Έχετε ποτέ φανταστεί πώς ήταν η ζωή τα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου; Φανταστείτε μια μεγαλειώδης αυτοκρατορία να καταρρέει, να έχει σχεδόν σβήσει. Ο Αυτοκράτορας να προσπαθεί απελπισμένα να βρει συμμάχους στη Δύση. Να διοργανώνει γάμους με βασιλιάδες της Δύσης για να βρει στρατιωτική βοήθεια και να συντονίζει την Ένωση των Εκκλησιών μήπως και καταφέρει ο Πάπας να βρει στρατό για να πολεμήσουν για την Κωνσταντινούπολη. Τα εδάφη της άλλοτε τεράστιας Αυτοκρατορίας έχουν χαθεί.
Αντί ο λαός να στηρίζει ολόψυχα τον Αυτοκράτορα, η Εκκλησία τον αναθεματίζει, ο κόσμος πηγαίνει στα πανηγύρια, οι προεστοί δε στηρίζουν τον Αυτοκράτορα, ενώ λίγοι μόνο μισθοφόροι έχουν φτάσει και προσπαθούν να βοηθήσουν. Και αυτοί οι λίγοι τελικά φεύγουν όταν βλέπουν πως όλα έχουν χαθεί και ο Αυτοκράτορας πεθαίνει μόνος, με το παράπονο πως δε βρίσκεται ένας Χριστιανός κοντά για να του πάρει το κεφάλι και έτσι θα πρέπει να πέσει από ξίφος Τουρκικό.
Οι κάτοικοι της Πόλης ζούσαν στον κόσμο τους. Όταν μπήκαν οι Τούρκοι οι πρώτοι που τους είδαν ήταν τα χιλιάδες του κόσμου που είχε πάει στο πανηγύρι της Αγίας Δεν-Ξέρω-Ποιας που γιόρταζε εκείνη τη μέρα. Ψάξτε στο ημερολόγιο να δείτε ποια γιορτάζει στις 29 του Μάη. Κάτσε, θα το βάλω στο Google. Θεοδοσία. Στην εκκλησία της Αγίας Θεοδοσίας έκαναν πανηγύρι ενώ έμπαινε η ταφόπλακα της Αυτοκρατορίας. Και οι Τούρκοι εντυπωσιασμένοι από τον ωραίο στολισμό της εκκλησίας με τριαντάφυλλα, όταν την έκαναν τζαμί την ονόμασαν το τζαμί των τριαντάφυλλων.
Οι Βυζαντινοί βρίσκονταν στον κόσμο τους, ενώ ο πραγματικός κόσμος στον οποίον ζούσαν κατέρρεε. Έκαναν την ιστορική επιλογή να εγκαταλείψουν τον Αυτοκράτορα και να δουν ως τον κύριο εχθρό τους τη Δύση. Και αμέσως γνώρισαν από πρώτο χέρι τη σοβαρότητα του λάθους τους. Η Μεγάλη Πόλη λεηλατήθηκε. Οι άνθρωποι υπέφεραν. Ο Νοταράς, ο πρωθυπουργός του Βυζαντίου, αυτός που είχε πει πως προτιμά να δει τουρκικό φακιόλι στην Κωνσταντινούπολη παρά παπική τιάρα, δολοφονήθηκε από τον Σουλτάνο, αφού πρώτα είδε τη δολοφονία του παιδιού του, όταν αρνήθηκε να αφήσει τον γιο του που άρεσε ερωτικά στον Σουλτάνο να μπει στο χαρέμι του. Ενώ η κόρη του και η αδερφή του κατάφεραν και έφυγαν για τη Δύση.
Τι κατάφεραν αυτοί οι άνθρωποι; Σήμερα οι Έλληνες ενδιαφερόμαστε για το σεξ και τα σουβλάκια και κανένας δεν ασχολείται με το αν ένα πνεύμα εκπορεύεται από τον πατέρα ή και από τον γιο. Όλοι ζούμε σε έναν πολιτισμό στη δημιουργία του οποίου εμείς δεν έχουμε συμμετάσχει. Χρησιμοποιούμε τεχνολογία που στηρίζεται σε επιστήμη που δεν έχουμε παράγει. Και η χώρα προσπαθεί να κάνει μια δεύτερη ιστορική επιλογή, αυτή τη φορά προς τα δυτικά.
Πώς είναι να ζεις στην Πόλη πριν την Άλωση; Πώς είναι να ζεις στον κόσμο σου, τη στιγμή που η Ιστορία σε προσπερνάει;
Πολύ φοβάμαι πως για να καταλάβουμε αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας και στον παραλογισμό που επικρατεί ακόμα στη χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου