Το ζήτημα της ανομίας

Όταν το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου σάρωσε στις εκλογές, και πριν προλάβει να ορκιστεί η νέα κυβέρνηση, το ΚΚΕ έδειξε τις προθέσεις του με την κατάληψη του Υπουργείου Εργασίας. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση έκανε ένα στρατηγικό λάθος: άφησε την ανομία της άκρας αριστεράς ατιμώρητη. Η άκρα αριστερά πήρε θάρρος και συνέχισε τις πράξεις ανομίας σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης δυναμιτίζοντας την κοινωνική συνοχή και οδηγώντας στην πτώση της κυβέρνησης δια της κοινωνικής αναταραχής.

Τώρα ένα μεγάλο ποσοστό του Κοινοβουλίου τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της συμμετοχής στα Ευρωπαϊκά όργανα. Και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, κλείνει το μάτι για άλλη μια φορά στο μπάχαλο, προσδοκώντας πως θα κυβερνήσει αυτός αντί της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας. Απέναντι σε αυτή την απειλή, που δεν διαταράσσει μόνο τη σταθερότητα της κυβέρνησης αλλά και την ίδια την εφαρμογή των αναγκαίων για τη χώρα μεταρρυθμίσεων, το πολιτικό σύστημα είναι αμήχανο. Ο Σαμαράς κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και μένει στη χαρά για την πρώτη θέση του κόμματός του, ενώ ο Βενιζέλος χαλάει το διαπραγματευτικό του κεφάλαιο με ανοησίες για προϋπόθεση συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει λίγο μετά κωλοτούμπες και να συμμετέχει στο κυβερνητικό σχήμα χωρίς αυτόν.

Αυτό που χρειάζεται, αυτό που έπρεπε να γίνει από το 2009, είναι η εφαρμογή του νόμου. Σε μια δημοκρατία οι νόμοι είναι για να εφαρμόζονται, ανεξάρτητα από του ποιος τους παραβαίνει. Δεν μπορείς να κλείνεις δρόμους, λιμάνια, ξενοδοχεία, αρχαιολογικούς χώρους, υπουργεία, να πετάς γιαούρτια, πέτρες, μολότοφ, να λες για κρεμάλες στους προδότες και να μένεις ανενόχλητος. Μπορείς να μιλάς και να εκφράζεις τη διαφωνία σου με την κυβερνητική πολιτική. Δεν μπορείς όμως να παραβαίνεις τον νόμο χωρίς τις κυρώσεις που αυτός προβλέπει.

Η νέα κυβέρνηση θα κερδίσει ή θα χάσει το παιχνίδι από τη στάση την οποία θα δείξει απέναντι στους παρανόμους της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς. Αν τους ανεχτεί και δεν εφαρμόσει τον νόμο, θα υπονομεύσει όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά και τη δημοκρατία και τη χώρα.