Ο λαός ξέχασε τι σημαίνει δεξιά

Για μένα ο λαός έχει την ευθύνη για τη ζωή του. Όταν οι πολίτες υπεύθυνα διεκδικούν καλύτερες μέρες, τις πετυχαίνουν. Όταν οι πολίτες αδιαφορούν, ή ενδιαφέρονται μόνο για τα μικροσυμφέροντά τους, τότε είναι άξιοι της μοίρας τους.

Πολλοί εκπλήσσονται με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Γιατί όμως εκπλήσσονται; Πίστευαν πως ο αντιρατσισμός είναι στο DNA των Ελλήνων; Ή μήπως αυτή η σκέψη δεν είναι η ίδια ρατσιστική;

Κατά τη γνώμη μου, εκπλήσσονται για δυο λόγους. Πρώτα από όλα, γιατί αγνοούν τη δύναμη της δεξιάς στην Ελλάδα. Και όταν λέω δεξιά, δεν εννοώ μετριοπαθή πολιτικά σχήματα όπως η γερμανική χριστιανοδημοκρατία ή οι άγγλοι τόρηδες. Αλλά την ειδεχθή δεξιά που καταταλαιπώρησε τον τόπο αυτό για δεκαετίες, που ενώθηκε γύρω από βασιλιάδες, δικτάτορες και μικρόνοες πολιτικούς, που χρησιμοποίησε την κρατική εξουσία για να οδηγήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους σε εξορίες, να τους περιορίσει τον λόγο και να τους βασανίσει, και που οδήγησε σε δύο μείζονες καταστροφές τον Ελληνισμό, στη Μικρασία και στην Κύπρο.

Αυτή την δεξιά είχε πάντοτε αντίπαλο η άλλη μισή Ελλάδα, η Ελλάδα της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, της παράταξης που ήθελε την Ελλάδα περήφανη για αυτά που η χώρα πετύχαινε, που ένωνε με το κοινό όραμα και όχι με το μίσος για τον διπλανό. Το μίσος συγκαταλέγεται στα πάθη για τους σωστούς λόγους. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως ξεχάσαμε τη δύναμη των παθών, νομίσαμε πως η δημοκρατία εδραιώθηκε όχι μόνο στον πολιτικό βίο αλλά και στις ψυχές όλων μας. Ξεχάσαμε την ιστορία μας, ξεχάσαμε πως για δεκαετίες τα πάθη ταλάνιζαν τη χώρα μας. Ξεχάσαμε το μίσος που υπήρχε μέσα σε πολλούς συμπολίτες μας. Και τώρα νιώθουμε έκπληξη που ξανακυριαρχεί στον δημόσιο βίο.

Με τη βοήθεια των οικονομικών συμφερόντων που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης και με στρατιές δεξιών δημοσιογράφων που αποτελούσαν το πρόσωπο της ενημέρωσης στις τηλεοράσεις, ξεχάσαμε τι σημαίνει δεξιά. Την ίδια στιγμή, για παράδειγμα, που η δεξιά έστελνε λιβέλλους στους παπάδες όλης της χώρας εναντίον του Γ. Παπανδρέου, που μιλούσε για καθαρούς Έλληνες, για δικά μας παιδιά, για κατάργηση ΚΕΠ, ΑΣΕΠ και ΣΔΟΕ, τα μέσα ενημέρωσης μιλούσαν για τον μεσαίο χώρο του Καραμανλή και καλλιεργούσαν την ιδέα ότι όλοι πάνω κάτω είναι το ίδιο. Το αποτέλεσμα; Χρεοκοπήσαμε έχοντας τεράστια ελλείμματα που πρέπει να αντιμετωπίζουμε συνεχώς. Ζούμε εν εξελίξει μια πραγματική Καταστροφή και σκοπίμως καλλιεργήθηκε η αντίληψη ότι φταίει για αυτό η οικονομική βοήθεια που δεχόμαστε και όχι η χρεοκοπία μας.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίον πολλοί εκπλήσσονται, είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι η Χρυσή Αυγή τα λέει καλά. Όταν το πρόβλημά σου είναι οι κλέφτες πολιτικοί, όταν τη στιγμή που χτίζεται μια νέα ισχυρή Ελλάδα εσύ βλέπεις μίζες παντού, όταν θεωρείς κάθε μεγάλο έργο αυτονόητο, όταν έχεις την αίσθηση ότι στο χρωστάνε, όταν δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί και για το τι επιβάλλουν οι δημοκρατικοί κανόνες να γίνεται, όταν δεν νοιάζεσαι για το γεγονός ότι για να γίνει μια πραγματική αλλαγή στη ζωή σου απαιτείται οργάνωση, σχέδιο, κριτική σκέψη, σοβαρότητα, τότε δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Χρυσή Αυγή παίρνει ψήφους, επειδή λέει αυτά που λες και εσύ. Όταν αφαιρείς από την πολιτική ζωή την ορθολογική σκέψη, όταν κουβεντιάζεις για τα πολιτικά σε επίπεδο συναισθήματος και πάθους, τότε να μην εκπλήσσεσαι όταν το πάθος προσωποποιείται από την άκρα δεξιά και εξευτελίζει τη χώρα διεθνώς.

Ο μόνος τρόπος για να πάψει η Χρυσή Αυγή να τα λέει καλά είναι να πάψεις και εσύ να μένεις στο άλογο επίπεδο και να ανέλθεις στο επίπεδο των θεσμών, των λογικών επιχειρημάτων, του ορθού λόγου. Να σκεφτείς για τους θεσμούς, να μάθεις τα νούμερα, να διαβάσεις τι γίνεται έξω από τα σύνορα, να ακούσεις διαφορετικές απόψεις, να δουλέψεις αντί να αντιδράς σαν πρόβατο.

Η ακροδεξιά στην Ελλάδα τροφοδοτείται από την δεξιά, είναι αδελφά κόμματα όπως είπε ο υπεύθυνος για την προεκλογική εκστρατεία της Νέας Δημοκρατίας στη Μακεδονία,  και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλογίας και παθών. Μόνη λύση είναι η εμπέδωση της δημοκρατίας μέσα μας και η συνέχιση του αγώνα που έχει πάρει στους ώμους της η δημοκρατική παράταξη εδώ και πάνω από έναν αιώνα.

Είναι κρίμα!

Το δίλημμα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός χωρίς να το ξέρει είναι αν η χώρα θα γίνει δυτική ή αν θα υπάρξει στο περιθώριο του δυτικού κόσμου με τις δυσλειτουργίες της ανατολής. Το κακό είναι ότι επειδή ακριβώς το δίλημμα είναι ανεπίγνωστο, δεν υπάρχει ο προβληματισμός επ' αυτού που κανονικά θα απαιτείτο. Και όσο δεν το συζητάμε, τόσο οι πιθανότητες να το επιλύσουμε επιλέγοντας τη δύση μειώνονται.

Η Ελλάδα με τρεις ιστορικές αποφάσεις δέθηκε στο άρμα του δυτικού κόσμου. Η ένταξη στην ευρωπαϊκή ένωση, η ένταξη στο ευρώ και η ένταξη στον μηχανισμό στήριξης μας κρατούν στη δύση ανεξαρτήτως του τι κάνουμε εμείς. Η πολιτική δηλαδή βούληση και απόφαση είναι ο ομφάλιος λώρος μας με τον ανεπτυγμένο κόσμο. Υπό το πρίσμα των σχέσεών μας με τις χώρες της δύσης, το μνημόνιο αποκτά ιστορική σημασία ίση με την απόφαση Καραμανλή για ένταξη στην ένωση και την απόφαση Σημίτη για ένταξη στο κοινό νόμισμα, όσο και αν κάτι τέτοιο δε θα περνούσε από το μυαλό μας καθώς προτιμούμε να κατατάσσουμε το μνημόνιο στις συμφορές.

Θα είναι πραγματικά κρίμα για τον ελληνικό λαό να αποφασίσει να αποσυνδεθεί από τον δυτικό κόσμο ή να συνεχίσει τη σχιζοφρένεια του λίγο δύση και λίγο ανατολή που μέχρι τώρα είχε. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει τρομερά βήματα προς την ανάπτυξη στη χώρα. Η παγκοσμιοποίηση βοήθησε όσο τίποτα άλλο στο να επιταχυνθεί ο εκδυτικισμός μιας κοινωνίας όπως η ελληνική. Και τώρα ξαφνικά κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα, να διολισθήσουμε σε εποχές που όλοι θέλουμε να έχουν περάσει, να διακόψουμε την πορεία μας προς μια μοντέρνα Ελλάδα.

Ξεχωρίζω δύο διαστάσεις στο ζήτημά μας. Την πολιτική, που επηρεάζεται στην παρούσα φάση κυρίως από τη διεθνή συγκυρία και που μπορεί να μας κρατήσει μέρος της δύσης ανεξαρτήτως της δικής μας προσπάθειας. Και την στάση των πολιτών που καλούνται να επιλέξουν πώς θα πορευτούν, κάτι που θα καθορίσει την μακροχρόνια βιωσιμότητα και σταθερότητα της εθνικής προσπάθειας. Και εξηγούμαι.

Ανεξαρτήτως των οικονομικών μεγεθών, υπάρχουν παγκόσμιες ισορροπίες που δε γίνεται να αγνοηθούν και επιδρούν σημαντικά στην περίπτωσή μας. Οι εκλογές στις ευρωπαϊκές χώρες και την Αμερική, οι ισορροπίες στους πολιτικούς συνασπισμούς στην Ευρώπη, οι δημοσκοπήσεις και το λαϊκό αίσθημα στο εξωτερικό, οι οικονομικοί συσχετισμοί, η βιωσιμότητα ξένων τραπεζικών ιδρυμάτων, ένα σωρό παράγοντες συναθροίζονται για να αποφασιστεί αν θα συνεχίσουμε να παίρνουμε τις δόσεις, που με τη σειρά του καθορίζει αν θα καταρρεύσουμε και θα διολισθήσουμε σε συνθήκες χάους.

Παράλληλα, μέσα στην ελληνική επικράτεια παίζεται ένα εξίσου περίπλοκο παιχνίδι που έχει να κάνει με τις συμπεριφορές στην καθημερινή ζωή, την εργασία, το κοινωνικό περιβάλλον, το σπίτι. Συνεχώς κάνουμε επιλογές και το πόσο συμβατές είναι αυτές οι προσωπικές επιλογές με τον δυτικό τρόπο ζωής καθορίζει την σύγχρονη ελληνική κουλτούρα, μας προσεγγίζει ή μας απομακρύνει από την υπόλοιπη δύση. Εδώ καλώ όλους τους αναγνώστες να επικεντρώσουν την προσπάθειά τους και συνειδητά να επιλέξουν τον δρόμο της δύσης από τον δρόμο της υπανάπτυξης. Μπορεί και πρέπει στο πεδίο των συμπεριφορών να γίνει μια πολιτισμική αλλαγή που θα βάλει τα θεμέλια ώστε οι επόμενες γενιές να ζήσουν ποιοτικά.

Ειλικρινά εύχομαι να συμβεί μια τέτοια αλλαγή. Εγώ θα κληθώ να κάνω τις επιλογές μου αν υπάρξει οριστική πολιτισμική υποχώρηση. Είναι κρίμα όμως για τη συντριπτική πλειοψηφία που θα ακολουθήσει το ρεύμα της ιστορίας μέσα στη χώρα να επιλέξει, χωρίς να το ξέρει, την αυτοκαταστροφική επιλογή.

Έχουμε περισσότερους δημοσιογράφους από ποτέ και όμως δεν υπάρχει ένα μέσο ενημέρωσης της προκοπής. Πες ότι τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από τους επαρχιώτικης αντίληψης επιχειρηματίες που τα χρησιμοποιούν για να προωθήσουν οικονομικά συμφέροντα. Με την ελευθερία που παρέχει το διαδίκτυο θα μπορούσε να στηθούν εκεί εκ του μηδενός με ελάχιστο κόστος οάσεις ποιοτικής δημοσιογραφίας. Και όμως κάτι τέτοιο δε συμβαίνει.

Ανακύπτουν αρκετά ενδιαφέροντα προβλήματα. Πρώτον, γιατί δεν έχουμε ποιοτική δημοσιογραφία στην Ελλάδα; Υπάρχουν δημοσιογράφοι με προσόντα οι οποίοι απλώς ασχολούνται με την κακή δημοσιογραφία για βιοποριστικούς λόγους, ή δεν υπάρχει καθόλου ποιότητα στη χώρα;

Δεύτερον, το κοινό γιατί αρκείται στην κακής ποιότητας δημοσιογραφία που διατίθεται προς πώληση στο εσωτερικό; Τι είδους άνθρωποι διαβάζουν τις εφημερίδες των φοροφυγάδων και κατασκευαστών αυθαιρέτων, των εκβιαστών και των διαπλεκόμενων, των γραφείων τύπου των δεξιών κομμάτων και των κομματικών οργάνων των αριστερών κομμάτων; Τι είδους άνθρωποι βλέπουν τους παρουσιαστές στις ειδήσεις να αγωνιούν να περάσουν πότε τη μια και πότε την άλλη γραμμή με κακότεχνο τρόπο, να ιδρώνουν για να στρέψουν την προσοχή στην κατεύθυνση που θέλουν τα αφεντικά τους, να χάνουν την ψυχραιμία τους και να το παίζουν σπουδαίοι ενώ είναι τραγικά ανεπαρκείς; Και τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που δεν ασχολούνται καν με όλο αυτό το κακής ποιότητας δημοσιογραφικό πλήθος; Είναι ψαγμένοι ή απλά αδιάφοροι; Πόσο τους επηρεάζουν οι βιαστικές εντυπώσεις που διοχετεύονται εντέχνως από τα ΜΜΕ στην κοινωνία;

Τρίτον, τι επίδραση έχει σε εμάς η τόση μόρφωση που διαχέεται ελεύθερα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο στη σύγχρονη εποχή; Περνάει από δίπλα ενώ σφυρίζουμε αδιάφοροι; Είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσα σε παγκόσμιο επίπεδο, να είναι τόση γνώση διαθέσιμη, να έχουμε τη μεγαλύτερη πρόσβαση στην παιδεία από ποτέ άλλοτε και να κάνουμε business as usual;

Τέταρτον, είναι δυνατόν οι ελίτ της χώρας να είναι τόσο μα τόσο κοντόφθαλμοι; Να θεωρούν ότι όλο αυτό το τέλμα τους συμφέρει; Να μην βλέπουν πού οδηγούμαστε; Να ποντάρουν αδιάντροπα στο ότι θα τα φέρουνε βόλτα με κάποιον τρόπο ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί;

Σταματάω να γράφω. Είναι τόσο θλιβερό.

Ποια πρέπει να είναι η θέση του ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε εκλογικά. Ακόμα και καταποντισμένο όμως καλείται να παίξει κεντρικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα, γιατί χωρίς αυτό δε σχηματίζεται κυβέρνηση. Τι πρέπει να κάνει;

Κατά τη γνώμη μου το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συγκυβερνήσει. Δηλαδή να διεκδικήσει και να πάρει υπουργεία ώστε να κάνει πράξη την πολιτική του σε ορισμένους τομείς. Έτσι, και η Ελλάδα θα αλλάξει, και το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει κυβερνητική λύση για την κοινωνία. Ώστε αν αλλάξει και προς το αναλογικότερο ο εκλογικός νόμος, το ΠΑΣΟΚ να εδραιωθεί ως κυβερνητική δύναμη έστω και με μικρά ποσοστά.

Δεν πρέπει να αποδεχτεί τον ρόλο ενός μικρού κόμματος που απλά στηρίζει μια κυβέρνηση χωρίς να συμμετέχει στον σχεδιασμό της κυβερνητικής πολιτικής. Δεν πρέπει να αποδεχτεί τον νέο δικομματισμό ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να ασκήσει αμυντική αντιπολίτευση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έτσι θα τον εδραιώσει ακόμα περισσότερο. Δεν πρέπει να ελπίσει πως θα αποκτήσει ξανά 40% και δεν πρέπει να κάνει τον σχεδιασμό του βασισμένο σε αυτή την ελπίδα.

Μια κυβερνητική θητεία τετραετίας, με την εφαρμογή πολιτικών του ΠΑΣΟΚ από υπουργούς του ΠΑΣΟΚ κρατά το κόμμα πρωταγωνιστή.

Όμως τα δείγματα γραφής του νέου Προέδρου δεν είναι θετικά. Η ανυπαρξία θέσεων του ΠΑΣΟΚ στο site στο ίντερνετ δείχνει πως ο νέος Πρόεδρος δε σκόπευε να επιφέρει συγκεκριμένες αλλαγές στην κοινωνία δια της συμμετοχής του κόμματός του στην κυβέρνηση. Η άποψή του να μη συμμετέχουν πρωτοκλασάτα στελέχη στη νέα κυβέρνηση οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα. Όπως και το να μη θέτει θέμα προσώπων (Πρωθυπουργού - Υπουργών). Θέλει να πάρει το ΠΑΣΟΚ τον ρόλο ενός μικρού κόμματος. Αυτό είναι απαράδεκτο. Είναι ανιστόρητο.

Η κίνηση του Βενιζέλου να βάλει προϋπόθεση τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, μια μέρα πριν τις εκλογές, να το επαναλάβει το βράδυ των εκλογών, για να κάνει μετά, κατά τα μέχρι τώρα φαινόμενα, πίσω, είναι ένας τακτικισμός που δεν έχει θέση στη δύσκολη κατάσταση που περνά ο τόπος. Χρειαζόμαστε αλλαγές. Το ΠΑΣΟΚ είναι αναγκαίο για να σταθεί η κυβέρνηση κοινοβουλευτικά. Τι χαρακτήρα θα έχουν οι αλλαγές; Δεξιό ή σοσιαλιστικό; Αυτό πρέπει να είναι το διακύβευμα για το ΠΑΣΟΚ.

Παράλληλα, πρέπει να πραγματοποιηθούν συνομιλίες με τη ΔΗΜΑΡ για τον επανασχεδιασμό της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Να δημιουργηθεί ένας νέος σχηματισμός, να κάνει στην άκρη ο Βενιζέλος από Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, και να πάμε στις επόμενες εκλογές με μια ενιαία Κεντροαριστερά που θα έχει σαφές πολιτικό στίγμα και θα έχει ασκήσει κυβερνητική πολιτική.

Τι από όλα αυτά θα γίνει; Τι θα γράφει η ιστορία μερικές δεκαετίες μετά για τις εξελίξεις στη χώρα τη δεκαετία 2010-2020; Το πράγμα έχει ενδιαφέρον. Αν και κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει πια η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Το ζήτημα της ανομίας

Όταν το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου σάρωσε στις εκλογές, και πριν προλάβει να ορκιστεί η νέα κυβέρνηση, το ΚΚΕ έδειξε τις προθέσεις του με την κατάληψη του Υπουργείου Εργασίας. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση έκανε ένα στρατηγικό λάθος: άφησε την ανομία της άκρας αριστεράς ατιμώρητη. Η άκρα αριστερά πήρε θάρρος και συνέχισε τις πράξεις ανομίας σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης δυναμιτίζοντας την κοινωνική συνοχή και οδηγώντας στην πτώση της κυβέρνησης δια της κοινωνικής αναταραχής.

Τώρα ένα μεγάλο ποσοστό του Κοινοβουλίου τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της συμμετοχής στα Ευρωπαϊκά όργανα. Και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, κλείνει το μάτι για άλλη μια φορά στο μπάχαλο, προσδοκώντας πως θα κυβερνήσει αυτός αντί της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας. Απέναντι σε αυτή την απειλή, που δεν διαταράσσει μόνο τη σταθερότητα της κυβέρνησης αλλά και την ίδια την εφαρμογή των αναγκαίων για τη χώρα μεταρρυθμίσεων, το πολιτικό σύστημα είναι αμήχανο. Ο Σαμαράς κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και μένει στη χαρά για την πρώτη θέση του κόμματός του, ενώ ο Βενιζέλος χαλάει το διαπραγματευτικό του κεφάλαιο με ανοησίες για προϋπόθεση συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει λίγο μετά κωλοτούμπες και να συμμετέχει στο κυβερνητικό σχήμα χωρίς αυτόν.

Αυτό που χρειάζεται, αυτό που έπρεπε να γίνει από το 2009, είναι η εφαρμογή του νόμου. Σε μια δημοκρατία οι νόμοι είναι για να εφαρμόζονται, ανεξάρτητα από του ποιος τους παραβαίνει. Δεν μπορείς να κλείνεις δρόμους, λιμάνια, ξενοδοχεία, αρχαιολογικούς χώρους, υπουργεία, να πετάς γιαούρτια, πέτρες, μολότοφ, να λες για κρεμάλες στους προδότες και να μένεις ανενόχλητος. Μπορείς να μιλάς και να εκφράζεις τη διαφωνία σου με την κυβερνητική πολιτική. Δεν μπορείς όμως να παραβαίνεις τον νόμο χωρίς τις κυρώσεις που αυτός προβλέπει.

Η νέα κυβέρνηση θα κερδίσει ή θα χάσει το παιχνίδι από τη στάση την οποία θα δείξει απέναντι στους παρανόμους της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς. Αν τους ανεχτεί και δεν εφαρμόσει τον νόμο, θα υπονομεύσει όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά και τη δημοκρατία και τη χώρα.

Τοποθέτηση

Θεωρώ πως στις εκλογές αυτές πρέπει να αποδυναμωθούν η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, και να ενισχυθούν τα τρία μετριοπαθή κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και η Δημιουργία Ξανά. Η συνεισφορά των μετριοπαθών σε μια συγκυβέρνηση αλλά και στη νέα βουλή γενικότερα, θα έχει σταθεροποιητικό ρόλο και μπορεί να αμβλύνει την κοινωνική δυσαρέσκεια. Σε τι βαθμό, θα το δείξει η ιστορία.

Πέρα από τον σταθεροποιητικό τους ρόλο, από αυτούς μπορεί να προκύψει και κάποια πίεση προς τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.

Χωρίς ήθος

Η Δεξιά, και σε αυτές τις εκλογές, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μεθόδους που στερούνται ήθους για να κερδίσει ψηφοφόρους.

Θα αναφερθώ σε μερικά παραδείγματα.

Παράδειγμα πρώτο. Γνωρίζετε όλοι τον τρόπο με τον οποίο διαλύθηκε το ΛΑΟΣ. Δε χρειάζεται να πω περισσότερα.

Παράδειγμα δεύτερο. Διοχετεύεται μέσω του Τύπου η πληροφορία ότι οι εκλογές είναι ντέρμπι, σε μια προσπάθεια να σμικρυνθεί το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ. Ο εκφοβισμός του μετριοπαθούς ψηφοφόρου χρησιμοποιείται ως τρόπος αύξησης των ποσοστών του κόμματος.

Παράδειγμα τρίτο. Γίνεται συστηματική προσπάθεια σπίλωσης του Θάνου Τζήμερου, με σκοπό να έρθουν οι δεξιών πεποιθήσεων ψηφοφόροι του πίσω το δεξιό κόμμα.

Παράδειγμα τέταρτο. Συκοφαντείται ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τα περιστατικά των "Τούρκων" υποψηφίων στη Θράκη, ή του εθνικοσοσιαλιστή που καλεί σε αντάρτικο πόλεων, κλπ.

Η παράταξη που ξεκίνησε τον αντιμνημονιακό αγώνα, που πρωτοστάτησε και οργάνωσε τα κινήματα των Αγανακτισμένων για να πέσει ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, τώρα αυτοπαρουσιάζεται ως ο εγγυητής της Ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας. Οι μαφιόζοι ως σωτήρες.

Η ουσία του Ελληνικού Ζητήματος

Ας μιλήσουμε για τα κόμματα... (8)

Πέρα από τα επτά κόμματα που είναι στη Βουλή, αγωνίζεται για να μπει και ένας συνασπισμός κομμάτων, η Δημιουργία Ξανά, με πρόταγμα την κοινή λογική, την απέχθεια για τον κομματισμό και την μεταρρύθμιση.

Παρακολουθώντας όλο και περισσότερες συνεντεύξεις του Θάνου Τζήμερου, του ιδρυτή και προέδρου της Δημιουργίας Ξανά, πείθομαι συνεχώς για την ποιότητα του εγχειρήματος, για την σωστή κατεύθυνση του προγράμματος και για τον ενθουσιασμό των συμμετεχόντων. Συμμερίζομαι, εν μέρει, αυτόν τον ενθουσιασμό. Θέλω η Ελλάδα να αλλάξει και θέλω να είμαστε εμείς οι Έλληνες αυτοί που θα την αλλάξουμε. Θα στήριζα λοιπόν ανεπιφύλακτα Δημιουργία Ξανά, αν δεν είχα τον εξής προβληματισμό.

Καταρχάς, είναι αμφίβολο αν θα συγκεντρώσει το 3% για να μπει στη Βουλή. Στις προηγούμενες εκλογές τα είχε πάει αρκετά καλά και αν αθροίζαμε τα ποσοστά της με αυτά της Δράσης με την οποία συνασπίστηκε, θα ήταν αρκετό για να είναι βέβαιη η είσοδος στο Κοινοβούλιο. Όμως, όπως γνωρίζει καθένας που ασχολείται με τα πολιτικά τα ποσοστά δε γίνεται να αθροιστούν.

Οι εκλογές αυτές γίνονται σε συνθήκες πόλωσης. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να συμπιέσει τα μικρά κόμματα. Πέρα από αυτό, το αμφίρροπο της αναμέτρησης οδηγεί πολλούς μετριοπαθείς ψηφοφόρους στην Νέα Δημοκρατία, για να αποφευχθεί μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και πολλοί νεοδημοκράτες επιστρέφουν στην Νέα Δημοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αρχηγός ενός μικρού κόμματος κατεβαίνει με τη Νέα Δημοκρατία και ανέστειλε τη λειτουργία του κόμματός της. Άρα και οι ψηφοφόροι της Δημιουργίας Ξανά δε θα μείνουν ανεπηρέαστοι. Ακόμα, οι διαφωνίες σχετικά με τη συνεργασία με τη Δράση αλλά και οι εσωκομματικές έριδες που προέκυψαν συρρικνώνουν την εκλογική βάση του κόμματος.

Πέρα από αυτό, αν υποθέσουμε πως τα καταφέρνει να μπει στη Βουλή, θα συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία αν αυτή έρθει πρώτη. Αλλά τι θα συμβεί αν έρθει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε αυτή την περίπτωση κατά πάσα πιθανότητα η συνεργασία δε θα είναι δυνατή. Οπότε ποια θα είναι η συνεισφορά της Δημιουργίας Ξανά στον τόπο; Θα πρέπει να περιοριστεί σε επίπεδο λόγου και δε θα μπορέσει να επιδράσει μέσω της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής στη ζωή μας.

Μοιάζει, σε αυτή την περίπτωση, χαμένη η ψήφος. Αλλά, θα πει κανείς, με αυτό το σκεπτικό χαμένη θα είναι και μια ψήφος στο ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία. Ενδεχομένως και να είναι έτσι. Από τη στιγμή που μόνο με τη ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να τα βρει ο ΣΥΡΙΖΑ -εκτός και αν τελευταία στιγμή η ΔΗΜΑΡ αποφύγει πάλι να κυβερνήσει!- μόνο ψήφος σε αυτή θα μπορούσε να έχει κάποια επίδραση στην κυβερνητική πολιτική.

Όπως βλέπετε, αντί για εκλογές, καταντήσαμε να παίζουμε σκάκι... Όπως και να έχει, επιθυμώ την είσοδο της Δημιουργίας Ξανά στη Βουλή. Είμαι με τους μεταρρυθμιστές. Πρέπει να πάμε μπροστά.

Ας μιλήσουμε για τα κόμματα... (7)

Διάβαζα το πρόγραμμα της ΔΗΜΑΡ. Μου θύμισε σε πολλά το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου πριν από μερικά χρόνια. Ενώ είχα ενθουσιαστεί με το πρόγραμμα του Γιώργου, δεν ενθουσιάζομαι όταν βλέπω τα ίδια πράγματα στη ΔΗΜΑΡ. Γιατί;

Η εντύπωση που μου έχει δώσει ο Φώτης Κουβέλης είναι πως θέλει να υπερασπιστεί το status quo. Λέει πράγματα για να είναι ευχάριστος αλλά δε γίνεται να τα λες και δεξιά και αριστερά, και μεταρρυθμιστικά και συντηρητικά, και προοδευτικά και μετριοπαθή. Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν πιστεύει αυτά που λέει και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απόφαση του να πάμε σε νέες εκλογές ενώ θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, κυβέρνηση στην οποία θα μπορούσε να επιβάλει τους όρους του ως ρυθμιστής της νέας διακυβέρνησης και να οδηγηθούμε σε κεντροαριστερή κυβέρνηση με την αποδοχή της Νέας Δημοκρατίας.

Κάποιος που πιστεύει αυτά που λέει, όταν του δίνεται η ευκαιρία τα κάνει πράξη. Και στον Κουβέλη δόθηκε ήδη δυο φορές η ευκαιρία. Σας θυμίζω πως όταν ο Παπαδήμος του τηλεφώνησε και του ζήτησε να συμμετέχει στην κυβέρνησή του το 2011, ο Κουβέλης αρνήθηκε πριν καν ενημερώσει το κόμμα του ότι τους έγινε αυτή η πρόταση. Προφανώς φοβήθηκε πως τα αρμόδια όργανα μπορεί να αποφάσιζαν τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.

Όπως και να έχει, η κεντροαριστερά στην Ελλάδα δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί από τον Κουβέλη.

Το μεγάλο καλό είναι πως εκεί που κατέβηκε στις εκλογές αντιμνημονιακά, τώρα στηρίζει το Μνημόνιο ως τον σίγουρο δρόμο που θα μας κρατήσει εντός Ευρώπης. Αυτή η αλλαγή είναι εξαιρετικά σημαντική. Η ΔΗΜΑΡ είναι πια απερίφραστα μνημονιακή και σταμάτησε τα "ήξεις αφήξεις". Αυτό μπορεί να βοηθήσει τη χώρα σε περίπτωση που ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ θα συγκυβερνήσουν. Θα μπορεί ο ακραίος λόγος του ΣΥΡΙΖΑ να συγκρατηθεί από μια φωνή λογικής και να ασκηθεί βέτο σε αποφάσεις που οδηγούν στην έξοδο από το Ευρώ.

Σε μερικές εβδομάδες θα ξέρουμε τι θα συμβεί...

Ας μιλήσουμε για τα κόμματα... (6)

Πόσο υποτιμητικό για την Δημοκρατική Αριστερά να υπολείπεται σε ψήφους της Χρυσής Αυγής... Και παρόλα αυτά, να καλείται να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στον σχηματισμό κυβέρνησης και να αρνείται επειδή δε συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ!

Για τη Χρυσή Αυγή έχουν γραφτεί πολλά. Ο λαϊκισμός που φούντωσε τα τελευταία χρόνια, αυτός που καλλιεργούσε συνθηματολογία εμφυλίου πολέμου στις συνειδήσεις των πολιτών, συνέβαλε αναμφίβολα και στην είσοδο της Χρυσής Αυγής στην Βουλή.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον το ζήτημα του αν έκανε καλά το πολιτικό σύστημα που άφησε τους νεοναζί να έχουν το δικό τους πολιτικό μόρφωμα όλα αυτά τα χρόνια. Είναι γνωστή η στάση της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στην ελληνική ακροδεξιά. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας η Νέα Δημοκρατία την φοβόταν. Αργότερα, την χρησιμοποίησε για ψηφοθηρικούς λόγους. Από ό,τι φαίνεται έχει ξεφύγει από τον έλεγχό της, αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε τι υπόγειες σχέσεις έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στις ακροδεξιές ομάδες και την δεξιά.

Προσωπικά θεωρώ πως βίαιες ομάδες πρέπει να απαγορεύονται, και όχι να μπορούν και φτιάχνουν και πολιτικά κόμματα.

Περισσότερο όμως από την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής με ενοχλεί η νοοτροπία πολλών ανθρώπων από τον κόσμο που την ψήφισε. Η έλλειψη δημοκρατικής συνείδησης με βρίσκει τελείως αντίθετο. Δεν μπορούμε να ισοπεδώνουμε το αξιακό σύστημα της δημοκρατίας επειδή αισθανόμαστε αγανάκτηση, ή επειδή πληττόμαστε από την οικονομική κρίση ή από το μεταναστευτικό πρόβλημα.

Ας μιλήσουμε για τα κόμματα... (5)

ΚΚΕ.

Για την κομμουνιστογενή Αριστερά τα έχουμε πει πολλές φορές στο blog.

Με εκφραστές το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ μ-λ, αλλά και κομμάτι της ΔΗΜΑΡ, οι κομμουνιστές λένε τα ίδια κάθε φορά.

Η πολιτική τους ανάλυση είναι καθυστερημένη, με την έννοια ότι έχουν μείνει στον δέκατο ένατο αιώνα, καθιστώντας τους, μετά τους Ορθοδόξους, το πιο υπανάπτυκτο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Άντε να αντιμετωπίσεις προβλήματα του 2012 με αναλύσεις του 1860!

Η ιδεολογία και η συμπεριφορά τους είναι βαθιά αντιδημοκρατική. Δε συμμετέχουν ουσιαστικά στις πολιτικές διεργασίες, αφού μονίμως λένε όχι σε όλα, με κλασσικό παράδειγμα την άρνηση συμμετοχής στις συνομιλίες σχηματισμού κυβέρνησης. Πέρα από αυτό, όπως όλοι οι δογματικοί, θεωρούν πως κατέχουν την απόλυτη Αλήθεια και πως για αυτό μόνον εκείνοι είναι οι γνήσιοι εκπρόσωποι του λαού και μόνον οι δικές τους αποφάσεις πρέπει να έχουν τον χαρακτήρα υποχρεωτικού νόμου.

Αν τους δοθεί η ευκαιρία να εφαρμόσουν την πολιτική τους, θα οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια στην αφρικανοποίηση.

Ας μιλήσουμε για τα κόμματα... (4)

Πού να πάμε τώρα; Ανεξάρτητους Έλληνες; Δεν έχω όρεξη.

Εκπροσωπούν το περισσότερο λαϊκίστικο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Θεωρίες συνωμοσίας, ψεύτικες κατηγορίες απέναντι στους πολιτικούς τους αντιπάλους, ένα αυτοπαραμύθιασμα του λαού χωρίς όρια, ένας τσαμπουκάς και ένας άμετρος εθνικισμός.

Γνήσιοι εκφραστές του αντιμνημονιακού μετώπου, ενός μετώπου το οποίο δημιουργήθηκε όταν ο Σαμαράς επέλεξε την επίθεση στο ΠΑΣΟΚ προσδοκώντας σε κομματικά οφέλη αντί να συμβάλλει στην εθνική ομοψυχία. Δεν έβαλε πλάτη ο Σαμαράς όταν έπρεπε και μετά που αναγκάστηκε να κάνει την "κωλοτούμπα" του γύρισε η στάση του μπούμερανγκ στο πρόσωπο του Καμμένου. Η Νέα Δημοκρατία διαλύθηκε εξαιτίας της δημαγωγίας. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι προϊόν αυτής της διάλυσης.

Για να πούμε και ένα θετικό, φάνηκε πως και αυτοί ήταν έτοιμοι για κωλοτούμπα όταν μετά τις εκλογές ενεχείρισαν έγγραφο θέσεων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το οποίο έθεταν όρους για έναν συμβιβασμό στην ασκούμενη οικονομική πολιτική ώστε να αποφύγουμε την χρεωκοπία, την κατάρρευση των τραπεζών και την έξοδο από την Ευρώπη. Αλλά το περιθώριο ελιγμών τους περιορίστηκε δραματικά όταν η Νέα Δημοκρατία αποφάσισε να διαρρεύσει το απόρρητο έγγραφο κάνοντας άλλο ένα μικροπολιτικό παιχνίδι που θα το βρούμε οι Έλληνες μπροστά μας.

Δεν έχω κοινά με την Ελλάδα που νομίζει ότι "μας ψεκάζουν", με την Ελλάδα που νομίζει ότι βρισκόμαστε πάνω σε αστείρευτα κοιτάσματα πετρελαίου που θα μας κάνουν εν μία νυκτί, ή τέλος πάντων σε κανέναν μήνα, σεΐχηδες, με την Ελλάδα που νομίζει ότι ο Παπανδρέου εξυπηρετούσε οικονομικά συμφέροντα ή βρισκόταν πίσω από τη δεκαεφτά Νοέμβρη. Αυτή η Ελλάδα εκπροσωπείται ωραιότατα από έναν πρώην υπουργό του Καραμανλή που πολιτεύτηκε όπως πολιτεύτηκε και τώρα πετάει στο Κοινοβούλιο και τα τηλεοπτικά παράθυρα εθνικοπατριωτικές κορώνες. Α, και στο twitter.

Από ό,τι φαίνεται, το δεξιό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας βρήκε στους Ανεξάρτητους Έλληνες ένα αποκούμπι. Αυτοί που έχουν περισσότερο αριστερό outlook, βρίσκουν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ. Με πολλά πήγαινε-έλα μεταξύ τους. Καθώς ο κοινός καταγγελτικός λόγος υπερτερεί των παραδοσιακών διακρίσεων σε δεξιά και αριστερά.

Ας μιλήσουμε για τα κόμματα... (3)

Και περνάμε στο ΠΑΣΟΚ.

ΠΑΣΟΚ, ναι, αλλά ποιο ΠΑΣΟΚ; Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου το ξέρω. Μεταρρυθμιστικό, προοδευτικό, καινοτόμο, με διάθεση για δουλειά, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Το ΠΑΣΟΚ που πολέμησε τον Γιώργο Παπανδρέου πάλι το ξέρω. Φόβος μη χάσουν τους ψηφοφόρους, αδυναμία να "σπάσουν αυγά", διατήρηση του status quo, υπονόμευση του Προέδρου, απόσυρση της δεδηλωμένης.

Το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι ένας γρίφος για μένα. Ο μόνος που προβάλλεται είναι ο Βενιζέλος, για του οποίου την παρουσία κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Παπανδρέου έχω μιλήσει στο παρελθόν. Σε αυτή την περίοδο, το μόνο καινοτόμο που προσέφερε στον δημόσιο διάλογο είναι οι προτάσεις του για συνταγματική αλλαγή, τις οποίες και επικροτώ. Όσον αφορά στην Οικονομία, αφήνει να εννοηθεί πως η πολιτική του είναι το Μνημόνιο με ορισμένες διευκολύνσεις.

Ο Βενιζέλος δεν έχει προτείνει κάτι διαφορετικό, εννοώ στο πεδίο των αλλαγών που είναι αναγκαίες στη χώρα. Και όχι, το να πεις "να κάνουμε ό,τι κάναμε με τις δυο προηγούμενες κυβερνήσεις με μια παράταση χρονική" και τα παρόμοια δεν είναι πρόταση αλλαγής στα ελληνικά πράγματα. Αποφεύγει την ελληνική πραγματικότητα και περιορίζεται στο να υπόσχεται πως θα ζητήσει ελαφρύνσεις από τους ξένους.

Και όλα αυτά τη στιγμή που "αδειάζει" τον προκάτοχό του για την δημιουργία του πακέτου στήριξης, τη στιγμή που αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο δάνειο αλλά και τη μεγαλύτερη απομείωση χρέους που έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας! Αν δεν του αρέσει το Μνημόνιο, ας πει τι προτείνει τέλος πάντων! Όμως δε λέει και το μπέρδεμα συνεχίζεται. Το μόνο σαφές είναι πως θα κινηθεί πάνω - κάτω στην πεπατημένη που δημιούργησαν οι Κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου.

Αυτό δεν είναι λίγο. Ειδικά τώρα που αμφισβητείται η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη. Αλλά πώς θα τα καταφέρει; Με ποιους ανθρώπους; Λέει πως αν συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ σε συγκυβέρνηση δε θα χρησιμοποιηθούν τα στελέχη που έχουν χρηματίσει υπουργοί. Μεταξύ των οποίων υπάρχουν άνθρωποι με μοναδική εμπειρία και ικανότητα. Και δε μας λέει με ποιους θα συμμετέχει. Παρά μας αφήνει με ένα ακαθόριστο "το Φθινόπωρο θα αλλάξει το ΠΑΣΟΚ και σε ιδέες και σε πρόσωπα". Όμως εμείς καλούμαστε τώρα να ψηφίσουμε το ΠΑΣΟΚ, δίνοντας ουσιαστικά εν λευκώ εξουσιοδότηση στον Βενιζέλο να χειριστεί το ΠΑΣΟΚ όπως εκείνος κρίνει.

Το μπέρδεμά μου είναι γνήσιο, γιατί και την προσφορά του ΠΑΣΟΚ στη χώρα αναγνωρίζω και θέλω να συνεχίσει να συμμετέχει θετικά στη διακυβέρνηση της χώρας. Αλλά με ποιες θέσεις; Το κομμάτι στο site του κόμματος που μιλά για τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ είναι ενδεικτικό της ανυπαρξίας συγκεκριμένων θέσεων για την αλλαγή της χώρας. Πού θέλει να πάει τη χώρα το ΠΑΣΟΚ του 2012;

Ας μιλήσουμε για τα κόμματα... (2)

Περνάω στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο τρόπος με τον οποίον πολιτεύτηκε τα τελευταία χρόνια είναι αντιδημοκρατικός. Η πολιτική κάλυψη στην ανομία με αφήνει άφωνο. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως η τήρηση των νόμων είναι βασικό συστατικό της Δημοκρατίας. Δεν μπορείς να είσαι δημοκράτης και να ανέχεσαι, πολύ περισσότερο να υποστηρίζεις, παράνομες πράξεις, όπως είναι οι καταλήψεις δημοσίων χώρων, η παρεμπόδιση εργαζομένων που πάνε στις δουλειές τους να δουλέψουν, η απαγόρευση σε πλοία να αποβιβαστούν, το μπάχαλο κατά τη διάρκεια συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας και τα λοιπά.

Δυστυχώς, δε θα κουραστώ να το λέω, δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε κάνει κτήμα μας τη Δημοκρατία και ανεχόμαστε την ανομία ειδικά αν προβάλλει "αγαθές" προθέσεις αριστερής προέλευσης. Το αποτέλεσμα της ανοχής που δείξαμε, Πολιτεία και πολίτες, είναι και θεσμικό, γιατί υποσκάπτεται συνεχώς το δημοκρατικό πολίτευμα, και οικονομικό, γιατί όλα αυτά έχουν άμεσες συνέπειες στο ΑΕΠ, συνέπειες που καλούμαστε όλοι να πληρώσουμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται στις "αγαθές" προθέσεις, δηλαδή στο θυμικό των Ελλήνων. Η στάση του απέναντι στα ζητήματα είναι επιπόλαιη. Μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων και η επιφάνεια τονίζεται με την επιλογή για Πρόεδρο του κόμματος ενός νέου ανθρώπου που "γράφει" στο γυαλί. Όμως τα προβλήματα δεν είναι επιφανειακά. Πρέπει να αντιμετωπιστούν. Και δυστυχώς -άλλο "δυστυχώς" αυτό- στην Ελλάδα δεν αντιλαμβανόμαστε ότι με το συναίσθημα δε λύνονται προβλήματα, ότι η θέληση δεν αρκεί, αλλά μπορεί και να κάνει τα πράγματα χειρότερα, έως πολύ χειρότερα και καταστροφικά.

Κατάκτηση του Δυτικού πολιτισμού είναι η νοοτροπία να αφήνεις τη λογική να δίνει μορφή στο συναίσθημα, να το βάζει σε ένα κανάλι, να του φτιάχνει το ποτάμι πάνω στο οποίο θα κυλήσει. Εμείς όμως συμπεριφερόμαστε τυφλά, δηλαδή χωρίς η λογική να παίζει τον καθοδηγητικό της ρόλο. Μόνο με το συναίσθημα προσπαθούμε να αντιδράσουμε σε πολύ σύνθετες καταστάσεις και αυτό δεν μας πάει μακρυά.

Αντιλαμβάνομαι την γοητεία που ασκεί σε ηθικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως θεωρώ πως αυτή η γοητεία είναι επικίνδυνη γιατί αν σκάψεις κάτω από την επιφάνεια δε θα βρεις στέρεη πολιτική σκέψη επί των πραγματικών ζητημάτων. Δεν είναι τυχαίο που στον βωμό της αντιμνημονιακής πολιτικής ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να θυσιάσει την Ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδος. Όμως, η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του Ευρώ, είναι ζωτικά για το βιωτικό μας επίπεδο και το μέλλον μας. Είναι απαράδεκτο να κατεβαίνει κόμμα στις εκλογές και να διεκδικεί την ψήφο μας αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο η Ελλάδα να αποκοπεί από την Ευρώπη. Όλα είναι φλου. Άλλοι βλέπουν μπλόφα της Ευρώπης για το Μνημόνιο, άλλοι μιλούν για μπλόφα του ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι γράφουν για διαφορά απόψεων μεταξύ των συνιστωσών και των στελεχών και άκρη δε βγαίνει.

Δεν μπορούμε να παίξουμε τις επόμενες δεκαετίες στα ζάρια. Δε μιλάμε πια για μερικά χρόνια δυσκολιών, αλλά για ολόκληρες γενιές που θα αναγκαστούν να ζήσουν σε μια χώρα του τρίτου πια κόσμου αποκομμένη από το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Για τον λόγο αυτό βρίσκω εξαιρετικά κακή επιλογή την ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ.

Υ.Γ. Να έχουμε υπόψη μας ότι μια καταστροφή συνήθως δεν την ακολουθεί η δημιουργική αναγέννηση, αλλά η μιζέρια και το περαιτέρω "κλείσιμο" στον κακό εαυτό.

Ας μιλήσουμε για τα κόμματα... (1)

Ξεκινάω με τη Νέα Δημοκρατία.

Η εντύπωσή μου είναι αρνητική.

Όσον αφορά στο ήθος, είναι αισχροί. Προεκλογικά κάνουν ανήθικο πόλεμο στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Θυμάστε για παράδειγμα τα χυδαία φυλλάδια που στάλθηκαν με... ψευδώνυμο στους παπάδες της χώρας το 2004 εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου. Σε αυτές τις εκλογές παρατηρούνται άλλου τύπου φαινόμενα. Τον Μάη είχαμε τον πόλεμο κατά του Στέφανου Μάνου, μιας και υπήρχε η άποψη πως μπορούσαν να αντληθούν ψήφοι από τη Δράση. Μέχρι και sms στάλθηκαν που υποτίθεται πως μιλούσαν θετικά για τον Μάνο χωρίς να έχουν σταλθεί από τη Δράση για να δημιουργήσουν αρνητικό κλίμα εναντίον του. Για να μη μιλήσω για τις συνεχείς φήμες σε φίλια μέσα ενημέρωσης ότι ο Μάνος "τα βρίσκει" με τη Νέα Δημοκρατία και επιστρέφει στο μαντρί. Σε αυτές τις εκλογές, μιας και μετρήθηκαν οι δυνάμεις των κομμάτων, ο στόχος είναι ο Θάνος ο Τζήμερος. Μέσα ενημέρωσης με σαφές πολιτικό στίγμα τον πολεμούν για να μειώσουν τα ποσοστά της Δημιουργίας Ξανά και να φέρουν ψηφοφόρους πίσω στο... μαντρί του κόμματος.

Μιας και μιλάμε για το μαντρί, σας θυμίζω το βίντεο από εκδήλωση στο Κιλκίς, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ παραδέχονται τον πελατειακό χαρακτήρα της διακυβέρνησης της χώρας την περίοδο Καραμανλή και ζητάνε από τους πελάτες να ξεπληρώσουν το ανήθικο χρέος που έχουν στο κόμμα. Αν δεν το έχετε δει, παρακολουθήστε το για να δείτε για τι ανθρώπους μιλάμε: http://www.tubechop.com/watch/390543

Το δεύτερο, πέρα από το ήθος, χαρακτηριστικό ενός πολιτικού φορέα είναι η αποτελεσματικότητα, η άμεση επίδραση στις ζωές όλων μας. Την δουλειά των ανθρώπων της Νέας Δημοκρατίας την είδαμε τα χρόνια που προηγήθηκαν. Ανικανότητα όσον αφορά στη διακυβέρνηση της χώρας. Μοναδικό κριτήριο ο κομματισμός και η πελατειακή αντίληψη. Αυτήν την πολιτική θέλουμε;

Δεν είναι τυχαίο που μπήκε στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ ο γιατρός εκείνος που είχε δώσει πιστοποιητικά τυφλότητας στους κατοίκους του νησιού του για να εισπράττουν το επίδομα. Και φυσικά οι πελάτες αντάμειψαν την παρανομία του με την ψήφο τους και τον εξέλεξαν βουλευτή. Εγώ δε θέλω τέτοιους ανθρώπους στη Βουλή. Τα ρουσφέτια εκείνων πληρώνουμε τώρα όλοι μαζί.

Και καταλήγω με μια αναφορά στο κλιπάκι με τα παιδιά και τον δάσκαλο. Η Νέα Δημοκρατία απροκάλυπτα εκμεταλλεύεται τον φόβο για το μέλλον της πατρίδας και χρησιμοποιεί το συναίσθημα για να αντλήσει ψήφους. (Δείτε το εδώ: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=j24Tphmp-00) Το παράδοξο είναι πως εδώ που φτάσαμε, η κινδυνολογία δικαιώνεται από τα πράγματα, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει το μάτι στην έξοδο από την Ευρώπη. Εάν η Αριστερά είχε χειριστεί το ζήτημα διαφορετικά εξαρχής, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Πολύς κόσμος τώρα προβληματίζεται τρομερά για το μέλλον με αποτέλεσμα η απαράδεκτη Νέα Δημοκρατία να προβάλει σαν... ελπίδα επειδή η εναλλακτική είναι πολύ χειρότερη! Πού καταντήσαμε!

Μου κάνει εντύπωση...

Μέσα στο χάος των πολιτικών εξελίξεων των ημερών υπάρχει κάτι που μου κάνει εντύπωση. Από τις αρχές του 2010 ξέρουμε πως η χώρα πετάχτηκε εκτός των διεθνών αγορών που τόσα χρόνια μας χρηματοδοτούσαν. Το λογικό θα ήταν τα κόμματα να έχουν παρουσιάσει σαφές σχέδιο για την αντιμετώπιση της χρεωκοπίας, να μας πούνε τους τρόπους που προτείνουν για να κόψουμε τα ελλείμματά μας, έστω και με το μαξιλάρι της επιπλέον χρηματοδότησης της Τρόικας.

Θα περίμενα, δηλαδή, από κάθε κόμμα, να παρουσιάσει σαφές σχέδιο επίλυσης του προβλήματός μας. Εννοείται πως τα σχέδια θα είχαν διαφορές μεταξύ τους. Άλλωστε τα κόμματα διαφωνούν ιδεολογικά. Αλλά αντί για πέντε - έξι διαφορετικά πλάνα δράσης, τα κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή δε δημοσιοποίησαν στον ελληνικό λαό ούτε ένα!

Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι το μεν ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ να αποδέχονται ένα πλάνο που έρχεται από το εξωτερικό, με τη δική τους συμβολή σε αυτό να είναι φορολογικές επιβαρύνσεις και μειώσεις μισθών και συντάξεων και ζητούν απλά να αυξηθεί ο χρόνος προσαρμογής πάνω στο ίδιο πλάνο, ή, τέλος πάντων, σχεδόν στο ίδιο, με μερικές αλλαγές στα επιτόκια π.χ. αλλά με μέτρα της ίδιας κατεύθυνσης, ενώ ελπίζουν να αλλάξει η κατάσταση αν πέσει χρήμα από το εξωτερικό στην αγορά.

Η δε ακροαριστερά και ακροδεξιά δεν δείχνει κανένα απολύτως επεξεργασμένο σχέδιο πέρα από ευχές (θα αξιοποιηθεί το πετρέλαιο που δεν έχουμε ακόμα εντοπίσει και εξάγει, ή θα κρατικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής που τα περισσότερα είναι λειψά χωρίς τις εισαγωγές από το εξωτερικό) και γενικότητες (θέλουμε μια άλλη Ευρώπη, θα ακυρώσουμε το Μνημόνιο, δε θα πληρώσουμε το χρέος).

Και σα να μην έφτανε αυτό, ο λαός αποδέχεται την κατάσταση. Δέχονται δηλαδή οι περισσότεροι ως φυσική την ανυπαρξία επεξεργασμένων σχεδίων για την επίλυση των προβλημάτων δυο χρόνια μετά την χρεωκοπία! Αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά δυσεξήγητο. Χάθηκε η κοινή λογική; Αν το πρόβλημα αυτό το αντιμετώπιζε ένα νοικοκυριό, νομίζω οι περισσότεροι θα αντιλαμβανόμασταν ότι η ύπαρξη σαφούς πλάνου είναι το πρώτο που πρέπει να γίνει. Γιατί δεν κάνουμε την ίδια σκέψη για τα δημόσια πράγματα; Πού κολλάει το πράγμα;

Είναι εξαιρετικά άσχημο να βλέπεις τόση επιπολαιότητα στην πολιτική ζωή του τόπου. Φοβάμαι ότι θα οδηγηθούμε σε ανορθολογικές επιλογές τις οποίες και θα πληρώσουμε.

Σε αυτές τις εκλογές, είμαι Ανδρουλακικός!

Το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε ότι το κράτος ήταν ο μεγάλος ασθενής. Χωρίς να προβλέπω αυτό που έμελλε να συμβεί, διαφωνούσα μαζί του. Θεωρούσα το κράτος εξίσου προβληματικό με τον ιδιωτικό τομέα. Ο τρόπος που ενεργούμε οι Έλληνες είναι το πρόβλημα και ο τρόπος αυτός είναι ενιαίος είτε μιλάμε για τον δημόσιο είτε για τον ιδιωτικό τομέα.

Η κρίση που ήρθε οδήγησε στην χρεωκοπία του κράτους. Αυτοί που επικέντρωναν στο κράτος ως το βασικό πρόβλημα της χώρας θεωρούσαν εαυτούς δικαιωμένους. Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική. Όταν λέμε, λόγου χάριν, πως το κράτος έχει έλλειμμα 16% του ΑΕΠ, ομολογούμε πως λείπουν λεφτά στο κράτος, πως ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει. Αυτό είναι η μια όψη του προβλήματος. Η άλλη όψη είναι πως αν το ΑΕΠ ήταν μεγαλύτερο, αν ο ιδιωτικός τομέας δηλαδή λειτουργούσε αποτελεσματικότερα, αν είχαμε περισσότερο παραγωγικό ιδιωτικό τομέα, τότε το έλλειμμα θα ήταν πολύ μικρότερο και άρα το πρόβλημα της χώρας θα ήταν μικρό.

Είμαι βαθιά πεπεισμένος πως το πρόβλημα της χώρας είναι το παραγωγικό της μοντέλο, πως μόνο με μεγάλες αλλαγές σε αυτό μπορούμε να περάσουμε σε τροχιά ανάπτυξης και να εξασφαλίσουμε ευημερία που δεν κινδυνεύει από την εκάστοτε συγκυρία. Με έναν ιδιωτικό τομέα που καινοτομεί, που δε φοβάται να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, που δημιουργεί, δε θα έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Και για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία, ο τρόπος που λειτουργούμε οι Έλληνες.

Στις μέρες μας οι περισσότεροι πολιτικοί σχηματισμοί θεωρούν πως το πρόβλημά μας είναι οι ξένοι, είτε αυτοί είναι οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι εταίροι μας και οι σύμμαχοί μας, είτε αυτοί είναι οι μετανάστες. Ξεσπαθώνουν με λαϊκισμό κατά των ξένων και δεν κάνουν κριτική στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η χώρα μας. Μια φωτεινή εξαίρεση αποτελεί ο Στέφανος Μάνος και η Δράση. Ο Στέφανος είναι πολιτικός εγνωσμένης σοβαρότητας, εντιμότητας και ειλικρίνειας. Ωστόσο επικεντρώνεται στον τρόπο λειτουργίας του κράτους. Θεωρεί πως αν το κράτος είναι μικρό και αποτελεσματικό, αυτό αρκεί για να λυθεί το πρόβλημα της χώρας. Εστιάζει στην μισή όψη του προβλήματος, σε εκείνο το μισό που δεν αρκεί για να μας πάει μπροστά.

Επειδή ακριβώς ο φιλελεύθερος χώρος αυτή την περίοδο εστιάζει στο κράτος και όχι στο παραγωγικό κομμάτι της οικονομίας (βλέπε και το αντίστοιχο σύνθημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη, "το πρόβλημα είναι το Κράτος, όχι Εσύ: άλλαξέ το!") θεωρώ πως παρά τα θετικά του σημεία (προοδευτική πολιτική στα κοινωνικά ζητήματα, σοβαρές προτάσεις για αλλαγές στο κράτος) δεν αρκεί για να βγούμε από το αδιέξοδο.

Επειδή κατά τη γνώμη μου εστιάζουν σε λάθος κομμάτι του προβλήματος, θεωρώ πως η στήριξη σε αυτούς τους σχηματισμούς είναι στρατηγικό λάθος για την επίλυση της κρίσης. Εφαρμογή των αρχών τους θα οδηγήσει σε εξίσωση προς τα κάτω, μιας και μειώνοντας το έλλειμμα περιορίζοντας το κράτος δεν οδηγεί στο παραγωγικό boom που θα έδινε ώθηση στην ελληνική οικονομία. Απλά ισοσκελίζει τα νούμερα με περικοπές (απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μειώσεις συντάξεων συνταξιούχων "ευγενών" ταμείων), χωρίς να αλλάζει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Και παραμένουμε το ίδιο ευάλωτοι στην επόμενη κρίση. Με τον φαύλο κύκλο να συνεχίζεται.

Για αυτόν τον λόγο στηρίζω ολόψυχα τον Μίμη Ανδρουλάκη, ο οποίος κατεβαίνει υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ στη Β' Αθήνας. Ο Μίμης έχει παράγει πολυεπίπεδο έργο με το οποίο εξηγεί έγκαιρα τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και με τρόπο σαφή και πρακτικό παλεύει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τα βιβλία του, τις ραδιοφωνικές του εκπομπές και τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση για να υπερβούμε τα δομικά μας προβλήματα και να περάσουμε σε μια έκρηξη της μέχρι τώρα ατροφικής δημιουργικότητάς μας που θα διασφαλίσει μια ζωή υψηλής ποιότητας.

Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το έργο του. Στο Βαμπίρ και Κανίβαλοι, παραδείγματος χάριν, εξηγεί γιατί η κρίση του Ασφαλιστικού είναι η πιο προβλέψιμη κρίση στην ιστορία της ανθρωπότητας και πώς μπορούμε να την αποτρέψουμε. Στο Λευκό Κοτσύφι εξηγεί την Κρίση του Καπιταλισμού που ξεκίνησε από την Αμερική για να σαρώσει τις οικονομίες της Δύσης, ενώ στο Τανγκό του Τσε συμφιλιώνει τον Καπιταλισμό στον οποίον ζούμε με τον πόνο για τον αδύναμο υπερβαίνοντας τις παλιές διαχωριστικές γραμμές. Στο Ζητούνται Αλχημιστές και στο Ε, Πρόεδρε μιλά για την ηγεσία σε καιρούς κρίσεις και για τη δημιουργικότητα που χρειάζεται για να οδηγηθούμε με ασφάλεια στο Μέλλον.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που μιλάει ελεύθερα, κόντρα στο ρεύμα της κάθε εποχής, και με γνώση για τα ζητήματα που σήμερα βλέπουμε ότι αφορούν τη ζωή μας άμεσα. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί εντοπίζει και αυτός το πρόβλημα στο παραγωγικό μοντέλο της οικονομίας και θεωρώ πως κοσμεί με την παρουσία του το Κοινοβούλιο. Με τις ιδέες του μπολιάζει γόνιμα ένα μεγάλο πολυσυλλεκτικό Κίνημα και αντί για τον αυτοκτονικό δρόμο της μιζέριας που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία σήμερα, προτείνει διέξοδο από το τούνελ και ζητά η Ελλάδα να κάτσει στο τραπέζι των νικητών τώρα που ο ιδεολογικός χάρτης των ισχυρών της Ευρώπης μετατοπίζεται αριστερότερα.

Λέω ΟΧΙ στο κήρυγμα του μίσους και του θυμού των αντιμνημονιακών. Οι απόψεις τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απομόνωση και στην εξαθλίωση. Ενώ η Ευρώπη θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα και θα προχωρά μπροστά, αυτοί μας οδηγούν στην Αφρικανοποίηση.

Λέω ΟΧΙ στην κοροϊδία της Νέας Δημοκρατίας. Που ενώ δημιούργησε τις αιτίες που οδήγησαν στα σκληρά μέτρα, προσπαθεί να κάνει μικροκομματικά παιχνίδια πάνω στο πτώμα της χώρας.

Λέω ΟΧΙ στον τσαρλατανισμό του ΛΑΟΣ, που χορεύει σε ό,τι ρυθμό νομίζει ότι παίζει η κοινωνία. Πότε ακροδεξιό, πότε μετριοπαθές, πότε μνημονιακό, πότε αντιμνημονιακό, πότε εναντίον του Παπαδήμου, πότε με τον Παπαδήμο, που με ατάκες προσπαθεί να κερδίσει ψηφοφόρους.

Λέω ΟΧΙ στον λάθος στρατηγικό προσανατολισμό του φιλελεύθερου χώρου. Λάθος επιλογές σε τόσο σημαντικά ζητήματα απειλούν να κρίνουν το μέλλον του τόπου για τις επόμενες δεκαετίες.

Λέω ΝΑΙ στην αλλαγή της παραγωγικής βάσης της χώρας, ΝΑΙ στην αλλαγή νοοτροπίας, ΝΑΙ στον σεβασμό των νόμων, ΝΑΙ στις συμφωνίες με τους εταίρους μας στη Δύση, ΝΑΙ στην ανάληψη του πολιτικού κόστους χωρίς φυγομαχίες σε τόσο κρίσιμες για την Ελλάδα στιγμές, ΝΑΙ στο να κάνεις το σωστό ακόμα και όταν όλοι αγανακτούν, όταν όλοι σε βρίζουν, σε προπηλακίζουν, σε απειλούν. ΝΑΙ στο να βάζεις τη χώρα πάνω από προσωπικές ιδιοτέλειες. ΝΑΙ στο να τσαλακώνεις τη δημοφιλία σου για να υπηρετήσεις το Έθνος. ΝΑΙ στο να γυρίζεις την υφήλιο διαμορφώνοντας τις συμμαχίες που θα κρατήσουν τη χώρα σου ζωντανή και αλλάζοντας την Ευρωζώνη δημιουργώντας νέους θεσμούς και προχωρώντας την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση.

Σε αυτές τις εκλογές θα στηρίξω το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και του Βαγγέλη Βενιζέλου. Θα ζητήσω από όσους φίλους ψηφίζουν στην Β' Αθήνας να στηρίξουν τον Μίμη Ανδρουλάκη και από τους φίλους που ψηφίζουν αλλού να στηρίξουν υποψηφίους που αποδέχονται την αρχή ότι η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας προς το Δυτικότερο μπορεί να εξασφαλίσει καλό επίπεδο διαβίωσης για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Συγκρατηθείτε από τον θυμό, μην ακούσετε τον λαϊκισμό, μην ενδώσετε στις προτάσεις ακυβερνησίας. Φτάνουμε στην πηγή. Είναι κρίμα, ύστερα από τόσες θυσίες του λαού να μην πιούμε νερό. Η Ευρώπη αλλάζει. Σπρώξτε όλοι ώστε να είμαστε εκεί την επόμενη μέρα.

Είναι επικίνδυνοι

Θαυμάστε δήλωση. Αφήνω στην άκρη ότι ο Δήμαρχος της Αγίας Παρασκευής νομίζει πως η καραμπίνα βγάζει... πιστολιές. Τι έχει το θράσος και λέει; Ότι το σημαντικό πολιτικό γεγονός δεν είναι ότι μερικοί έχουν ξεφύγει τελείως, ότι η βία υφέρπει σε μια μερίδα της κοινωνίας και ότι μερικοί τολμούν και απειλούν με χειροβομβίδες υπαλλήλους που κάνουν τη δουλειά τους σύμφωνα με τους Νόμους και το Σύνταγμα του Κράτους ή ότι δεν μπορούν να φυλάξουν αποτελεσματικά τις δημόσιες υπηρεσίες του δήμου τους, αλλά ότι το Κράτος τόλμησε να προχωρήσει σε διαδικασίες κατάσχεσης ενός οικοπέδου από έναν εβδομηντάχρονο επειδή χρώσταγε στην εφορία. Πού να ήταν και πατέρας μικρών παιδιών αντί για συνταξιούχος. Και αντί για οικόπεδο να επρόκειτο για πρώτη κατοικία! Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα έλεγε τότε ο Δήμαρχος.

Έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα μπροστά στα κομματικά συμφέροντα. Ένας δήμαρχος υποστηριζόμενος από τη Νέα Δημοκρατία αντί να φρίξει με την ανομία που συντελέσθηκε από τον τραμπούκο με την καραμπίνα, μας λέει για το ανάλγητο κράτος που τολμά να ξεκινήσει την εφαρμογή των νόμων όταν ένας πολίτης δεν πληρώνει αυτά που χρωστάει! Πού να ανήκε και σε άλλο κόμμα δηλαδή και όχι στη Νέα Δημοκρατία που κυβερνάει!

Το παιχνίδι είναι απλό. Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι δεν κυβερνούν αυτοί, αλλά το κακό ΠΑΣΟΚ, το οποίο φταίει για τα πάντα, ενώ οι καλοί δημότες δικαίως αγανακτούν όταν το κράτος τολμά να προσπαθήσει να εφαρμόσει τους νόμους όταν οι νόμοι δεν είναι προς το συμφέρον των καλών δημοτών. Αν ο νόμος έλεγε να διοριστεί ο εβδομηντάχρονος ισόβιος γερουσιαστής και να κάνει διακοπές δωρεάν σε νησί του Αιγαίου, ο νόμος θα ήταν εντάξει. Αλλά αν ο νόμος λέει πως πρέπει το οικόπεδο να κατασχεθεί, τότε ο νόμος έχει πρόβλημα και δημιουργείται μείζον πολιτικό θέμα.

Να τους χαιρόμαστε.

Ευτυχώς που μερικοί πολιτικοί είναι απατεώνες!

Παλιότερα θεωρούσα πως ο Σαμαράς ήταν ειλικρινής στον εθνικισμό του. Νόμιζα πως πράγματι πίστευε τα θρησκευτικοεθνικοπατριωτικά που μας σερβίριζε. Ευτυχώς όμως, αποδείχτηκε πως μας δούλευε.

Δε φανταζόμουν ποτέ πως θα έλεγα ευτυχώς που μερικοί πολιτικοί είναι ψεύτες. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση είμαι αρκετά χαρούμενος. Όταν φάνηκε πως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε άλλο να σηκώσει μόνο του το βάρος των Μνημονίων για να παραμείνουμε Ευρώπη, η Δεξιά αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να ρίξει τις μάσκες και να βάλει πλάτη. Σταμάτησε να αποκαλεί προδοτική τη συμφωνία του Παπανδρέου και τη στήριξε. Με τις γνωστές κωλοτούμπες των Σαμαρά - Καρατζαφέρη. Και ας μην κράτησε ως το τέρμα ο τελευταίος. Αρκεί που στήριξαν την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και την οικονομική της ύπαρξη.

Η ιστορία με το δημοψήφισμα απέδειξε πως η Δεξιά μας δούλευε όταν μιλούσε εναντίον των Μνημονίων, όταν μίλαγε για επαναδιαπραγμάτευση. Έκαναν τους δικούς τους εκλογικούς υπολογισμούς και έβαζαν τη σωτηρία της χώρας σε δεύτερη μοίρα, αφήνοντας τον Παπανδρέου να την παίρνει πάνω του. Δημιούργησαν κλίμα διχαστικό, γιατί ήξεραν πως αυτό, και όχι η αλήθεια, θα έπιανε στους ψηφοφόρους τους. Και, αν το δούμε από την πλευρά αυτή, είχαν δίκιο. Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου είναι αδύνατο να καταλάβει ποιο είναι το συμφέρον της χώρας όταν βλέπει να πλήττεται το προσωπικό του συμφέρον. Το πολιτικό σύστημα ήξερε καλά τους ψηφοφόρους του.

Όταν όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι, η Δεξιά δεν τράβηξε το σχοινί μέχρι να σπάσει. Προχώρησε σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και στήριξε τα μέτρα. Με εξαίρεση την τελευταία κωλοτούμπα Καρατζαφέρη. Αλλά το μήνυμα είχε δοθεί. Είμαστε Μνημονιακοί. Παραμένουμε Ευρωπαίοι. Με θυσίες για το εισόδημά μας. Αλλά κρατάμε την μακροπρόθεσμη ευημερία που συνεπάγεται η παραμονή στην Ευρώπη.

Ο Κουβέλης υποψιάστηκε τη δουλειά νωρίς. Γι' αυτό, όταν του πρότεινε ο Πρωθυπουργός να συμμετάσχει το κόμμα του στη νέα κυβέρνηση αρνήθηκε, χωρίς καν να το συζητήσει στα κομματικά του όργανα. Γιατί προτίμησε το πρόσκαιρο εκλογικό όφελος από τη σωτηρία της χώρας. Σου λέει, άμα στηρίξουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μπορώ εγώ να εξαργυρώσω την αγανάκτηση του κόσμου. Και τα μέτρα θα περάσουν και εγώ θα είμαι αρεστός.

Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν διαπαιδαγωγείς σωστά τους πολίτες. Και υπάρχει ο κίνδυνος, κάποια στιγμή, να θερίσεις ό,τι έσπειρες.

Γιατί θέλω να παραμείνει Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου

Είναι πανέξυπνος. Η από την Δεξιά και τα media προπαγάνδα τον θέλει χαζό, όπως ήθελε και λογιστή, δηλαδή μέτριο στις διανοητικές ικανότητες τον Σημίτη, ενώ πρόβαλαν σαν χαρισματικό τον ανύπαρκτο Καραμανλή που τελικά μας χρεοκόπησε. Ο Παπανδρέου ήταν εύστοχος σε αρκετά πράγματα, σε αντίθεση με τους διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ που ακόμα και τώρα βρίσκονται στον κόσμο τους.

Ήταν εύστοχος σε αρκετά. Όχι σε όλα. Αλλά στις τελευταίες ομιλίες του φαίνεται πως έμαθε από τα λάθη του. Ξέρει τώρα τι πρέπει να κάνει αλλιώς. Και θα το κάνει. Γιατί είναι αποφασιστικός. Και δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στο Εθνικό Συμφέρον.

Είναι ηθικός. Δε συμβιβάζεται με τους νταβατζήδες που θέλουν να διαφεντεύουν τον τόπο μας. Και για αυτό τον πολεμούν συνεχώς τα media. Ούτε συμβιβάζεται με τις ομάδες της κοινωνίας που βάζουν το συμφέρον τους πάνω από το συμφέρον του τόπου. Επί ημερών του το ελληνικό κράτος τα έσπασε με πολλούς βολεμένους, με τους μιντιάρχες, με τους τραπεζίτες, με τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ που χρησιμοποιούσαν τη δύναμη των ομάδων και των μέσων ενημέρωσής τους για να πετυχαίνουν επιχειρηματικές συμφωνίες με το δημόσιο.

Έχει διεθνές ανάστημα. Μπορεί να μην αρέσει στον Σαρκοζί, αλλά οι μέρες του Γάλλου Προέδρου είναι μετρημένες, καθώς απέτυχε παταγωδώς στην διακυβέρνηση της Γαλλίας. Ο συντηρητικός πολιτικός που στήριζε τον δεξιό Καραμανλή όταν η Ελλάδα ασώτευε, τόλμησε να ειρωνευτεί την είσοδο της Ελλάδος στην Ένωση. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα είναι ατού για τη χώρα όταν οι συντηρητικές κυβερνήσεις αντικατασταθούν από σοσιαλδημοκρατικές.

Νομίζω πως είναι μακράν ο καλύτερος από τα υπόλοιπα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θέλουν την ηγεσία του κόμματος. Δεν υποχωρεί μπροστά σε μικροσυμφέροντα, είναι υψηλής νοημοσύνης και βαθιά δημοκράτης. Πιστεύει στον Ελληνικό Λαό. Δεν τον φοβάται. Τον εμπιστεύεται να αποφασίσει για το μέλλον του ακηδεμόνευτος από πάτρωνες. Μόνος, εναντίον όλων, ζητά τη χειραφέτηση του ελληνικού λαού και έχει ένα όραμα καθαρά δημοκρατικό, χωρίς στοιχείο αυταρχισμού ή επιβολής. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που κατάφερε να μου μεταδώσει την πίστη του στα ιδανικά της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της αγάπης για τον Έλληνα.

Για αυτούς τους λόγους στηρίζω απερίφραστα τον Γιώργο Παπανδρέου και επιθυμώ να τον δω στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ και της χώρας και στο μέλλον.