Ακούω την εξής σκέψη: Έχουν πέσει τα εισοδήματά μας σε έναν βαθμό που είναι οδυνηρός για μας. Γιατί υποστηρίζεις την κυβέρνηση; Δε μας καταλαβαίνεις;
Προφανώς και "σας" καταλαβαίνω. Και ενσυναίσθηση έχω, και στην ίδια μοίρα είμαι και εγώ από την άποψη των περικοπών και των φόρων. Όμως η σκέψη αυτή δεν παύει να βασίζεται στο συναίσθημα. Όσο και να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, όσο και να λυπηθούμε για την πτώση των εισοδημάτων μας, όσο και να μελαγχολήσουμε, η πραγματικότητα συνεχίζει να μας κοιτάζει κατάματα. Λεφτά δεν υπάρχουν, οι αγορές δε μας δανείζουν άλλο, συνεχίζουμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, πρέπει να περικόψουμε τα ελλείμματά μας.
Το συναίσθημα είναι καλό αλλά δε θα δώσει λύση στο ζήτημα της χρηματοδότησης. Όσο και να συμφωνήσω πως βιώνουμε αυτή τη στιγμή κάτι κακό, η συμφωνία μου αυτή δεν πρόκειται να δημιουργήσει χρήματα εκ του μηδενός, το έλλειμμα θα συνεχίσει να υπάρχει και θα πρέπει να εξαφανιστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Πολλοί συμπολίτες μου εθισμένοι σε μια κατά βάση συναισθηματική, και γι' αυτόν τον λόγο απλοϊκή, σκέψη, τσαντίζονται με τις περικοπές, αποδίδουν ευθύνες σε αυτούς που τις νομοθετούν και προτείνουν σαν λύση την αλλαγή, την ποινική δίωξη ή το... παλούκωμα των νομοθετών. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν. Αν η ροή της ιστορίας τρέχει προς αυτήν την κατεύθυνση, αν οδεύουμε προς μια Οκτωβριανή επανάσταση ή προς μια άνοδο των φασιστών στην εξουσία, ή προς οτιδήποτε, εγώ δεν μπορώ να το σταματήσω. Αν αυτά θέλει η πλειοψηφία, με γεια της με χαρά της. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουν όλοι είναι πως η πραγματικότητα θα συνεχίσει να είναι η ίδια. Τα ελλείμματα δε θα εξαφανιστούν μαγικά, ούτε θα βρεθεί χρηματοδότηση από τον ουρανό. Για αυτό το ζήτημα έχουν λύση οι πάσης φύσεως "αγανακτισμένοι";
Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή διατυπωμένη λύση, πέρα από γενικολογίες του τύπου "να πληρώσουν οι πλούσιοι", ή "να μπουν φυλακή οι κλέφτες". Αυτές οι επιθυμίες δείχνουν πόσο ανώριμοι δημοκρατικά είμαστε σαν κοινωνία. Η δημοκρατική διαδικασία δεν είναι αποδεκτή στην ουσία της από μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού και αυτό είναι επικίνδυνο. Αλλά ας το αφήσω αυτό στην άκρη· δε στοχεύω να γίνω αναμορφωτής της συνείδησης του λαού. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα και θα συνεχίσω να επαναφέρω το θέμα εκεί κάθε φορά που θα αλλάζει η συζήτηση και θα μπαίνει σε συναισθηματική βάση.
Στηρίζω την κυβέρνηση γιατί δίνει λύσεις. Επώδυνες μεν, αλλά λύσεις που βοηθάνε στο να κρατήσουμε όσο γίνεται από το βιωτικό μας επίπεδο και να συνεχίζει η χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους. Μέχρι τώρα το κράτος χρηματοδοτήθηκε. Από το Μνημόνιο, ναι, αλλά χρηματοδοτήθηκε. Με θυσίες ναι, αλλά βρέθηκαν τα λεφτά. Με έναν πρωτόγνωρο μηχανισμό στήριξης που δεν προβλεπόταν από πουθενά και ήταν ενάντιος στις συμφωνίες που είχαν γίνει. Αυτό για μένα ήταν επιτυχία. Ακόμα και αν αύριο καταρρεύσουν τα πάντα, κερδίσαμε δυο χρόνια σχετικής ευημερίας. Και είμαι ευγνώμων για αυτά τα χρόνια.
