One more thing...

Υπάρχει και κάτι άλλο που θα ήθελα να σχολιάσω, σχετικά με τις απόψεις των αριστερών κομμάτων, όπως αυτές εκφράστηκαν από τους αρχηγούς τους. Πράγματι, οι άνθρωποι είπαν διάφορα. Έλειπε όμως κάτι. Ο βαθύς προβληματισμός πάνω στην πραγματικότητα.

Η τοποθέτηση των υποψηφίων αυτών κινήθηκε σε επίπεδο ιδεολογίας. Οι απόψεις και οι προτάσεις τους, η κριτική και η αντίληψη που έχουν για τα πράγματα δε ξεφεύγει από τα όρια ενός τεχνητού νοητικού κατασκευάσματος. Όμως η πραγματικότητα της ζωής δε χωρά σε νοητικά κατασκευάσματα ανθρώπων, όσο καλή θέληση και αν έχουν αυτοί. Και η πραγματικότητα δε δείχνει τακτ απέναντι στις ιδεολογίες. Είναι σκληρή, τις γκρεμίζει χωρίς ενδοιασμούς όταν εκείνες δεν ταιριάζουν με τις απαιτήσεις της.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον πλούτο. Πες ότι τον φορολογούμε βαριά. Ποιος πλούσιος θα κρατήσει τον πλούτο του στην Ελλάδα; Γιατί να το κάνει; Δε θα μεταφέρει τον πλούτο του στο εξωτερικό, ενώ παράλληλα πλούτος από το εξωτερικό δε θα έρθει στη χώρα γιατί το περιβάλλον δε θα είναι ευνοϊκό. Αλλά αν ο πλούτος φύγει, τότε τα έσοδα από τη φορολογία θα είναι μηδενικά. Οπότε και η οικονομία θα καταρρεύσει και το κράτος θα αναγκαστεί να ξεζουμίσει τους απλούς πολίτες.

Άμα φύγει ο πλούτος, μπορεί να έχουμε ισότητα. Αλλά ισότητα στο τίποτα δεν είναι κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουμε. Εκεί που εφαρμόστηκαν παρόμοιες αντιλήψεις, οι άνθρωποι εξαθλιώθηκαν. Γιατί να προτιμήσουμε ισότητα στη φτώχεια και όχι αύξηση του πλούτου;

Ας πάρουμε για παράδειγμα την ανεργία. Πες ότι την αντιμετωπίζουμε προσλαμβάνοντας κόσμο στο Δημόσιο. Λύνουμε το πρόβλημα της ανεργίας σε όλον τον πλανήτη με αυτή την ιδέα. Όλοι οι άνεργοι προσλαμβάνονται από τα κράτη στα οποία ζουν και δουλεύουν στο δημόσιο.

Από πού θα βρουν τα κράτη τα λεφτά για να τους πληρώσουν;

Το ερώτημα είναι απλό. Ένα κράτος έχει έσοδα και έξοδα. Δανείζεται. Ξοδεύει. Πληρώνει μισθούς. Πού θα βρεθούν τα λεφτά για προσλήψεις που λύνουν την ανεργία;

Και όμως, τέτοια απλά πράγματα δε λαμβάνονται υπόψη επειδή ακριβώς οι ιδεολογίες μπαίνουν στη μέση. Και φτάνουμε στην κωμική κατάσταση μικρές μειοψηφίες να μιλάνε εξ ονόματος του... λαού, και να διαχωρίζουν τα δυο μεγάλα κόμματα από αυτόν.

Δεν έχουμε ανάγκη από περισσότερη ιδεολογία. Αυτό που ζητά η κοινή λογική είναι ο προβληματισμός πάνω στην πραγματικότητα. Όχι σενάρια πολιτικών. Όχι κάστρα πάνω στα... σύννεφα. Απλή λογική. Το αυτονόητο.