Ό,τι ξέραμε να το ξεχάσουμε!

Συνηθίσαμε σε μια λογική αυτόματου πιλότου, σε μια λογική ακυβερνησίας, σε μια λογική έλλειψης πολιτικών πρωτοβουλιών και δράσης. Αυτός ο εθισμός είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για την πορεία της χώρας. Υπάρχει κανένας που να νομίζει ότι τα προβλήματα θα λυθούν από μόνα τους;

Αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό. Αφού τα προβλήματα δε θα λυθούν από μόνα τους, το λογικό είναι να πάρουμε πρωτοβουλίες για να τα λύσουμε. Όχι να συντηρήσουμε την ακυβερνησία, όχι να παρακολουθούμε με αταραξία τις εξελίξεις χωρίς να κάνουμε τίποτα, όχι να ζούμε μια πραγματικότητα στη διαμόρφωση της οποίας δε συμμετέχουμε.

Αφού λοιπόν το λογικό είναι να πάρουμε πρωτοβουλίες, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, ε λοιπόν ας τις πάρουμε!



Αυτά δεν είναι λόγια του αέρα. Υπάρχει πράγματι πρόβλημα με την ακινησία. Πρώτο βήμα είναι να το χωνέψουμε. Η αδράνειά μας βλάπτει τη χώρα. Είμαστε μέρος του προβλήματος. Αν το αντιληφθούμε, μπορούμε και να το αλλάξουμε. Αλλιώς, θα κάνουμε ωραίες εκθέσεις ιδεών και μέχρι εκεί. Αλλά με εκθέσεις ιδεών δεν αλλάζει η κατάσταση.

Μα, θα μου πεις, εμείς είμαστε το πρόβλημα; Ας πάρουνε πρωτοβουλίες οι πολιτικοί και ας κυβερνήσουν επιτέλους τον τόπο.

Ναι, οι πολιτικοί πρέπει να κυβερνήσουν. Αλλά και εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Η νοοτροπία των Ελλήνων είναι αυτή που χαρακτηρίζει τη χώρα και όχι οι αποφάσεις των πολιτικών.

Κοίτα πως το περιγράφει ο Μίμης Ανδρουλάκης:

«Κουτσαίνεις εσύ; Κουτσαίνω κι εγώ!» Εμπρηστής εσύ, εμπρηστής κι εγώ. Αυθαίρετο εσύ, αυθαίρετο κι εγώ. Λαδώνεσαι εσύ, λαδώνομαι κι εγώ. Φοροδιαφεύγεις εσύ, φοροδιαφεύγω κι εγώ. Αδιαφορείς εσύ, αδιαφορώ κι εγώ. Δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου, δεν την κάνω ούτε εγώ. Η καταστροφική πυρκαγιά φέρνει στην επιφάνεια την πιο σκληρή και δύσκολη όψη του Νέου Ελληνικού Ζητήματος. Δεν είναι μόνο η ανικανότητα της κυβέρνησης, οι χρόνιες αποτυχίες της διοίκησης και του κράτους, οι δασοκτόνοι νόμοι, τα δασοκτόνα κεντρικά και τοπικά πελατειακά δίκτυα. Πανταχού παρούσα στην κοινωνία η αρνητική συσχέτιση του ενός με τον άλλο, ο μιμητικός ανταγωνισμός στο χαμηλότερο επίπεδο, η παγίδα της αρνητικής ισορροπίας, η κακοήθης συναίνεση!

Και αυτά δεν είναι μόνο λόγια ενός πολιτικού. Ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος μιλάει για αυτό το πρόβλημα νοοτροπίας εδώ και δεκαετίες. Το προσωπικό συμφέρον να μπαίνει πάνω από το γενικό καλό, και στο τέλος, αντί να ωφελούμαστε, να υποφέρουμε όλοι μαζί από πρόσκαιρα βολέματα.



Ας αφήσουν λοιπόν οι πολιτικοί τη λογική της χαλαρότητας, και ας προσπαθήσουμε και εμείς να αλλάξουμε τον εαυτό μας, να δούμε πως το γενικό καλό ωφελεί και εμάς και πως σε ένα πολιτισμένο κράτος πρέπει να είναι αυτονόητο οι πολίτες να σέβονται τον νόμο με το κόστος που αυτό συνεπάγεται. Καλύτερα το κράτος του νόμου με το κόστος του, παρά το βόλεμα με την παρακμή που το ακολουθεί και που το γεννά σε έναν φαύλο κύκλο.