Δε νομίζω πως πολλοί έχουν αντιληφθεί τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Αλλά πώς να τις αντιληφθούνε, όταν για χρόνια εθιστήκαμε να ακούμε για "μισθούς πείνας", για "κοινωνικές αδικίες", για "παράνομους νόμους", όταν είχαμε πειστεί πως το κράτος υπάρχει για να δίνει χρήματα και πως κάθε κοινωνική ομάδα που αντιδρά έχει δίκιο το οποίο έχει ισχύ νόμου; Πώς να καταλάβει αυτός που δε δέχεται τη νομιμότητα μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης ότι η απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα είναι η βαλκανοποίηση, η απώλεια της έννομης τάξης με την ανάδειξη όχι του ΠΑΜΕ αλλά σπειρών από σκληρούς ποινικούς, ο απόλυτος, και όχι ο σχετικός, οικονομικός μαρασμός, το πισωγύρισμα σε δεκαετίες απόλυτης φτώχειας, όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοεί την επιπολαιότητα και τον συναισθηματισμό;
Εγώ καταλαβαίνω τον πόνο των συμπολιτών μου και αποδέχομαι πως κάποιοι μπορεί να παραγνωρίζουν τον δικό μου πόνο επειδή τσαντίζονται με αυτά που λέω. Ποιος καταλαβαίνει όμως ότι το να θέτεις τη συζήτηση για το μέλλον της χώρας σε συναισθηματική βάση είναι επιπολαιότητα που θα την πληρώσουμε πολύ σοβαρά; Ποιος έχει την ιστορική μνήμη για να ξέρει πως ο Θεός των Ελλήνων δεν τους έσωσε ποτέ από την Καταστροφή, και πως όσες φορές προκόψαμε το κάναμε επειδή εργαστήκαμε μεθοδικά και βάλαμε τη λογική να πρυτανεύσει; Ποιος με καταλαβαίνει και μένα;
Προφανώς και "σας" καταλαβαίνω. Και ενσυναίσθηση έχω, και στην ίδια μοίρα είμαι και εγώ από την άποψη των περικοπών και των φόρων. Όμως η σκέψη αυτή δεν παύει να βασίζεται στο συναίσθημα. Όσο και να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, όσο και να λυπηθούμε για την πτώση των εισοδημάτων μας, όσο και να μελαγχολήσουμε, η πραγματικότητα συνεχίζει να μας κοιτάζει κατάματα. Λεφτά δεν υπάρχουν, οι αγορές δε μας δανείζουν άλλο, συνεχίζουμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, πρέπει να περικόψουμε τα ελλείμματά μας.
Το συναίσθημα είναι καλό αλλά δε θα δώσει λύση στο ζήτημα της χρηματοδότησης. Όσο και να συμφωνήσω πως βιώνουμε αυτή τη στιγμή κάτι κακό, η συμφωνία μου αυτή δεν πρόκειται να δημιουργήσει χρήματα εκ του μηδενός, το έλλειμμα θα συνεχίσει να υπάρχει και θα πρέπει να εξαφανιστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Πολλοί συμπολίτες μου εθισμένοι σε μια κατά βάση συναισθηματική, και γι' αυτόν τον λόγο απλοϊκή, σκέψη, τσαντίζονται με τις περικοπές, αποδίδουν ευθύνες σε αυτούς που τις νομοθετούν και προτείνουν σαν λύση την αλλαγή, την ποινική δίωξη ή το... παλούκωμα των νομοθετών. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν. Αν η ροή της ιστορίας τρέχει προς αυτήν την κατεύθυνση, αν οδεύουμε προς μια Οκτωβριανή επανάσταση ή προς μια άνοδο των φασιστών στην εξουσία, ή προς οτιδήποτε, εγώ δεν μπορώ να το σταματήσω. Αν αυτά θέλει η πλειοψηφία, με γεια της με χαρά της. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουν όλοι είναι πως η πραγματικότητα θα συνεχίσει να είναι η ίδια. Τα ελλείμματα δε θα εξαφανιστούν μαγικά, ούτε θα βρεθεί χρηματοδότηση από τον ουρανό. Για αυτό το ζήτημα έχουν λύση οι πάσης φύσεως "αγανακτισμένοι";
Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή διατυπωμένη λύση, πέρα από γενικολογίες του τύπου "να πληρώσουν οι πλούσιοι", ή "να μπουν φυλακή οι κλέφτες". Αυτές οι επιθυμίες δείχνουν πόσο ανώριμοι δημοκρατικά είμαστε σαν κοινωνία. Η δημοκρατική διαδικασία δεν είναι αποδεκτή στην ουσία της από μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού και αυτό είναι επικίνδυνο. Αλλά ας το αφήσω αυτό στην άκρη· δε στοχεύω να γίνω αναμορφωτής της συνείδησης του λαού. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα και θα συνεχίσω να επαναφέρω το θέμα εκεί κάθε φορά που θα αλλάζει η συζήτηση και θα μπαίνει σε συναισθηματική βάση.
