Είναι κρίμα!

Το δίλημμα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός χωρίς να το ξέρει είναι αν η χώρα θα γίνει δυτική ή αν θα υπάρξει στο περιθώριο του δυτικού κόσμου με τις δυσλειτουργίες της ανατολής. Το κακό είναι ότι επειδή ακριβώς το δίλημμα είναι ανεπίγνωστο, δεν υπάρχει ο προβληματισμός επ' αυτού που κανονικά θα απαιτείτο. Και όσο δεν το συζητάμε, τόσο οι πιθανότητες να το επιλύσουμε επιλέγοντας τη δύση μειώνονται.

Η Ελλάδα με τρεις ιστορικές αποφάσεις δέθηκε στο άρμα του δυτικού κόσμου. Η ένταξη στην ευρωπαϊκή ένωση, η ένταξη στο ευρώ και η ένταξη στον μηχανισμό στήριξης μας κρατούν στη δύση ανεξαρτήτως του τι κάνουμε εμείς. Η πολιτική δηλαδή βούληση και απόφαση είναι ο ομφάλιος λώρος μας με τον ανεπτυγμένο κόσμο. Υπό το πρίσμα των σχέσεών μας με τις χώρες της δύσης, το μνημόνιο αποκτά ιστορική σημασία ίση με την απόφαση Καραμανλή για ένταξη στην ένωση και την απόφαση Σημίτη για ένταξη στο κοινό νόμισμα, όσο και αν κάτι τέτοιο δε θα περνούσε από το μυαλό μας καθώς προτιμούμε να κατατάσσουμε το μνημόνιο στις συμφορές.

Θα είναι πραγματικά κρίμα για τον ελληνικό λαό να αποφασίσει να αποσυνδεθεί από τον δυτικό κόσμο ή να συνεχίσει τη σχιζοφρένεια του λίγο δύση και λίγο ανατολή που μέχρι τώρα είχε. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει τρομερά βήματα προς την ανάπτυξη στη χώρα. Η παγκοσμιοποίηση βοήθησε όσο τίποτα άλλο στο να επιταχυνθεί ο εκδυτικισμός μιας κοινωνίας όπως η ελληνική. Και τώρα ξαφνικά κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα, να διολισθήσουμε σε εποχές που όλοι θέλουμε να έχουν περάσει, να διακόψουμε την πορεία μας προς μια μοντέρνα Ελλάδα.

Ξεχωρίζω δύο διαστάσεις στο ζήτημά μας. Την πολιτική, που επηρεάζεται στην παρούσα φάση κυρίως από τη διεθνή συγκυρία και που μπορεί να μας κρατήσει μέρος της δύσης ανεξαρτήτως της δικής μας προσπάθειας. Και την στάση των πολιτών που καλούνται να επιλέξουν πώς θα πορευτούν, κάτι που θα καθορίσει την μακροχρόνια βιωσιμότητα και σταθερότητα της εθνικής προσπάθειας. Και εξηγούμαι.

Ανεξαρτήτως των οικονομικών μεγεθών, υπάρχουν παγκόσμιες ισορροπίες που δε γίνεται να αγνοηθούν και επιδρούν σημαντικά στην περίπτωσή μας. Οι εκλογές στις ευρωπαϊκές χώρες και την Αμερική, οι ισορροπίες στους πολιτικούς συνασπισμούς στην Ευρώπη, οι δημοσκοπήσεις και το λαϊκό αίσθημα στο εξωτερικό, οι οικονομικοί συσχετισμοί, η βιωσιμότητα ξένων τραπεζικών ιδρυμάτων, ένα σωρό παράγοντες συναθροίζονται για να αποφασιστεί αν θα συνεχίσουμε να παίρνουμε τις δόσεις, που με τη σειρά του καθορίζει αν θα καταρρεύσουμε και θα διολισθήσουμε σε συνθήκες χάους.

