αεροδρόμιο, αλλά προσγειωθήκαμε. Η Ελλάδα απέφυγε την άμεση χρεωκοπία στην οποία μας είχε οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια η προηγούμενη κυβέρνηση. Οι έκτακτες συνθήκες που οδήγησαν τον Πρωθυπουργό να είναι και Υπουργός Εξωτερικών δε συντρέχουν και σε αυτή την περίοδο.

Το δεύτερο πράγμα που επικοινωνεί η μορφή της νέας κυβέρνησης είναι πως δίνεται μεγάλη έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Υπάρχει υπουργός Επικρατείας με αντικείμενο τις μεγάλες διεθνείς επενδύσεις, υπάρχει νέο Υπουργείο Ανάπτυξης, με Υπουργό που έχει αποδείξει τις ικανότητές του και έχει πολύτιμη σχετική εμπειρία, ενισχύεται και, επιτέλους, εκσυγχρονίζεται το Υπουργείο Εσωτερικών.

Τρίτον, βλέπουμε πως επιμερίζονται συγκεκριμένες αρμοδιότητες και εντατικοποιείται το έργο της κυβέρνησης. Για να γίνουν συγκεκριμένα πράγματα μέσα σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα πρέπει να ασχοληθούν πολλοί πολιτικοί. Δεν είναι λογικό όλες οι ευθύνες να πέφτουν σε ένα άτομο όταν πρέπει να γίνουν πολλά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και αυτό φαίνεται να το καταλαβαίνει καλά ο Πρωθυπουργός.

Δυστυχώς τα Μέσα Ενημέρωσης δεν συμβαδίζουν με τις ανάγκες των καιρών. Πάλι ασχολούνται με τα παραπολιτικά, πάλι δημιουργούν και διασπείρουν φήμες, πάλι αποτυγχάνουν να πιάσουν το νόημα των πραγμάτων. Ελπίζω αντί να βρουν απήχηση στον κόσμο και να συμβάλλουν στην οπισθοδρόμηση, να τεθούν στο περιθώριο της δημόσιας ζωής.

Ο Μεγάλος Ασθενής

Συνηθίζω να κοιτάζω μερικά βήματα μπροστά. Αυτή τη στιγμή η συζήτηση γίνεται γύρω από τις παθογένειες τις δημόσιας διοίκησης. Η αλήθεια είναι πως το ελληνικό κράτος πρέπει να μεταρρυθμιστεί εκ βάθρων. Επικεντρώνοντας όμως το βλέμμα μας σε αυτό, χάνουμε το ευρύτερο πρόβλημα της Ελλάδος. Για να το πω με αριθμούς, όταν μας τρομάζει το ποσοστό του ελλείμματος επί του ΑΕΠ, το δέντρο είναι το έλλειμμα, ενώ το δάσος είναι το ΑΕΠ.

Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι η λειτουργία των Ελλήνων, ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους, τους γύρω τους, τους θεσμούς. Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι η έλλειψη παραγωγικότητας, δημιουργικότητας, καινοτομίας. Όχι η λειτουργία του δημόσιου τομέα αυτή καθεαυτή. Αλλά μόνο ως μέρος του ευρύτερου προβλήματος.

Με ένα απλό παράδειγμα θα περιγράψω τη χρεοκοπία, σε επίπεδο λειτουργίας, της χώρας. Κυρία ζητάει πληροφορίες σήμερα από τους υπαλλήλους της Vodafone για το νέο iPhone. Της δίνουν το φυλλάδιο της εταιρίας για τον Σεπτέμβρη. Ένα φυλλάδιο που έχει το iPhone 4 σε φωτογραφία στο εξώφυλλο, αλλά δε λέει τίποτα μέσα στις σελίδες για αυτό.

Η αλλαγή του κράτους είναι το πρώτο βήμα. Το μεγάλο στοίχημα όμως για τη χώρα βρίσκεται στη νοοτροπία του συνόλου των πολιτών και για την οικονομία στον τρόπο λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα.

Θεσμοί στην Ελλάδα...

Πας σε μια υπηρεσία. Έχεις ξεχάσει να φέρεις μαζί σου ένα από τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Ο υπάλληλος στο επισημαίνει. Ποια είναι η αντίδρασή σου;

Εμένα όσες φορές μου έχει συμβεί αυτό, στενοχωριέμαι με την απροσεξία μου, φεύγω και επιστρέφω με το δικαιολογητικό. Φαίνεται όμως πως πολλοί Έλληνες έχουν άλλη νοοτροπία. Αντί να κατηγορήσουν τον εαυτό τους, κατηγορούν τον υπάλληλο. "Γιατί με ταλαιπωρείς;" του λένε. "Δεν μπορείς να μου κάνεις τη δουλειά για την οποία έχω έρθει παρόλα αυτά;" ρωτάνε. Μπορεί να του βάλουν και τις φωνές.

Αυτό που δεν συνειδητοποιούν είναι πως αυτοί οι θεσμοί λειτουργούν πάνω και πέρα από τα πρόσωπα. Πως ο υπάλληλος εφαρμόζει τους νόμους και δεν κάνει ό,τι θέλει. Και πως οι νόμοι υπάρχουν για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Πως αν αρχίσουμε να κάνουμε εξαιρέσεις όταν εφαρμόζουμε τους νόμους, τότε στο τέλος θα ζημιωθούμε όλοι μας, καθώς οι προστατευτικές δικλείδες των νόμων θα έχουν αρθεί.

Είναι δύσκολο να ζεις σε έναν τόπο που έχει μια τόσο στραβή νοοτροπία για τους θεσμούς. Είναι κατανοητό πως συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες δεν επέτρεψαν στον λαό μας να συμβάλει στη δημιουργία του πολιτισμού στον οποίον καλούμαστε να ζήσουμε σήμερα. Δεν είχαμε Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση, Διαφωτισμό, δε συμβάλλαμε στην επιστημονική έρευνα και την τεχνολογική παραγωγή, δε διαμορφώσαμε τους θεσμούς με τους οποίους λειτουργεί ένα σύγχρονο δυτικό κράτος.

Οι δυσκολίες λοιπόν είναι πολλές. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να πάμε μπροστά από το να τις καταλάβουμε και να προσπαθήσουμε να τις αλλάξουμε. Αν θέλουμε να γίνουμε ένα εύρυθμο κράτος, έχουμε πολλά βήματα να κάνουμε.

Το Δημόσιο πρέπει να υπηρετεί τον πολίτη

Είναι της μόδας να μιλάμε για τον ρόλο που πρέπει να έχει το δημόσιο στην υπηρεσία του πολίτη. Όπως και σε πολλά άλλα θέματα, μια παρεξήγηση υπάρχει στο σημείο αυτό. Πρώτα από όλα, δε χάνει κάποιος την ιδιότητα του πολίτη επειδή εργάζεται για το Δημόσιο. Όσο πολίτης είναι αυτός που θέλει να εξυπηρετηθεί από μια υπηρεσία του δημοσίου, άλλο τόσο πολίτης είναι και αυτός που τον εξυπηρετεί. Και δεύτερον, το ότι το δημόσιο πρέπει να υπηρετεί όλους τους πολίτες, δε σημαίνει πως οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να είναι σκλάβοι των υπολοίπων. Αντίθετα, το δημόσιο πρέπει να υπηρετεί τόσο τους υπαλλήλους του όσο και τους υπολοίπους.

