Η ανέτοιμη κοινωνία

Η ελληνική κοινωνία ήταν ανέτοιμη για την οικονομική κρίση που ξέσπασε, αλλά δυστυχώς παραμένει απροετοίμαστη για την καταστροφή που μπορεί να έρθει από την οικονομική πραγματικότητα, από πολιτικές επιλογές ή και από ένα τυχαίο γεγονός.

Ως πολίτης που προβληματίζεται για το μέλλον μας, θέλω να εκφράσω την βαθιά μου ανησυχία γιατί δε γίνονται μέσα στην κοινωνία οι διεργασίες εκείνες που θα μπορούσαν να απαλύνουν μια οικονομική αποτυχία. Αντί να διαμαρτύρεται για τις περικοπές, η κοινωνία πρέπει να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών ή εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πρέπει να φτιάξουμε σχέδια Β, Γ και Δ για το πώς θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή και την έννομη τάξη σε ένα κράτος που έχει υποστεί οικονομική κατάρρευση, να συζητήσουμε το ζήτημα των συσσιτίων και της λειτουργίας των αρχών της τάξης για την καταπολέμηση της μαφίας. Πρέπει να κάνουμε πλάνα για το πώς θα πολεμήσουμε την εξαθλίωση και για το πώς θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας.

Είναι κρίμα να μας βρει η Καταστροφή απροετοίμαστους, όταν έχουμε τόσο καιρό για να προετοιμαστούμε. Μετά το αρχικό σοκ, πρέπει να δουλέψουμε καταρχάς για να αποφύγουμε την εξαθλίωση άμα αυτή μας χτυπήσει την πόρτα δια της διακοπής του εξωτερικού δανεισμού και έπειτα για την ανοικοδόμηση της χώρας. Δεν μπορεί μόνο ο Παπανδρέου να κάνει κάποια σχέδια αντιμετώπισης της κρίσης. Πρέπει και η κοινωνία να ενεργοποιηθεί, αν όχι ολόκληρη, τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος της. Να το κουβεντιάσουμε και να είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε δράσης αλληλεγγύης σε περίπτωση κατάρρευσης.

Αντιδημοκρατικότητα

Διάβασα σήμερα την επιστολή της κόρης του Μάνου Λοΐζου με την οποία απαγορεύει στο ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιεί το τραγούδι του πατέρα της, ένα τραγούδι που ακριβώς επειδή το χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ πέρασε στη συνείδηση εκατομμυρίων Ελλήνων και έχει θέση στις καρδιές και στο μυαλό τόσου κόσμου. Θεωρώ την κίνηση της κληρονόμου αισχρή και βαθιά αντιδημοκρατική.

Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό να βλέπεις ανάγλυφο τον ολοκληρωτισμό της Αριστεράς, έναν ολοκληρωτισμό που τον προηγούμενο αιώνα αιματοκύλησε τον πλανήτη και άφησε πίσω του ανθρώπους εξαθλιωμένους. Έναν ολοκληρωτισμό που, όπως ακριβώς και το δίδυμο αδερφάκι του, ο φασισμός, χώρισε τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες. Τους καλούς δικούς μας και τους άλλους.

Στην επιστολή της, η Μυρσίνη Λοΐζου αλαζονικά βάζει τον εαυτό της κριτή του ποιος είναι μέρος του λαού και ποιος όχι. Οι Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ για αυτήν είναι μισητός εχθρός και δεν αποτελούν κομμάτι του λαού. Εκείνη ξέρει τι είναι καλό για τον λαό και έτσι μπορεί να μη δίνει σημασία σε λεπτομέρειες όπως είναι οι δημοκρατικές εκλογές των τελευταίων δεκαετιών. Η λαϊκή βούληση δεν εκφράζεται δια των εκλογών και των θεσμών, αλλά μέσα από το μυαλό της Μυρσίνης.

Δυστυχώς έτσι σκέφτονται πολλοί αριστεροί ομοϊδεάτες της, ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Αν τους δινόταν η εξουσία, το μέλλον μας θα ήταν εφιαλτικό. Όπως ακριβώς εφιαλτικό ήταν το παρελθόν των λαών εκείνων που καταδυναστεύτηκαν από τις αντιδημοκρατικές αριστερές ιδεολογίες του εικοστού αιώνα. Η αντίθεση στη δημοκρατία έχει βαθιές ρίζες. Ο φασισμός, ο ολοκληρωτισμός σε όλες του τις μορφές επωάζεται και δεξιά και αριστερά. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι μέσα από τον διάλογο να αναδείξουμε τους κινδύνους και να τον καταδικάσουμε.

Είναι η Ντόρα Μπακογιάννη φιλελεύθερη πολιτικός;

Η γνώμη μου είναι πως η Ντόρα Μπακογιάννη εκπροσωπεί τη φαυλότητα που γνώρισε το πολιτικό σύστημα πριν τη Χούντα. Οι αντιλήψεις του Μητσοτάκη για την πολιτική φαίνεται πως έχουν περάσει ακέραιες στην πολιτική και φυσική του απόγονο.

Θέλει να χτίσει ένα προφίλ μοντέρνας και φιλελεύθερης πολιτικού. Όμως όταν ήταν στην κυβέρνηση έβαλε το προσωπικό της πολιτικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον της χώρας ψηφίζοντας όλους τους νόμους και στηρίζοντας την κυβέρνηση που μας οδήγησε στην καταστροφή επειδή απέβλεπε στην διαδοχή του Καραμανλή. Πού ήταν οι εκσυγχρονιστικές αντιλήψεις όταν κυβερνούσε; Πού είναι τώρα που κάνει στροφή 180 μοιρών και δε θα ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο, όταν είδε πως δεν κέρδισε ψηφοφόρους με τη στήριξη που παρείχε στο Μνημόνιο και το μοντέρνο προφίλ που προσπάθησε να πουλήσει; Ή, όταν ζητάει εκλογές και συμπαρατάσσεται με την υπόλοιπη αντιπολίτευση αρνούμενη τη συναίνεση και τη σταθερότητα που χρειάζεται ο τόπος προσβλέποντας στην ακυβερνησία;

Ποιος ξέρει τι σκέφτεται για την πολιτική; Μπορεί και πραγματικά να θέλει να είναι φιλελεύθερη αλλά να μην έχει την ωριμότητα να σηκώσει το κόστος των μοντέρνων αντιλήψεων που θαυμάζει. Αυτό που όλοι ξέρουμε είναι οι πράξεις της, τα έργα της, ο τρόπος με τον οποίον άσκησε και ασκεί την πολιτική εξουσία που έχει. Και αυτά δεν είναι κολακευτικά για αυτήν.

Ανασχηματισμός

Περίμενα έναν σαρωτικό ανασχηματισμό με πολλά πρόσωπα εκτός πολιτικής και εκτός ΠΑΣΟΚ. Αντί για αυτό είδα την ανακοίνωση της σημερινής κυβέρνησης. Γιατί έγινε αυτό;

Ο Παπανδρέου μετά την άρνηση συναίνεσης από όλα τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου έπρεπε να στηριχτεί αποκλειστικά στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ για να περάσει τους νόμους που χρειάζεται ώστε να συνεχιστεί ο δανεισμός της χώρας. Και η κοινοβουλευτική του ομάδα ήταν ένα καζάνι που έβραζε, έτοιμη να ρίξει την κυβέρνηση και να ανατρέψει τον Πρωθυπουργό.

Ο μόνος τρόπος να ενωθεί η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και να μείνει αρραγής στην δύσκολη προσπάθεια που έχει αναλάβει το Έθνος ήταν να σχηματιστεί η κυβέρνηση που σχηματίστηκε. Ώστε όλοι να έχουν φωνή μέσα στην κυβέρνηση. Να αντιπροσωπεύονται όλες οι τάσεις. Και ενωμένοι, οι βουλευτές, να συμπαραταχτούν με την κυβέρνηση στις κρίσιμες ώρες που περνάμε.

Θεωρώ επομένως πως ο ανασχηματισμός είναι επιτυχημένος και θα συμβάλει στην πολιτική σταθερότητα και την οικονομική επιβίωση της χώρας.

Το επιχείρημα της ΝΔ για τον Ανδρέα Παπανδρέου

Για όλα φταίει το 1981, λέει η Νέα Δημοκρατία. Ο Παπανδρέου έδωσε λεφτά στον λαό αυξάνοντας το χρέος, άρα αυτός φταίει, για το 2010.

Αυτό το επιχείρημα η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν το πίστεψε. Και καλεί εμάς να το πιστέψουμε. Όχι μόνο δεν θεώρησε αρνητική την αύξηση των δαπανών που έκανε το ΠΑΣΟΚ, αλλά αποφάσισε να διπλασιάσει τις δαπάνες. Θεωρούσε δηλαδή πως το κράτος είχε και άλλα, απεριόριστα μάλλον, περιθώρια δανεισμού και δαπανών.

Είναι λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους που θεωρούσαν μικρές τις δαπάνες του ΠΑΣΟΚ και που οι ίδιοι αύξησαν κατά πολύ τις δαπάνες, να προσπαθούν να σε κοροϊδέψουν με αυτόν τον τρόπο. Διότι περί κοροϊδίας πρόκειται όταν προσπαθείς να πείσεις κάποιον για κάτι που εσύ ποτέ δεν πίστεψες.

ανάλυση για τη δήλωση Δαμανάκη

Η γνώμη μου είναι πως η Δαμανάκη έκανε το σωστό γνωρίζοντας στον ελληνικό λαό τι συμβαίνει στις Βρυξέλλες. Ο λαός πρέπει να έχει ακούσει τι συμβαίνει ώστε να μπορεί να αποφασίσει για το μέλλον του έχοντας όλες τις πληροφορίες για την πραγματικότητα διαθέσιμες.

Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι αν το σωστό μπορεί να μας καταστρέψει ή να μας σώσει.

Οι επικριτές της Επιτρόπου λένε πως η δήλωσή της οδήγησε σε απόσυρση κεφαλαίων από τις ελληνικές τράπεζες και άρα σπρώχνει προς την καταστροφή, αφού η κατάρρευση των τραπεζών από απόσυρση των καταθέσεων θα συμπαρασύρει το κράτος.

Η γνώμη μου είναι πως μακροπρόθεσμα η δήλωση Δαμανάκη θα βοηθήσει τη χώρα, γιατί συμβάλλει στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης προς την κατεύθυνση που τελικά θα δημιουργήσει μια κατανόηση του τι συμβαίνει και, άρα, του πώς μπορούμε να βγούμε από την κρίση. Η δήλωσή της μαζί με πολλές άλλες δηλώσεις μορφοποιούν αυτή τη στιγμή τη στάση της κοινής γνώμης μετά από μερικούς μήνες. Για να μπορέσουμε να φερθούμε ώριμα όταν θα έρθει η ώρα, κάποιοι πρέπει να έχουν προετοιμάσει το έδαφος. Η Μαρία η Δαμανάκη θα καταγραφεί από την Ιστορία ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους.

Με δυο λέξεις:

Παπακωνσταντίνου - Περιβάλλοντος: ΔΕΗ

Ραγκούσης - Υποδομών: ΔΕΚΟ

Ο Παπανδρέου έβαλε δυο πολιτικούς που δε φοβούνται το πολιτικό κόστος για να αλλάξουν τα πράγματα σε αυτούς τους χώρους. Η συνέχεια θα έχει ενδιαφέρον...

Να γίνει ο Μίμης Υπουργός Οικονομικών

Το έχω ξαναπεί. Κατά τη γνώμη μου ο καταλληλότερος άνθρωπος για τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής σε συνεργασία με τον Πρωθυπουργό είναι ο Μίμης Ανδρουλάκης.

Όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία του και τον έχει ακούσει στο ραδιόφωνο ξέρει πως ο Μίμης:

α) έχει τις γνώσεις που απαιτούνται
β) συνδυάζει τον ορθολογισμό με το συναίσθημα και μπαίνει στη θέση του κάθε Έλληνα
γ) ήταν ο μόνος που είχε προβλέψει την χρηματοπιστωτική κρίση αλλά και την κρίση χρέους

Ο Παπανδρέου, όπως και κανείς άλλος στη χώρα (πλην του Μίμη) δεν φανταζόταν πως έρχεται η κατάρρευση. Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση όρισε Υπουργό των Οικονομικών έναν άνθρωπο που αποδείχτηκε ιδιαίτερα εργατικός. Ασυνήθιστα εργατικός θα μπορούσε να πει κανείς. Που αγαπάει την πατρίδα του πάνω από την δική του ψυχική ηρεμία. Και κρατάει μια θέση που θα είχε κάνει σε οποιονδήποτε άλλο τα νεύρα σμπαράλια.

Ωστόσο, όταν τον Χειμώνα έσκασε η κρίση του δημόσιου χρέους, ο Παπανδρέου έπρεπε να αναγνωρίσει την αξία του Ανδρουλάκη και να τον χρησιμοποιήσει άμεσα στη χάραξη της πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης. Θεωρώ πως ήταν λάθος η μη αξιοποίηση Ανδρουλάκη στο Υπουργείο Οικονομικών, μιας και ήταν ο μόνος που είχε προετοιμαστεί για την εθνική συμφορά.

Η προετοιμασία του είναι πολυεπίπεδη και μακροχρόνια. Όχι απλά έχει περιγράψει και αναλύσει την τριπλή κρίση (χρηματιστηριακή, χρηματοπιστωτική, χρέους) που χτύπησε τον Καπιταλισμό στην αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα, αλλά έχει ασχοληθεί σε βάθος με τα οικονομικά, με τα μαθηματικά μοντέλα που χρησιμοποιούνται στα οικονομικά, με την πολιτική και την πολιτική σκηνοθεσία ιστορικών αποφάσεων. Τα προσόντα του αυτά τον καθιστούν μοναδικό για τη θέση του σχεδιαστή της οικονομικής πολιτικής.

Εξίσου σημαντική είναι και η ικανότητα που έχει να συμπονά τους πάντες και να μιλά με λόγο που κερδίζει τις καρδιές των απροκατάληπτων (αλλά και των ελαφρώς προκατειλημμένων) πολιτών. Ο Μίμης είναι άνθρωπος που μπορούμε να εμπιστευτούμε, που θα μας ανοίξει την καρδιά του, θα μας πονέσει και θα μας κάνει να του ανοίξουμε και εμείς την καρδιά μας. Με την κρίση εμπιστοσύνης που περνά το πολιτικό σύστημα αναδεικνύεται σε πρόσωπο - κλειδί για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και την ομαλοποίηση της ζωής στη χώρα.

Ο Πρωθυπουργός δε διαβάζει αυτό το blog. Εύχομαι όμως σήμερα το βράδυ να κάνει τις ίδιες σκέψεις με μένα.

Ανακούφιση

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε προτείνει στον Χαρίλαο Φλωράκη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΚΚΕ χωρίς να είναι ο ίδιος πρωθυπουργός. Ο Φλωράκης αρνήθηκε και ο Μητσοτάκης ήρθε στην εξουσία με τα καταστροφικά για τη χώρα αποτελέσματα που η διακυβέρνησή του είχε.

Οι Παπανδρέου δεν είχαν ποτέ κόλλημα με την καρέκλα. Αντιμετώπιζαν την εξουσία ως εργαλείο, για την εμπέδωση της λαϊκής κυριαρχίας και για τη σωτηρία της χώρας, και όχι σαν αυτοσκοπό. Ο Γιώργος Παπανδρέου λέει εδώ και χρόνια πως δεν τον ενδιαφέρει η καρέκλα, πως θέλει να κάνει το χρέος του απέναντι στην πατρίδα χωρίς να τον απασχολούν τα αξιώματα. Σήμερα έδειξε και σε αυτούς που δεν τον πίστευαν τόσο καιρό πως αυτό που λέει το εννοεί.

Η ιδέα της κυβέρνησης εθνικής ενότητας έχει τα καλά της έχει και τα κακά της. Χωρίς να θέλω να μπω σε αυτήν τη συζήτηση, θα πω πως είναι ενδεικτικός ο τρόπος που χειρίστηκε η Νέα Δημοκρατία την πιο κρίσιμη μέρα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Πριν τηλεφωνήσει ο Παπανδρέου στον Σαμαρά, διέρρεε η Νέα Δημοκρατία πως ο Σαμαράς δε θα πει κουβέντα για το περιεχόμενο της συνομιλίας. Λίγα λεπτά μετά το πέρας της συνομιλίας, η κ. Σπυράκη βγαίνει στο MEGA και ανακοινώνει αυτά που της είπε η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ότι δηλαδή ο Σαμαράς έθεσε όρο για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας την αλλαγή του Πρωθυπουργού, ότι ο Παπανδρέου το αποδέχτηκε, την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, την προσφυγή στις κάλπες μετά τη συμφωνία για ένα νέο Μνημόνιο και την αλλαγή του μεταναστευτικού(!) νόμου.

Οι διάλογοι υποτίθεται πως μεταφέρονταν verbatim από τη δημοσιογράφο στο τηλεοπτικό κοινό. Ο Αντώνης Σαμαράς αποδείχτηκε ένας τελείως αναξιόπιστος πολιτικάντης. Αυτό έπρεπε να το περιμένουμε. Πρόκειται για τον άνθρωπο που λίγο πριν πέσει η κυβέρνησή στην οποία ήταν Υπουργός Πολιτισμού, μετέφερε τον ναό του Επικουρείου Απόλλωνα από την Ηλεία στην Μεσσηνία, την περιοχή όπου εκλέγεται βουλευτής. Αν αυτό δεν είναι δείγμα πολιτικής μικρότητας, τότε και εγώ δεν ξέρω τι είναι!

Ευτυχώς, για το καλό της χώρας, αποφύγαμε την παραίτηση του Παπανδρέου. Λέω ευτυχώς για τρεις λόγους. Πρώτον, οι σύμμαχοι του ΠΑΣΟΚ σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας αποδεικνύονται αναξιόπιστοι και επιπόλαιοι. Με ποιους θα κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ; Με αυτόν που είχε κάνει το γραφείο του στο υπουργείο Παιδείας επί Νέας Δημοκρατίας να μοιάζει με παλάτι Σεΐχη; Με τον άλλον που μεθόδευσε το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν; Με εκείνον που ανέβασε τις δαπάνες του κράτους στα ύψη προσλαμβάνοντας την εκλογική του πελατεία στο Δημόσιο; Με τον επηρμένο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ που μιλά χωρίς να έχει επαφή με την πραγματικότητα; Με τα στελέχη του Περισσού που νόμιζαν πως μπορούσαν να μειώσουν τον Παπανδρέου σε ρόλο Κερένσκυ; Με την Ντόρα που μιλάει για ανίκανους γόνους (η κόρη Μητσοτάκη και χήρα Μπακογιάννη!) και ευαγγελίζεται πολιτικές επιλογές τελείως αντίθετες με όσα ψήφιζε τόσα χρόνια που ήταν στην κυβέρνηση Καραμανλή; Με τον Καρατζαφέρη που λέει τη μία μέρα κάτι για να πει την άλλη το αντίθετο;

Δεύτερον, ποιο πρόσωπο αυτή τη στιγμή έχει το διεθνές κύρος να διαπραγματευτεί με τους εταίρους μας τις δανειακές συμβάσεις; Ποιος έχει το ανάστημα του Παπανδρέου στο εξωτερικό; Εδώ μπορεί να τον μειώνουν πολλοί, αλλά έξω είναι ο μόνος Έλληνας που όταν μιλάει σταματάνε να τον ακούσουνε. Και ποιο πρόσωπο θα είχε τις ικανότητες να αναλάβει Πρωθυπουργός στην πιο δύσκολη για την μοντέρνα Ελλάδα στιγμή; Με μια γρήγορη σκέψη μόνο κανα-δυό ανθρώπους βρήκα που έχουν τις ικανότητες για αυτήν τη θέση. Εκ των οποίων ο ένας είναι ο Σημίτης, τον οποίον για τις καλές εποχές που μας έδωσε τον κατηγορούν τόσοι, πόσω μάλλον να αναλάβει τη διακυβέρνηση και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές!

Και τρίτον, όταν 17 κοινοβούλια έδωσαν το ΟΚ τόσο δύσκολα για αυτό το αυστηρό πρόγραμμα δανειοδότησης, πώς νομίζετε ότι θα δούνε την αλλαγή της κυβέρνησης και την πρόταση - απαίτηση για αλλαγή της συμφωνίας στα μέσα της υλοποίησής της; Ακόμα και αν οι ηγέτες της ΕΕ θέλουν την αλλαγή, πώς θα περάσουν από τους λαούς τους την δημόσια απαίτηση της Ελλάδας για ευνοϊκότερη συμφωνία; Είμαστε σίγουροι πως θα συμφωνήσουν όλοι αυτοί οι παράγοντες της δανειοδότησής μας; Μπορεί να μιλάμε συνέχεια για Τρόικα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με τρεις μόνο. Μάλλον με... χίλιους δεκατρείς έχουμε να κάνουμε. Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, κυβερνήσεις συνεργασίας, κοινοβούλια, ψηφοφόροι, ΜΜΕ.... ένας χαμός! Οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά ανά πάσα στιγμή.

Τα νέα του MEGA που με μια καθυστέρηση επιβεβαιώνονταν και από τα άλλα κανάλια με συνέτριψαν. Αισθάνθηκα τεράστια θλίψη τόσο για τη συμπεριφορά της ιστορίας (δηλαδή ημών) απέναντι στον Παπανδρέου που θα εξαφανιζόταν για να δώσει μια ύστατη ευκαιρία στη χώρα, όσο και για τους συμπολίτες μου και τον εαυτό μου που θα υποφέραμε τα δεινά της οικονομικής κατάρρευσης. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση όταν άκουσα το διάγγελμα Παπανδρέου. Έκανε το σωστό για μια ακόμη φορά. Μπορώ σήμερα να κοιμηθώ ήσυχος. Ας ανησυχήσω για τα προβλήματα από αύριο.

Νέο κείμενο 11 Πανεπιστημιακών

Επιτέλους, ένα κείμενο πνευματικών ανθρώπων με το οποίο σχεδόν συμφωνώ και το οποίο χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα και (πάλι σχεδόν) ρεαλισμό:

Κανείς δεν αγνοεί βέβαια πόσο επαχθής είναι η σημερινή πραγματικότητα για όλους σχεδόν τους Ελληνες. Και κανείς δεν αμφισβητεί ότι πολλοί συμπατριώτες μας βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας. Εύλογα δε. Κεκτημένα ανετράπησαν, αυτονόητα κατέρρευσαν, προσδοκίες διαψεύστηκαν, ειδικά δε για τους νέους, τουλάχιστον τους μη προνομιούχους ή υπερπροικισμένους οι διαφαινόμενες προοπτικές προκαλούν δέος.

Εξίσου γνωστό είναι όμως, επίσης, ότι απελπισία και ορθολογισμός σπανίως συμβαδίζουν. Γιατί η απελπισία οδηγεί στον πανικό και αυτός σε κινήσεις σπασμωδικές ή χωρίς προσανατολισμό, οι οποίες όχι σπάνια αντιστρατεύονται τους στόχους και τα συμφέροντα εκείνων που τις αποπειρώνται.

Αν λοιπόν αποφασίσαμε να προσυπογράψουμε το παρόν δεν είναι επειδή, περιχαρακωμένοι στον ακαδημαϊκό μικρόκοσμό μας δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε _ και ακόμη περισσότερο να νιώσουμε _ την αγανάκτηση, την απόγνωση και την ανάγκη για αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά επειδή θεωρούμε χρέος μας να θέσουμε, υπό μορφή ερωτημάτων, ενώπιόν της, κάποια δεδομένα καθώς και προβληματισμούς που εκτιμούμε ότι πηγάζουν από την απλή λογική.

Πρώτον: Με τη δαιμονοποίηση των ξένων κυβερνήσεων _ οι οποίες οφείλουν να φορολογούν τους πολίτες τους για να συνεχίζεται ο χαμηλότοκος δανεισμός μας, εις βάρος ίσως των άμεσων αναπτυξιακών προοπτικών των χωρών τους _ δεν εγκλωβιζόμαστε σε μια συμπεριφορά ομφαλοσκόπησης που αγνοεί τα δεδομένα της πραγματικότητας και τη συνθετότητα του σύγχρονου κόσμου; Πράγματι.

Οι πολιτικοί εντολοδόχοι των δανειστών μας δεν έχουν, και αυτοί, απέναντί τους κοινοβούλια, κοινές γνώμες, υποχρέωση λογοδοσίας σε επίσης αγανακτισμένους ανθρώπους που ενδεχομένως θεωρούν ότι η συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας μας _ εφόσον η ίδια δεν καταβάλλει ένα επώδυνο τίμημα για την ανόρθωσή της _ είναι ασύμφορη, παράλογη, άδικη, ακόμη και επισφαλής;

Δεύτερον: Εάν, κατά το διάχυτο λαϊκό αίτημα, φύγει η Τρόικα, καταγγελθεί το επαχθές και «απεχθές», μνημόνιο, κηρυχθεί χρεοστάσιο κλπ. η κατάσταση του μέσου έλληνα θα βελτιωθεί ή, κατά την κοινή λογική, θα επιδεινωθεί, δραματικά και ραγδαία;

Τρίτον: Το ότι πολλές αποφάσεις των πολιτικών μας ηγεσιών δεν είναι κοινωνικά δίκαιες ή οικονομικά αποτελεσματικές αναιρεί το γεγονός πως καμία εναλλακτική προοπτική δε διαφαίνεται σήμερα πιο «αναίμακτη» ή λιγότερο επώδυνη από τη συνέχιση της χρηματοδότησής μας, έστω και με τους, σκληρούς πράγματι, όρους του Μνημονίου;

Τέταρτον: Εμείς ως λαός δεν έχουμε καμία ευθύνη για την παρούσα δραματική κατάσταση; Δεν καθυστερήσαμε με μαζικές κινητοποιήσεις τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού μας συστήματος; Οι πολιτικές μας επιλογές, η επίμονη απαίτηση ευχάριστων προεκλογικών υποσχέσεων που οδηγούσε τα κόμματα σε πλειοδοσία «δεσμεύσεων» και εξοστράκιζε τις φωνές της πρόνοιας και της λογικής, ο ατομικός υπερδανεισμός και ο ακραίος υπερκαταναλωτισμός την περίοδο της φαινομενικής ευμάρειας δεν συνέβαλαν στη σημερινή κατάσταση; Και υπήρξαν ποτέ λαοί που δεν κατέβαλαν τίμημα για τα λάθη τους;

Μήπως, λοιπόν, αντί της διαρκούς μεμψιμοιρίας, της συνεχούς καταγγελίας των ξένων και των αέναων κλαυθμών, θα αποτελούσε πιο ορθολογική αντίδραση η αποδοχή της νέας πραγματικότητας ως κατάστασης δυσχερώς (και μόνο σε βάθος χρόνου) αναστρέψιμης, καθώς και ο πολλαπλασιασμός των ατομικών και συλλογικών μας προσπαθειών για την έξοδο από την κρίση; Οπως, δηλαδή, έκαναν μεταπολεμικά λαοί που είχαν χάσει τη μάχη στα στρατιωτικά πεδία, κέρδισαν όμως αυτήν της ειρήνης

Σε τελική ανάλυση εμείς, παρά τα κονδύλια που κατά τις τελευταίες δεκαετίες εισέρευσαν πλουσιοπάροχα στη χώρα μας, χάσαμε τη μάχη της ανάπτυξης και προϋπόθεση για να μη χάσουμε τον πόλεμο είναι να ανακτήσουμε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη πρώτα του εαυτού μας, στη συνέχεια δε και των ξένων, ως λαός που διδάσκεται από τα λάθη του και αγωνίζεται για την αναίρεση ή έστω τον περιορισμό των συνεπειών τους».

Καθηγητής Θάνος Βερέμης, ιστορικός, πρώην πρόεδρος Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας

Καθηγητής Απόστολος Γεωργιάδης, αστικολόγος, πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών

Καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος, πολιτικός επιστήμων

Καθηγητής Θόδωρος Κουλουμπής, διεθνολόγος, πρώην πρόεδρος ΕΛΙΑΜΕΠ

Αναπληρωτής καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης, πολιτικός επιστήμων

Αναπληρωτής καθηγητής Γιώργος Παγουλάτος, πολιτικός επιστήμων

Καθηγητής Χρήστος Ροζάκης, διεθνολόγος, αντιπρόεδρος ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Καθηγητής Μιχάλης Σταθόπουλος, αστικολόγος, πρώην πρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών

Επίκουρους καθηγητής Πλάτων Τήνιος, οικονομολόγος

Καθηγητής Γρηγόρης Τσάλτας, διεθνολόγος, εκλεγμένος πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου

Καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης, πολιτικός επιστήμων

Έπρεπε να δοθεί φωνή και στην άλλη πλευρά. Άσε που χθες αναρωτιόμουν πού είναι η φιλοδυτική παράταξη (στην Ελλάδα μονίμως είμαστε χωρισμένοι στους φιλοδυτικούς και στους αντιδυτικούς...). Είναι συρρικνωμένη, αλλά από ό,τι φαίνεται όχι τελείως ανύπαρκτη ;)

Αστάθεια, αλλά ποια αστάθεια;

Είπα στο προηγούμενο post πως με τις εκλογές θα υπάρξει αστάθεια. Σάμπως και χωρίς αυτές δεν έχουμε αστάθεια; Τόσος κόσμος λέει ότι η κυβέρνηση δεν έχει νομιμοποίηση να φέρει στο Κοινοβούλιο τα μέτρα που φέρνει και ο Πρωθυπουργός έχει γίνει κόκκινο πανί για μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Όχι πως ο εκάστοτε Πρωθυπουργός έχαιρε εκτίμησης από τη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Πάντα η πλειοψηφία διαφωνούσε με τους Πρωθυπουργούς και δεν έχαιραν της εμπιστοσύνης της. Αλλά τώρα η κοινωνία βράζει και ταλαντεύεται χωρίς να έχει αποφασίσει ποιον δρόμο πρέπει να τραβήξει η χώρα. Μήπως πρέπει να πάρει επιτέλους και η κοινωνία τις ευθύνες τις για το μέλλον του τόπου;

Από την άλλη, καλύτερα να μην αναλάβει τις ευθύνες της η κοινωνία άμα είναι να έχουμε Μικρασιατική Καταστροφή. Η ελληνική κοινωνία ήταν αυτή που έδιωξε τον Βενιζέλο, έφερε τη δεξιά παράταξη στην εξουσία και οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Και έβριζε μετά και τους ταλαίπωρους Μικρασιάτες όταν ήρθαν στην Ελλάδα ζητώντας ελεημοσύνη.

Είναι αυτό που λένε οι Άγγλοι. Damned if you do, damned if you don't. Ο Παπανδρέου πρέπει να τα ζυγίσει και να ποντάρει. Μπορεί να βγάλει τα Μνημόνια που χρειάζονται με αυτήν την κοινοβουλευτική ομάδα; Θα φύγουν τελικά οι Αγανακτισμένοι από το Σύνταγμα; Υπάρχει κίνδυνος βίαιης ανατροπής του πολιτεύματος; Μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να χρειαστεί νέα νομιμοποίηση; Θυμίζω πως στις τοπικές εκλογές πριν από λίγους μήνες πήρε φρέσκια λαϊκή εντολή...

Τι μπερδεμένο κουβάρι!

Ήρθε η ώρα να μουντζώσω και εγώ έναν πολιτικό. Άκουσα με τα αυτιά μου τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ της Κοζάνης να λειτουργεί ως συνδικαλιστής της ΔΕΗ και να υπερασπίζεται την εκλογική του πελατεία λέγοντας πως "για 350 εκατομμύρια ευρώ θα σωθεί η χώρα;"

Βγαίνω από τα ρούχα μου. Μιλάει για 350 εκατομμύρια ευρώ λες και είναι ψίχουλα. Και δε σκέφτεται ότι το χρέος δημιουργήθηκε όχι απλά από πολλές τρακοσοπενηντάρες εκατομμύρια ευρώ, αλλά και από σκέτα εκατομμύρια ευρώ, και από χιλιάδες ευρώ, που όλα μαζί αθροίστηκαν και γίνανε ελλείμματα, χρέος και τώρα η θηλιά που θα σκοτώσει τη χώρα.

Ο άνθρωπος προτιμά να μην ψηφίζει το Μεσοπρόθεσμο, που είναι προϋπόθεση για να πάρουμε την άλλη δόση, για να εξυπηρετήσει τα αιτήματα των κατοίκων της εκλογικής του περιφέρειας για τη ΔΕΗ. Δε λέει ότι το Μεσοπρόθεσμο είναι άδικο, ότι οι φόροι είναι αβάσταχτοι, ότι οι περικοπές είναι τεράστιες. Λέει απλά πως η ΔΕΗ δεν πρέπει να αλλάξει στάτους.

Οι ευθύνες του συγκεκριμένου πολιτικού είναι ιστορικές. Όπως ιστορικές αναδεικνύονται και οι ευθύνες του Γιώργου Λιάνη, που ανεξαρτητοποιήθηκε σήμερα, οδηγώντας τη χώρα στο κατώφλι των πρόωρων εκλογών, της ακυβερνησίας και τελικά της πτώχευσης και της Καταστροφής.

Ας ελπίσουμε ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που παραμένουν θα αποδειχτούν αρκετοί για να αποφύγουμε την αστάθεια την κρίσιμη για τη χώρα αυτή περίοδο.

Είναι Σοκαριστικό

Ο Πρωθυπουργός είπε κάτι σοκαριστικό χθες στο διάγγελμά του στον Ελληνικό λαό. Η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων, είπε, είναι ίση με το έλλειμμα του κράτους. Για τέτοια μεγέθη μιλάμε. Τόσο ανεύθυνοι είναι όσοι φωνάζουν κατά του Μνημονίου. Τέτοια είναι η Καταστροφή που απειλεί την πατρίδα. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

Η ιστορική άρνηση να αρθούν στο ύψος που οι περιστάσεις απαιτούν

Η άρνηση της Νέας Δημοκρατίας να συμμετέχει στην κυβέρνηση θα γραφεί στην ιστορία της Ελλάδας με μελανά γράμματα. Αρνήθηκαν μια μοναδική ευκαιρία να βοηθήσουν στην ανασυγκρότηση της χώρας που εκείνοι κατέστρεψαν. Αν αποτύχει ο Παπανδρέου, η Νέα Δημοκρατία δε θα έχει καμία ευκαιρία γιατί η χώρα θα έχει υποστεί καταστροφή διαστάσεων 1922. Αν πετύχει ο Παπανδρέου, θα χρεωθεί δικαίως όλη την επιτυχία.

Επομένως, είτε έτσι είτε αλλιώς, η Νέα Δημοκρατία απέτυχε στον ιστορικό της ρόλο.

"Διατίθεται ἀπόγνωσις / εἰς ἀρίστην κατάστασιν, / καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον. / Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας."

Μερικοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών έγραψαν μια δήλωση με την οποία καλούν τους αντιπροσώπους του έθνους και τους εκπροσώπους των κοινωνικών ομάδων να σταματήσουν να λένε αυτά που λένε και να πάρουν κοινές αποφάσεις για τη σωτηρία της πατρίδας. Δημοσιοποιώντας αυτό το κείμενο, δυστυχώς, ένα κομμάτι της πνευματικής ηγεσίας του τόπου δείχνει το έλλειμμα εμπέδωσης της δημοκρατίας που υπάρχει στην Ελλάδα.

Βάση για τη δημοκρατία είναι οι διαφορετικές αντιλήψεις της πραγματικότητας, οι διαφορετικές αναλύσεις για τα πράγματα, οι διαφορετικές εκτιμήσεις για το τι είναι εθνικό συμφέρον και τι αποτελεί ζημία για το έθνος, οι διαφορετικές γνώμες για το πώς πρέπει να κυβερνηθεί μια χώρα. Γι' αυτόν τον λόγο στη δημοκρατία δεν περιμένουμε μια ανέφικτη ομοφωνία. Οι αποφάσεις παίρνονται με πλειοψηφία, και μάλιστα, πολλές φορές η πλειοψηφία αυτή δεν είναι καν απόλυτη, ακριβώς επειδή μια τέτοια πλειοψηφία πολλές φορές είναι αδύνατον να υπάρξει.

Όταν ζητάς από τα πολιτικά κόμματα να συμπορευτούν, ακόμα και αν πρόκειται για τη σωτηρία της χώρας, ζητάς από τα κόμματα να σταματήσουν να έχουν τη γνώμη τους και να αποκτήσουν μια διαφορετική γνώμη, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ποτέ δεν διευκρινίζεται ποια πρέπει να είναι. Το ΚΚΕ για παράδειγμα έχει μια συγκεκριμένη ανάλυση των πραγμάτων η οποία οδηγεί σε συγκεκριμένα συμπεράσματα για το πώς πρέπει να κυβερνηθεί η χώρα, για το ποιοι νόμοι είναι προς το συμφέρον του λαού και ποιοι τον βλάπτουν. Αυτή η ανάλυση δεν μπορεί να αντικατασταθεί δια μαγείας από μια άλλη, μόνο και μόνο επειδή βρεθήκαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Είναι εξαιρετικά αφελές να αποδίδουν τις διαφορετικές απόψεις των κομμάτων οι πνευματικοί άνθρωποι που υπογράφουν τη δήλωση σε "ιδιοτέλειες, και προσχηματικές αντιμαχίες" ή να μιλούν για "αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις". Κάποιος μπορεί να θεωρεί πως το ΚΚΕ είναι αγκυλωμένο στο παρελθόν, κάποιος άλλος όμως θεωρεί πως το ΚΚΕ κάνει σωστή πολιτική ανάλυση και γι' αυτόν τον λόγο το ψηφίζει. Πώς οι συντάκτες της δήλωσης ξεχωρίζουν τι είναι αγκύλωση και τι ειλικρίνεια; Ποιο είναι το κριτήριο για το τι συμφέρει το έθνος; Και τι γίνεται όταν κάποιος έχει άλλη γνώμη από αυτούς για το τι πρέπει να γίνει;

Θα περίμενε κανείς ένα πιο σοβαρό κείμενο από ανθρώπους του πνεύματος. Το να παραγνωρίζουν τις διαφορές στις απόψεις των πολιτών, το να απευθύνονται στο συναίσθημα επικαλούμενοι τη σωτηρία της χώρας, το να κάνουν ένα κάλεσμα το οποίο είναι νεφελώδες γιατί δεν εξηγεί πάνω σε τι πρέπει να συμφωνήσουν τα κόμματα και οι φορείς αλλά μιλάει απλά και γενικά περί συμφωνίας, το να χρησιμοποιείται συνθηματικός λόγος, όλα αυτά είναι επιπόλαια πράγματα.

Η Κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Χώρας (Άρθρο 82, Παρ. 1)

Λέει το SKAI (και όχι μόνο), ότι ο Δρούτσας δε δικαιούται δια να ομιλεί γιατί δεν είναι εκλεγμένος. Δεν έχουν εμπεδώσει όμως το Σύνταγμα, που φτιάχτηκε από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του έθνους, το οποίο δίνει σε μη εκλεγμένους το δικαίωμα να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση του κράτους εξ ονόματος του λαού.

Επομένως, δια της εξουσιοδότησης που δώσαμε οι πολίτες στους αντιπροσώπους μας στη συνταγματική και στις αναθεωρητικές Βουλές, μη εκλεγμένοι μπορούν να ασκούν την εξουσία στο όνομα του λαού και να διατυπώνουν ελεύθερα τις απόψεις τους. Ή μήπως νοείται διακυβέρνηση χωρίς ελεύθερη και δημόσια έκφραση γνώμης;

Το ΚΚΕ γεύεται την απαξίωση που αυτό έδειξε τόσα χρόνια

Η Κανέλλη διαμαρτυρήθηκε σήμερα για την απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Όταν τόσα χρόνια το ΚΚΕ απαξίωνε τα υπόλοιπα πέντε πολιτικά κόμματα και θεωρούσε πως αυτό μόνο κατείχε την απόλυτη Αλήθεια, γιατί τώρα ενοχλείται για την απαξίωση του πολιτικού συστήματος; Αυτό που έγινε είναι αντί να απαξιώνονται πέντε κόμματα, απαξιώνονται έξι. Το ίδιο που έκανε η κυρία Κανέλλη στους άλλους τώρα γίνεται και σε αυτήν. Το ότι νόμιζε πως ήταν περισσότερο αλάθητη από τον Πάπα δεν είναι ασπίδα απέναντι στην αντιδημοκρατική συμπεριφορά που προσφάτως ανέκυψε στη χώρα μας. Όταν σπέρνεις ανέμους, θα θερίσεις θύελλες.

Οι επικίνδυνες βλακείες του Καρατζαφέρη

Ο Καρατζαφέρης είπε πως μελετάει το ενδεχόμενο να αποχωρήσει το ΛΑΟΣ από τη Βουλή. Ενδεχομένως να νομίζει πως προσπαθεί να ξυπνήσει τα δυο μεγάλα κόμματα. Δε σκέφτηκε όμως ότι πετώντας την ιδέα μπορεί κάλλιστα να την αρπάξει ο ΣΥΡΙΖΑ* και το ΚΚΕ; Τι θα γίνει αν αποχωρήσουν τα δυο κόμματα της Αριστεράς;

Ο Καρατζαφέρης υπονομεύει με τις βλακείες του το δημοκρατικό σύστημα. Ας αφήσει τις λαϊκίστικες προσπάθειες εντυπωσιασμού πριν να είναι πολύ αργά.

* ήδη το πρότεινε ο Αλαβάνος

Υ.Γ. Από την άλλη, πάλι καλά που το πρότεινε ο Καρατζαφέρης για να τον καταδικάσουν τα δυο μικρά αριστερά κόμματα και να μη φύγουν αυτά από τη Βουλή. Εδώ έχουμε καταντήσει ό,τι λέει ο ένας να το καταδικάζει ο άλλος, οπότε έχει σημασία ποιος μιλάει πρώτος!