Ισότητα προς τα... κάτω!

Προηγουμένως μίλησα για την ατυχία μου να παρακολουθήσω λίγα λεπτά από ελληνικό talk show με θέμα την οικονομία νωρίτερα σήμερα.

Στο κομμάτι που παρακολούθησα, ένας νεαρός πολιτικός της δεξιάς παράταξης έθιξε το κοινωνικό πρόβλημα της εργασιακής ανασφάλειας στον ιδιωτικό τομέα, σε αντίθεση με την εργασιακή ηρεμία με τη μονιμότητα στο δημόσιο τομέα. Και η λύση που πρότεινε για την επίλυση του προβλήματος; Η κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο.

Δηλαδή, επειδή στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει ανασφάλεια, να την επιβάλουμε και στον δημόσιο τομέα, να είναι όλοι ανασφαλείς για να μην υπάρχει κοινωνική αδικία.

Και αυτά από το στόμα ενός νέου πολιτικού, εκπροσώπου πολιτικής δυναστείας, με σπουδές στο εξωτερικό, που θέλει κάποια στιγμή να λάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Η πρότασή του δεν πρόκειται για παραφωνία. Αντίθετα, η ισότητα προς τα κάτω αποτελεί βασικό παράγοντα του τρόπου με τον οποίο η προηγούμενη κυβέρνηση χειρίστηκε την ιδέα για ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Αντί δηλαδή το εισόδημα να είναι αξιοπρεπές για να καλυφθούν οι ανάγκες των πολιτών που το χρειάζονται και να δίνονται ευκαιρίες για την αναβάθμιση του εισοδήματος (μέσα από την εύρεση εργασίας, τις κοινωνικές παροχές που δεν έχουν οικονομικό χαρακτήρα κλπ), η δεξιά παράταξη θέλησε να χρησιμοποιήσει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για να κατεβάσει σε αυτό μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και να ξεμπερδεύει με το δύσκολο πρόβλημα της παραγωγής πλούτου και της αύξησης του βιωτικού επιπέδου όλων των πολιτών.

Τα ίδια κρύβονται και πίσω από τις διακηρύξεις για ισότητα του ΚΚΕ. Μπορεί θεωρητικά να βρίσκονται από την άλλη πλευρά, αλλά η ισότητα την οποία δημιούργησε ιστορικά ο κομμουνισμός ήταν ισότητα προς τα κάτω. Αυτά, αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και να μην περιοριστούμε στην αναμάσηση ιδεοληψιών.

Φαίνεται, πως ούτε που περνάει από τον νου πολλών πολιτικών μας ότι η παραγωγή νέων θέσεων εργασιών με τη διεύρυνση των αγορών και την αφομοίωση των νέων τεχνολογιών και των νέων παγκόσμιων δεδομένων αποτελεί τη λύση του προβλήματος της εργασιακής ανασφάλειας.

Και για να ξαναγυρίσω στον πολιτικό που αποτέλεσε αφορμή για αυτό το σχόλιο, η κατάργηση της μονιμότητας θα οδηγούσε σε πολλούς "κουμπάρους" στο δημόσιο, όπως η πρακτική της παράταξής του αποδεικνύει. Δυστυχώς, τόσες δεκαετίες μετά, οι πελατειακές σχέσεις τις οποίες προσπάθησε να χτυπήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ακόμα απειλούν την εργασιακή ειρήνη των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και τα θεμέλια ολόκληρου του κράτους.

Λύση; Η "αλλαγή εκ βάθρων" για την οποία δεσμεύτηκε σήμερα ο Πρωθυπουργός.