Στηρίζω την κυβέρνηση γιατί δίνει λύσεις. Επώδυνες μεν, αλλά λύσεις που βοηθάνε στο να κρατήσουμε όσο γίνεται από το βιωτικό μας επίπεδο και να συνεχίζει η χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους. Μέχρι τώρα το κράτος χρηματοδοτήθηκε. Από το Μνημόνιο, ναι, αλλά χρηματοδοτήθηκε. Με θυσίες ναι, αλλά βρέθηκαν τα λεφτά. Με έναν πρωτόγνωρο μηχανισμό στήριξης που δεν προβλεπόταν από πουθενά και ήταν ενάντιος στις συμφωνίες που είχαν γίνει. Αυτό για μένα ήταν επιτυχία. Ακόμα και αν αύριο καταρρεύσουν τα πάντα, κερδίσαμε δυο χρόνια σχετικής ευημερίας. Και είμαι ευγνώμων για αυτά τα χρόνια.
Δε νομίζω πως πολλοί έχουν αντιληφθεί τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Αλλά πώς να τις αντιληφθούνε, όταν για χρόνια εθιστήκαμε να ακούμε για "μισθούς πείνας", για "κοινωνικές αδικίες", για "παράνομους νόμους", όταν είχαμε πειστεί πως το κράτος υπάρχει για να δίνει χρήματα και πως κάθε κοινωνική ομάδα που αντιδρά έχει δίκιο το οποίο έχει ισχύ νόμου; Πώς να καταλάβει αυτός που δε δέχεται τη νομιμότητα μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης ότι η απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα είναι η βαλκανοποίηση, η απώλεια της έννομης τάξης με την ανάδειξη όχι του ΠΑΜΕ αλλά σπειρών από σκληρούς ποινικούς, ο απόλυτος, και όχι ο σχετικός, οικονομικός μαρασμός, το πισωγύρισμα σε δεκαετίες απόλυτης φτώχειας, όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοεί την επιπολαιότητα και τον συναισθηματισμό;
Εγώ καταλαβαίνω τον πόνο των συμπολιτών μου και αποδέχομαι πως κάποιοι μπορεί να παραγνωρίζουν τον δικό μου πόνο επειδή τσαντίζονται με αυτά που λέω. Ποιος καταλαβαίνει όμως ότι το να θέτεις τη συζήτηση για το μέλλον της χώρας σε συναισθηματική βάση είναι επιπολαιότητα που θα την πληρώσουμε πολύ σοβαρά; Ποιος έχει την ιστορική μνήμη για να ξέρει πως ο Θεός των Ελλήνων δεν τους έσωσε ποτέ από την Καταστροφή, και πως όσες φορές προκόψαμε το κάναμε επειδή εργαστήκαμε μεθοδικά και βάλαμε τη λογική να πρυτανεύσει; Ποιος με καταλαβαίνει και μένα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου