επιλεκτική κοινωνική ευαισθησία

Καμία πορεία στην Ιρανική πρεσβεία. Καμία διαδήλωση συμπαράστασης στους Ιρανούς που διώκονται για τα πολιτικά τους φρονήματα. Καμία πολιτική καμπάνια κατά εκείνων που θεωρούν την αντιπολίτευση "μοχαρέμπ", εχθρούς του Θεού που θα πρέπει να εκτελούνται.

Έχω πάψει πια να αναρωτιέμαι. Ξέρω πως η κοινωνική ευαισθησία πολλών στην Ελλάδα είναι επιλεκτική. Η αδικία τους ενδιαφέρει μόνο άμα την κάνουν οι κακοί ιμπεριαλιστές δυτικοί.

Αν η ευαισθησία φοράει γυαλιά με χρωματιστούς φακούς, δεν είναι ευαισθησία. Και επειδή το blog είναι πραγματικά ευαίσθητο, καταδικάζει απερίφραστα τις διώξεις που λαμβάνουν χώρα στο Ιράν και εκφράζει την αλληλεγγύη του με τους ανθρώπους που θέλουν να εκφράσουν τη δική τους πολιτική άποψη. Χωρίς να συμφωνούμε με τις πολιτικές τους αντιλήψεις, καταδικάζουμε την βία και θεωρούμε πως η μόνη θεμιτή διέξοδος στις πολιτικές αντιπαραθέσεις είναι ο ελεύθερος διάλογος και η κριτική.

Καμπανάκι κινδύνου από τον Νίκο Αναστασιάδη για το Κυπριακό

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1760141

Επιτέλους, κάποιος το κάνει θέμα!

Η Ελλάδα, είναι η μόνη χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία η σαρία είναι... νόμος του κράτους. Αυτό δεν το γνωρίζουν πολλοί, όμως καταδυναστεύει αρκετούς Έλληνες πολίτες, που λόγω... θρησκεύματος εμπίπτουν στον συντηρητικό ισλαμικό νομοθετικό κώδικα.

Με χαρά διάβασα σήμερα πως οι Οικολόγοι Πράσινοι έφεραν το θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μακάρι να δούμε γρήγορα μια αναχρονιστική ρύθμιση που στηρίζει διακρίσεις σε βάρος των γυναικών να καταργείται.

Μπράβο στις αρχές για τη σύλληψη του μανιακού με το τζιπ!

επικίνδυνος εθνικισμός, έλλειψη κριτικής και επιπολαιότητες

Όταν ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ παρέδωσε το σχέδιό του στους Κυπρίους, ο αρχηγός του συντηρητικού κόμματος των Ελληνοκυπρίων είπε δημόσια πως το σχέδιο ικανοποιούσε το 95% των ελληνοκυπριακών απαιτήσεων και πως συνεπώς, ήταν ιστορική ανάγκη να εγκριθεί και από τον λαό, ώστε να λυθεί το Κυπριακό με τρόπο που ικανοποιούσε τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων.

Αντί όμως το σχέδιο να εγκριθεί, το παράπονο του Ελληνοκύπριου Προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου ότι παρέλαβε κράτος και δε θα παραδώσει κοινότητα επηρέασε καταλυτικά την απόφαση των ελληνοκυπρίων που καταψήφισαν την πρόταση Ανάν. Η ισχυρή αντίθεση του Παπαδόπουλου, σε συνδυασμό με την αποχή Καραμανλή, οδήγησαν στην ναυάγηση του σχεδίου και απομάκρυναν τη λύση του Κυπριακού από τον ορίζοντα των πολιτικών εξελίξεων.

Ποτέ δε συζητήσαμε σοβαρά τι μεσολάβησε και ενώ για δεκαετίες ζητούσαμε διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, φτάσαμε στη ρήση Παπαδόπουλου. Αντίθετα, ακόμα και σήμερα, το σχέδιο Ανάν χαρακτηρίζεται ως "αλήστου μνήμης"(1) και καταδικάζεται από πολλούς.

Η έλλειψη σοβαρής συζήτησης είναι ενδεικτική του τέλματος στο οποίο βρίσκεται η ζωή στον ελληνικό κόσμο. Αδυνατούμε να δούμε τα πράγματα με κριτικό και αυτοκριτικό βλέμμα και περιοριζόμαστε σε επιπόλαιες γνώμες και συναισθηματισμούς που δεν ερείδονται στην πραγματικότητα.

Αντί να πούμε ξεκάθαρα τι θέλουμε από ένα σχέδιο επίλυσης ενός προβλήματος, αντί να δούμε ποια σημεία των επιδιώξεών μας ικανοποιεί ένα σχέδιο και ποια όχι, περιοριζόμαστε σε μια συζήτηση που στερείται λογικής βάσης. Έτσι, εφημερίδες, όπως το "Πρώτο Θέμα"(2), μπορούν να γράφουν σειρά εθνικιστικών άρθρων χωρίς ούτε στιγμή να μπουν στην ουσία των πραγμάτων, πολιτικοί, όπως ο Καρατζαφέρης(3), μπορούν να κατακεραυνώνουν ιστορικούς χωρίς να ενδιαφέρονται για την αλήθεια της ιστορίας, δημοσιογράφοι, όπως ο Ευαγγελάτος(4), μπορούν να επικρίνουν πολιτικούς για την ιστορική τους γνώση χωρίς να ενδιαφέρονται για τις πραγματικές συνθήκες της υπόθεσης, δημιουργώντας ένα εθνικιστικό κλίμα για εσωτερική κατανάλωση.

Ενώ εδώ συμβαίνουν αυτά, ο υπόλοιπος κόσμος προχωρά, επιλύει προβλήματα, ανοίγεται με όρεξη στο μέλλον. Και, φυσικά, δεν περιμένει εμάς!

Πότε θα το πάρουμε χαμπάρι;


(1) Αντώνης Σαμαράς, ομιλία στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό
(2) η εφημερίδα έχει σταθερά προσανατολισμό εθνικιστικό σχετικά με τα λεγόμενα εθνικά θέματα
(3) ομιλία στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό
(4) ερωτήσεις στους Οικολόγους Πράσινους στο debate, προεκλογικά

Μια ενδιαφέρουσα πρόταση για τον εντοπισμό της σπατάλης

Είδα στο site της Δράσης, μια πολύ ενδιαφέρουσα καινοτομία, που νομίζω θα ωφελούσε πολύ το Δημόσιο αν έκανε κάτι παρόμοιο και η κυβέρνηση.

Η Δράση καλεί τους πολίτες που διαπιστώνουν σπατάλες του κράτους να πουν για αυτό που έχει υποπέσει στην αντίληψή τους. Έτσι, δημιουργείται μια λίστα με ηλεκτρονικές αναφορές πολιτών για περιπτώσεις σπατάλης από πλευράς του Δημοσίου.

Φυσικά, η Δράση, ως ένα πολύ μικρό κόμμα που δεν εκπροσωπείται καν στο Κοινοβούλιο, δεν μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην περικοπή των δαπανών. Μπορεί όμως η Κυβέρνηση να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, δημιουργώντας ένα σύστημα καταγγελιών, ανώνυμων ή και επώνυμων, όπου ο πολίτης, είτε δημόσιος υπάλληλος είτε συναλλασσόμενος με το Κράτος, να μπορεί να αναφέρει, ή ακόμα και να καταγγείλει, φαινόμενα κακοδιαχείρισης και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.

Μια τέτοια πρωτοβουλία θα είναι σύμφωνη με το κλίμα ανοιχτής διακυβέρνησης και διαφάνειας στο Κράτος που έχει δημιουργήσει η Κυβέρνηση και θα ανταποκρίνεται στις βασικές αρχές του ΠαΣοΚ για τη σωστή διακυβέρνηση.

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος μιλάει στο LiFO

Με τι ασχολούμαστε

Διάβασα ότι 15.000 εργαζόμενοι, 40-50 ετών βγήκαν στη σύνταξη με προγράμματα εθελουσίας εξόδου από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Διάβασα επίσης ότι η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων διπλασιάστηκε το 2009, εξαιτίας των προσλήψεων που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση.

Αλλά αντί να ασχολούμαστε με το ποιες δαπάνες πρέπει επειγόντως να περικοπούν, και με το ποιες τομές πρέπει επειγόντως να γίνουν στο ασφαλιστικό ώστε να είναι και βιώσιμο αλλά και δίκαιο απέναντι στις νέες γενιές, εμείς αναβιώνουμε τη δίκη των 6.

Μια κοινωνία ανίκανη να αξιολογήσει σωστά την πραγματικότητα, με μια αιώνια εμμονή με το παρελθόν, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα δεδομένα των καιρών της.

ΟΛΠ: Συμπεράσματα

Από αυτά που έχω καταλάβει, η απόφαση για τη δαπάνη τόσων εκατομμυρίων ευρώ δεν πάρθηκε από την παρούσα κυβέρνηση. Και άρα δεν μπορεί να καταλογιστεί στη χώρα πως συνεχίζει τις σπατάλες τη στιγμή που το δημόσιο χρέος έχει ξεφύγει. Γιατί πρόκειται για ήδη ψηφισμένο νόμο από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Κάτι είναι και αυτό.

ΟΛΠ (3)

Από ό,τι φαίνεται, αυτό που κατάλαβα στο προηγούμενο post, ότι δηλαδή η Νέα Δημοκρατία είναι πίσω από την απόφαση για τις εξωπραγματικές αποζημιώσεις στους λιμενεργάτες, είναι αληθές.

Διαβάζω δήλωση της Άννας Διαμαντοπούλου:

Τη βλέπω εξωφρενική. Εξωφρενική! Δηλαδή είναι μέσα στα πεπραγμένα της κυβέρνησης της ΝΔ και στην Ολυμπιακή και στον ΟΛΠ, όπου πραγματικά όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα όφελος από την επιλογή που έχουν κάνει, αλλά έχουν βάλει μέσα και τον δημόσιο τομέα.

Και βεβαίως η κυβέρνηση βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση στο πώς να αντιμετωπιστεί, δεν μπορείς να πεις ότι από τη μια δέχομαι τη συνέχεια της σύμβασης, από την άλλη να πεις δεν δέχομαι αυτά που αποφασίστηκαν για τους εργαζομένους. Αλλά, με συγχωρείτε, ανακαλύπτεται με πλέον σαφή τρόπο πως δεν υπήρχε αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος στη κυβέρνηση της ΝΔ

Πραγματικά, καμία αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος. Είναι εθνικά επιζήμια η απόφαση της εθελουσίου εξόδου.

Αναρωτιέμαι, γίνεται να επαναδιαπραγματευτεί αυτό το κομμάτι της συμφωνίας η νέα κυβέρνηση;

Μπράβο στον Ανδρέα Λοβέρδο

Διαβάζω σήμερα πως ο Υπουργός Εργασίας αντέδρασε στη συμφωνία με τους λιμενεργάτες και πως δε θα πληρώσουν τελικά τα ταμεία το κόστος της εθελούσιας εξόδου. Πολύ σημαντικό αυτό.

Παρόλα αυτά η συμφωνία παραμένει. Και θα πέσει λέει στους ώμους του ΟΛΠ. Στον οποίον, ο μεγαλύτερος μέτοχος είναι το δημόσιο. Δηλαδή πάλι το δημόσιο θα θιγεί.

Οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει:

Σύμφωνα με την αναλογιστική μελέτη η οποία συντάχθηκε το 2008, η πληρωμή συντάξεων και εισφορών για όλους τους δυνητικά δικαιούμενους ανέρχεται σε 56 εκατ. ευρώ και η ωφέλεια λόγω μη καταβολής μισθών, υπερωριών κλπ σε 67 εκατ. Ευρώ. Επομένως από την εθελούσια έξοδο προκαλείται μεσοπρόθεσμα θετικό υπόλοιπο για τον ΟΛΠ 11 εκατ. ευρώ.

Δηλαδή 300 άτομα παίρνουν "μισθούς, υπερωρίες κλπ" 67 εκατομμύρια Ευρώ; Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Σύμφωνα με τον Γ.Ανωμερίτη το όποιο κόστος επιβάρυνσης του ΟΛΠ υπερκαλύπτεται από το ετήσιο τίμημα (ενοίκια) της Cosco ύψους 25,3 εκατ. ευρώ και την υπεργολαβία ύψους 4,6 εκατ. ευρώ.

Δηλαδή νοικιάσαμε την προβλήτα στους Κινέζους για να τα πάρουν τα λεφτά οι λιμενεργάτες; Που αντιδρούσανε τόσο καιρό στην επινοικίαση και έκλειναν το λιμάνι προκαλώντας βλάβες στη χώρα και τους πολίτες;

Και τι είναι αυτό που μας λένε τώρα;

Η εθελούσια έξοδος του Ν.3645/2008 δεν αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης και προσθήκης νέων όρων, διότι οι όροι εμπεριέχονται σε νόμο του Κράτους.

2008? Δηλαδή η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κρύβεται πίσω και από αυτή την αθλιότητα;

Οι εικόνες σοκαριστικές. Ο Μπερλουσκόνι αιμόφυρτος, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Ο κόσμος παρακολουθεί άφωνος. Η προσωπική του ασφάλεια κάνει νευρικές κινήσεις και προσπαθούν να τον βάλουν στο αυτοκίνητο.

Με προβληματίζει πολύ το γεγονός ότι είναι τόσο εύκολο να επιτεθεί κανείς εναντίον ενός πολιτικού ηγέτη. Εντάξει, στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένας τρελός. Αλλά τι θα γινόταν αν είχαμε έναν τρομοκράτη;

Τα μέτρα ασφαλείας τις περισσότερες φορές φαίνεται πως είναι ελλειπή. Είναι τόσο εύκολο να ξεσπάσει μια πολιτική κρίση. Οι δημοκρατίες είναι ευάλωτες. Μπορούν όμως να προστατέψουν τον εαυτό τους σε έναν βαθμό. Με σωστή και μεθοδική δουλειά οι υπηρεσίες ασφαλείας μπορούν να διώξουν την τρομοκρατία. Και να προστατέψουν τη δημοκρατία από τους εγκληματίες. Και τις κρίσεις που θέλουν να προκαλέσουν.

Ο νόμος των ακούσιων συνεπειών!

Άλλη μια αναφορά στον Μίμη Ανδρουλάκη! Πολλές φορές έχει τονίσει πως πρέπει στην πολιτική να προσέχεις για τις ανεπιθύμητες συνέπειες που μπορεί να έχει μια απόφασή σου. Μια πράξη μπορεί να γίνεται με καλές προθέσεις, μπορεί όμως να φέρει δυσάρεστα αποτελέσματα, επειδή η πραγματικότητα είναι τόσο πολύπλοκη.

Μια εφαρμογή αυτού αποτελεί η (σωστή, κατά τη γνώμη μου) απόφαση για περιορισμό των bonus των στελεχών των τραπεζών. Πέρσι, το δημόσιο εισέπραξε 240 εκατομμύρια ευρώ από τη φορολογία των bonus. Άμα τα bonus δεν είχαν δοθεί, το δημόσιο θα είχε βρεθεί με 240 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα. Φυσικά, αυτό από μόνο του δε λέει πολλά, γιατί πρέπει να μελετηθεί το πώς θα είχαν αξιοποιηθεί τα λεφτά αν δεν είχαν δοθεί ως bonus και τι επίδραση θα είχε αυτό στην οικονομία.

Ωστόσο το σημαντικό σημείο παραμένει. Μια πράξη που γίνεται με καλή πρόθεση μπορεί να φέρει αρνητικά αποτελέσματα. Και για αυτό χρειάζεται μελέτη και πρόβλεψη!

Κάποιοι νομίζουν πως τα εκατομμύρια είναι στραγάλια...

Διαβάζω σήμερα σε μια ανακοίνωση της Δράσης:

Χαρακτηριστική είναι η δημοσιευόμενη σήμερα απόφαση να «χρυσωθούν» 300 εργαζόμενοι στον ΟΛΠ με πάνω από 50 εκ. ευρώ προκειμένου να επιτρέψουν την εφαρμογή της νομοθετημένης σύμβασης με τους κινέζους.

Και ενώ προσπαθώ να χωνέψω την είδηση, βλέπω στο protothema.gr:

230.000 ευρώ σε κάθε εργαζόμενο του ΟΛΠ που φεύγει!

Και μετά:

Από την εθελούσια έξοδο ο ΟΛΠ θα κερδίσει από μισθούς περίπου 11 εκατ. ευρώ
Επίσης τα 4,5 εκ. ευρώ θα δοθούν για την πρόωρη συνταξιοδότηση περίπου 100 με 150 εργαζομένων, ενώ θα δοθούν 8 εκατ. ευρώ για απώλεια εισοδήματος.

Μας δουλεύουνε;

Αυτά που ακούγονται για τις αμοιβές των εργαζομένων στο λιμάνι είναι εξωφρενικά. Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό το αίσχος; Ο Ανωμερίτης; Η Κατσέλη; Αυτά τα πράγματα είναι σκανδαλώδη. Και μετά αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε στη χρεωκοπία!

Εξορθολογισμός στις αμοιβές των λιμενεργατών. Τήρηση της νομιμότητας. Το λιμάνι να είναι ανοιχτό επειδή η Ελλάδα δεν είναι μπανανία και όχι επειδή εξαγοράστηκαν αυτοί που το έκλειναν! Πρέπει να δοθούν εξηγήσεις για αυτά τα ποσά. Έτσι νομίζουμε πως θα πείσουμε τους ξένους δανειστές μας ότι είμαστε αξιόπιστοι;

Άλλο φτώχεια, άλλο ανισότητα!

Έχετε αντιληφθεί ότι είμαι μεγάλος fan του Μίμη Ανδρουλάκη. Πριν από λίγες μέρες τέλειωσα το Τάνγκο του Τσε. Στο βιβλίο αυτό, ο Μίμης συζητά με έναν ώριμο Τσε Γκεβάρα, που όχι μόνο δεν πέθανε στη ζούγκλα της Νότιας Αμερικής, αλλά κατάφερε να αλλάξει, να εγκαταλείψει την επιπολαιότητα που τον χαρακτήριζε και να γίνει βαθύς αναλυτής του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Όπως καταλαβαίνετε, ο Τσε, το alter ego του διανοούμενου Ανδρουλάκη, έχει τεράστιο ενδιαφέρον, τόσο από ψυχολογική όσο και από διανοητική άποψη.

Και πραγματικά, οι αντιλήψεις που διατυπώνει ο Ανδρουλάκης στο βιβλίο αυτό, περιλαμβάνουν και συνοψίζουν τον διεθνή προβληματισμό πάνω στα θέματα αυτά, και αποτελεί μια προσπάθεια σοβαρής συζήτησης σε μια χώρα που δεν έχει παρελθόν σοβαρών συζητήσεων.

Δε θα κάνω όμως σε αυτό το post βιβλιοπαρουσίαση. Θέλω να μεταφέρω ένα κομμάτι της σκέψης του "Τσε" για την ανισότητα, τον πλούτο και την φτώχεια. Λέει πράγματα που για μένα είναι γνωστά και αυτονόητα, όμως για πολλούς από εσάς ξέρω πως θα ακουστούν καινούρια και ενδιαφέροντα. Επειδή ο Μίμης τα διατυπώνει πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα εγώ, σας μεταφέρω το ακόλουθο απόσπασμα και σας συμβουλεύω να αγοράσετε το βιβλίο και να ταξιδέψετε μαζί με τον Μίμη σε όλες τις πτυχές του σύγχρονου καπιταλισμού με φόντο τον έρωτα, την επανάσταση και το όραμα.

"Ξανακοίταξα χτες τις σημειώσεις μου. Μπορεί να πει κανείς ότι δώσαμε μια ειδυλλιακή εικόνα της παγκοσμιοποίησης. Παραβλέψαμε τη θεαματική αύξηση της φτώχιας και της ανισότητας στον πλανήτη μας..."

"Μισό λεπτό, άλλο φτώχια και άλλο ανισότητα, μην τα μπερδεύουμε. Μπορεί να ξεπεράσετε το όριο της φτώχιας, ακόμα και να αυξήσετε εντυπωσιακά το επίπεδο της ζωής σας -να έχετε αυτοκίνητο, μοντέρνο οικιακό εξοπλισμό, διακοπές- αλλά η απόσταση με τους πλουσιότερους να έχει μεγαλώσει, δηλαδή ο δείκτης της παγκόσμιας ανισότητας να έχει αυξηθεί. Φτώχια και ανισότητα σχετίζονται, αλλά είναι ποιοτικά διαφορετικοί δείκτες. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά και στο εσωτερικό μιας χώρας. Όταν αυτή ξεπεράσει τη φτώχια και αρχίσει την απογείωσή της, αυξάνεται η ανισότητα."

"Υπονοείτε ότι η φτώχια έχει μειωθεί την περίοδο της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης;"

"Αυτή είναι η πραγματικότητα. Στα τελευταία τριάντα χρόνια όσοι ήταν σε ακραία φτώχια -κάτω από 1 δολάριο τη μέρα- έπεσαν από τα 550 εκατομμύρια στα 350 εκατομμύρια, και αυτοί με 2 δολάρια από 1,3 δισεκατομμύρια κατέβηκαν στα 970 εκατομμύρια. Η Ιστορία και οι στατιστικές μάς υποδηλώνουν ότι οι οικονομίες που εντάσσονται στην παγκόσμια αγορά εξασφαλίζουν υψηλότερους δείκτες ανάπτυξης, ευημερίας, μόρφωσης, ελευθερίας, περιβαλλοντικής προστασίας και προσδοκώμενου ορίου ζωής. Η ανοικτότητα μιας οικονομίας μειώνει τη φτώχια, αλλά αυτό δε γίνεται αυτόματα, ούτε προσφέρεται δωρεάν. Η "κλειστότητα", αντίθετα, περιορίζει το βιοτικό επίπεδο. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στη σύγκριση όλων των οικονομικών μεγεθών ανάμεσα στη Βόρεια και Νότια Κορέα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Κούβας, η οποία προηγείται σε όλη τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική στην εκπαίδευση και την υγεία, και συνεπώς θεωρητικά θα έπρεπε να έχει και πιο δυναμική ανάπτυξη. Και όμως η "κλειστότητα" -σε σημαντικό βαθμό αναγκαστική- έχει μειώσει κατά 36% το κατά κεφαλήν εισόδημα στις τέσσερις δεκαετίες του "σοσιαλισμού". Η αδιαμφισβήτητη εικόνα που έχουμε είναι ότι οι πλούσιες χώρες αναπτύσσονταν κατά 2% στη δεκαετία του '90, οι αναπτυσσόμενες αλλά ενταγμένες στην παγκοσμιοποίηση οικονομίες κατά 5%, ενώ οι αναπτυσσόμενες μη ενταγμένες στην παγκόσμια αγορά είδαν την ανάπτυξή τους να πέφτει από το 3% στη δεκαετία του '70 στο 1%. Δηλαδή τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως η Κίνα και η Ινδία, που καλύπτουν το 38% του παγκόσμιου πληθυσμού, ξέφυγαν από τη φτώχια. Όμως αυτό δε χαρίστηκε μονοδιάστατα από το "άνοιγμα", όπως διατείνονται μερικοί δογματικοί νεοφιλελεύθεροι, αλλά προηγήθηκαν μεταρρυθμίσεις, αγροτικές και άλλες, και μια τεράστια κινητοποίηση εσωτερικών πόρων για τη βιομηχανική ανάπτυξη. Η Ινδία, η Κίνα, το Βιετνάμ, η Ινδονησία, γενικά η Ασία, μειώνουν την παγκόσμια φτώχια, στην οποία όμως κεντρικό ρόλο πια παίζει κυρίως η υπο-σαχάρια Αφρική."

"Δηλαδή η Κίνα και η Ινδία συγκλίνουν, η Αφρική αποκλίνει..."

"Έτσι, με αποτέλεσμα, αν συγκρίνουμε το πλουσιότερο τμήμα του πλανήτη -Ηνωμένες Πολιτείες και Δυτική Ευρώπη- με το φτωχότερο -υποσαχάρια Αφρική- το χάσμα να διευρύνεται και η παγκόσμια ανισότητα να φαίνεται πως αυξάνει θεαματικά. Όμως η εικόνα δεν είναι ακριβής, γιατί οι χώρες με μεγάλους πληθυσμούς, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Μεξικό, μειώνουν την απόστασή τους από τις πλούσιες χώρες και τη σχετική ανισότητα στον πλανήτη. Δηλαδή τα επόμενα χρόνια θα συμβαίνει το εξής παράδοξο. Όσο φεύγουν μπροστά η Κίνα και η Ινδία και θα αφήνουν μόνη της στον πάτο την Αφρική, η παγκόσμια ανισότητα θα φαίνεται ότι αυξάνει, αν συγκρίνουμε παραδείγματος χάριν, το 10% των πλουσιότερων με το 10% των φτωχότερων. Αλλά γι' αυτό δεν φταίει βέβαια η Κίνα που επιταχύνει, ούτε η παγκοσμιοποίηση γενικά και αφηρημένα, αλλά το γεγονός ότι η υποσαχάρια Αφρική βυθίζεται, κι εκεί πρέπει να συγκεντρωθεί η προσοχή της ανθρωπότητας με γενναία και αποδοτικά μέτρα και όχι με γενικές anti-global φανφάρες."

"Πράγματι. Ωστόσο ο ΟΗΕ δίνει μια εικόνα μεγαλύτερης ανισότητας".

"Οι υπολογισμοί του ΟΗΕ είναι εντελώς γραφειοκρατικοί. Γι' αυτόν στα χαρτιά 100 δολάρια στην Αμερική είναι τα ίδια με 100 δολάρια στη Νιγηρία. Όμως έχουν εντελώς διαφορετική αγοραστική αξία. Ακόμα και στην ίδια χώρα άλλη αγοραστική αξία μπορεί να έχουν στην ύπαιθρο και άλλη στην πόλη. Αν υπολογίσουμε με βάση την αγοραστική αξία, η παγκόσμια ανισότητα είναι διαφορετική σε μέγεθος από ό,τι την προσδιορίζουν οι υπηρεσίες του ΟΗΕ."

Η πολιτική κριτική είναι ουσιαστικό στοιχείο της δημοκρατίας

Μετά από μια απουσία αρκετών ημερών, φαίνεται πως σήμερα έχω αρκετά πράγματα να γράψω!

Αφορμή για αυτό το σχόλιο είναι η δήλωση της κ. Παπαρήγα περί αντικομουνισμού. Ενοχλήθηκε από τις δηλώσεις και τις πράξεις του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ενοχλήθηκε και από το ποσοστό του κόμματός της στις εκλογές και αντιδρά στην κριτική με αυτόν τον τρόπο.

Το ζήτημα θα ήταν κωμικό αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Λέω πως είναι κωμικό, γιατί είναι γελοίο ένα κόμμα που κατηγορεί και καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα, που ακόμα και σε μια διαδήλωση καταγγέλλει τους άλλους διαδηλωτές ότι υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, να αντιδρά άγρια μόλις κάποιος ασκήσει κριτική σε αυτό.

Εκείνοι δηλαδή μπορούν να λένε ό,τι τους κατέβει, αλλά κανένας δεν μπορεί να αγγίξει το ιερό τέρας που λέγεται ΚΚΕ, γιατί μόλις κάποιος ξεστομίσει μια φράση κριτικής για το ΚΚΕ είναι αυτόματα αντικομουνιστής.

Και εδώ ακριβώς ξεκινά το τραγικό του πράγματος. Το να απορρίπτεις κάθε κριτική στις ιδέες σου είναι βαθιά αντιδημοκρατικό. Το να μην αναγνωρίζεις στον άλλον το δικαίωμα να κριτικάρει τις απόψεις σου και τη στάση σου και να πιστεύεις ακράδαντα πως κατέχεις την απόλυτη αλήθεια και πως ο πολιτικός σου αντίπαλος είναι σκοτεινός δαίμονας, είναι καταστροφικό για τους πολίτες τους οποίους επηρεάζεις. Το ΚΚΕ, μετά από τόσα χρόνια δαιμονοποίησης των πάντων, ακόμα και εσωκομματικών παραγόντων, θα έπρεπε να είχε μάθει από την ιστορία. Δυστυχώς αποτελεί δύναμη οπισθοδρόμησης και παρακμής της ελληνικής κοινωνίας.

Ισότητα προς τα... κάτω!

Προηγουμένως μίλησα για την ατυχία μου να παρακολουθήσω λίγα λεπτά από ελληνικό talk show με θέμα την οικονομία νωρίτερα σήμερα.

Στο κομμάτι που παρακολούθησα, ένας νεαρός πολιτικός της δεξιάς παράταξης έθιξε το κοινωνικό πρόβλημα της εργασιακής ανασφάλειας στον ιδιωτικό τομέα, σε αντίθεση με την εργασιακή ηρεμία με τη μονιμότητα στο δημόσιο τομέα. Και η λύση που πρότεινε για την επίλυση του προβλήματος; Η κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο.

Δηλαδή, επειδή στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει ανασφάλεια, να την επιβάλουμε και στον δημόσιο τομέα, να είναι όλοι ανασφαλείς για να μην υπάρχει κοινωνική αδικία.

Και αυτά από το στόμα ενός νέου πολιτικού, εκπροσώπου πολιτικής δυναστείας, με σπουδές στο εξωτερικό, που θέλει κάποια στιγμή να λάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Η πρότασή του δεν πρόκειται για παραφωνία. Αντίθετα, η ισότητα προς τα κάτω αποτελεί βασικό παράγοντα του τρόπου με τον οποίο η προηγούμενη κυβέρνηση χειρίστηκε την ιδέα για ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Αντί δηλαδή το εισόδημα να είναι αξιοπρεπές για να καλυφθούν οι ανάγκες των πολιτών που το χρειάζονται και να δίνονται ευκαιρίες για την αναβάθμιση του εισοδήματος (μέσα από την εύρεση εργασίας, τις κοινωνικές παροχές που δεν έχουν οικονομικό χαρακτήρα κλπ), η δεξιά παράταξη θέλησε να χρησιμοποιήσει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για να κατεβάσει σε αυτό μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και να ξεμπερδεύει με το δύσκολο πρόβλημα της παραγωγής πλούτου και της αύξησης του βιωτικού επιπέδου όλων των πολιτών.

Τα ίδια κρύβονται και πίσω από τις διακηρύξεις για ισότητα του ΚΚΕ. Μπορεί θεωρητικά να βρίσκονται από την άλλη πλευρά, αλλά η ισότητα την οποία δημιούργησε ιστορικά ο κομμουνισμός ήταν ισότητα προς τα κάτω. Αυτά, αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και να μην περιοριστούμε στην αναμάσηση ιδεοληψιών.

Φαίνεται, πως ούτε που περνάει από τον νου πολλών πολιτικών μας ότι η παραγωγή νέων θέσεων εργασιών με τη διεύρυνση των αγορών και την αφομοίωση των νέων τεχνολογιών και των νέων παγκόσμιων δεδομένων αποτελεί τη λύση του προβλήματος της εργασιακής ανασφάλειας.

Και για να ξαναγυρίσω στον πολιτικό που αποτέλεσε αφορμή για αυτό το σχόλιο, η κατάργηση της μονιμότητας θα οδηγούσε σε πολλούς "κουμπάρους" στο δημόσιο, όπως η πρακτική της παράταξής του αποδεικνύει. Δυστυχώς, τόσες δεκαετίες μετά, οι πελατειακές σχέσεις τις οποίες προσπάθησε να χτυπήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ακόμα απειλούν την εργασιακή ειρήνη των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και τα θεμέλια ολόκληρου του κράτους.

Λύση; Η "αλλαγή εκ βάθρων" για την οποία δεσμεύτηκε σήμερα ο Πρωθυπουργός.

It's the psychology stupid!

Ο τίτλος του post είναι παράφραση του γνωστού Αμερικάνικου "it's the economy stupid!" από τον Μίμη Ανδρουλάκη. Ο Μίμης στα βιβλία του τονίζει ξανά και ξανά τη σημασία της ψυχολογίας στην πολιτική και την οικονομία. Ξεχάστε τις αφελείς θεωρίες πως οι καταναλωτές ή οι πολίτες είναι ορθολογιστές και παίρνουν τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις, λέει ο κ. Ανδρουλάκης. Η ιστορία των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων δείχνει πως η ψυχολογία των πολιτών, η ψυχολογία των καταναλωτών ή των αγορών παίζει τεράστιο ρόλο στις εξελίξεις.

Άκουσα σήμερα την ιστορική ομιλία του Πρωθυπουργού στο Ζάππειο Μέγαρο. Ενθουσιάστηκα από το περιεχόμενο της ομιλίας Παπανδρέου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι ένας εξαιρετικά μοντέρνος πολιτικός που εργάζεται σοβαρά για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Και, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμά του για συστράτευση όλων των Ελλήνων για δημιουργικές αλλαγές, συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό αλλά και τον προβληματισμό του, και προσπαθώ να βοηθήσω, στον βαθμό που μου αναλογεί, για μια μοντέρνα Ελλάδα.

Αλλά εδώ δε θα μιλήσω για το όραμα του Παπανδρέου. Θα χρησιμοποιήσω αυτό το post για να προβληματιστώ σχετικά με τη σχέση του οράματος αυτού και της ψυχολογίας. Για να αναρωτηθώ δηλαδή αν αρκεί ένας Πρωθυπουργός και μια ισχυρή κυβέρνηση με όραμα για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο της οικονομίας (και στη συνέχεια και το γενικότερο πολιτικό αδιέξοδο).

Γιατί το λέω αυτό; Διότι υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες. Διότι η ψυχολογία των ξένων δανειστών είναι κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε ως δεδομένο. Διότι ανεξάρτητα από τις δικές σου προθέσεις και τα δικά σου σχέδια, το αποτέλεσμα εξαρτάται και από παράγοντες που δεν είναι εύκολα προβλέψιμοι.

Εγώ, ως Έλληνας και ως άνθρωπος που ξέρει καλά τα προβλήματα της χώρας, μπορεί να βλέπω πως ο Παπανδρέου αποτελεί το κλειδί για την έξοδο της χώρας από τα αδιέξοδα, αλλά ο ξένος μπορεί να αξιολογεί αλλιώς την απόφαση Παπανδρέου να κάνει σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα δημιουργήσουν μια νέα Ελλάδα χωρίς να προχωρήσει σε μεγάλη (της τάξεως των πέντε+ μονάδων) άμεση μείωση του ελλείμματος με κόψιμο κοινωνικών δαπανών.

Και η ψυχολογία, όπως τονίζει συνεχώς ο Μίμης ο Ανδρουλάκης, είναι πολύ δύσκολο να οριστεί από έναν πολιτικό ηγέτη. Ειδικά στη συγκεκριμένη οικονομική συγκυρία. Ήδη, το spread άνοιξε και άλλο όταν ο Πρωθυπουργός τέλειωσε την ομιλία του. Τι θα γίνει τελικά; Αυτό είναι ένα μυστήριο που μόνο ο χρόνος θα το λύσει.

Ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών φαίνεται πως γνωρίζουν καλά τη σημασία της ψυχολογίας. Γι' αυτό και έχουν κάνει σημαντικές κινήσεις στο διεθνές επίπεδο για την ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της χώρας μας. Θα αλλάξει το κλίμα; Αυτό δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Η ζωή είναι τόσο σύνθετη, η οικονομία και η πολιτική έχει τόσο πολλούς αστάθμητους παράγοντες, που υπάρχουν και πράγματα που δεν μπορούν να καθοριστούν από τους πολιτικούς.

Για τα πράγματα που περνάνε όμως από το χέρι των πολιτικών, μπορώ να πω πως ο Παπανδρέου γράφει ιστορία.

Ζωντανά απολιθώματα

Διάβαζα σήμερα πως ο γενετικός κώδικας των γιγάντιων πάντα έχει αλλάξει ελάχιστα τα τελευταία τρία εκατομμύρια χρόνια. Ουσιαστικά, λοιπόν, πρόκειται για ζωντανά απολιθώματα.

Μπορεί να μην το έχετε σκεφτεί, αλλά δε χρειάζεται να πάμε ως την Κίνα για να δούμε ζωντανά απολιθώματα. Έχουμε άφθονα και στη χώρα μας. Δυστυχώς όμως, τα δικά μας απολιθώματα δεν είναι όμορφα ούτε χαριτωμένα, αλλά, επειδή οφείλονται σε αγκυλώσεις στη σκέψη, αποτελούν εμπόδιο στην πρόοδο της χώρας και μας ταλανίζουν με πολλούς και όχι πάντα ορατούς τρόπους.

Ένα τέτοιο απολίθωμα αποτελεί το ΚΚΕ. Που θεωρεί άξιο θαυμασμού το γεγονός ότι παρά την κατάρρευση του κομμουνισμού παγκοσμίως και την δημοσίευση των δεινών που αυτός προκάλεσε, εκείνο συνεχίζει να πιστεύει και να διακηρύσσει τα ίδια πράγματα.

Μολονότι δε βλέπω τηλεόραση, είχα σήμερα την ατυχία να δω για μερικά λεπτά ένα talk show για την οικονομία και την ομιλία του Πρωθυπουργού. Και ανάμεσα στους ομιλητές βρισκόταν ένας βουλευτής του ΚΚΕ. Ο οποίος έλεγε πως η διαφθορά γεννιέται από το ίδιο το οικονομικό σύστημα που έχουμε παγκοσμίως. Και πως ό,τι μέτρα και να πάρει η κυβέρνηση δε θα βοηθήσουν τους πολίτες.

Ξεχνά πως στην κομμουνιστική Ρωσία, η διαφθορά ήταν τρομακτική.

Και όταν του μίλησε κάποιος για το θέμα αυτό, ο βουλευτής είπε πως η διαφθορά γεννήθηκε όταν υπήρξε "καπιταλιστική παλινόρθωση". Άρες μάρες κουκουνάρες.

Αυτά τα ζητήματα δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι φιλοσοφική ανάλυση χωράει γύρω από τη στάση του ΚΚΕ. Γιατί δεν είναι μόνο το ΚΚΕ που αποτελεί απολίθωμα στην Ελλάδα. Εδώ περιορίζομαι όμως στην πολιτική ανάλυση του ζητήματος.

Όσο τα απολιθώματα μας παραμυθιάζουν πως αυτά προσφέρουν ζωή, τόσο η κανονική ζωή θα ξεφεύγει μέσα από τα χέρια μας και η πρόοδος της χώρας θα εμποδίζεται. Ή, για να το πω όπως το λέει και ο Πρωθυπουργός: "Αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε". Και η αλλαγή δεν μπορεί παρά να ξεκινά από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, μην περιμένουμε να μας σώσουν άλλοι.

Περί ελευθερίας του λόγου

Πολιτική βία, φόβος, ελπίδες και απελπισίες. Της Άννας Δαμιανίδη

Το blog εκφράζει την αλληλεγγύη του στον Πάσχο Μανδραβέλη, έναν άνθρωπο που βάζει τα δυνατά του για να μάθουμε να συζητάμε με όρους λογικής. Πιστεύουμε ότι οι υπηρεσίες που προσφέρει στη χώρα είναι πολύ σημαντικές. Το παρακάτω αποτελεί αναδημοσίευση κειμένου της Άννας Δαμιανίδη.

Τετάρτη βράδυ πήγα να ακούσω τις ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού και Δαφέρμου στη Νομική Σχολή. Πρώτη φορά πήγαινα στο καινούργιο κτίριο, από τον πεζόδρομο της Μασσαλίας, αλλά και στο παλιό είχα πολλά χρόνια να πάω Μόλις μπήκα στο αμφιθέατρο, μετάνιωσα. Έχω γκρίζα μαλλιά, κι εκεί μέσα είχε μόνο φοιτητές και φοιτήτριες, μέσος όρος ηλικία τα 20. Ντρεπόμουν όμως και να φύγω, ήμουνα στην πρώτη σειρά. Έμεινα.

Το θέμα ήταν η πολιτική βία. Οι τρεις ομιλητές είχαν τις απόψεις τους ο καθένας, ο Μανδραβέλης μίλησε για τη γλωσσική σύγχυση που ξεχειλώνει την έννοια της βίας και κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιεί κάθε είδους αναίτια βία σαν απάντηση σε αυτά που ονομάζονται βία. Ο Ψυχογιός είπε ότι καλλιεργούμε υπερβολικά το θαυμασμό στη βία στην παιδεία και στις παραδόσεις μας. Και ο Δαφέρμος είπε ότι η βία είναι διάχυτη, υπάρχει ψυχολογική βία, εργατική βία, οικογενειακή βία κλπ, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο έκανε περίπου αυτό που είχε υποστηρίξει ο Μανδραβέλης, ότι τα βαφτίζουμε όλα βία.

Ύστερα κουβέντιασαν με τα παιδιά, τα οποία βεβαίως ήταν ρομαντικά και αναφέρονταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου με πολύ ενθουσιασμό. Ο Δαφέρμος είπε ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια εντελώς ειρηνική εξέγερση σε βίαιες συνθήκες. Ο Ψυχογιός προσπάθησε, όπως κάνει συχνά, να τους εξηγήσει ότι δεν πρέπει να το ζηλεύουν το Πολυτεχνείο και την έξαρσή του γιατί έγινε μετά από μια περίοδο μεγάλης καταπίεσης. Περνούσαμε άσχημα στη χούντα, είπε. Ναι, αλλά είχαμε ελπίδες, είπε ο Δαφέρμος πολύ χαμογελαστός, και τα παιδιά χειροκρότησαν.

Κι αυτό με πίκρανε, ίσως επειδή ήταν και ο γιος μου στο ακροατήριο. Αυτή η φράση και αυτή η αντίδραση πιστεύω ότι είναι στη βάση μιας παρεξήγησης που ερμηνεύει και όσα συνέβησαν σε λίγο.

Γιατί χειροκροτήσανε τα παιδιά; Δεν έχουν αυτά ελπίδες; Είχαμε εμείς περισσότερες; Σκέφτηκα να σηκωθώ να πω ότι δεν είχαμε όλοι ελπίδες, ότι τώρα περνάνε καλύτερα, ότι εμείς πλήτταμε θανάσιμα, ότι δεν θέλαμε ψωμί κι ας φωνάζαμε Ψωμί Παιδεία Ελευθερία -ψωμί υπήρχε- τους Ρολινγκ Στόουνς θέλαμε, τα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο. Κι ότι δεν ήταν και τόσο μη βίαιο το Πολυτεχνείο, γιατί είχαμε σπάσει ένα σωρό αντικείμενα, δεν είχαμε αφήσει πόδι σε καρέκλα ή τραπέζι. Τα σκεφτόμουνα, αλλά δεν μιλούσα, θυμόμουνα πόσο γκρίζα είναι τα μαλλιά μου και πόσο σαν τη μύγα μες στο γάλα ήμουνα εκεί μέσα.

Τότε περίπου μπήκανε μέσα οι τραμπούκοι, κάτι τύποι με μαύρα ρούχα και κράνη στο χέρι, κι άρχισαν να βρίζουν. Θέλουμε να διαβάσουμε ένα κείμενο, είπαν, έπιασαν το μικρόφωνο κι έλεγαν κάτι για εικοσάχρονα παιδιά που μπήκαν φυλακή, κι ότι έφταιγε ο Πάσχος. Ξεφτίλες, λέγανε στα παιδιά, καλέσατε εδώ τον υπονομευτή του ασύλου! Δηλαδή κατηγορούσαν όλους εκεί μέσα για αυτό που έκαναν οι ίδιοι, γιατί αυτοί και καταργούσαν και υπονόμευαν το άσυλο.

Μερικοί νεαροί τους είπαν να περιμένουν τη σειρά τους να μιλήσουν. Κι ένα παιδί τυφλό άρχισε να ουρλιάζει: Γιατί το κάνετε αυτό; γιατί χαλάτε αυτή τη συζήτηση; Είχε τόση ένταση που με πήρανε τα κλάματα. Ντρεπόμουνα να κλαίω έτσι στην πρώτη σειρά με τα γκρίζα μαλλιά μου, αλλά καλύτερα που έκλαιγα παρά να κατουριέμαι από φόβο.

Φοβήθηκα. Αυτό το φριχτό αίσθημα που σου σφίγγει χαμηλά την κοιλιά, κατουριέσαι πάνω σου, αυτό με είχε πιάσει στην αρχή. Αυτό ήθελαν κι εκείνοι. Να φοβηθούμε. Εντάξει λοιπόν, εγώ τουλάχιστον ανταποκρίθηκα. Ίσως επειδή δεν ήμουνα και στα νερά μου.

Τον αναγνώρισα το φόβο. Τον είχα ξανανιώσει πολλά χρόνια πριν, εκεί στη Νομική, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, γιατί έμενα στην Αθήνα αλλά σπούδαζα στη Νομική Θεσσαλονίκης, και στα Πολυτεχνεία αμφοτέρων. Τότε που μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι, επί χούντας.. Φοβόμουν πολύ. Μια μέρα είχα κοντέψει να κατουρηθώ από φόβο. Είχαμε πάρει ταξί για να το σκάσουμε από κάποιους που μας πλησίαζαν απειλητικά, και πόση αγωνία είχα μη μυρίσει ο ταξιτζής κάτι...

Αυτός ο φόβος λοιπόν. Τόσα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος κατά κάποιο τρόπο, με το ίδιο θέμα. Οι τύποι απείλησαν λοιπόν καμπόσο, μέχρι που πέταξαν αυγά στον Πάσχο, κι έφυγαν. Κι όταν είδα τα αυγά να πέφτουν, μαζί με το ξάφνιασμα και το σοκ, ένιωσα και ανακούφιση, αυτό ήταν λοιπόν, τέλος, γλιτώσαμε τα χειρότερα.

Σκουπίσαμε τον Πάσχο και τον πιάσανε αγκαζέ, ο Αλιβιζατος που ήταν σαν οικοδεσπότης συντετριμμένος, να τον πάνε όλοι μαζί σε μέρος ασφαλές. Δηλαδή, συγγνώμη, ποιο είναι το ασφαλές; Πού δεν έχει κράτος και εξουσία κάποια φασιστική ομάδα; Μπουλούκι ανεβήκαμε τη Μασσαλίας, μπουλούκι πήγαμε στη Σόλωνος και μπήκαμε σε ένα μπαρ, και πίναμε και πίναμε, και δεν συνερχόμασταν. Ήπια τρία πορτό, κι έμεινα και κουβεντιάσαμε ώρες, αλλά παρόλ' αυτά τη νύχτα έμεινα ξύπνια, δεν μπορούσε να μου περάσει η ταραχή. Στριφογύριζα στο κρεβάτι και εκρήγνυνταν στο μυαλό μου φράσεις αγανάκτησης, και κυρίως η αίσθηση της αδικίας που επιφυλάσσει αυτή η χώρα σε ανθρώπους οι οποίοι κάνουν το έγκλημα να δημοσιεύουν κείμενα. Να πασχίζουν για τη σκέψη, να βάζουν την τέχνη τους, τα δυνατά τους, και η ανταμοιβή, αυγά στα μούτρα. Να πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν. Να πρέπει να είναι ήρωες για να μπορούν να γράφουν. Κι έχουμε Δημοκρατία υποτίθεται. Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που δεν είναι οι τύποι καθεστώς επίσημο.

Ξαγρυπνούσα και μου έρχονταν στο μυαλό εικόνες από τις γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Αυτά μας έβαζαν να κάνουμε στη χούντα. Τέτοια θεάματα τραγάνιζαν τα νιάτα μας. Ακούγαμε τραγούδια και μαθαίναμε για κινήματα στην Ευρώπη, την αμφισβήτηση των πάντων, ιδέες καινούργιες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, κι εδώ είχαμε τον Πατακό. Πώς να πείσουμε τα σημερινά παιδιά να μη νοσταλγούν τις εξεγέρσεις μας; Οι γονείς μας τα κατάφεραν καλύτερα. Τον πόλεμο που έζησαν κανείς δεν τον ζήλεψε, κι ας είχε πολλούς ηρωισμούς. Αλλά βλέπεις άλλη η γοητεία της επανάστασης. Τρομάρα μας. Πώς να εξηγήσουμε ότι χάσαμε τόσα πράγματα που δεν αναπληρώθηκαν με το Πολυτεχνείο.

Εγώ θα ήθελα να είμαι τώρα νέα. Να κάνω χορό, να μπορώ να διαβάζω και να ακούω ό,τι θέλω, να ντύνομαι όπως θέλω, να πηγαίνω σε μικτό σχολείο, να ξέρω ανθρώπους από την Αφρική και την Ασία. Να ταξιδεύω, να πηγαίνω Εράσμους, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να ψάχνομαι, να γνωρίζω παρέες από το Ίντερνετ, να μη φοβάμαι μήπως πέσω σε χαφιέδες που θα με προδώσουν και θα με καλέσει ο ασφαλίτης να με χτυπήσει και να με βιάσει. Να μην ασχολούμαι όπως τότε με την πολιτική, από απελπισία. Απελπισία είχαμε, όχι ελπίδα, γιατί δεν τα λες όλα κύριε Δαφέρμο;

Αλλά ίσως εσύ να έλπιζες περισσότερο, δεν ξέρω. Ήσουν στέλεχος, στην Επιτροπή κατάληψης, μπορεί να ένοιωθες πολλές ελπίδες. Κι εγώ κείνη τη μέρα είχα ελπίδες, αλλά την επόμενη, για θυμήσου; Δεν είχες ενοχές ποτέ; Δεν σκέφτηκες ποτέ τους επόμενους μήνες ότι είχαμε κάνει λάθος με το Πολυτεχνείο; Εγώ το σκεφτόμουνα συνέχεια...

Βέβαια εσείς στην Αθήνα ήσασταν αλλιώς. Πιο ηρωικοί και περήφανοι. Εγώ θα μπορούσα να είμαι εδώ, Τετάρτη έφυγα για μια ηλίθια άσκηση στο Ποινικό, και μου είπε ο Ντένης καθώς έμπαινα στα ΚΤΕΛ, μην πας, έλα στο Πολυτεχνείο, έγινε κατάληψη. Ε, καλά άσε να φύγω τώρα, θα γυρίσω το Σάββατο...

Έμεινα στη Θεσσαλονίκη και κάναμε κι εμείς κατάληψη το πρωί της Παρασκευής στο Πολυτεχνείο. Λέγαμε να πάμε στην Οδοντιατρική που ήταν κεντρικά, τελικά προτιμήθηκε η μίμηση. Είχε από τότε την επικοινωνιακή του σημασία και το μύθο του, το Πολυτεχνείο.

Μείναμε μέχρι τα χαράματα του Σαββάτου. Η μεγαλύτερη ευτυχία ήταν η ώρα της πορείας ως εκεί, της τρεχάλας. Αυτή η ζηλευτή έξαρση,εντάξει, υπήρξε για καποιες ώρες. Αυτό είναι που θέλουν όλοι να ξαναζήσουν. Και το παιχνίδι με το φόβο τους αρέσει άραγε; Δεν έχουν τίποτε καλύτερο στη ζωή τους; Ύστερα περιφερόμουν στις αίθουσες και τις συνελεύσεις και ομολογώ ότι συχνά δεν καταλάβαινα την υπερβολικά επαναστατική γλώσσα, και δεν συμφωνούσα με το σπάσιμο των καρεκλών. Κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κομμάτι ξύλο, από πόδια τραπεζιών. Εσύ γιατί δεν έχεις, με ρώτησαν. Εγώ δεν μπορώ να παίξω ξύλο, είχα πει. Και με στεναχωρούσε αυτή η καταστροφή. Είναι κάτι που το σκέφτομαι συχνά. Δεν κατάφερα να πείσω κανέναν εκείνη τη νύχτα ότι δεν χρειαζόταν να σπάμε τις καρέκλες. Το προσπάθησα, αλλά μάταια.

Ωστόσο έκαναν κάτι πολύ σωστό, η επιτροπή που είχαμε εκλέξει. Όταν έμαθαν τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, αποφάσισαν να παραδοθούμε. Εν ολίγοις. Αυτό. Να μη χυθεί αίμα. Δεν γίναμε ήρωες. Ας είναι καλά τα παιδιά. Το λέω και το ξαναλέω, αν και έτσι όπως συνταχθήκαμε να βγούμε ήταν πολύ ταπεινωτικό. Στριμωγμένοι, στη σειρά, κι έλεγα μέσα μου, ηττηθήκαμε, ας έχω τουλάχιστον ψηλά το κεφάλι.

Μπροστά είχε ένα τανκς με αναμμένους προβολείς, στρατιώτες με το όπλο προτεταμένο, και μόλις βγαίναμε μας σκόρπιζαν αστυνομικοί με σπρωξιές. Το κεφάλι ψηλά εσύ, έλεγα μέσα μου, και βγήκα κρατώντας αγκαζέ σφιχτά την Κατερίνα και προχωρούσαμε σαν αυτόματα. Κι όπως προχωρούσαμε αποφεύγαμε όσο μπορούσαμε τους αστυνομικούς που ήταν σκόρπιοι σε όλο το δρόμο, κι ένας είχε πιάσει ένα παιδί, που έφτασε σε μας, γαντζώθηκε πάνω μου, και μαζί γαντζωμένος πάνω του ο μπάτσος το κρατούσε και πήγαμε λίγα λεπτά έτσι, τραβώντας ο ένας τον άλλον, αλλά δεν άπλωσα το χέρι να βοηθήσω, να σπρώξω το μπάτσο, να κρατήσω το αγόρι κοντά μου, που εκλιπαρούσε με μια κλαψιάρικη φωνή, καθόλου ηρωικό κι αυτό, συνέχισα να προχωράω σα μηχανή με κύριο στόχο να ξεφύγω.

Αυτή ήταν η ηρωική έξοδος... Αλλά εγώ τουλάχιστον το ήξερα, και δεν είχα οπλιστεί με κανένα ξύλο. Είμαι δειλή, ήθελα να ζήσω, και μάλιστα αρτιμελής, κι ας είχαμε ιδιαιτέρως και αστόχαστα κινδυνεύσει επί ώρες. Κατουριόμασταν από το φόβο μας, και ουρλιάζαμε όταν μας χτυπούσαν, και τρέχαμε να γλιτώσουμε. Δεν θα σας άρεσε, πιστέψτε με. Σε κάνει να νιώθεις πολύ άσχημα, ο φόβος σε αποβλακώνει, σου φτωχαίνει τη ζωή, σου μαραίνει τα νιάτα. Δεν θέλω να χρειάζεται ηρωισμό τίποτα. Θέλω να ζω ασφαλής σε ελεύθερη χώρα, όπως τώρα. Σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Τα γράφω αυτά όλα μετά από τόσα χρόνια, γιατί διαρκώς καταλαβαίνω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ακούστε πάλι τη φωνή του σταθμού. Ακούστε την αγωνία των εκφωνητών. Δεν ήθελαν να πεθάνουν και να γίνουν ήρωες. Δεν ζούσαμε σε εποχές μαύρες, δεν θέλαμε να θυσιαστούμε. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα. Να βρίσκουμε τον εαυτό μας, όχι να ασχολούμαστε με τους καραβανάδες και να μας βασανίζουν. Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να μου λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης: Που είχαμε κάθε μέρα να κάνουμε με τα κατακάθια της κοινωνίας, και τα κατακάθια της δικής μας ψυχής, το φόβο μας. φρίκη, και πλήξη, και απόγνωση, και αδιέξοδα!

Τώρα έχετε το προνόμιο της εξέγερσης. Πρέπει να είναι οπωσδήποτε με καδρόνια; Τώρα μπορείτε να κάνετε τόσα πράγματα για να αλλάξετε τον κόσμο. Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις, γιατροί χωρίς σύνορα, ομάδες για τους μετανάστες, δενδροφυτεύσεις, πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν. Ελάτε στην ομάδα μας, να κάνουμε μαθήματα ελληνικών στους μετανάστες. Μάθετε το ελληνικό αλφάβητο σε έναν αφρικανό που δεν πήγε σχολείο ποτέ του, και θα δείτε ότι θα αλλάξει ο κόσμος. Πηγαίνετε στην Ουρουγουάη με τους Ινδιάνους, στο Γκάζι με τα τσιγκανάκια, στη Σιέρα Λεόνε με τα παιδιά πολεμιστές, στον Κολωνό με το Κυριακάτικο σχολείο, ελάτε σε μας, στην Αγορά της Κυψέλης, ο κόσμος σας περιμένει να τον αλλάξετε.

Και το μυαλό σας μπορεί να δουλέψει ελεύθερα. Να ακούει ελεύθερα, να διατυπώνει ελεύθερα, να ζει τη συγκλονιστική εμπειρία της ελεύθερης σκέψης. Είναι πιο συνταρακτικό από κάθε άλλη συγκίνηση, δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Αυτό το προνόμιο έχουμε τώρα. Εκτός κι αν επιτρέψουμε στους τραμπούκους να μας το αφαιρέσουν.

Πόσοι πέθαναν από τη γρίπη;

Ακούμε στα κανάλια για θανάτους από τη νέα γρίπη. Και δικαίως τα νούμερα που ακούμε μας στενοχωρούν. Κάθε θάνατος είναι κάτι το συγκλονιστικό για τον άνθρωπο, την οικογένειά του και το περιβάλλον του.

Αλλά πρέπει επιτέλους σε αυτή τη χώρα να βάλουμε τα πράγματα σε μια σωστή σειρά, να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων και να μη μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων.

Όταν τα μέσα ενημέρωσης μας ανακοινώνουν τους θανάτους από τη νέα γρίπη, αυτό το νούμερο από μόνο του δεν αρκεί. Μόνο επιφανειακό εντυπωσιασμό προκαλεί. Δεν αποτελεί ουσιαστική ενημέρωση. Πότε θα αποτελούσε ουσιαστική ενημέρωση; Αν μας λέγανε και τι γίνεται με την κοινή γρίπη στο ίδιο ή σε παρόμοιο χρονικό διάστημα.

Γιατί το λέω αυτό; Γιατί άλλο πράγμα είναι 12 θάνατοι από τη νέα γρίπη αν πέθανε 1 από την "παλιά" και άλλο πράγμα αν πέθαναν 40. Η σύγκριση μας βοηθάει να δούμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Και να μη μένουμε στις εντυπώσεις που προκαλούν νούμερα αποσπασματικά.

Δυστυχώς, τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης αποδεικνύονται ανίκανα να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Οι άνθρωποι που σχεδιάζουν και προβάλουν τα δελτία ειδήσεων είναι χαμηλού επιπέδου. Έχουν συνηθίσει σε άλλου είδους δουλειά. Και όχι στη σοβαρότητα που η σωστή ενημέρωση απαιτεί.

Χρειαζόμαστε λοιπόν νέα μέσα και ανθρώπους υψηλότερου επιπέδου.

Περιορίζοντας το Έλλειμμα

Όλοι ξέρουμε πως το έλλειμμα έχει φτάσει στα ύψη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα έξοδά μας ως χώρα είναι περισσότερα από τα έξοδά μας. Και για να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα δανειζόμαστε, με όλο και χειρότερους όρους, μεγαλώνοντας το δημόσιο χρέος.

Που πάνε τα λεφτά του ελλείμματος; Στα νοσοκομεία. Στα σχολεία. Στους δρόμους. Στα οπλικά συστήματα. Στην απόσυρση. Στο βόλεμα ημετέρων. Στα golden boys.

Πρόκειται δηλαδή για ένα σύνθετο πρόβλημα. Δεν είναι τόσο εύκολο να περικόψουμε το έλλειμμα, γιατί αυτό θα σημάνει μείωση δαπανών που πάνε σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Και σαν κοινωνία δεν έχουμε μάθει να σηκώνουμε κάτι τέτοια. Με αποτέλεσμα το χρέος να εκτινάσσεται στα ύψη.

Μια εύκολη λύση για να μειωθεί το έλλειμμα είναι να αυξηθεί η φορολογία. Αυτό όμως είναι άδικο. Δεν μπορεί ο νομοταγής φορολογούμενος πολίτης να γίνεται κάθε φορά το εύκολο θύμα. Και να ζει σε ένα κράτος που δεν του παρέχει τουλάχιστον ποιοτικές υπηρεσίες. Χωρίς καλή ποιότητα ζωής. Και χωρίς λογοδοσία για το πού πάνε τα λεφτά και για το πόσο αποδοτικό και αποτελεσματικό είναι το κράτος με τα λεφτά που εισπράττει από τους φόρους.

Δε γίνεται κάθε φορά να φορολογείται συνεχώς για παράδειγμα η ακίνητη περιουσία. Από την οποία το κράτος κερδίζει ένα σωρό λεφτά. Από τη στιγμή που θα αποκτηθεί, μέχρι πολλές γενιές μετά. Λες και ο πολίτης την έχει κλεμμένη!

Ούτε γίνεται να αυξάνεται η φορολογία τη στιγμή που υπάρχουν ένα σωρό οικονομικά ευκατάστατοι Έλληνες που δηλώνουν τρεις και εξήντα. Που ζουν πολυτελώς και όμως στα χαρτιά είναι χαμηλού εισοδήματος.

Ή τη στιγμή που ένα σωρό λεφτά κατασπαταλώνται από εδώ και από εκεί. Το κράτος πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες του. Ξεκινώντας από τις σπατάλες.

Διάβασα σήμερα πως η νέα υπουργός αγροτικής ανάπτυξης έκλεισε το κανάλι των αγροτών. Ένα σκανδαλώδες τηλεοπτικό κανάλι, για το οποίο το κράτος δαπανούσε εκατομμύρια ευρώ, χωρίς κανένα αντίκρυσμα.

Τέτοια μέτρα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Και όχι η αύξηση της φορολόγησης των έντιμων και σκληρά εργαζόμενων πολιτών.

Το blog εκφράζει τη συμπαράστασή του στον Μίμη Ανδρουλάκη και καταδικάζει τους ηλίθιους που έβαλαν βόμβα στο σπίτι του.

Γράφεται Ιστορία!

Αυτή την περίοδο γίνονται σημαντικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, οι οποίες όμως περνάνε απαρατήρητες από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, τα οποία αναλώνονται σε συζητήσεις χαμηλής ποιότητας.