Παράλληλα, μέσα στην ελληνική επικράτεια παίζεται ένα εξίσου περίπλοκο παιχνίδι που έχει να κάνει με τις συμπεριφορές στην καθημερινή ζωή, την εργασία, το κοινωνικό περιβάλλον, το σπίτι. Συνεχώς κάνουμε επιλογές και το πόσο συμβατές είναι αυτές οι προσωπικές επιλογές με τον δυτικό τρόπο ζωής καθορίζει την σύγχρονη ελληνική κουλτούρα, μας προσεγγίζει ή μας απομακρύνει από την υπόλοιπη δύση. Εδώ καλώ όλους τους αναγνώστες να επικεντρώσουν την προσπάθειά τους και συνειδητά να επιλέξουν τον δρόμο της δύσης από τον δρόμο της υπανάπτυξης. Μπορεί και πρέπει στο πεδίο των συμπεριφορών να γίνει μια πολιτισμική αλλαγή που θα βάλει τα θεμέλια ώστε οι επόμενες γενιές να ζήσουν ποιοτικά.

Ειλικρινά εύχομαι να συμβεί μια τέτοια αλλαγή. Εγώ θα κληθώ να κάνω τις επιλογές μου αν υπάρξει οριστική πολιτισμική υποχώρηση. Είναι κρίμα όμως για τη συντριπτική πλειοψηφία που θα ακολουθήσει το ρεύμα της ιστορίας μέσα στη χώρα να επιλέξει, χωρίς να το ξέρει, την αυτοκαταστροφική επιλογή.

Έχουμε περισσότερους δημοσιογράφους από ποτέ και όμως δεν υπάρχει ένα μέσο ενημέρωσης της προκοπής. Πες ότι τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από τους επαρχιώτικης αντίληψης επιχειρηματίες που τα χρησιμοποιούν για να προωθήσουν οικονομικά συμφέροντα. Με την ελευθερία που παρέχει το διαδίκτυο θα μπορούσε να στηθούν εκεί εκ του μηδενός με ελάχιστο κόστος οάσεις ποιοτικής δημοσιογραφίας. Και όμως κάτι τέτοιο δε συμβαίνει.

Ανακύπτουν αρκετά ενδιαφέροντα προβλήματα. Πρώτον, γιατί δεν έχουμε ποιοτική δημοσιογραφία στην Ελλάδα; Υπάρχουν δημοσιογράφοι με προσόντα οι οποίοι απλώς ασχολούνται με την κακή δημοσιογραφία για βιοποριστικούς λόγους, ή δεν υπάρχει καθόλου ποιότητα στη χώρα;

Δεύτερον, το κοινό γιατί αρκείται στην κακής ποιότητας δημοσιογραφία που διατίθεται προς πώληση στο εσωτερικό; Τι είδους άνθρωποι διαβάζουν τις εφημερίδες των φοροφυγάδων και κατασκευαστών αυθαιρέτων, των εκβιαστών και των διαπλεκόμενων, των γραφείων τύπου των δεξιών κομμάτων και των κομματικών οργάνων των αριστερών κομμάτων; Τι είδους άνθρωποι βλέπουν τους παρουσιαστές στις ειδήσεις να αγωνιούν να περάσουν πότε τη μια και πότε την άλλη γραμμή με κακότεχνο τρόπο, να ιδρώνουν για να στρέψουν την προσοχή στην κατεύθυνση που θέλουν τα αφεντικά τους, να χάνουν την ψυχραιμία τους και να το παίζουν σπουδαίοι ενώ είναι τραγικά ανεπαρκείς; Και τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που δεν ασχολούνται καν με όλο αυτό το κακής ποιότητας δημοσιογραφικό πλήθος; Είναι ψαγμένοι ή απλά αδιάφοροι; Πόσο τους επηρεάζουν οι βιαστικές εντυπώσεις που διοχετεύονται εντέχνως από τα ΜΜΕ στην κοινωνία;

Τρίτον, τι επίδραση έχει σε εμάς η τόση μόρφωση που διαχέεται ελεύθερα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο στη σύγχρονη εποχή; Περνάει από δίπλα ενώ σφυρίζουμε αδιάφοροι; Είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσα σε παγκόσμιο επίπεδο, να είναι τόση γνώση διαθέσιμη, να έχουμε τη μεγαλύτερη πρόσβαση στην παιδεία από ποτέ άλλοτε και να κάνουμε business as usual;

Τέταρτον, είναι δυνατόν οι ελίτ της χώρας να είναι τόσο μα τόσο κοντόφθαλμοι; Να θεωρούν ότι όλο αυτό το τέλμα τους συμφέρει; Να μην βλέπουν πού οδηγούμαστε; Να ποντάρουν αδιάντροπα στο ότι θα τα φέρουνε βόλτα με κάποιον τρόπο ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί;

Σταματάω να γράφω. Είναι τόσο θλιβερό.