Το σημείο αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή, γιατί έρχονται στη δημοσιότητα αντιλήψεις που θεωρούν τους υπαλλήλους μη-πολίτες και τους εξαιρούν από την κατηγορία των πολιτών, δημιουργώντας ένα κλίμα πολεμικό μεταξύ των κοινωνικών ομάδων.

Με την στρεβλή αντίληψη περί δημοσίου, καταλήγουμε σε διχαστικές καταστάσεις, με τους Έλληνες χωρισμένους σε αντίπαλα στρατόπεδα τα οποία αντιμάχονται το ένα το άλλο. Έτσι, αντί να εξυπηρετηθεί κάποιος από μια υπηρεσία και αντί ο υπάλληλος να εργαστεί, φτάνουμε να ταράζονται οι άνθρωποι, να λογοφέρνουν και να χάνουν την ησυχία τους.

Αιτία αυτού του προβλήματος είναι η στρεβλή αντίληψη περί θεσμών που υπάρχει στην Ελλάδα. Αλλά για αυτό θα μιλήσουμε σε επόμενη ανάρτηση.

Τελικά υπάρχει και η άλλη Ελλάδα!

Νόμιζα πως ήταν ρητορικό σχήμα. Αλλά τελικά είναι πραγματικότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που σου χαμογελούν και χωρίς να είναι η δουλειά τους σε εξυπηρετούν και σε βοηθάνε.

Πρώτη μέρα στα ελεγκτήρια του ΚΟΣΜΟΣ της Κηφισίας σήμερα. Υπάλληλοι νέοι, από άλλες υπηρεσίες και εταιρείες, χαμογελαστοί, να μας καλωσορίζουν και να μας φέρνουν ό,τι χρειαζόμαστε. Από κοστολόγιο φαρμάκων μέχρι κάδο για τα σκουπίδια.

Σαν να μη βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Έκπληκτοι, διαπιστώνουμε μια άλλη Ελλάδα, μια Ελλάδα που βοηθάει, που καλωσορίζει, που χαμογελάει.

Δεν μπορώ παρά να φανταστώ πως θα ήταν η χώρα αν η συμπεριφορά αυτή ήταν γενική και δεν περιοριζόταν στο εναλλακτικό σύμπαν του ΚΟΣΜΟΣ. Ειλικρινά, θα αρκούσε για να μετατραπεί η χώρα σε παράδεισο. Δε χρειάζονται πολλά για να γίνουν το χαμόγελο και η καλή διάθεση μεταδοτικά. Δε χρειάζονται πολλά για να θελήσεις και συ να γίνεις εξυπηρετικός, πέρα από αυτά που ορίζουν τα καθήκοντά σου.

Στο χέρι μας είναι να αφήσουμε οριστικά πίσω μας την κακή Ελλάδα.

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν...

Πάλι το ρίξαμε στην ιστορία. Θυμηθήκαμε τώρα το θωρηκτό Αβέρωφ. Να δούμε αύριο για ποιον αιώνα θα συζητάμε. Πόσο κατώτερη είναι αυτή η χώρα των περιστάσεων...

Ξέρουμε γιατί θέλουμε να γίνουμε Δύση;

Ας το πω από την αρχή ξεκάθαρα: Τέλειο κράτος δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι είμαστε ατελείς, το σύμπαν είναι ατελές, είναι αφελές σε τέτοιες συνθήκες να περιμένουμε ένα τέλειο κράτος. Πάντα και παντού θα υπάρχουν προβλήματα.

Και φυσικά, και στη Δύση υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα. Τα οποία πολλές φορές όταν πέφτουν στην αντίληψή μας, γιατί συνήθως τα αγνοούμε, μας εκπλήσσουν και λέμε ότι αφού και αυτοί έχουν προβλήματα άρα δεν είμαστε μόνο εμείς οι... προβληματικοί.

Προσοχή όμως: αυτό είναι παγίδα. Διότι ναι μεν τα προβλήματα υπάρχουν παντού, αλλά δεν υπάρχουν παντού τα ίδια προβλήματα! Έτσι, άλλης τάξης προβλήματα υπάρχουν στη Γερμανία και άλλης τάξης στην Ινδία ή τη Νότια Αφρική. Το ζήτημα για μας είναι διπλό: Πρώτον, να αποδεχτούμε ότι δεν πρόκειται να φτάσουμε την τελειότητα με οποιοδήποτε σύστημα. Και δεύτερον, να παλέψουμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας υιοθετώντας τα καλύτερα στοιχεία ενός συστήματος που αυτή τη στιγμή δίνει την καλύτερη ποιότητα ζωής στους πολίτες του, τον Δυτικό Πολιτισμό.

Τι σημαίνει να αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει τέλειο σύστημα; Πρώτα από όλα να δούμε πως το δίλημμα όλα ή τίποτα είναι ψεύτικο. Πως τα προβλήματα δεν ακυρώνουν ένα σύστημα. Πως δεν αποτελούν λόγο για να πάψουμε την ιστορική μας προσπάθεια να ενταχθούμε ισότιμα στη Δύση. Και δεύτερον, να αφήσουμε στην άκρη ουτοπίες.

Αυτό το έχουμε κάνει ήδη μια φορά, όταν βάλαμε στην άκρη τον Χριστιανισμό, που στο παρελθόν κυριαρχούσε στον πολιτισμό του γένους. Τώρα, απομένει να βάλουμε στην άκρη αριστερές ουτοπικές ιδεολογίες, όπως είναι ο κομμουνισμός, που στη Δύση μπήκε οριστικά στο περιθώριο μετά την αποκάλυψη των κτηνωδιών στις οποίες οδήγησε στα κράτη στα οποία επικράτησε στον εικοστό αιώνα. Αλλά και όπως είναι οι διάφορες αντιεξουσιαστικές λογικές, που υπονομεύουν το δημοκρατικό πολίτευμα.

Αποδοχή όμως δε σημαίνει απραξία. Όταν βλέπουμε πως η Ελλάδα υστερεί σε θεσμούς και σε νοοτροπίες σε σχέση με τα άλλα κράτη της Δύσεως, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δούμε πώς μπορούμε να καλύψουμε τις ελλείψεις μας. Και να βελτιώσουμε το επίπεδο της ζωής μας. Αντί να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα με τις ουτοπίες και το συναίσθημα, αντί να λέμε επαναστατικά τραγούδια και να γκρινιάζουμε σαν μωρά παιδιά, πρέπει να ενεργήσουμε υπεύθυνα ώστε να ενσωματωθούμε στη Δύση, όχι επειδή η Δύση είναι τέλεια, αλλά επειδή είναι σε καλύτερη κατάσταση από τις εναλλακτικές λύσεις.

Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση

Τα προγράμματα σπουδών των σχολείων είναι γνωστά εδώ και χρόνια. Θα περίμενε λοιπόν ένα κόμμα με προοπτικές εξουσίας να έχει ολοκληρωμένη άποψη για το τι διδάσκεται στα σχολεία και για το ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν ώστε η παιδεία να ξεκολλήσει επιτέλους από το γερμανικό μοντέλο του δεκάτου ενάτου αιώνα και να μπει στον εικοστό πρώτο αιώνα.

Από ό,τι φαίνεται τα κόμματα δεν έχουν σχέδιο για το ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν επί των προγραμμάτων σπουδών. Η μεν Νέα Δημοκρατία είδαμε ότι δεν έκανε απολύτως τίποτε για το περιεχόμενο της παρεχόμενης παιδείας. Ή μάλλον έκανε. Μας πήγε και άλλο πίσω αυξάνοντας τις ώρες διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στο Λύκειο. Το δε ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως δεν είχε σχέδιο επί του προγράμματος, γιατί πολύ απλά αν είχε διαμορφωμένο σχέδιο τόσα χρόνια που ήταν αντιπολίτευση, με το που έγινε κυβέρνηση θα μπορούσε να φέρει τις αλλαγές χωρίς να χρειάζεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου να διαμορφώνει πολιτική τώρα.

Σε αντίθεση με τα άλλα ζητήματα των υπουργείων, που χρειάζονται στοιχεία από τις υπηρεσίες και χάραξη νέας πολιτικής που θα ανταποκρίνεται στα νέα δεδομένα, τα προγράμματα σπουδών παραμένουν αναλλοίωτα τα τελευταία χρόνια. Αλλά οι πολιτικοί μας μάλλον δεν έχουν ξεκάθαρη θέση για το πού βρίσκεται το πρόβλημα και για το πώς θα διορθωθεί. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι δεν αναλαμβάνονται πολιτικές πρωτοβουλίες για την ριζική αλλαγή του τι διδάσκεται στα σχολεία και του πώς γίνεται η διδασκαλία.

Όχι πως οι αλλαγές που γίνονται ή τα σχέδια που έχουν προαναγγελθεί δεν είναι σημαντικά. Αλλά χωρίς αλλαγή ριζική των βιβλίων και του τρόπου διδασκαλίας δεν υπάρχει περίπτωση να κινητοποιηθεί το ανθρώπινο δυναμικό που χαραμίζεται στην αποστήθιση πληροφοριών που μπορεί να βρεθούν σήμερα με ένα κλικ και την απόκτηση γνώσεων που είναι εντελώς άχρηστες.

1453 vs 2010

Στην προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για τις ομοιότητες της ελληνικής κοινωνίας με το παρακμασμένο Βυζάντιο. Τώρα θα πούμε για τις διαφορές.

Πολύ εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε την πρώτη διαφορά: Τότε το γένος βρισκόταν υπό εξωτερική απειλή και ο πόλεμος μπορούσε να καταστρέψει την αυτοκρατορία, ενώ τώρα έχουμε ειρήνη. Αυτή η διαφορά είναι πολύ σημαντική γιατί μπορεί να αλλάξει εντελώς τα δεδομένα. Η ειρήνη μπορεί ή να οδηγήσει σε αργό θάνατο, ή να δώσει την απαραίτητη πίστωση χρόνου για να ξεπεράσουμε τα προβλήματα.

Και αυτή ακριβώς η πίστωση χρόνου μπορεί να βοηθήσει τον Παλαιολόγο να κερδίσει τον πόλεμο. Κάνοντας τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Και αλλάζοντας τη νοοτροπία με τρόπο θεσμικό. Γιατί αν περιμένεις από τους Έλληνες να ανακαλύψουν τον ορθό λόγο, σώθηκες!

Το 1453 υπήρχε επίσης μια κουλτούρα που είχε φτάσει κάποτε σε πολύ υψηλό επίπεδο. Αναφέρομαι στην εκλεπτυσμένη θεολογία που αναπτύχθηκε στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία σε μια περίοδο πολλών αιώνων, και που υποστηρίχτηκε από αντίστοιχα επιτεύγματα στην τέχνη. Μπορεί η ακμή της κουλτούρας αυτής να είχε ήδη περάσει, αλλά δεν έπαυε να αποτελούσε μια ζωντανή ανάμνηση μεγαλείου. Σήμερα αντίστοιχο αντίπαλο δέος στον Δυτικό Πολιτισμό δεν υπάρχει στη χώρα μας. Μπορεί να υπάρχει μια υπερηφάνεια για τους αρχαίους Έλληνες, αλλά ζωντανή κουλτούρα διαφορετική από τον δυτικό πολιτισμό δεν υπάρχει.

Και αυτή η απουσία βοηθά στον γρηγορότερο εκσυγχρονισμό - εκδυτικισμό. Ο μοναδικός φορέας του παλιού πολιτισμού, η Εκκλησία, έχει πέσει σε τέτοια ανυποληψία που δεν μπορεί πια να αρθρώσει πιστευτό λόγο. Αλλά και πέρα από αυτό, η παλιά κουλτούρα έχει πάψει να διδάσκεται συστηματικά. Μετά από αιώνες ασυνέχειας στη διδασκαλία, η θεολογία, η φιλοσοφία, οι έννοιες και οι τρόποι σκέψεις έχουν περάσει στην αφάνεια. Αυτό έχει ανάμικτες επιπτώσεις. Η θετική πλευρά είναι ότι έχει γίνει αποδεκτός πολύ εύκολα ο δυτικός πολιτισμός και μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας Δυτικούς. Η αρνητική πλευρά όμως είναι πως οι επιρροές του παλιού τρόπου ζωής αν και όπου υπάρχουν είναι πια ασυνείδητες και αυτό τις κάνει πολύ ανθεκτικές, γιατί δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε για να τις ξεριζώσουμε.

Τέλος, η βασική στροφή της Ελλάδος προς τη Δύση, που χαράχτηκε με την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, έχει γίνει αποδεκτή από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Αυτό αποτελεί μια τεράστια διαφορά σε σχέση με την αντίστροφη πορεία του Ελληνισμού στα τελευταία χρόνια της Αυτοκρατορίας. Το κακό είναι πως επειδή σήμερα τα πράγματα είναι ρευστά, η φημολογία που επικρατεί απειλεί να υπονομεύσει τη σταθερότητα της ευρωζώνης αλλά και την ίδια τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτήν (και κατ' επέκταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση), ενώ παρά τις συνειδητές προσπάθειες της πολιτικής ηγεσίας, μεγάλη μερίδα του λαού αντιδρά με τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά που έγραψα σήμερα, αλλά και αυτά που έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, θα έλεγα πως το παιχνίδι δεν έχει ακόμα κριθεί. Η χώρα δίνει μάχη με τον χρόνο και οι δυνάμεις τις αδράνειας είναι πολύ ισχυρές. Αν τελικά θα γίνουμε Δυτικό κράτος, απομένει να το δούμε. Μπορεί να αισθάνομαι αδύναμος απέναντι σε ιστορικές αγκυλώσεις και αδράνειες αλλά πιστεύω πως το να επισημαίνω αυτά τα πράγματα βοηθάει. Όσο περισσότεροι αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, τόσο πιο κοντά έρχεται η λύση του!

