Γράφει το Σύνταγμα της Ελλάδος:
Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται. από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των Βουλευτών.
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ είπαν πως τα μέτρα που έφερε η Κυβέρνηση για ψήφιση στη Βουλή έπρεπε να ψηφιστούν από τα δύο τρίτα των βουλευτών και όχι από τους μισούς, όπως ζήτησε η Κυβέρνηση. Και μίλησαν για παραβίαση του Συντάγματος από πλευράς της Κυβέρνησης.
Το άρθρο το διαβάσατε. Μιλάει για παραχώρηση αρμοδιοτήτων σε διεθνείς οργανισμούς. Ποια αρμοδιότητα παραχώρησε το πακέτο μέτρων σε έναν τέτοιο οργανισμό; Ποιος δηλαδή μπορεί να πάρει αποφάσεις για εμάς χωρίς να μας ρωτήσει, με βάση το νομοσχέδιο που κατέθεσε η Κυβέρνηση στη Βουλή;
Η απάντηση είναι πως δεν εκχωρείται καμία αρμοδιότητα σε διεθνείς οργανισμούς. Αυτό που συμβαίνει είναι πως η ελληνική κυβέρνηση μετά από διαπραγματεύσεις παίρνει συγκεκριμένα μέτρα με σκοπό να σταθεροποιήσει την οικονομία και να πάρει τα χρήματα του πακέτου στήριξης. Αν στην πορεία της διαπραγμάτευσης η Επιτροπή, η Κεντρική Τράπεζα και το Νομισματικό Ταμείο επιμείνουν σε μέτρα με τα οποία η Ελληνική Κυβέρνηση δε συμφωνεί, η χώρα έχει το δικαίωμα να μην πάρει αυτά τα μέτρα. Δε θα μας τα επιβάλλει κανείς. Δεν αποκτούν οι οργανισμοί αυτοί το δικαίωμα να επιβάλλουν τα μέτρα από το νομοσχέδιο. Η αρμοδιότητα παραμένει στην Ελληνική Κυβέρνηση.
Και όμως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησαν για αντισυνταγματικότητα. Για ποιον λόγο;
Έτσι όπως το βλέπω εγώ, υπάρχουν δύο λόγοι. Πρώτον, ο ανορθολογισμός που διακρίνει τα κόμματα αυτά. Δεν διαθέτουν τη λογική να δουν την πραγματικότητα όπως είναι. Προτιμούν την ασφάλεια των ιδεολογικών τους αγκυλώσεων, οι οποίες τους κάνουν να βλέπουν εχθρούς, φαντάσματα και πραξικοπήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Ξένοι οργανισμοί, σου λέει, συν μέτρα, άρα, να το, το γράφει εδώ. Μια αντίδραση καθαρά συναισθηματική, χωρίς να εξετάζουν πράγματι τι είναι αυτό που λέει το Σύνταγμα.
Δεύτερον, τα δυο κόμματα αυτά είχαν την ελπίδα πως άμα η ψηφοφορία απαιτούσε 180 (+1) βουλευτές, το πακέτο δε θα ψηφιζότανε. Αυτό θα σήμαινε πως η χώρα θα χρεοκοπούσε. Και μέσα από την εξαθλίωση, ονειρεύονταν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ μια κόκκινη επανάσταση, που θα έφερνε στη χώρα ένα μοντέλο διακυβέρνησης παρόμοιο με αυτό της Κούβας ή της Βορείου Κορέας.
Η πρότασή τους δηλαδή στη Βουλή ήταν πρόταση που στόχευε στην ανατροπή του πολιτικού και οικονομικού μας συστήματος.
Οι κραυγές του ανορθολογισμού όμως δε σταμάτησαν εδώ. Την επόμενη μέρα, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, επανήλθαν, με αφορμή την τροπολογία που έφερε ο Υπουργός των Οικονομικών. Η τροπολογία αυτή τροποποιούσε ένα τμήμα του νομοσχεδίου που έλεγε:
Παρέχεται στον Υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το Ελληνικό ∆ημόσιο και να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κράτη – μέλη της ζώνης του ευρώ, το ∆ιεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της προηγούμενης παραγράφου. Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγούμενου εδαφίου, εισάγονται στη Βουλή για κύρωση.
Με την τροπολογία το κείμενο θα καταλήγει:
Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους.