Ένα πολύ σημαντικό βήμα στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους ήταν η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να ανοιχτεί η διαδικασία επιλογής γενικών και ειδικών γραμματέων με την ηλεκτρονική κατάθεση βιογραφικών από όποιον ενδιαφέρεται.

Γιατί αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό;

Μέχρι τώρα η επιλογή των γραμματέων γινόταν αποκλειστικά από τον κύκλο γνωριμιών είτε του Πρωθυπουργού είτε των Υπουργών. Και αυτός ο κύκλος ήταν, κατ' ανάγκη, περιορισμένος. Και για να φτάσει κάποιος στο στενό περιβάλλον ενός Υπουργού ή του Πρωθυπουργού, έπρεπε να περάσει μέσα από κομματικούς μηχανισμούς και όχι μέσα από εντελώς αξιοκρατικές διαδικασίες.

Τώρα όμως οι μηχανισμοί παρακάμπτονται. Και η πρόσβαση στην κεντρική εξουσία γίνεται άμεσα. Χωρίς ενδιάμεσους. Και χωρίς τις εξαρτήσεις που οι ενδιάμεσοι φέρνουν.

Το μεγάλο στοίχημα για το ελληνικό κράτος είναι αν η καινοτομία Παπανδρέου θα αντέξει αν αλλάξει η κυβέρνηση. Γνώμη μου είναι πως αν ο λαός αγκαλιάσει την ανοιχτή διαδικασία, τότε η όποια επόμενη κυβέρνηση δε θα μπορέσει παρά να την συνεχίσει.

Αντί τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης να μιλήσουν με ενθουσιασμό για την καινοτομία του Παπανδρέου και να εξηγήσουν τη μεγάλη σημασία της, γκρινιάζουν. Γκρινιάζουν επειδή λέει τάχα θα αργήσει η στελέχωση του Κράτους με Γραμματείς. Χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους πως το 2004 χρειάστηκαν 2 μήνες στη Νέα Δημοκρατία για να κάνει τις επιλογές της, επιλογές που έγιναν με κλειστές διαδικασίες, δηλαδή με απευθείας αναθέσεις. Και που οδήγησαν στα γνωστά παρατράγουδα (π.χ. Ζαχόπουλος στο Πολιτισμού υπό τον Καραμανλή).

Γκρινιάζουν ακόμα επειδή η διαδικασία δε θα είναι 100% αξιοκρατική. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πως το μεγάλο κέρδος για το Κράτος είναι πως η ποιότητα των επιλογών γίνεται κατά μέσο όρο πολύ καλύτερη από έναν απευθείας διορισμό. Ακόμα και αν δεν είναι 100% αξιοκρατική. Άλλωστε, σε έναν ατελή κόσμο, ποια επιλογή είναι 100% αξιοκρατική; Αυτό, το ότι η μέση ποιότητα των επιλογών γίνεται καλύτερη, είναι αρκετό για να πείσει κάθε λογικό άνθρωπο για την ορθότητα της κίνησης Παπανδρέου να αλλάξει τον τρόπο επιλογής των Γραμματέων. Αλλά τα παραδοσιακά μέσα σιωπούν.

Και μια παρανόηση: Η επιλογή δεν είναι διαγωνισμός. Ο νόμος ορίζει πως οι Γραμματείες επιλέγονται από τον Πρωθυπουργό. Χωρίς να πρέπει να δώσει κανέναν λογαριασμό γιατί έκανε τη μία επιλογή και όχι την άλλη. Ο Παπανδρέου επέλεξε να ανοίξει την διαδικασία. Αλλά δεν έχουμε να κάνουμε με έναν διαγωνισμό. Και τα πολιτικά (αλλά όχι στενά κομματικά) κριτήρια παραμένουν. Και τα λάθη στις επιλογές είναι αναμενόμενα. Αυτό δε μειώνει σε καμία περίπτωση τη σημασία της διαδικασίας.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως και η καλύτερη δυνατή επιλογή να μη γίνει, πάλι με τη διαδικασία αυτή θα οριστούν κατά μέσο όρο καλύτεροι από αυτούς που θα ορίζονταν χωρίς τη διαδικασία, γιατί τώρα υπάρχει ανταγωνισμός επειδή η διαδικασία είναι ανοιχτή και η κυβέρνηση δέχεται να μπουν οι επιλογές της στη δημόσια συζήτηση και κρίση, κάτι που δε συνέβαινε παλιότερα, που ούτε που ξέραμε τα προσόντα των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων που στελέχωναν το Κράτος.

Νομίζω πως μόνο ύστερα από χρόνια θα συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη σημασία της καινοτόμου απόφασης Παπανδρέου.

Υ.Γ. Συνιστώ να διαβάσετε το σχετικό κείμενο του υπεύθυνου για την Ανοικτή Διακυβέρνηση και Υφυπουργού Παιδείας, Ιωάννη Πανάρετου.

Ερώτημα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Ο Πρόεδρος χθες παραδέχτηκε το αυτονόητο. "Το πρόβλημα είναι απλό. Ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας είναι από τον Μεσαίωνα μία πολυεθνική περιοχή. Δεν είναι η πατρίδα ενός έθνους."

Και εγκάλεσε τα Σκόπια επειδή προβάλλονται ως Μακεδονία. "Η αδικοπραξία των Σκοπίων συνίσταται στο γεγονός ότι ενώ ως κράτος και ως εθνότητα είναι Μέρος, αυτοπροβάλλονται σαν να είναι Όλον."

Η δικιά μου απορία είναι η εξής. Αν αυτό ισχύει για τα Σκόπια επειδή η Μακεδονία δεν είναι η πατρίδα ενός έθνους, δεν είναι αδικοπραξία να λένε μερικοί ότι "η Μακεδονία είναι Ελληνική", να ονομάζουμε ένα γεωγραφικό διαμέρισμα που αποτελεί Μέρος με το όνομα του Όλου, και να προσπαθούμε να μονοπωλήσουμε το "Όλον";

Ή μήπως η αδικοπραξία είναι... άδικη όταν την κάνουν οι γείτονες, αλλά γίνεται δίκαιη όταν την κάνουμε εμείς;

Βλέπω τα μέσα να λένε πως ο Πρόεδρος έβαλε κόκκινες γραμμές και ήταν αυστηρός με τα Σκόπια. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τα επιχειρήματά του μπορούν να στραφούν και έναντι του "η Μακεδονία είναι Ελληνική";

Να έχει λόγο η κοινωνία!

Στην αρχή, λέγανε για εκλογή αρχηγού από συνέδριο. Και, κακά τα ψέματα, συνέδριο σημαίνει μηχανισμούς. Στη συνέχεια, προτείνανε να ανοιχτούν και στους φίλους. Τελικά, αποφασίσανε να εκλέξουν πρόεδρο τα μέλη και να ανοίξουν τη διαδικασία εγγραφής στο κόμμα.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι γιατί κανείς δε θέλει να έχει λόγο ολόκληρη η κοινωνία; Αν προτείνεις κάτι τέτοιο έτσι όπως έχουν τα πράγματα, θα σε περάσουν για... Αρειανό! Για να δούμε, όμως, είναι όντως από άλλον... πλανήτη μια τέτοια άποψη;

Η Νέα Δημοκρατία είναι μια μεγάλη παράταξη, που θέλει να κυβερνήσει τη χώρα. Παραδοσιακά, και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έχουμε τη διαδοχή στην κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών και των συντηρητικών. Το ποιος ηγείται των δύο παρατάξεων εξουσίας είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί ολόκληρη την κοινωνία. Όλοι οι πολίτες πρέπει να θέλουμε τον καλύτερο από κάθε κόμμα για αρχηγό του κόμματός του. Όλους μας συμφέρει ο καλύτερος. Ανεξαρτήτως των επιλογών που μπορεί να κάνουμε στις κάλπες.

Είναι πολύ φυσιολογικό λοιπόν να θέλουμε να έχουμε λόγο στη διαδικασία εκλογής. Όλοι οι πολίτες. Όχι μόνο οι σύνεδροι. Ούτε μόνο τα μέλη. Ούτε μόνο οι ψηφοφόροι.

Τι φοβούνται; Μη βγει κάποιος... μη Νεοδημοκράτης; Αυτά είναι αστεία πράγματα. Κανείς δεν αμφισβητεί τον συντηρητισμό των υποψηφίων. Γιατί λοιπόν να μην μπορούν όλοι να συμβάλουν στην εκλογή του καλύτερου; Δεν είναι καν ανάγκη όλων η ψήφος να έχει την ίδια βαρύτητα. Δε μιλάμε για εθνικές εκλογές.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές, πράγματα που θεωρώ αυτονόητα, σκέφτομαι πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να ωριμάσει τόσο η κοινωνία. Να λέμε πάλι καλά που αρχίζουν και ξεπερνούν την προβληματική πρακτική της εκλογής από συνέδριο. Και σ' αυτό, βοήθησε τα μέγιστα ο Γεώργιος Παπανδρέου. Με τις τολμηρές πολιτικές του επιλογές. Που δείχνουν τον δρόμο για το μέλλον. Ας ελπίσουμε να εμπεδωθεί το νέο που φέρνει ο Παπανδρέου. Και να το προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα!

Να αποσυρθούν οι κακές πολιτικές!

Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, περιμένεις από την κυβέρνηση να στηρίξει την οικονομία της χώρας και να αναθερμάνει την αγορά. Όχι την αγορά γενικά. Αλλά την αγορά της χώρας στην οποία είναι κυβέρνηση. Με μέτρα που ωφελούν το ευρύτερο δυνατό κομμάτι της κοινωνίας.

Η απόσυρση των αυτοκινήτων που ξεκίνησε η προηγούμενη κυβέρνηση δεν ωφελεί την ελληνική κοινωνία. Πολύ απλά, γιατί εμείς δεν παράγουμε αυτοκίνητα. Που σημαίνει ότι δεν έχουμε στρατιές εργαζομένων στην βιομηχανία παραγωγής αυτοκινήτων. Εκεί δηλαδή που πάνε τα λεφτά από την αγορά ενός νέου αυτοκινήτου.

Με την απόσυρση ο Έλληνας φορολογούμενος δίνει λεφτά που, μαζί με τα λεφτά του Έλληνα πολίτη που θα αποσύρει το αμάξι του και θα πάρει ένα καινούριο, θα πάνε στις αυτοκινητοβιομηχανίες της... Γερμανίας. Και σε πολύ λίγους Έλληνες επιχειρηματίες, που ασχολούνται με την εισαγωγή αυτοκινήτων. Σε καμία περίπτωση τα λεφτά αυτά δε θα πάνε στην ελληνική αγορά, δε θα ωφελήσουν την ελληνική κοινωνία. Παρά μόνο την ματαιοδοξία ορισμένων συμπολιτών μας να έχουν ένα ακριβό αμάξι (γιατί τέτοια αγόρασαν σε μεγάλο βαθμό αυτοί που έκαναν απόσυρση) και αυτούς που εισάγουν αμάξια από το εξωτερικό.

Είναι τελείως παράλογο να παίρνεις μέτρα σαν κράτος που βοηθούν την οικονομία άλλων χωρών, τη στιγμή που η δικιά σου οικονομία έχει μεγάλα προβλήματα. Και ειδικά, αφού δε φροντίζεις τουλάχιστον να πάρεις και τα κατάλληλα ανταλλάγματα... Να πω πως αποφασίστηκε να πάνε τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου στους Γερμανούς, επειδή η Γερμανία συμφώνησε να εκδοθεί Ευρω-ομόλογο, και έτσι η Ελλάδα θα δανειστεί φθηνότερα από ό,τι δανείζεται τώρα, να το καταλάβω. Αλλά έτσι, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, να σκορπάς λεφτά για να στηριχτούν οι Γερμανικές επιχειρήσεις, αυτό είναι τελείως ηλίθιο.

Η κοινή λογική λέει πως η απόσυρση πρέπει να σταματήσει. Και η νέα κυβέρνηση φαίνεται πως διαθέτει κοινή λογική. Και σταματά ένα κακό μέτρο.

Αντί όμως να επαινεθεί για αυτό, τα μέσα ενημέρωσης υπερασπίζονται τα συμφέροντα των λίγων εισαγωγέων, ποντάρουν στη ματαιοδοξία των Ελλήνων για ένα πολυτελές αμάξι και καταγγέλλουν την κυβέρνηση για αντιλαϊκή συμπεριφορά.

Αυτές οι ανοησίες πρέπει να σταματήσουν. Η αλήθεια είναι πως αντιλαϊκό είναι να προχωρήσει η απόσυρση και τα λεφτά να φύγουν από την Ελλάδα για τη Γερμανία και τις άλλες χώρες με αυτοκινητοβιομηχανία. Και πως είναι φιλολαϊκό μέτρο η διακοπή της απόσυρσης.

Αν σαν χώρα δε στηριχτούμε στα πραγματικά δεδομένα, αν επιμένουμε να κάνουμε το άσπρο μαύρο, τότε θα καταρρεύσουμε. Και θα απορούμε μετά γιατί καταρρεύσαμε.

ΑΙΣΧΟΣ

Διαβάζω τη συνέντευξη της ιστορικού Ρένας Μόλχο, στην Ελευθεροτυπία.

Στη Θεσσαλονίκη το νούμερο απώλειας των Εβραίων είναι 96%, που είναι 4 μονάδες υψηλότερο και από το Βερολίνο! Δηλαδή μέσα στη "φωλιά του λύκου" ήταν μικρότερο το ποσοστό απώλειας απ' ό,τι εδώ...

Δεν το χωράει ο νους μου. Χειρότεροι οι Έλληνες Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης, παρά οι Γερμανοί του Βερολίνου. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Τέτοια τέρατα ζούσαν λοιπόν στην Θεσσαλονίκη στον Πόλεμο; Για να κλέψουν τις περιουσίες των Εβραίων δε δίστασαν να συνεργαστούν με τον διάβολο.

Ενώ σε άλλες περιοχές της Ελλάδας οι Εβραίοι προστατεύθηκαν, στη Ζάκυνθο, στην Αθήνα και αλλού, στη Θεσσαλονίκη οι πρόσφυγες της πόλεις θέλησαν να φτιάξουν περιουσίες σε βάρος των Εβραίων συμπολιτών τους.

Οι οποίοι συνεργάτες των Γερμανών είναι σήμερα «τζάκια»;

«Βεβαίως! Είναι στο ελληνικό τζετ σετ!».

Και δεν είναι μόνο η Θεσσαλονίκη. Από κοντά πάνε και τα Γιάννενα.

Αυτά είναι τα χάλια μας. Και δε λέμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα τους σκελετούς που κρύβονται στις ντουλάπες μας. Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια;

ΟΧΙ στον φασισμό των τρομοκρατών

Ξαναχτύπησαν χθες. Με τρόπο χυδαίο. Στυγνοί εγκληματίες. "Κείνοι που επράξαν το κακό". Που συνεχίζουν να πράττουν το κακό. Και να χτυπάνε αθώους ανθρώπους. Τυφλωμένοι από το μίσος. Με πετρωμένη την καρδιά.

Χαναχτύπησαν λοιπόν. Χτύπησαν νεαρούς υπαλλήλους του ελληνικού κράτους. Χτύπησαν την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών. Χτύπησαν την ελληνική δημοκρατία.

Είμαι στενοχωρημένος που άνθρωποι τραυματίστηκαν και κινδυνεύει η ζωή τους. Είμαι συγκλονισμένος που αυτό συνέβη στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου. Νιώθω σαν να παραβιάστηκε η δική μου ζωή. Είμαι αηδιασμένος που μερικοί άνθρωποι κρύβουν μέσα στην καρδιά τους τέτοιο σκοτάδι, τέτοιο τυφλό μίσος. Που έχουν το θράσος να ονομάζουν την κακία τους αγώνα δικαιοσύνης.

Πάντα έτσι δεν έκαναν οι φασίστες; Όταν οι απόψεις τους μπαίνουν στο περιθώριο, αυτοί βγάζουν τα όπλα και προσπαθούν να τις επιβάλλουν στην κοινωνία δια του φόβου.

Δυστυχώς, η διάλυση της αντιτρομοκρατικής τα προηγούμενα χρόνια μας κληροδότησε μια νέα μορφή ελληνικής τρομοκρατίας. Μια σκληρή μαφία που θέλει να σκοτώσει τυφλωμένη από μίσος. Που θέλει να γκρεμίσει αυτά που χτίζουμε.

Ελπίζω η αντιτρομοκρατική να ανασυγκροτηθεί. Ελπίζω οι εγκληματίες αυτοί να συλληφθούν και να κλειστούν στη φυλακή. Ελπίζω να υπάρξει ξανά μια μέρα που η δημοκρατία μας να μην απειλείται και να μην τραυματίζεται από κανέναν.

Το Εγώ και το Εμείς

Διάβαζα τις προάλλες για μια ρύθμιση που ουσιαστικά "βόλευε" συνεργάτες του πρώην Πρωθυπουργού και άλλων κορυφαίων της Νέας Δημοκρατίας, δίνοντάς τους το δικαίωμα να γίνουν μόνιμοι υπάλληλοι της Βουλής. Η ρύθμιση πέρασε λίγο πριν τις εκλογές, σε μια τελευταία προσπάθεια βολέματος ημετέρων.

Αυτό είναι ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η ελληνική κοινωνία. Αυτό που ενδιαφέρει πολλούς πατριώτες μας είναι το προσωπικό του βόλεμα. Δεν καταλαβαίνουν όμως πως αυτή η νοοτροπία οδηγεί σε μεγάλα προβλήματα το Κράτος. Και πως τα προβλήματα του Κράτους μας επηρεάζουν αρνητικά όλους μας.

Για να το πω αλλιώς, το όφελος που κερδίζει κάποιος με το προσωπικό του βόλεμα, έρχεται με ένα μεγάλο κόστος, κόστος που δεν πληρώνουν μόνο οι άλλοι, αλλά και ο ίδιος. Το να ζεις σε ένα κράτος που έχει τόσα προβλήματα δεν είναι κάτι που πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.

Μπορούμε να φτάσουμε σε μια κατάσταση που ο πολίτης οικειοθελώς θα παραιτείται από προσπάθειες "βολέματος" για να ωφελήσει έτσι το κράτος; Ή, για να το πω πιο γλαφυρά, θα δεχόσασταν να χάνατε το επιπλέον κέρδος που προσπαθείτε να εξασφαλίσετε με το βόλεμα, αν, σε αντάλλαγμα, ζούσατε σε μια δυτική χώρα όπως είναι η Ολλανδία ή η Δανία;

Ουσιαστικά, για αυτό το πράγμα μιλάμε. Ένα κράτος που δεν επιβαρύνεται από τη διευθέτηση ατομικών εξυπηρετήσεων σε βάρος της κοινωνίας, είναι ένα κράτος που μπορεί να λειτουργήσει εύρυθμα, που μπορεί να σεβαστεί τον πολίτη, που μπορεί να δώσει βάρος στην ανάπτυξη και την πρόοδο.

Άσε που όλα αυτά είναι προϋποθέσεις για την οικονομική ανάπτυξη των πολιτών. Δηλαδή με τον τρόπο αυτό, πέρα από κοινωνική ανάπτυξη έχουμε και οικονομική ανάπτυξη, αυτό δηλαδή που υποτίθεται ότι προσπαθούν να πετύχουν κάποιοι σε ατομικό επίπεδο με το "βόλεμα".

Μόνο αν κατανοήσουμε βαθιά πως το συμφέρον του εμείς ωφελεί και το εγώ και μάλιστα περισσότερο από την προσπάθεια για βόλεμα του εγώ θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την νοοτροπία παρακμής που έχουμε ως κοινωνία.

Βάσεις Εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

Όταν πέρασα στην Ιατρική της Αθήνας το 2002, η βάση εισαγωγής ήταν δεκαοκτώ οκτακόσια. Τώρα έχει φτάσει δεκαεννιά τριακόσια. Τι έχει συμβεί;

Η μείωση των εισακτέων που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, θα μπορούσε να πει κάποιος, οδήγησε στην άνοδο των βάσεων. Ως ένα βαθμό αυτό είναι σωστό. Πράγματι, αν μπαίνουν λιγότεροι υποψήφιοι σε μια σχολή, η βάση ανεβαίνει. Αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι άνοδος των βάσεων αυτού του επιπέδου δε δικαιολογείται από την μείωση του αριθμού των εισακτέων. Με άλλα λόγια, κάτι άλλο συνέβη.

Τα τελευταία χρόνια κυρίαρχο θέμα της δημόσιας ζωής ήταν η διενέργεια εκλογών. Από την αρχή που βγήκε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τα κανάλια συνέχεια συζητούσαν για εκλογές, είτε αυτές ήταν Ευρωεκλογές, είτε ήταν, πιο συχνά, πρόωρες Εθνικές. Όταν λοιπόν σκέφτεσαι για πρόωρες εκλογές το καλοκαίρι ή τον Σεπτέμβρη, δε σε συμφέρει να μπουν δύσκολα θέματα στις Πανελλαδικές τον Ιούνη.

Ούτε σε συμφέρει μια αναστάτωση που θα προκαλούταν από χαμηλές βαθμολογίες όταν κύρια έγνοια σου είναι η δημοφιλία σου στις δημοσκοπήσεις, μια δημοφιλία που μίκραινε εξαιτίας σκανδάλων και κυβερνητικών αδρανειών.

Αν δει κανείς την επικαιρότητα την περίοδο των Πανελλαδικών Εξετάσεων τα τελευταία χρόνια, θα διαπιστώσει πως υπήρξε σαφής συσχέτιση μεταξύ των εύκολων θεμάτων στις εξετάσεις (άρα και των υψηλών βάσεων) και των συγκυριακών πολιτικών συσχετισμών.

Για να το πω διαφορετικά, φαίνεται πως υπήρξε κεντρική πολιτική γραμμή για εύκολα θέματα στις εξετάσεις, γεγονός που οδήγησε στις πολύ υψηλές βάσεις που όλοι ξέρουμε.

Εντελώς πρακτικά, αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, τα παιδιά έχουν μια ψεύτικη εικόνα των δυνατοτήτων τους. Όταν γράφουν υψηλές βαθμολογίες επειδή τα θέματα ήταν εύκολα, τους δημιουργείται μια στρεβλή εικόνα για το σχολείο και για τον εαυτό τους.

Και δεύτερον, όσο υψηλότερες είναι οι βάσεις, τόσο πιο εύκολο είναι μια ατυχία να παίξει καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα και τόσο λιγότερο αξιοκρατικό γίνεται το σύστημα. Με την κατάργηση των εξετάσεων στην Β' Λυκείου και τη μείωση των εξεταστέων μαθημάτων, αυτό που κατάφεραν είναι τα παιδιά να πηγαίνουν χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία στις τελικές εξετάσεις, και η εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο (και άρα και το μέλλον τους) να εξαρτάται από το πόσο τυχεροί θα σταθούν και όχι από το πόσο προετοιμασμένοι και ικανοί είναι.

Ένας σοβαρός και υπεύθυνος πολιτικός

Συνέντευξη Χρυσοχοΐδη from tv xoris sinora on Vimeo.

Θυμάμαι τον νεαρό Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να αναλαμβάνει το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης. Μέχρι τότε, οι υπουργοί άλλαζαν πολύ γρήγορα. Πρώτη μου σκέψη ήταν πως δε θα παραμείνει για πολύ υπουργός και πως ήταν κρίμα για έναν νέο πολιτικό να αναλάβει ένα υπουργείο - ωρολογιακή βόμβα.

Οι μήνες περνούσαν και ο νέος υπουργός δούλευε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Όχι μόνο κατάφερε να παραμείνει στο δύσκολο αυτό υπουργείο, αλλά κατάφερε να πετύχει έναν θρίαμβο, με την εξάρθρωση της τρομοκρατίας στη χώρα. Ο νεαρός πολιτικός αποδείχτηκε μια εμπνευσμένη επιλογή του Πρωθυπουργού. Ένας μεθοδικός και σοβαρός υπουργός, ο οποίος κατάφερε κάτι που φάνταζε αδύνατο. Διέλυσε τις οργανώσεις που τρομοκράτησαν την Ελλάδα στη Μεταπολίτευση, την 17 Νοέμβρη και τον ΕΛΑ.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έγραψε καλές σελίδες στην ελληνική ιστορία. Όταν παρέδωσε το Υπουργείο στη νέα κυβέρνηση, ήταν ένας υπουργός - φαινόμενο, που είχε θέσει τα θεμέλια για μια σύγχρονη Ελλάδα στον τομέα της ασφάλειας, και είχε εξασφαλίσει την ασφάλεια ενός μοναδικού γεγονότος, των Ολυμπιακών Αγώνων, που είχε στρέψει τα βλέμματα όλου του Πλανήτη στη χώρα μας.

Τα χρόνια που ακολούθησαν οι επιτυχίες του Χρυσοχοΐδη δεν αξιοποιήθηκαν. Η κατάσταση πήγε από το κακό στο χειρότερο, μέχρι που το ΠαΣοΚ αναδεικνύεται κυβέρνηση και ο Γ. Παπανδρέου ξαναδίνει στον Χρυσοχοΐδη το δύσκολο αυτό έργο. Και αυτός ρίχνεται πάλι στη σκληρή δουλειά, με σκοπό να ξαναδώσει την ασφάλεια στους πολίτες.

Από την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας μέχρι την προστασία των δασών, ο έμπειρος υπουργός έχει ένα δύσκολο έργο να επιτελέσει. Αλλά είμαι βέβαιος πως αν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να τα καταφέρει, αυτός είναι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Γιατί έχει δείξει πως δουλεύει με σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Και πως μπορεί να αλλάξει τις νοοτροπίες ώστε και τα στελέχη και οι υπάλληλοι του Υπουργείου του να δουλεύουν με σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Μακρυά από τις φαιδρότητες και τις αδράνειες του παρελθόντος. Για μια χώρα που βάζει πραγματικά πρώτα τον Πολίτη.

Όχι στους συμβιβασμούς!

Η κυβέρνηση αποφάσισε να καταργήσει τα stage για το δημόσιο. Όπως είχαν δεσμευτεί προεκλογικά. Και παρά το κλίμα που προσπαθούσαν να φτιάξουν δημοσιογράφοι και κόμματα υπέρ της ανομίας των stage. Βρίσκω εξαιρετικά θετικό ότι ο Παπανδρέου δε συμβιβάστηκε στο θέμα αυτό και εξηγούμαι αμέσως.

Με τα stage "βολεύτηκαν" στο δημόσιο ψηφοφόροι χωρίς προσόντα, τη στιγμή που η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο στην κοινωνία. Και η κυβέρνηση τους κρατούσε ομήρους, ανανεώνοντας τις συμβάσεις τους, χωρίς να τους προσφέρει διέξοδο για το μέλλον, πέρα από ένα "παράθυρο" για μονιμοποίηση στο δημόσιο παρακάμπτοντας ουσιαστικά το ΑΣΕΠ.

Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια εξευτελιστική πρακτική. Και αν θέλουμε να φτιάξουμε μια μοντέρνα Ελλάδα, τα stage είναι ένα από τα πράγματα που θα πρέπει να αλλάξουν.

Τι συνέβη τις προηγούμενες ημέρες; Μια ετερογενής ομάδα ανθρώπων αντέδρασε απέναντι στην ξεκάθαρη προεκλογική δέσμευση του Παπανδρέου να καταργηθούν τα stage. Από το ΚΚΕ, μέχρι τον Αντώνη Σαμαρά, οι δυνάμεις που συντηρούν την παρακμή διαφώνησαν με τον Παπανδρέου. Ήταν μια κρίσιμη στιγμή για την κυβέρνηση. Ένα τεστ. Θα είναι μια κυβέρνηση αρχών, μια κυβέρνηση αλλαγής, ή θα συμβιβαστεί με τις δυνάμεις της παρακμής;

Ευτυχώς το βάρος δεν έπεσε στον αρμόδιο Υπουργό. Αλλά υπήρξε συζήτηση συλλογική από πολλούς υπουργούς, υπό τον Πρωθυπουργό και τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης. Και δεν έγινε συμβιβασμός. Η κυβέρνηση τήρησε την προεκλογική της υπόσχεση. Λειτούργησε ως πραγματική κυβέρνηση.

Και αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό. Τη χώρα την κυβερνά ο Γεώργιος Παπανδρέου, με την ισχυρή εντολή που έλαβε από τον Ελληνικό λαό επί συγκεκριμένων θέσεων. Και όχι το ΚΚΕ. Ούτε η κ. Μπακογιάννη. Ούτε οι δημοσιογράφοι.

Δεν έχουμε περιθώρια για συμβιβασμούς με αυτά που μας κρατάνε πίσω. Είναι καιρός οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας να απελευθερωθούν. Και να λειτουργήσουμε ως μοντέρνο κράτος. Ο δρόμος είναι μακρύς. Αλλά η αρχή έγινε.

Χάλια μαύρα...

Διαβάστε για την κατάσταση που επικρατεί σε αρκετές χώρες της Αφρικής. Η υπανάπτυξη σε όλο της το μεγαλείο.

Το πρόβλημα της Αφρικής δεν είναι πρωτίστως οικονομικό, ή περιβαλλοντολογικό. Είναι ζήτημα νοοτροπίας. Και μόνη λύση φαίνεται να είναι ο εκδυτικισμός των κοινωνιών αυτών. Πώς όμως να εκδυτικιστεί μια ήπειρος που σπαράσσεται από εμφύλιες συρράξεις, από θρησκευτικό μίσος, από δικτατορίες και κινήματα, από λαθρέμπορους και ανθρώπους που βάζουν τον προσωπικό τους πλουτισμό πάνω από όλα;

Το κακό διαιωνίζεται. Άνθρωποι πεθαίνουν από αιτίες που θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί. Άνθρωποι υποφέρουν και ζουν στην εξαθλίωση. Και τα κράτη της Δύσης στέκονται άτολμα, με ενοχές για το αποικιοκρατικό τους παρελθόν, σαν να ντρέπονται για τον πλούτο τους, μπροστά στην Αφρική. Με κάποιες σοβαρές πρωτοβουλίες από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Bill and Melinda Gates Foundation, κλπ).

Θα έχει αυτή η ήπειρος ένα καλύτερο μέλλον; Θα πάρουν οι άνθρωποι τη ζωή στα χέρια τους και θα υπερβούν το τέλμα;

Χρήσιμα σχόλια του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος δεν έχει ανάγκη των δικών μου συστάσεων. Γι' αυτό περνάω κατευθείαν στο... ψητό.

Ας δούμε κάτι που έγραψε στο site του για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη:

Στην Ελλάδα όμως των υπεραπαιτήσεων και της συνεχούς χίμαιρας τι, από την άλλη πλευρά, συμβαίνει; Κατορθώνουμε να ενοχλούμε τους πάντες με την γκρίνια και τις απαιτήσεις μας δίχως να θεμελιώνουμε δικαιώματα και να κατοχυρώνουμε θέσεις.

Τι ήταν το περίφημο άνοιγμα στην Ρωσία; Θετική ανταπόκριση σε Ρωσικές πρωτοβουλίες εξυπηρέτησης δικών τους στόχων και συμφερόντων δίχως την κατοχύρωση της οποιασδήποτε ελληνικής απαίτησης.

Συμφωνήσαμε στον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη αποδεχόμενοι πλειοψηφικό Ρωσικό πακέτο – άρα και πλήρη έλεγχο – δίχως την έγγραφη δέσμευση για τις ποσότητες πετρελαίου που θα έκαναν τον αγωγό βιώσιμο. Το αποτέλεσμα είναι επτά φορές εγκαίνια και ούτε βίδα κατασκευής του έργου.

Στο αέριο πάλι συμφωνήσαμε σε αίτημα της Γκάζπρομ για χρονική επέκταση της πελατειακής μας σχέσης για τα επόμενα 20 περίπου χρόνια. Διευκολύναμε έτσι την Ρωσική εταιρία να εμφανίζει διευρυμένο πελατολόγιο στις διαπραγματεύσεις της για την δέσμευση του αερίου του Τουρκμενιστάν λ.χ.. Υπονομεύοντας έτσι τις προσπάθειες της Ευρώπης – και έμμεσα και των αμερικανών – για δέσμευση των ποσοτήτων αυτών για τον αγωγό Ναμπούκο η και για τον αγωγό προς Τουρκία – Ελλάδα – Ιταλία. Τι πήραμε σε αντάλλαγμα; Πρακτικά τίποτε.

Αναφέρομαι στον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη γιατί ντόρος γίνεται τον τελευταίο καιρό για αυτόν. Πολλές κορώνες πετάνε διάφοροι στη Βουλή και στα κανάλια για τον αγωγό, τη στιγμή που δεν υπάρχει σαφής πληροφόρηση για το τι ακριβώς σημαίνει ο αγωγός για την οικονομία και τη διπλωματία μας.

Τι μας λέει ο Ανδριανόπουλος;

Πρώτον, ότι δεν έχει δεσμευτεί η Ρωσία για τις ποσότητες του πετρελαίου που θα περνάει από τον αγωγό. Δηλαδή κάνουμε συμφωνίες χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι θα... αξίζει τον κόπο! Τι νόημα έχει να κάνουν κάποιοι σημαία τους τον αγωγό, τη στιγμή που οι Ρώσοι δεν έχουν δεσμευτεί γραπτώς για το πόσο πετρέλαιο θα περνά; Είναι σοβαρή χώρα αυτή η οποία συμφωνεί για έναν αγωγό χωρίς να ζητά δεσμεύσεις για την ικανοποιητική λειτουργία του;

Δεύτερον, μας λέει ότι δεν έχει ξεκινήσει η κατασκευή του αγωγού. Ότι έχουν γίνει επτά φορές εγκαίνια, αλλά δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η κατασκευή. Και ενώ η πραγματικότητα είναι αυτή, έχουμε ανθρώπους να σηκώνουν τους τόνους για την εθνική "νίκη" της συμφωνίας.

Ποιος δουλεύει ποιον σε αυτή τη χώρα; Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Να βγαίνει ο καθένας να μιλάει με θέρμη για την "επιτυχία" τη στιγμή που τα πάντα είναι στον αέρα!

Και γιατί δεν τα μαθαίνουμε αυτά από τους δημοσιογράφους; Γιατί το επίπεδο της ενημέρωσης είναι τόσο χαμηλό; Τι σκοπιμότητες εξυπηρετεί μια δημοσιογραφία αυτού του επιπέδου;

Ας είναι καλά το internet!

Να δούμε κάτι άλλο που έγραψε στο site του, για την Siemens:

Ο μοναδικός τρόπος να ξεβρωμίσει η δημόσια ζωή της χώρας από την δυσωδία του σκανδάλου της Siemens - ιδιαίτερα μετά την ουσιαστική απαλλαγή η προστασία του Μιχ. Χριστοφοράκου από την Γερμανική δικαιοσύνη - είναι ο αποκλεισμός της εταιρίας αυτής από κάθε δουλειά με το ελληνικό δημόσιο. Αν δεν κατονομάσει τους έλληνες πολιτικούς παραλήπτες "δώρων", προκειμένου να προτιμηθεί η εταιρία αυτή σε δημόσια έργα και κρατικές προμήθειες.

Η κυβέρνηση οφείλει απέναντι στον πελαγωμένο ελληνικό λαό να αποκαταστήσει το κύρος του πολιτικού κόσμου. Και τα υπόλοιπα κόμματα - ΟΛΑ τα κόμματα - πρέπει να στηρίξουν την σχετική πρωτοβουλία.

Νομικό κώλυμα δεν υπάρχει. Η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να μην τολμήσει να κάνει αυτό που έχει κάνει ακόμη και η Νιγηρία!!

Διαφορετικά, ο βόρβορος θα μας πνίξει. Και η πολιτική σκηνή θα μεταβληθεί σε σκιά. Ο κόσμος θα πιστέψει πως όλοι πλέον "τα παίρνουν"...

Με λίγα λόγια, υπάρχουν κυβερνήσεις στον κόσμο που απέκλεισαν την εταιρία από τους διαγωνισμούς για έργα του Δημοσίου αν δεν αποκάλυπτε ποιοι λαδώνονταν, ώστε να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι και να υπάρξει ξεκαθάρισμα στη δημόσια ζωή. Και κυβερνήσεις που ασχολούνταν με το αν θα γυρίσει στην Ελλάδα ο... Χριστοφοράκος.

Δεν είναι σοβαρή πολιτική να... προσεύχεσαι να έρθει ένα μικρομεσαίο στέλεχος του Γερμανικού κολοσσού στην Ελλάδα μπας και πει κανένα όνομα. Ούτε να κρέμεσαι από τα χείλη ενός λωποδύτη. Η σοβαρή πολιτική είναι να ασκήσεις πίεση στην εταιρία για καθαρές λύσεις. Να την τιμωρήσεις για τα εγκλήματα που αποδεδειγμένα έκανε. Και όχι να ρίχνεις τη δημόσια συζήτηση στο επίπεδο του κουτσομπολιού.

Πάλι παρατηρώ έλλειμμα ενημέρωσης. Πάλι τα ΜΜΕ επικεντρώθηκαν γύρω από ένα ζήτημα ήσσονος σημασίας (Χριστοφοράκος) χάνοντας την ουσία (ότι το κράτος μπορεί να χειριστεί την εταιρεία με άλλον τρόπο). Πάλι ο Ανδριανόπουλος έρχεται να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση.

Και ένα τελευταίο, για την υπόθεση των Γερμανών στον Σκαραμαγκά. Διαβάστε:

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται η κοινή λογική.

Παραγγέλθηκαν υποβρύχια στην Γερμανική εταιρία, που στην συνέχεια αγόρασε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, με δέσμευση κάποια από αυτά να κατασκευασθούν στην Ελλάδα. Και δόθηκαν, κακώς - και δεν ζητήθηκαν ποτέ ευθύνες, και μεγάλες προκαταβολές.

Οι Γερμανοί απέτυχαν στην κατασκευή αυτή. Το ένα υποβρύχιο που τελικά κατασκεύασαν γέρνει (!) και αργεί να αναδυθέι. Λογικότατα το Υπ. Αμύνης αρνείται να το παραλάβει.

Κι' αντί ο πελάτης, δηλ. το ελληνικό κράτος, να καταγγείλει την σύμβαση και να ζητήσει αποζημιώσεις ...εκβιάζεται από τους Γερμανούς!! Που απαιτούν τα υπόλοιπα χρήματα, δίχως να έχουν κάνει έργο, και κλείνουν το Ναυπηγείο.

Ετσι, ανέξοδα, και διχως το παραμικρό κόστος. Και τα χρήματα που πλήρωσε η Ελλάδα; Και το ελλαττωματικό προιόν; Που πιθανότατα, αν ευρέως κοινοποιηθεί, αμαυρώνει το επιχειρηματικό κύρος της Γερμανικής εταιρίας διεθνώς; Αντ' αυτών, το επίμαχο ζήτημα είναι οι εργαζόμενοι. Και οι Γερμανοί κάνουν παιχνίδι!! Ενώ όλοι εμείς συνεχίζουμε να πληρώνουμε φόρους...

Τι γίνεται στα ναυπηγεία; Οι Γερμανοί απολύουν κόσμο για να δημιουργήσουν κοινωνικό πρόβλημα και εκβιάζουν για να παραλάβουμε τα προβληματικά υποβρύχια.

Πού ακούστηκε, ένα κράτος να στέκεται αμήχανο απέναντι σε τέτοιες πρακτικές. Αντί να καταγγείλει τη σύμβαση αμέσως και να δημιουργεί ζημιά στην εκβιάστρια εταιρεία. Φυσικά, βρίσκουν και τα κάνουν. Αν το Ελληνικό Κράτος λειτουργούσε με τρόπο σοβαρό και υπεύθυνο, δε θα τολμούσαν οι Γερμανοί να απαιτούν να παραλάβουμε το ελαττωματικό προϊόν τους.

Αλλά αντί να ακούγονται αυτά στα ΜΜΕ, "ενημερωνόμαστε" από τη σκοπιά των... Γερμανών! Λες και δεν είναι αυτονόητο ότι το πρόβλημα που δημιουργούν είναι τεχνητό και πως η Ελλάδα πρέπει να τους βάλει στη θέση τους!

Τα σχόλια του Ανδρέα Ανδριανόπουλου είναι συχνά καίρια. Right on spot. Και έχουν κάτι που λείπει από τις συζητήσεις στην Ελλάδα: κοινή λογική. Δε χάνουμε τίποτα να τον ακούμε.

The Buck Stops Here!

Ο Harry Truman είχε στο γραφείο του στον Λευκό Οίκο μια επιγραφή, που έλεγε "The Buck Stops Here", δηλαδή το μπαλάκι των ευθυνών σταματάει εδώ. Μπορεί δηλαδή ο ένας αξιωματούχος να πέταγε τις ευθύνες στον άλλο, αλλά ο Πρόεδρος ήταν αποφασισμένος να λύσει τα προβλήματα και να αναμετρηθεί με τις ευθύνες.

Από ό,τι φαίνεται, ο νέος Πρωθυπουργός είναι της ίδιας νοοτροπίας. Το παιχνίδι με το μπαλάκι των ευθυνών σταμάτησε και οι προεκλογικές υποσχέσεις γίνονται πράξη με τον πολίτη, και όχι την εξουσία, ως προτεραιότητα.

Είπε μικρό υπουργικό σχήμα; Το έκανε. Είπε μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών; Το έκανε. Είπε πως η Ελλάδα θα είναι παρούσα στις εξελίξεις; Πήγε στην Τουρκία και κέρδισε τις εντυπώσεις. Είπε πως οι θέσεις των γενικών γραμματέων θα δοθούν με διαγωνισμό; Ο πρώτος διαγωνισμός στην ιστορία της Ελλάδος για αυτές τις θέσεις έχει ήδη ξεκινήσει. Είπε πως θα βοηθήσει ώστε η Ηλεία να γίνει πρότυπο πράσινης ανάπτυξης; Σήμερα βρίσκεται εκεί, συνοδευόμενος από αρχιτέκτονα διεθνούς κύρους. Μίλησε για ασφάλεια του πολίτη; Το "άβατο" των Εξαρχείων καταργήθηκε και ταυτόχρονα ο υπουργός προειδοποίησε πως όποιος αστυνομικός θα ασκεί βία σε πολίτη θα αποτάσσεται από το σώμα.

Τηρώντας τις προεκλογικές του υποσχέσεις δημιουργεί εμπιστοσύνη και ελπίδα και βάζει τα θεμέλια για σημαντικές αλλαγές στη χώρα. Αυτός είναι ο απολογισμός των πρώτων ημερών της νέας κυβέρνησης. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Στο επίπεδο των συμβολισμών, αρχίζει να ανατρέπεται μια κακή εικόνα για την πολιτική και τους πολιτικούς που είχε δημιουργηθεί μετά από χρόνια απαξίωσης της πολιτικής από κάποιους πολιτικούς. Προσδοκούμε την πλήρη ανατροπή του κακού status quo για να ζήσουμε σε μια νέα Ελλάδα, μια Ελλάδα που θα σέβεται τους πολίτες της και θα τους επιτρέπει να ενεργοποιήσουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις για την ανάπτυξη της χώρας.

Και οι συμβολισμοί έχουν τη σημασία τους!

Δεν ξέρω αν θα πετύχει η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα προβλήματα είναι πολλά. Η οικονομία δεν πάει καλά. Το κύρος της χώρας είναι πεσμένο. Από εκεί που λέγαμε πως "όταν η Αμερική βήχει, ο υπόλοιπος κόσμος παθαίνει… πνευμονία" περάσαμε σε μια εποχή που η Αμερική έχει πνευμονία και ο υπόλοιπος κόσμος είναι μια χαρά. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Obama πως ανέτρεψε μια πραγματικότητα σε επίπεδο συμβολισμών και έφερε ξανά την ελπίδα, όχι μόνο στα πρόσωπα πολλών Αμερικάνων, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο που είχε απογοητευτεί με την κατάντια της Αμερικής επί κυβερνήσεως Bush.

Χωρίς να αλλάζουν ουσιαστικά τα γεωπολιτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Πρόεδρος Ομπάμα δημιούργησε ένα νέο κλίμα πάνω στο οποίο μπορεί να γίνει σοβαρός διάλογος. Το αποτέλεσμα των συνομιλιών θα κριθεί από την ποιότητα των ανθρώπων που στελεχώνουν την Αμερικανική Κυβέρνηση. Μπορεί να υπάρξουν θεαματικές αλλαγές, μπορεί να υπάρξουν μικρά θετικά αποτελέσματα, μπορεί να γίνει μια τρύπα στο νερό, μπορεί να οδηγηθούμε σε αρνητικές εξελίξεις. Αυτό δεν μπορούμε να το προβλέψουμε με ασφάλεια από τώρα. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε, είναι πως υπάρχει ξανά κινητικότητα στο επίπεδο του διαλόγου στο Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και αλλού.

Κόντρα στη βαθιά αρνητική άποψη που έχουν ορισμένοι Ρεπουμπλικάνοι για τον Ομπάμα που, μέσα στον θρησκευτικό τους φανατισμό βλέπουν τις πολιτικές του ως… διαβολικές, η επιτροπή για τα Νόμπελ αναγνώρισε τη συμβολή του Προέδρου Ομπάμα για τη συνεργασία μεταξύ των λαών, τιμώντας τον με το Νόμπελ Ειρήνης. Το βάρος στους ώμους του σημερινού Προέδρου είναι τεράστιο. Μακάρι να το κρατήσει επάξια.

ΠΑΜΕ!

Ιστορική Μέρα!

Σαν σήμερα, πριν από 19 χρόνια, επανενώθηκε η Γερμανία. Πρόκειται για ένα κοσμοϊστορικό γεγονός.

Μια υπερδύναμη κόπηκε στα δύο μετά την εξευτελιστική ήττα της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατεστραμμένη οικονομικά, με τους καλύτερους επιστήμονες να φεύγουν στο εξωτερικό, ειδικά στην Αμερική, έχοντας χάσει το ηθικό της ανάστημα, χωρίς κύρος, ντροπιασμένη, προσπαθώντας να κλείσει τις πληγές του φασισμού και να ανασυγκροτηθεί...

Και σήμερα όχι μόνο είναι ενωμένη και ισχυρή, αλλά οικονομικά είναι ξανά στην αιχμή των εξελίξεων στη Δύση.

Η Γερμανία μας διδάσκει ένα μάθημα. Με μεθοδικότητα, με σκληρή δουλειά, με την κατάλληλη νοοτροπία, όλα είναι δυνατά. Ακόμα και να αναγεννηθείς από τις στάχτες ενός παγκοσμίου πολέμου.

Ακυβερνησία

Ακυβερνησία δε σημαίνει μόνο έλλειψη αυτοδυναμίας. Σημαίνει και μικρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Γιατί μια κυβέρνηση με 153 βουλευτές μπορεί να χρειαστεί να μπει σε εσωκομματικές διαπραγματεύσεις και να μη μπορέσει να πάρει τολμηρά μέτρα, γιατί οι κομματικές ισορροπίες θα υπονομεύουν την πρόοδο.

Πες ρε παιδί μου πως ο Παπανδρέου βγαίνει με μικρή πλειοψηφία στη Βουλή. Και δε βάζει τα μεγάλα ονόματα στην κυβέρνηση. Και πάει να κάνει τολμηρές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στο πολιτικό σύστημα αλλά και στην χώρα.

Αν δεν έχει μια ισχυρή πλειοψηφία οι δυνάμεις τις αδράνειας θα αντιδράσουν και θα πρέπει αντί να έχει το βλέμμα του στα προβλήματα και στις λύσεις να μπει σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης για να μη δυσαρεστηθούν πολύ οι βουλευτές που αντιδρούν και δυναμιτίσουν τις προσπάθειες αλλαγής.

Ο πρωθυπουργός τη Δευτέρα πρέπει να έχει τα χέρια του ελεύθερα να προχωρήσει σε τολμηρές αλλαγές.

Αλίμονο σε αυτούς που θα προσπαθήσουν να συντηρήσουν το status quo!

Αλλαγές στην Παιδεία

Σε αυτό το post θα ασχοληθούμε με το πιο σημαντικό ίσως πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, με το ζήτημα της Παιδείας.

Γιατί είναι σημαντικό;

Έχει σημασία τι ακριβώς διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία; Επηρεάζει την ελληνική κοινωνία ο τρόπος διδασκαλίας και η διδακτέα ύλη στα σχολεία; Δεν είναι αυτά τα πράγματα κάτι standard;

Ας δούμε πρώτα τι εννοούμε όταν λέμε ότι η παιδεία μας επηρεάζει αρνητικά την ελληνική κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική, τα… πάντα!

Μέσα από το σχολείο τα παιδιά αποκτούν μια νοοτροπία. Αυτή τη στιγμή η νοοτροπία είναι αυτή των παραδεδομένων αληθειών, της αποστήθισης, της νοσταλγίας για το παρελθόν και του δογματισμού.

Τι εννοώ με αυτό;

Ρίξτε μια ματιά στη διδασκαλία. Ο δάσκαλος - καθηγητής είναι φορέας της γνώσης, η οποία βρίσκεται στα βιβλία, και τη μεταβιβάζει στα παιδιά, που πρέπει να τη μάθουν.

Έτσι, τα παιδιά καλούνται να μάθουν απέξω ένα σωρό πράγματα, από την ιστορία και τα θρησκευτικά, μέχρι τη φυσική και τα μαθηματικά.

Και η νοοτροπία που περνάει στα παιδιά είναι πως η αλήθεια είναι μία, είναι γνωστή, και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τη μάθουμε.

Αυτό το σύστημα είναι βαθιά αντιπαραγωγικό. Και αυτό συμβαίνει γιατί η εποχή μας δεν ταιριάζει με τη νοοτροπία αυτή. Στην εποχή μας δεν υπάρχει πια η μία αλήθεια, δεν έχει νόημα η απομνημόνευση πληροφοριών, και η ζωή δε βασίζεται στην στασιμότητα, αλλά στη διαρκή αλλαγή.

Το παιδί συνηθίζει σε έναν τρόπο σκέψης που έχει ξεπεραστεί εδώ και πολύ καιρό. Αποκτά εφόδια που δε θα του χρειαστούν πουθενά. Τι να την κάνεις την απομνημόνευση, τη στιγμή που με δυο κλικ έχεις όλες τις πληροφορίες διαθέσιμες στην οθόνη σου; Γιατί να εξεταστεί σε πληροφορίες που δεν έχουν καμία χρησιμότητα στην πραγματική ζωή;

Και πάνω από όλα, γιατί να εθιστεί στη λογική ότι η Αλήθεια είναι μία, και το μόνο που έχει κανείς να κάνει, άμα δε βαριέται, είναι να την μάθει απέξω από αυτά που λένε και γράφουν οι μεγαλύτεροι;

Ποια νοοτροπία χρειάζεται ο νέος άνθρωπος στη σύγχρονη εποχή; Δε χρειάζεται μια νοοτροπία δημιουργικότητας, μια νοοτροπία ερωτήσεων, μια νοοτροπία διαλόγου και συζήτησης, μια νοοτροπία αξιολόγησης πηγών και επεξεργασίας πληροφοριών;

Στην εποχή μας οι αλλαγές σε όλα τα επίπεδα γίνονται με ραγδαίο ρυθμό. Και αλλαγές σημαίνει αμφισβήτηση της παραδεδομένης αλήθειας. Άμα δεν ασκούσαν κάποιοι δημιουργική κριτική, δε θα γίνονταν και αλλαγές. Αλλά για να ασκήσεις δημιουργική κριτική, πρέπει να αντιμετωπίζεις όλα τα ζητήματα ως θέματα ανοιχτά, να ξεκολλήσει η σκέψη σου από την κατοχή της μίας αλήθειας, να μάθεις να ανοίγεις θέματα και να εξερευνάς εναλλακτικές λύσεις.

Τέτοια νοοτροπία πρέπει να δίνει η εκπαίδευση στους νέους, γιατί με τέτοια νοοτροπία θα μπορούν να ζήσουν παραγωγικά στην εποχή μας και να μην είναι θεατές των εξελίξεων που συμβαίνουν αλλού.

Το πρόβλημα του Ελληνισμού αυτή τη στιγμή είναι να πάψει να είναι θεατής ενός πολιτισμού που δεν παράγει και να αρχίζει ο ίδιος να συνδιαμορφώνει τον σύγχρονο πολιτισμό. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Είναι δύσκολο, γιατί την νοοτροπία που έχουμε τώρα την έχουμε αποκτήσει σε βάθος αιώνων. Και το ιστορικό βάθος του προβλήματος είναι άγνωστο σε αυτούς που καλούνται να χαράξουν πολιτική στον χώρο της Παιδείας. Άμα δεν έχεις κατανοήσει το πρόβλημα και τις διαστάσεις του, ό,τι και να κάνεις δε θα μπορέσεις να το επιλύσεις.

Μην έχετε αυταπάτες. Δεν μπορεί ένα τέλμα χιλίων και βάλε ετών να λυθεί από έναν τυχαίο υπουργό σε μια συνηθισμένη τετραετία. Χρειάζεται εθνικός συναγερμός και άνθρωποι που να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.

Με απλά λόγια, τι μπορεί να γίνει; Πώς θα αλλάξει η νοοτροπία;

Θα δώσω μερικά πρακτικά παραδείγματα για να μπείτε στο πνεύμα της διαφορετικής νοοτροπίας που χρειαζόμαστε. Και για να δείτε πως λύση στο πρόβλημα μπορεί να υπάρξει.

Ας ξεκινήσουμε με ένα μάθημα που δε σχετίζεται με την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια. Ένα μάθημα στο οποίο δε δίνουν οι μαθητές και οι γονείς πολύ σημασία. Τα Θρησκευτικά.

Αυτή τη στιγμή το σύστημα διδάσκει στα παιδιά ορισμένες "αλήθειες", τις οποίες τα παιδιά καλούνται να απομνημονεύσουν. Μαθαίνουν την ιστορία του Ισραήλ και της Εκκλησίας, στο "στόρυ" του Χριστιανισμού και κάποια λίγα στοιχεία για το "στόρυ" των άλλων θρησκειών. Τα παιδιά μαθαίνουν πράγματα απέξω για τις εξετάσεις και εκεί τελειώνει η ιστορία.

Πώς θα γινόταν το μάθημα με τη νέα νοοτροπία;

Καταρχάς τα παιδιά δε θα μάθαιναν τις παραδεδομένες αλήθειες των θρησκειών. Αυτά μπορούν να τα μάθουν στο σπίτι ή στο κατηχητικό. Το σχολείο δεν είναι χώρος για κατήχηση. Αυτό που πρέπει να γίνει στο μάθημα είναι τα παιδιά να προβληματιστούν. Να δημιουργήσουν. Να δουν πως τα ζητήματα είναι ανοικτά και όχι κλειστά.

Ας τους δώσουμε ένα ζήτημα ηθικής. Ας παραθέσουμε σκέψεις πάνω στο ζήτημα από Ιουδαίους θεολόγους, από Μουσουλμάνους Σούφι, από το Ταό, από Χριστιανούς ασκητές. Ας αφήσουμε τα παιδιά να προβληματιστούν από τις διαφορετικές αντιλήψεις. Ας τους ζητήσουμε τη δικιά τους γνώμη, γνώμη που θα έχουν διαμορφώσει μετά από προβληματισμό πάνω σε αυτά που λένε άνθρωποι διαφορετικοί, ο καθένας από τη δικιά του μοναδική οπτική γωνία.

Σε αυτή την περίπτωση το παιδί έχει μάθει να δημιουργεί. Μπορεί η διατύπωση μιας πρωτότυπης γνώμης να μη σας φαίνεται και τρομερή δημιουργία, αλλά είναι μια απίστευτη ρήξη με το παρελθόν, ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός. Εκεί που είχαμε παπαγαλία της μιας αλήθειας, τώρα έχουμε πολυφωνία. Εκεί που είχαμε αποστήθιση, τώρα έχουμε προβληματισμό. Εκεί που η εξέταση γινόταν πάνω σε συγκεκριμένες αλήθειες, εδώ έχουμε δημιουργία πρωτότυπης σκέψης.

Ας περάσουμε στην Ιστορία. Τώρα τα παιδιά βλέπουν την ιστορία σαν μια αλληλουχία γεγονότων. Τι νόημα έχει αυτό; Αν βλέπεις έτσι την ιστορία, γίνεσαι θεατής όταν άλλοι παράγουν τις συνθήκες για τον κόσμο που εσύ ζεις. Αν όμως τα παιδιά αποκτήσουν μια δημιουργική σχέση με την ιστορία, τότε θα μπορέσουν να φτιάξουν τα ίδια το μέλλον τους και να αλλάξουν το παρόν τους.

Γιατί να μάθεις απέξω ιστορικά γεγονότα τη στιγμή που μπορείς να βρεις ό,τι θες στο Internet; Πού θα σου χρειαστεί ο Βουλγαροκτόνος και ο Πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος;

Άμα η διδασκαλία της ιστορίας γίνεται με αυτόν τον τρόπο, ο νέος μαθαίνει να κοιτάζει πίσω. Και φτάνουμε να έχουμε debate για τις εκλογές του 2009 και να ρωτάνε οι δημοσιογράφοι για τους… Βαλκανικούς Πολέμους! Έχουμε κολλήσει στο παρελθόν και πρέπει επειγόντως να ξεκολλήσουμε!

Δε σου λέω να αρνηθείς την ιστορία σου. Δε σου λέω να ξεχάσεις την ιστορία σου. Σου λέω να τη δεις δημιουργικά, να προβληματιστείς, να ανοίξεις τις κλειστές αλήθειες και να κοιτάξεις μπροστά με δυναμισμό!

Πώς θα γίνει αυτό; Αν αντί να παπαγαλίζεις πως η Θεσσαλονίκη είναι Ελληνική προβληματιστείς πάνω στο πώς φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη να μένουν… Πόντιοι και Πελοποννήσιοι! Και βέβαια η Θεσσαλονίκη είναι Ελληνική. Αλλά ξεκόλλα από αυτό και άρχισε να σκέφτεσαι σοβαρά πάνω στις πληθυσμιακές αλλαγές που έγιναν από τότε που την κατέλαβαν οι Τούρκοι μέχρι μετά την απελευθέρωση. Δες τις μετακινήσεις των πληθυσμών. Προβληματίσου πάνω στο τι σημαίνει αυτό.

Θες ένα παράδειγμα;

Ναι, η Θεσσαλονίκη είναι Ελληνική. Αλλά άμα ο στρατός είχε ακολουθήσει τον Κωνσταντίνο στο Μοναστήρι και όχι τον Βενιζέλο που πάλευε με νύχια και με δόντια να φτάσουμε στην Θεσσαλονίκη πριν τους Βούλγαρους που ήταν ήδη καθοδόν, θα ήταν σήμερα Ελληνική η Θεσσαλονίκη;

Και δεν είναι μόνο τα "καυτά" ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Μαθαίνει ο νέος μας ένα σωρό πράγματα, αλλά δεν μας δίνει τη δικιά του γνώμη για την ιστορία. Λες και τα βιβλία του σχολείου να είναι… Αγία Γραφή! Πού είναι ο κοινωνικός προβληματισμός για το Βυζάντιο; Πού είναι η σκέψη πάνω στις νομικές μεταρρυθμίσεις των Ρωμαίων;

Αν μάθεις απλώς τα γεγονότα δεν έγινε και τίποτα. Τα γεγονότα υπάρχουν και σε βιβλία και στο Internet. Αν όμως προβληματιστείς πάνω στα γεγονότα, τότε έχεις όπλα για να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα του σήμερα. Έχεις τον προβληματισμό. Έχεις την κριτική σκέψη. Έχεις τη δημιουργικότητα. Αυτά είναι τα εργαλεία που έχει ανάγκη η εποχή μας. Και όχι να ξέρεις πότε έγινε η Ναυμαχία του Ναυαρίνο!

Και το κακό είναι πως αυτή η νοοτροπία της αποστήθισης περνάει και στις θετικές επιστήμες. Μάθε απέξω νόμους φυσικής, μάθε απέξω θεωρήματα στα μαθηματικά, μάθε την απόδειξη όπως την έχει το βιβλίο, λύσε ένα εκατομμύριο ασκήσεις μέχρι να τα μάθεις όλα απέξω και να μπορείς να λύσεις και τις ασκήσεις που θα σου βάλουν στις εξετάσεις…

Το σύστημα είναι βαθιά προβληματικό. Το είπα πριν και το επαναλαμβάνω.

Πού είναι ο ενθουσιασμός για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η φύση; Πού είναι η συνειδητοποίηση ότι απλά φαινόμενα έχουν τεράστιο ενδιαφέρον; Πού είναι ο προβληματισμός πάνω στη φύση και την τεχνολογία, ένας προβληματισμός που θα μας βοηθήσει ως Ελλάδα να έχουμε σημαντική προσφορά στις θετικές επιστήμες;

Τι νόημα έχει ο φορμαλισμός στο Λύκειο; Ναι, ο φορμαλισμός έχει τεράστια σημασία στις επιστήμες, αλλά άφησέ τον για αυτούς που σπουδάζουν τις επιστήμες στα Πανεπιστήμια. Δεν έχει καμία πρακτική αξία ένας μαθητής Λυκείου να λύνει με τον σωστό τρόπο προβλήματα ταλαντώσεων! Πού θα του χρειαστούν αυτά τα πράγματα; Και εκεί που πρέπει να του δώσεις γερές γνώσεις, στα Αγγλικά, στους Υπολογιστές, να μην του δίνεις τίποτα!

Να σταματήσουμε επιτέλους να φορτώνουμε τους νέους ανθρώπους με πράγματα που δε θα τους χρειαστούν πουθενά, και να τους δώσουμε τα εφόδια που έχουν ανάγκη. Όχι στις απόλυτες αλήθειες, στις απαντήσεις, στην αποστήθιση, στα γεγονότα, στα θέματα taboo. Ναι στη δημιουργικότητα, τον διάλογο, την κριτική σκέψη, τις ερωτήσεις, τα ανοιχτά ζητήματα, τον προβληματισμό, την πολυφωνία. Όχι στο μίζερο σχολείο. Ναι στο σχολείο που λαμβάνει υπόψη του το αίσθημα των παιδιών.