Υ.Γ. Μια άλλη διαφορά, είναι τα 110 δις ευρώ ;) Τώρα υπάρχει αλληλεγγύη και έμπρακτη βοήθεια από τους άλλους Ευρωπαίους, μια βοήθεια που δεν ήταν καθόλου αυτονόητη, αλλά που τώρα πια αποτελεί σωσίβιο και ασπίδα που μας δίνει χρόνο να τακτοποιήσουμε τα δημόσια οικονομικά.

Πώς είναι να ζεις στην Πόλη λίγο πριν την Άλωση;

Έχετε ποτέ φανταστεί πώς ήταν η ζωή τα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου; Φανταστείτε μια μεγαλειώδης αυτοκρατορία να καταρρέει, να έχει σχεδόν σβήσει. Ο Αυτοκράτορας να προσπαθεί απελπισμένα να βρει συμμάχους στη Δύση. Να διοργανώνει γάμους με βασιλιάδες της Δύσης για να βρει στρατιωτική βοήθεια και να συντονίζει την Ένωση των Εκκλησιών μήπως και καταφέρει ο Πάπας να βρει στρατό για να πολεμήσουν για την Κωνσταντινούπολη. Τα εδάφη της άλλοτε τεράστιας Αυτοκρατορίας έχουν χαθεί.

Αντί ο λαός να στηρίζει ολόψυχα τον Αυτοκράτορα, η Εκκλησία τον αναθεματίζει, ο κόσμος πηγαίνει στα πανηγύρια, οι προεστοί δε στηρίζουν τον Αυτοκράτορα, ενώ λίγοι μόνο μισθοφόροι έχουν φτάσει και προσπαθούν να βοηθήσουν. Και αυτοί οι λίγοι τελικά φεύγουν όταν βλέπουν πως όλα έχουν χαθεί και ο Αυτοκράτορας πεθαίνει μόνος, με το παράπονο πως δε βρίσκεται ένας Χριστιανός κοντά για να του πάρει το κεφάλι και έτσι θα πρέπει να πέσει από ξίφος Τουρκικό.

Οι κάτοικοι της Πόλης ζούσαν στον κόσμο τους. Όταν μπήκαν οι Τούρκοι οι πρώτοι που τους είδαν ήταν τα χιλιάδες του κόσμου που είχε πάει στο πανηγύρι της Αγίας Δεν-Ξέρω-Ποιας που γιόρταζε εκείνη τη μέρα. Ψάξτε στο ημερολόγιο να δείτε ποια γιορτάζει στις 29 του Μάη. Κάτσε, θα το βάλω στο Google. Θεοδοσία. Στην εκκλησία της Αγίας Θεοδοσίας έκαναν πανηγύρι ενώ έμπαινε η ταφόπλακα της Αυτοκρατορίας. Και οι Τούρκοι εντυπωσιασμένοι από τον ωραίο στολισμό της εκκλησίας με τριαντάφυλλα, όταν την έκαναν τζαμί την ονόμασαν το τζαμί των τριαντάφυλλων.

Οι Βυζαντινοί βρίσκονταν στον κόσμο τους, ενώ ο πραγματικός κόσμος στον οποίον ζούσαν κατέρρεε. Έκαναν την ιστορική επιλογή να εγκαταλείψουν τον Αυτοκράτορα και να δουν ως τον κύριο εχθρό τους τη Δύση. Και αμέσως γνώρισαν από πρώτο χέρι τη σοβαρότητα του λάθους τους. Η Μεγάλη Πόλη λεηλατήθηκε. Οι άνθρωποι υπέφεραν. Ο Νοταράς, ο πρωθυπουργός του Βυζαντίου, αυτός που είχε πει πως προτιμά να δει τουρκικό φακιόλι στην Κωνσταντινούπολη παρά παπική τιάρα, δολοφονήθηκε από τον Σουλτάνο, αφού πρώτα είδε τη δολοφονία του παιδιού του, όταν αρνήθηκε να αφήσει τον γιο του που άρεσε ερωτικά στον Σουλτάνο να μπει στο χαρέμι του. Ενώ η κόρη του και η αδερφή του κατάφεραν και έφυγαν για τη Δύση.

Τι κατάφεραν αυτοί οι άνθρωποι; Σήμερα οι Έλληνες ενδιαφερόμαστε για το σεξ και τα σουβλάκια και κανένας δεν ασχολείται με το αν ένα πνεύμα εκπορεύεται από τον πατέρα ή και από τον γιο. Όλοι ζούμε σε έναν πολιτισμό στη δημιουργία του οποίου εμείς δεν έχουμε συμμετάσχει. Χρησιμοποιούμε τεχνολογία που στηρίζεται σε επιστήμη που δεν έχουμε παράγει. Και η χώρα προσπαθεί να κάνει μια δεύτερη ιστορική επιλογή, αυτή τη φορά προς τα δυτικά.

Πώς είναι να ζεις στην Πόλη πριν την Άλωση; Πώς είναι να ζεις στον κόσμο σου, τη στιγμή που η Ιστορία σε προσπερνάει;

Πολύ φοβάμαι πως για να καταλάβουμε αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας και στον παραλογισμό που επικρατεί ακόμα στη χώρα μας.

Οικολογική Καταστροφή

Δείτε αυτόν τον εντυπωσιακό χάρτη, σχετικά με το τι έκταση θα κάλυπτε το πετρέλαιο της διαρροής της BP στις ΗΠΑ, αν βρισκόταν οπουδήποτε αλλού. Για να μιλήσω με ελληνικά δεδομένα, πρόκειται για μια ζημιά που καλύπτει όλες τις Κυκλάδες, και φτάνει από την Αθήνα μέχρι την Τουρκία. Απίστευτη η έκταση της καταστροφής! Μακάρι να βρουν γρήγορα λύσεις.

If It Was My Home - Visualizing the BP Oil Spill

Εξεταστικές και Νούμερα

Γενικά για τις εξεταστικές έχει γράψει ένα ωραίο άρθρο ο Πάσχος ο Μανδραβέλης, στο οποίο σας παραπέμπω. Εδώ θα μιλήσω μόνο για κάτι που μου έκανε εμένα εντύπωση σχετικά με το Βατοπέδι.

Έχει βουήξει όλον αυτόν τον καιρό η χώρα για την πολιτική ενορχήστρωση από Ρουσόπουλο και Αγγέλου (με υπόνοιες και για Καραμανλή) του σκανδάλου του Βατοπεδίου. Και αντί να διερευνηθούν οι ποινικές ευθύνες του Ρουσόπουλου, η μεν Νέα Δημοκρατία αναφέρεται αόριστα σε πολιτικές ευθύνες χωρίς να κατονομάζει πρόσωπα, το δε ΛΑΟΣ θέλει τη διερεύνηση για 2 υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και 3 της Νέας Δημοκρατίας αλλά δε βλέπει πως συντρέχουν λόγοι διερεύνησης ποινικών ευθυνών για τον Ρουσόπουλο.

Μας δουλεύουν;

Έβλεπα στο ALTER την Κ. Μακρή να λέει πως από το 1983 ως το 2006 έγιναν 9 ανταλλαγές ακινήτων από την ΚΕΔ (τα νούμερα όπως τα θυμάμαι) ενώ από το 2006 ως το 2008 έγιναν 270. Αυτά τα νούμερα μου δίνουν την εντύπωση πως η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το μόνο με το οποίο ασχολιόταν ήταν οι ανταλλαγές της Μονής. Οι άνθρωποι ένα έργο κάνανε τόσο καιρό. Μπορεί να μην ασχολήθηκαν με τίποτα άλλο, αλλά αυτό το έκαναν καλά!

Και έχουν το θράσος όχι μόνο να μη βλέπουν ποινικές ευθύνες, αλλά να λένε πως για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ και να ζητάνε να ερευνηθεί ο... Άκης!

Το θέατρο του παραλόγου σε αυτή τη χώρα. Κρίμα. Κρίμα, για τη χώρα που γέννησε τον ορθό λόγο να φτάνει να λένε οι δημόσιοι άνδρες ό,τι τους κατέβει και ο κόσμος να κάθεται να τους ακούει και κάποιοι να ψηφίζουν αυτά τα νούμερα.

Θα μου πεις, γιατί, νούμερα δεν υπήρχαν και στην αρχαιότητα; Δυστυχώς από ό,τι φαίνεται δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.

Τι άλλαξε;

Δεν μπορώ να καταλάβω τους βουλευτές του Συνασπισμού. Τόσο καιρό, όλη η Ελλάδα ήξερε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ουσιαστικά πολιτική ιδεολογία Εξαρχείων. Γιατί το κατάλαβαν αυτό τώρα οι βουλευτές του ΣΥΝ; Τι άλλαξε αυτές τις μέρες και ξαφνικά συνειδητοποίησαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σύγχρονη Ευρωπαϊκή Αριστερά;

Ας μας εξηγήσουν, βρε αδερφέ, γιατί ήταν Ευρωπαϊκή Αριστερά τον Οκτώβριο και δεν είναι σήμερα. Και γιατί ενώ οι αναλυτές τα επεσήμαναν αυτά ήδη από την εκλογή του Αλαβάνου, οι κύριοι του Συνασπισμού δεν τα αντιλαμβάνονταν; Δε χρειάζεται μια λογική ανάλυση για όλα αυτά;

Επιμένω στη λογική ανάλυση γιατί μόνο έτσι μπορούμε να μάθουμε ξεκάθαρα τις πολιτικές απόψεις των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ/ΣΥΝ και να δούμε τι έγινε λάθος (σύμφωνα με τους βουλευτές του ΣΥΝ) και γιατί.

Τα λέει όλα - Ακούστε με προσοχή

Στελιος Ράμφος: Ζητείται Ελλάς from antifono.gr on Vimeo.

Έλληνες και Γάζα: Παιδική αφέλεια - Γεωπολιτικές στρατηγικές - Ρατσισμός

Είμαι απογοητευμένος από την νηπιακή ηλικία στην οποία βρίσκεται η κριτική σκέψη στη μοντέρνα Ελλάδα. Εδώ και καιρό έβλεπα όμορφα banners να στολίζουν διάφορα blogs, υποστηρίζοντας το σχέδιο FREE GAZA. Με επαναστατική υπερηφάνεια, οι Έλληνες ανθρωπιστές έκαναν το καθήκον τους στην ανθρωπότητα και υποστήριξαν την Τουρκική κίνηση για να παραβιαστεί ο αποκλεισμός της Γάζας. Χωρίς όμως να σκέφτονται πως ο αποκλεισμός δεν πρόκειται να παραβιαστεί. Γιατί οι Ισραηλινοί έχουν δηλώσει πως δε θα το επιτρέψουν αυτό. Και χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους πως ούτε πέρσι κατάφεραν να σπάσουν τον αποκλεισμό.

Ένας άνθρωπος που έχει ασκηθεί στην κριτική σκέψη θα καταλάβαινε το μάταιο της προσπάθειας. Θα αντιλαμβανόταν πως οι άνθρωποι στη Γάζα δε θα ωφελούνταν. Για να το πω κυνικά, οι μόνοι που θα αισθάνονταν καλά θα ήταν οι ίδιοι επαναστάτες - ανθρωπιστές οι οποίοι θα φώναζαν για την καταπίεση και πως οι Ισραηλινοί δεν τους αφήνουν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα πράγμα που είναι διακαής τους πόθος.

Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν έτσι. Δεν επαναλήφθηκε απλά το περσινό φιάσκο. Αλλά έγινε μια πραγματική τραγωδία, με εννιά νεκρούς και αρκετούς τραυματίες. Αυτό είναι το πρακτικό αποτέλεσμα της προσπάθειας. Όχι μόνο δεν βοηθήθηκαν οι άνθρωποι της Γάζας, όχι μόνο πήγαν χαμένα αυτά που είχαν μαζευτεί για να τους βοηθήσουν, αλλά πέθαναν και άνθρωποι. Για αυτήν την αναποτελεσματικότητα δεν πρέπει να κάνουν την κριτική τους οι δικοί μας επαναστάτες;

Τι συμβαίνει όμως; Όχι μόνο δεν αξιολογούν την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών τους και δεν κάνουν τις αναγκαίες αναθεωρήσεις στον τρόπο με τον οποίον λειτουργούν, αλλά κρύβουν το δικό τους έλλειμμα κάτω από την εγκληματική ενέργεια των Ισραηλινών αρχών. Όπως τα παιδιά δηλαδή αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη για τις πράξεις του και λένε πως για όλα φταίει κάποιος άλλος.

Φυσικά, κάθε ώριμος άνθρωπος καταλαβαίνει πως οι Ισραηλινές Αρχές φέρουν στο ακέραιο το βάρος της ευθύνης για τους σκοτωμένους. Και πως ταυτόχρονα οι διοργανωτές της κίνησης φέρουν στο ακέραιο την ευθύνη για την αναποτελεσματικότητά τους. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Αλλά σε μια κοινωνία που έχει συνηθίσει να μην αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών της και να μην αξιολογεί με βάση τον ορθό λόγο την αποτελεσματικότητα των κινήσεών της, τέτοια ζητήματα δεν προβληματίζουν κανέναν. Μια τέτοια κοινωνία όμως δεν έχει μέλλον στη σύγχρονη εποχή.

Πέρα όμως από αυτό, η παιδικότητα των επαναστατών δε σταματάει εκεί. Δηλώνουν σοκαρισμένοι από την Ισραηλινή επίθεση. Σαν να περίμεναν ειλικρινά να κάνουν ό,τι γουστάρουν, τη στιγμή που οι Ισραηλινοί κινδυνεύουν καθημερινά μέσα στο ίδιο τους το κράτος από τρομοκρατικές επιθέσεις. Και έχουν αποφασίσει να υπερασπιστούν την ύπαρξη του κράτους τους. Η οποία απειλείται από τα γειτονικά μουσουλμανικά κράτη.

Το Ισραήλ είναι το μόνο δυτικό κράτος στη Μέση Ανατολή. Επειδή ακριβώς είναι δυτικό υπερτερεί έναντι των άλλων γειτονικών κρατών, ακόμα και έναντι κρατών με τεράστια οικονομική δύναμη, Και για αυτόν τον λόγο ακριβώς τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Δύσης οδηγούσαν όλα αυτά τα χρόνια στην υπεράσπιση του Ισραήλ.

Αυτήν την κατάσταση προσπάθησαν οι Τούρκοι να αλλάξουν. Η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, σε αντίθεση με το κεμαλικό κατεστημένο, υποστηρίζει τα συμφέροντα των μουσουλμανικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής και έρχεται σε αντίθεση με το κράτος του Ισραήλ. Αναλύσεις εδώ και καιρό κάνουν λόγο για προσπάθεια της Τουρκίας να αλλάξει το κλίμα στην κοινή γνώμη της Δύσης για το Ισραήλ, που θα οδηγούσε σε αλλαγή πολιτικής απέναντι στο Ισραήλ από τις δυτικές κυβερνήσεις, οδηγώντας στην απομόνωση των Ισραηλινών.

Και από ό,τι φαίνεται αυτό ακριβώς και έγινε. Οι Ισραηλινοί οδηγήθηκαν στην απομόνωση μετά από την βίαιη επέμβασή τους στα πλοία. Η συνάντηση με τον Αμερικανό Πρόεδρο -που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα- για να προχωρήσουν οι ειρηνευτικές συνομιλίες ακυρώθηκε. Το μόνο δηλαδή πράγμα που θα μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά τους ανθρώπους στη Γάζα, οι ειρηνευτικές συνομιλίες, μπλοκαρίστηκαν. Αλλά αυτά τα γεωπολιτικά παιχνίδια τα αγνοούν οι Έλληνες ανθρωπιστές. Οι οποίοι μένουν άφωνοι από τις εξελίξεις.

Με παιδικότητα όμως δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις γεωπολιτικές τακτικές και στρατηγικές. Αν δε διαθέτεις τα απαραίτητα προσόντα για να αναλύσεις και να καταλάβεις σε βάθος την κατάσταση, δεν είναι καλό να αναλαμβάνεις ρόλους τη σημασία των οποίων αγνοείς. Γιατί οι κινήσεις αυτές έχουν σημαντικές επιπτώσεις.

Ο κόσμος είναι εξαιρετικά πολύπλοκος. Έχουμε εθιστεί ως κοινωνία σε επιφανειακές και επιπόλαιες αναγνώσεις των πραγμάτων. Και γι' αυτό οδηγούμαστε στην αποτυχία. Δυστυχώς, από ό,τι φαίνεται, δεν είναι εύκολο να ωριμάσουμε.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι δολοφονίες των ανθρώπων στα πλοία έβγαλαν τον χειρότερο εαυτό σε πολύ κόσμο στην Ελλάδα. Ρατσιστικά σχόλια άνευ προηγουμένου κατακλύζουν τη μπλογκόσφαιρα. Χυδαιότητες που με αφήνουν άφωνο, μίσος, κακία και παραλογισμούς επικρατούν. Ένας ολόκληρος λαός υβρίζεται με ποικίλους τρόπους και το χειρότερο, οι άνθρωποι που τα λένε αυτά δεν συνειδητοποιούν πως είναι ρατσιστές.

Δεν μπορεί!

Δεν μπορεί το 2010 να θεωρούμε σημαντικό στοιχείο της Ελληνικής Οικονομίας την Κλωστοϋφαντουργία!

Η δική μου γνώμη είναι πως στην ερώτηση "ποια είναι οι σημαντικοί τομείς της ελληνικής οικονομίας;" δεν πρέπει να απαντήσουμε με όρους status quo, δηλαδή με όρους παρόντος, διότι το παρόν μας βρίσκει σε τέλμα και όχι σε ανάπτυξη. Αν θέλουμε λοιπόν να βγούμε από την ύφεση πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με όρους δυνατοτήτων, δηλαδή με όρους που ανατρέπουν το status quo.

Και τέτοιες δυνατότητες, κατά τη γνώμη μου, δίνει η εκπαίδευση και η έρευνα. Η επιστήμη και η τεχνολογία, ο ορθός λόγος και η κριτική σκέψη ανοίγουν το εύρος των δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας και δε διαιωνίζουν την κατάσταση που μέχρι τώρα ξέραμε. Στόχευση, λοιπόν, στην εκπαίδευση, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για έρευνα τόσο στα Πανεπιστήμια όσο και εκτός αυτών, με εκπαιδευτικά ιδρύματα που θα πλέκονται οργανικά με την κοινωνία και με φορείς έρευνας και ανάπτυξης, αυτό μπορεί να δώσει την οικονομία μιας Ελλάδας που βγαίνει από την ύφεση και ανοίγεται στο μέλλον, αντί να κλείνεται στον εαυτό της και να τα περιμένει όλα από το Κράτος.

Γιατί ήταν σπουδαίοι οι Αρχαίοι;

Αν λάβει κανείς υπόψη του από τα Αρχαία που διδάσκονται τα παιδιά σχολείο, οι αρχαίοι θα πρέπει να ήταν σπουδαίοι για τις γραμματικές και τα συντακτικά τους. Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή στη γραμματική και το συντακτικό της αρχαίας ελληνικής που δείχνει το ελληνικό σχολείο του 2010. Είναι πραγματικά ηλίθιο να έχεις τόσα σπουδαία κείμενα και εσύ να τρως τον χρόνο των παιδιών αναλύοντας τα κείμενα από πλευράς γραμματικής και συντακτικού.

Η σπουδαιότητα των αρχαίων Ελλήνων έγκειται στις ιδέες που σκέφτηκαν, στους συλλογισμούς και τα επιχειρήματα που διατύπωσαν, στις παρατηρήσεις που έκαναν. Αυτά είναι που έχουν την παγκόσμια αναγνώριση. Και όχι οι τεχνικές παράμετροι της αρχαίας ελληνικής γλώσσας.

Στο ελληνικό σχολείο λοιπόν μπερδεύουμε το ουσιώδες με το επουσιώδες. Και αυτό το μπέρδεμα μόνο σε καλό δεν μπορεί να μας βγει. Μια κοινωνία που έχει τόσο λάθος τις αρχές της, που βάζει την έμφαση στους τρόπους της γλώσσας αντί στην ποικιλία της σκέψης, δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική. Αργά ή γρήγορα θα μπει στο περιθώριο.

Αντί λοιπόν τα παιδιά να χάνουν τον χρόνο τους με εγκλίσεις και πτώσεις, θα έπρεπε να αξιοποιούν τα χρόνια στο Γυμνάσιο και το Λύκειο για να μάθουν να σκέφτονται και να κρίνουν, να έρθουν σε επαφή με ό,τι καλύτερο έχει να δώσει αυτός ο Πολιτισμός, με τις ιδέες και όχι με τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για να διατυπωθούν αυτές οι ιδέες.

Πουθενά αλλού παρά στον τρόπο που διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά στη χώρα μας δεν εφαρμόζεται καλύτερα η παροιμία "ο σοφός δείχνει με το χέρι του το φεγγάρι και ο ανόητος κοιτάζει το δάχτυλο". Μια επανάσταση στη χώρα μπορεί να γίνει στον χώρο του πνεύματος αν αρχίσουμε να μελετάμε τον πλούτο της σκέψης των αρχαίων αντί να χάνουμε τον καιρό μας αποστηθίζοντας κανόνες γραμματικής και συντακτικού. Και αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνει. Ούτε κοστίζει πολλά.

Με λίγη δηλαδή πολιτική οξύνοια μπορεί να μπουν οι βάσεις για την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας των επόμενων δεκαετιών. Δε χρειάζεται να ανακαλύψει η πολιτική ηγεσία τον τροχό. Υπάρχουν πνευματικές μορφές τέτοιου επιπέδου, που αν επιστρατευτούν μπορούν να συμβάλλουν στην αναμόρφωση της κουλτούρας του ελληνικού λαού και στη διαμόρφωση ενός εκπαιδευτικού συστήματος που αρμόζει στον αιώνα μας. Γιατί το σύστημά μας μέχρι τώρα αρμόζει στον δέκατο ένατο αιώνα και όχι στον εικοστό πρώτο.

Γράμμα στην Κυρία Ελένη Αρβελέρ

Αθήνα, 29 Μαΐου 2010

Κάθε χρόνο, λες, αυτήν την μέρα,
συλλυπητήριο τηλεγράφημα σου στέλνουν τα γαλλάκια.
Αυτά που έχω να σου πω εγώ δε χωράνε σε τηλεγράφημα,
γι' αυτό γράφω αυτό το γράμμα, ηλεκτρονικά.

Το μεγαλείο του Γένους μας χάθηκε, παραπονιέσαι
απ' το Παρίσι γράφοντας ποίηση ελληνική.
Δε σου αρκεί πως στις τριάντα πλουσιότερες χώρες έχουμε φτάσει,
πως τόσα βήματα καλύψαμε μέσα σε τόσα λίγα χρόνια.

"Της Ρωμανίας η δόξα, είναι η Πόλη και ο Πολιτισμός."
Και όμως, μέσα στον Πολιτισμό αυτό, δεν έχουμε μόνο Αλέξανδρους και Παλαιολόγους.
Και εγώ παίρνω το θάρρος να σου γράψω, τον Διογένη για να θυμηθείς,
που ο Πολιτισμός του έγκειται στο ότι δεν έχει Πόλη.

Πού θα βγει αυτή η κατάσταση;

Είμαι προβληματισμένος σχετικά με τα ανώνυμα δημοσιογραφικά blogs που έχουν μεγάλη αναγνωσιμότητα. Ο πρώτος λόγος του προβληματισμού μου είναι η παρατήρηση που έχω κάνει, ότι δηλαδή πολλές φορές όταν δημοσιεύουν πληροφορίες με υπονοούμενα οι οποίες μετά διαψεύδονται, αντί να ζητήσουν συγγνώμη για το λάθος τους και να αξιολογήσουν το μηχανισμό με τον οποίον παίρνουν πληροφορίες, διαγράφουν τις σχετικές αναρτήσεις, ώστε να φαίνεται ότι δεν το είχαν πει ποτέ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν άλλα blogs ότι δημοσίευσαν τέτοιες πληροφορίες για να απαξιώσουν τον ανταγωνισμό.

Όχι μόνο δηλαδή προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία τους, αλλά μας βγάζουν και τρελούς όταν μας λένε πως είχαν σωστές πληροφορίες ενώ την προηγούμενη έλεγαν τα αντίθετα! Αυτή η χυδαιότητα από σελίδες με τεράστια αναγνωσιμότητα με σοκάρει. Αλλά δυστυχώς η χυδαιότητα δε σταματάει εκεί. Έχω μείνει άφωνος από τις χαμηλού επιπέδου αναρτήσεις μέσα από τις οποίες κάνουν χυδαίες επιθέσεις σε συγκεκριμένους πολιτικούς ή πολιτικές, προσπαθώντας να φτιάξουν μια agenda που αυξάνει τον φανατισμό με άλογο τρόπο.

Επιθέσεις χωρίς λογική, ισοπεδωτικές διαθέσεις, υποδαύλιση παθών, στοιχεία που οδηγούν στη δημιουργία ενός όχλου και ενός κλίματος λυντσαρίσματος. Είναι δε απορίας άξιο αν αυτό το κάνουν οι συγγραφείς των αναρτήσεων επειδή πραγματικά είναι τόσο χαμηλού επιπέδου, ή επειδή θέλουν να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα επιχειρηματικά - εκδοτικά συμφέροντα, ή και για τα δύο. Αυτό όμως που με απασχολεί είναι το κατά πόσο εκφράζουν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και το μέγεθος της επιρροής τους.

Είμαι βαθιά προβληματισμένος γιατί αν πάρα πολλοί άνθρωποι σκέφτονται έτσι, ή μαθαίνουν να σκέφτονται έτσι, τότε αυτό δεν μπορεί να βγει σε καλό. Ειδικά στην δύσκολη περίοδο στην οποία έχει μπει η χώρα. Ελπίζω πως η επιρροή που έχουν και η αντιπροσώπευση που προσφέρουν να είναι μικρές και πως θα υπάρξουν φωνές με λόγο ορθό που θα πείσουν τον κόσμο για τη σημασία της λογικής ανάλυσης και για την καταστρεπτικότητα των άλογων κραυγών.

Ερώτηση στους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους

Είναι κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω. Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι χαμηλού επιπέδου. Απόδειξη ότι οι καλύτερες ελληνικές ομάδες χάνουν από μέσης κατηγορίας ξένες ομάδες. Και ξέρετε πως οι επιτυχίες των ομάδων σε ένα μεγάλο βαθμό είναι στημένες. Εντελώς ενδεικτικά του κλίματος που επικρατεί, είναι τα προβλήματα που έχουν ανακύψει τώρα από την ΟΥΕΦΑ με στημένους αγώνες, το πρόσφατο ηχητικό που επιβεβαιώνει αυτά που όλοι ξέραμε για το ρόλο των διαιτητών και των παραγόντων, μέχρι και το... βίντεο με την γυναίκα του Παπαδόπουλου να μιλάει για το... Γουέμπλεϊ.

Για ποιον λόγο εξακολουθείτε να παθιάζεστε με αυτό το ποδόσφαιρο; Αφού είναι τόσο χαμηλού επιπέδου, που δεν αξίζει τον κόπο! Άσε που αν πάψετε να ασχολείστε μαζί τους, θα αναγκαστούν να αναβαθμίσουν την ποιότητα του αθλήματος γιατί δε θέλουν να χάσουν λεφτά και εξουσία.

Καταλαβαίνω πως το ποδόσφαιρο γεννάει πάθος και ενθουσιασμό και πως μέχρι πρόσφατα δεν ήταν εύκολη η πρόσβαση σε αγώνες άλλου τύπου. Τώρα που ο πλανήτης μετατρέπεται σε χωριό, μπορούμε να δούμε αγώνες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Μην κολλάτε στα σκουπίδια. Όσο ισχυρές συναισθηματικές ρίζες και να έχουνε τα σύμβολα και τα ονόματα των ομάδων!

Τροφή για σκέψη

Τι σχέση έχει μια διοικητική μεταρρύθμιση με την Ιστορία;

Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη

Κρίμα

Δεν είναι εύκολο όταν πρόκειται να ασκήσεις κριτική σε κάποιον που κατέχει έναν τόσο σοβαρό θεσμικό ρόλο. Τα λόγια όμως του Προέδρου της Βουλής μου έχουν κάνει αρκετές φορές εντύπωση τον τελευταίο καιρό και θα ήθελα να τα σχολιάσω.

Θα ξεκινήσω με κάτι θετικό. Ο Πρόεδρος της Βουλής έχει πει πως όλες οι προσλήψεις στη Βουλή θα γίνονται μέσω ΑΣΕΠ. Με αυτή την απλή κίνηση σταματάνε όλες οι σκιές για τους υπαλλήλους της Βουλής και τους πολιτικούς που διόριζαν κόσμο με αδιαφανείς διαδικασίες. Τώρα η διαφάνεια και η αξιοκρατία επιβάλλονται.

Σε αυτόν τον τομέα, η Βουλή ακολουθεί την Κυβέρνηση, που επέβαλε την αξιοκρατία στον δημόσιο τομέα. Φανταστείτε το μήνυμα που θα έδινε το Κοινοβούλιο αν η Βουλή εξαιρείτο από το ΑΣΕΠ, τη στιγμή που όλος ο δημόσιος τομέας θα υπαγόταν σε αυτό.

Το δεύτερο που έχω ακούσει και το κρίνω θετικά είναι πως ενώ τις προηγούμενες χρονιές ο προϋπολογισμός του Κοινοβουλίου είχε αύξηση, φέτος είχε μείωση. Είναι σημαντικό ο Πρόεδρος να περιορίσει τις δαπάνες πολύ, διότι κάθε ευρώ που θα εξασφαλίσει από τη Βουλή θα δοθεί κάπου αλλού και θα καλυφθεί κάποια ανάγκη της χώρας.

Στο σημείο αυτό όμως έρχεται και το πρώτο αρνητικό που άκουσα. Ο Φίλιππος Πετσάλνικος δε φαίνεται να έχει γνώσεις για τη νέα οικονομία που προωθεί τις νέες τεχνολογίες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δημοσιεύματα για εξωφρενικά ποσά σχετικά με το site της Βουλής. Αν δεν έχει γνώσεις θα πρέπει να καλύψει την αδυναμία του με αποτελεσματικό τρόπο. Τονίζω ότι ο τρόπος κάλυψης των αδυναμιών πρέπει να είναι αποτελεσματικός, γιατί από ό,τι φάνηκε ο τρόπος που διάλεξε (π.χ. σύγκριση δαπάνης με αντίστοιχη δαπάνη για το site του δήμου Αθηναίων) δεν ήταν αποτελεσματικός.

Θέσεις τόσο σημαντικές όσο αυτή του Προέδρου της Βουλής απαιτούν προσόντα υψηλού επιπέδου. Κατά τη γνώμη μου καθένας πρέπει να μπορεί να κάνει την απαραίτητη ενδοσκόπηση πριν να αναλάβει ένα τόσο σοβαρό αξίωμα.

Το δεύτερο αρνητικό που θέλω να σημειώσω είναι η κακή εικόνα ενός Προέδρου της Βουλής που βγαίνει να υπερασπιστεί τις απολαβές των υπαλλήλων της Βουλής και τις επιλογές των προκατόχων του στο ζήτημα των προσλήψεων. Ο Πρόεδρος της Βουλής δεν μπορεί να εμφανίζεται ως υποστηρικτής των οικονομικών συμφερόντων των εργαζομένων στη Βουλή, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί ο κάθε υπουργός να εμφανίζεται ως υποστηρικτής των οικονομικών συμφερόντων των εργαζομένων του υπουργείου του, ειδικά σε καιρούς οικονομικής κατάρρευσης.

Οι δε επιλογές των προκατόχων του, κυρίως των δύο τελευταίων, αν κρίνω από τους αριθμούς των υπαλλήλων στη Βουλή από την πτώση της χούντας μέχρι σήμερα, ήταν λανθασμένες και φαύλες. Κατά τη γνώμη μου ο νέος Πρόεδρος θα έπρεπε να διαχωρίσει τη θέση του και να καταδικάσει τη φαυλότητα και όχι να υπερασπιστεί αδιαφανείς διορισμούς που διόγκωσαν τον αριθμό των υπαλλήλων, με τον ίδιο τρόπο που η προηγούμενη διακυβέρνηση διπλασίασε τον αριθμό των υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα.

Το τρίτο αρνητικό σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ, και το οποίο με σόκαρε, είναι η άγνοια και ο επαρχιωτισμός που έδειξε με το σχόλιό του εναντίον της Γερμανίας και του πνευματικού επιπέδου της, τη στιγμή που πρόκειται για χώρα με τεράστια συνεισφορά στην επιστήμη, την τεχνολογία και τα γράμματα. Τα δεκάδες νόμπελ και η δυναμική οικονομία απλά επισφραγίζουν πνευματικούς μόχθους εκατονταετιών.

Δε θα περίμενα ποτέ από τον Πρόεδρο της Βουλής να ασκεί τόσο επιπόλαιη κριτική, κριτική που δηλώνει βαθύτερη άγνοια σχετικά με τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, αλλά και έναν ιδιότυπο εθνικισμό, τη στιγμή που η χώρα αυτού που ασκεί την κριτική αυτή καταρρέει.

Το τελευταίο γεγονός που θα αναφέρω, που αποτέλεσε και αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο, είναι η προσπάθεια υπεράσπισης τοπικών μικροσυμφερόντων κατά τη συζήτηση για τον Καλλικράτη. Ο Υπουργός Εσωτερικών έδωσε μια εξαιρετική απάντηση, αλλά εγώ δε θα σταθώ εκεί. Ένας Πρόεδρος της Βουλής που αποφασίζει να μιλήσει και στην ομιλία του κάνει κριτική στην κυβέρνηση υπερασπιζόμενος τέτοιου είδους μικροσυμφέροντα με τρομάζει. Κατά τη γνώμη μου αυτό δείχνει αδυναμία διαχωρισμού του ουσιώδους από το επουσιώδες και προσκόλληση σε τοπικισμούς που ανήκουν σε άλλον αιώνα.

Πραγματικά κρίμα.