Έτσι όπως το βλέπω εγώ, πρόκειται για αβλεψία στο αρχικό νομοσχέδιο. Διότι δε γίνεται να έχουμε κάθε φορά που θα πρέπει να εκταμιευτούν χρήματα την ίδια διαδικασία. Από τη στιγμή που ψηφίσανε οι βουλευτές κατά πλειοψηφία υπέρ του πακέτου στήριξης, τι νόημα θα είχε να ξαναψηφίζανε σε λίγες μέρες, και μετά ξανά σε έναν μήνα και μετά ξανά σε τρεις μήνες και ούτω καθεξής; Και τι θα γινόταν αν είχαμε τα χρήματα ανάγκη αμέσως; Πάλι συζήτηση, πάλι ψηφοφορία;
Άσε που όταν τα δάνεια είναι διμερή, θα πρέπει να ψηφίζει η Βουλή σε ξεχωριστές ψηφοφορίες για λεφτά που θα πάρουμε από τη Γερμανία, για λεφτά που θα πάρουμε από τη Γαλλία, για λεφτά που θα πάρουμε από την Ιταλία και πάει λέγοντας!
Η σκοπιμότητα είναι προφανής. Δεν μπόρεσαν να μπλοκάρουν το σχέδιο στήριξης όταν ψηφίστηκε και θέλουν να να έχουν πολλές δυνατότητες να προσπαθήσουν να το μπλοκάρουν στο μέλλον αλλά και να δημιουργήσουν θόρυβο και να προσπαθήσουν να ξεσηκώσουν ξανά την κοινωνία ενάντια στο πακέτο στήριξης. Και ξανά. Και ξανά.
Και έχουν το θράσος να μιλάνε για πραξικόπημα. Επειδή η Κυβέρνηση έφερε μια τροπολογία προς ψήφιση στη Βουλή (την οποία η Βουλή ψήφισε με πλειοψηφία), σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους.
Το πρόβλημα εδώ είναι πολλαπλό.
Πρώτα από όλα ευτελίζεται η έννοια της Δημοκρατίας και υποτιμούνται βαθιά αυτοί που αγωνίστηκαν με βασανισμούς, εξορίες και φυλακίσεις για τη Δημοκρατία, όταν είχαμε πραγματικό πραξικόπημα από τη χούντα των Συνταγματαρχών. Δε μπορείς να συγκρίνεις μια νόμιμη ενέργεια μιας εκλεγμένης κυβέρνησης με ένα πραξικόπημα. Είναι προσβολή.
Δεύτερον, περνά το μήνυμα σε μερίδα του κόσμου, πως έτσι είναι τα πραξικοπήματα. Πως όλα αυτά τα κακά πράγματα τα οποία οι περισσότεροι συνδέουν με ένα πραξικόπημα συμβαίνουν τώρα στη χώρα μας. Αυτό είναι μια πλήρης διαστρέβλωση της πραγματικότητας και ανατρέπει τις αξίες στις οποίες στήθηκε η προεδρευόμενη δημοκρατία μας.
Τρίτον, η νομιμότητα παύει να έχει να κάνει με τους... νόμους του Κράτους, αλλά με το τι φαντάζεται καθένας πως είναι σωστό. Δε μας αρέσει μια νόμιμη ενέργεια; Το μήνυμα που δίνουν οι πολιτικοί που μιλάνε για πραξικόπημα είναι πως οι νόμοι δεν έχουν σημασία, πως σημασία έχουν μόνο οι πεποιθήσεις οι δικές τους και αυτών οι οποίοι συμφωνούν μαζί τους. Πως ταυτίζεται η Δημοκρατία με το δικό τους θέλω.
Τέταρτον, όταν πραγματικά υπήρξε προσπάθεια για να παραβιαστεί το Σύνταγμα και οι νόμοι, με τη νοθεία που έγινε στην ψηφοφορία για την αναθεώρηση του Συντάγματος από τη Νέα Δημοκρατία, και το ΠΑΣΟΚ αποχώρησε από τη Βουλή μπλοκάροντας αποτελεσματικά την επιχειρούμενη αναθεώρηση, αντί να επαινεθεί για αυτή την υπεράσπιση της δημοκρατίας καταγγέλθηκε ο Παπανδρέου ως αναξιόπιστος στο θέμα των... ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Με λίγα λόγια, η κοινή λογική μόνο... κοινή δεν είναι.
Και σα να μην έφταναν αυτά, έχουμε το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται παράνομες ενέργειες, όπως την κατάληψη δημόσιων κτηρίων από συνδικαλιστές προσκείμενους στα κόμματα αυτά. Δηλαδή τα ίδια τα κόμματα της Αριστεράς υπερασπίζονται ή και ζητούν την παραβίαση του Συντάγματος και των Νόμων, με στόχο να επιβάλλουν δια πράξεων βίας αυτά που δεν μπορούν να επιβάλλουν δια των δημοκρατικών διαδικασιών στο Κοινοβούλιο.
Όταν ευτελίζεται με αυτόν τον τρόπο η Δημοκρατία, υπάρχει μείζον ζήτημα. Μέσα όμως στην έρημο του ανορθολογισμού που επικρατεί πολλές φορές, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά συμβαίνει.
.JPG)
