"Διατίθεται ἀπόγνωσις / εἰς ἀρίστην κατάστασιν, / καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον. / Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας."

Μερικοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών έγραψαν μια δήλωση με την οποία καλούν τους αντιπροσώπους του έθνους και τους εκπροσώπους των κοινωνικών ομάδων να σταματήσουν να λένε αυτά που λένε και να πάρουν κοινές αποφάσεις για τη σωτηρία της πατρίδας. Δημοσιοποιώντας αυτό το κείμενο, δυστυχώς, ένα κομμάτι της πνευματικής ηγεσίας του τόπου δείχνει το έλλειμμα εμπέδωσης της δημοκρατίας που υπάρχει στην Ελλάδα.

Βάση για τη δημοκρατία είναι οι διαφορετικές αντιλήψεις της πραγματικότητας, οι διαφορετικές αναλύσεις για τα πράγματα, οι διαφορετικές εκτιμήσεις για το τι είναι εθνικό συμφέρον και τι αποτελεί ζημία για το έθνος, οι διαφορετικές γνώμες για το πώς πρέπει να κυβερνηθεί μια χώρα. Γι' αυτόν τον λόγο στη δημοκρατία δεν περιμένουμε μια ανέφικτη ομοφωνία. Οι αποφάσεις παίρνονται με πλειοψηφία, και μάλιστα, πολλές φορές η πλειοψηφία αυτή δεν είναι καν απόλυτη, ακριβώς επειδή μια τέτοια πλειοψηφία πολλές φορές είναι αδύνατον να υπάρξει.

Όταν ζητάς από τα πολιτικά κόμματα να συμπορευτούν, ακόμα και αν πρόκειται για τη σωτηρία της χώρας, ζητάς από τα κόμματα να σταματήσουν να έχουν τη γνώμη τους και να αποκτήσουν μια διαφορετική γνώμη, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ποτέ δεν διευκρινίζεται ποια πρέπει να είναι. Το ΚΚΕ για παράδειγμα έχει μια συγκεκριμένη ανάλυση των πραγμάτων η οποία οδηγεί σε συγκεκριμένα συμπεράσματα για το πώς πρέπει να κυβερνηθεί η χώρα, για το ποιοι νόμοι είναι προς το συμφέρον του λαού και ποιοι τον βλάπτουν. Αυτή η ανάλυση δεν μπορεί να αντικατασταθεί δια μαγείας από μια άλλη, μόνο και μόνο επειδή βρεθήκαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Είναι εξαιρετικά αφελές να αποδίδουν τις διαφορετικές απόψεις των κομμάτων οι πνευματικοί άνθρωποι που υπογράφουν τη δήλωση σε "ιδιοτέλειες, και προσχηματικές αντιμαχίες" ή να μιλούν για "αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις". Κάποιος μπορεί να θεωρεί πως το ΚΚΕ είναι αγκυλωμένο στο παρελθόν, κάποιος άλλος όμως θεωρεί πως το ΚΚΕ κάνει σωστή πολιτική ανάλυση και γι' αυτόν τον λόγο το ψηφίζει. Πώς οι συντάκτες της δήλωσης ξεχωρίζουν τι είναι αγκύλωση και τι ειλικρίνεια; Ποιο είναι το κριτήριο για το τι συμφέρει το έθνος; Και τι γίνεται όταν κάποιος έχει άλλη γνώμη από αυτούς για το τι πρέπει να γίνει;

Θα περίμενε κανείς ένα πιο σοβαρό κείμενο από ανθρώπους του πνεύματος. Το να παραγνωρίζουν τις διαφορές στις απόψεις των πολιτών, το να απευθύνονται στο συναίσθημα επικαλούμενοι τη σωτηρία της χώρας, το να κάνουν ένα κάλεσμα το οποίο είναι νεφελώδες γιατί δεν εξηγεί πάνω σε τι πρέπει να συμφωνήσουν τα κόμματα και οι φορείς αλλά μιλάει απλά και γενικά περί συμφωνίας, το να χρησιμοποιείται συνθηματικός λόγος, όλα αυτά είναι επιπόλαια πράγματα.