Δάνειο από την Κίνα!

Ο Τσι Κονγκ ρώτησε για την ορθή διακυβέρνηση.

Είπε ο Διδάσκαλος: Επάρκεια τροφής, επάρκεια όπλων, πίστη του λαού στον άρχοντά του.

Είπε ο Τσι Κονγκ: Αν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και κάποιο πρέπει να παραμεριστεί, ποιο από τα τρία πρώτο;

Είπε ο Διδάσκαλος: Τα όπλα.

Είπε ο Τσι Κονγκ: Αν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και κάποιο πρέπει να παραμεριστεί, ποιο από τα άλλα δύο πρώτο;

Είπε ο Διδάσκαλος: Η τροφή. Από τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι πεθαίνουν· ένας λαός όμως χωρίς πίστη στον άρχοντά του δεν έχει πού να σταθεί.

Μπορεί το πολιτικό σύστημα που οραματίστηκε ο Κομφούκιος να είναι τελείως διαφορετικό από αυτό της χώρας μας στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, αλλά εφόσον κρατήσουμε υπόψη μας τις διαφορές νομίζω πως μπορούμε να διδαχτούμε κάτι από τον αρχαίο σοφό.

Η κρίση έχει βγάλει στην επιφάνεια τον χειρότερό μας εαυτό. Η κοινωνία είναι διασπασμένη, οι διάφορες κοινωνικές ομάδες αλληλοκατηγορούνται, οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα, δεν πείθονται από την κυβέρνηση.

Μπορεί ένας λαός που δεν ενοποιείται και δεν αντλεί ελπίδα από την ηγεσία του να σταθεί; Ο Κογκ Τσογκ Νι δεν το θεωρεί πιθανό.

Αυτή τη στιγμή η μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στην χρεοκοπία που έχει εκφραστεί είναι τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση. Και από ό,τι φαίνεται, η χρεοκοπία απομακρύνεται από τον ορίζοντα για τα επόμενα τρία χρόνια. Τώρα πρέπει να βάλουμε τις βάσεις για μια νέα Ελλάδα, τώρα πρέπει να θέσουμε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της χώρας με τρόπο βιώσιμο, που να στηρίζεται στις πολλές δυνατότητές μας και όχι σε δανεικά.

Πώς θα κάνουμε αυτήν την τιτάνια προσπάθεια εθνικής αναγέννησης αν δεν είμαστε ενωμένοι; Πώς θα αναστήσουμε το έθνος μας, πώς θα εκσυγχρονίσουμε το κράτος μας αν δεν πειστούμε για την ανάγκη αλλαγής, αν δεν βοηθήσουμε στην ανασυγκρότηση της Ελλάδας;

Το κείμενο στην αρχή είναι ελαφρά τροποποιημένο από τη μετάφραση των Αναλέκτων του Κομφούκιου που έκανε ο Σωτήρης Χαλικιάς για τις εκδόσεις της Ινδίκτου.

Κουλουβάχατα!

Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κόμματος των Σοσιαλιστών χαρακτηρίζει την Γερμανίδα Καγκελάριο "a diminished European figure".

Στη Γερμανία ακούγονται φωνές για προσφυγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας ενάντια στη συμφωνία για τη βοήθεια στην Ελλάδα, ενώ επανέρχεται η πρόταση για έξοδο της Ελλάδας από την ΟΝΕ.

Ο "πατέρας του Ευρώ" εκτιμά πως αν η Ελλάδα γυρίσει στη δραχμή, τα επιτόκια τα εκτιναχτούν στο 20% και κανένας δε θα αγγίζει το ελληνικό νόμισμα, οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή., ενώ αναλυτές επισημαίνουν πως υπάρχει το ενδεχόμενο η Γερμανία να αναγκαστεί να βγει από τη ζώνη του Ευρώ.

Στο εξωτερικό εξετάζουν τις επιπτώσεις για την παγκόσμια οικονομία από μια χρεοκοπία της Ελλάδος. Οι ξένοι επενδυτές αρνούνται να δώσουν χρήματα τη στιγμή που δεν είναι εξασφαλισμένη η βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας και φοβούνται το ενδεχόμενο "μόλυνσης" και άλλων χωρών από την ελληνική "νόσο".

Ο Πρωθυπουργός προχωρά σε μέτρα λιτότητας τα οποία θα αγγίξουν τους πάντες, ενώ οι κοινωνικοί φορείς προαναγγέλλουν νέες κινητοποιήσεις.

Το ΚΚΕ δηλώνει πως διαφωνεί με το Σύνταγμα.

Ο δήμαρχος του Ελληνικού ξεκινάει απεργία πείνας, γιατί δε θέλει να συνενωθεί ο δήμος του με την Αργυρούπολη.

Οι τρομοκράτες δηλώνουν περήφανοι και παραδίδουν μαθήματα οικονομικών.

Οι Έλληνες είναι θυμωμένοι και μπερδεμένοι.

Και εγώ περιγράφω την κατάσταση, ελπίζοντας να ηρεμήσουν και να ξεμπερδευτούν οι άνθρωποι.

Ο ΝΕΟΣ ‘ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ’ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) δεν είναι μπαμπούλας. Είναι εργαλείο διάσωσης των οικονομιών που εξαθλιώθηκαν με ευθύνη των κυβερνήσεών τους. Και με την σύμπραξη βέβαια του συνόλου των παραγόντων του δημοσίου βίου τους. Το ΔΝΤ δεν είναι μηχανισμός καταστροφής κρατών κι εξανδραποδισμού των πληθυσμών τους. Μια εικόνα που έντεχνα προωθεί η προπαγάνδα της Αριστεράς αλλά και η συμπλεγματική άγνοια της λεγόμενης λαικής δεξιάς. Δεν είναι βέβαια και ίδρυμα διαμοίρασης δωρεάν παροχών. Γιατί δεν διαχειρίζεται χρήματα «αδίστακτων» ιδιωτών. Μέτοχοί του είναι κράτη με εκλογείς, φορολογούμενους και αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις. Που έχουν συμβάλει στο κεφάλαιο του Ταμείου. Και δεν ανέχονται οι πόροι που έχουν καταβάλει να σκορπισθούν στους πέντε ανέμους.

Από άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Party of European Socialists Presidency Declaration on the Greek and euro-zone crisis

Immediate European Solidarity is a Financial and Moral necessity

As the crisis deepens in Greece, and following the Greek Government’s formal request for the assistance of its European partners and the IMF, we, the Presidency of the Party of European Socialists (PES), declare that the principle of European solidarity is a financial and moral necessity. The euro-zone Member States must grant the required financial assistance to Greece immediately. Any further ambiguity is unacceptable.

From the beginning of this crisis, the Party of European Socialists has clearly and consistently shown the right path. Our European Mechanism for Financial Stability has been rigorously tested and endorsed by legal, economic, financial and political experts. It is time for the Conservative forces, especially in Germany, to stop clinging to their discredited financial model and embrace our common sense solution. For the sake of Greece and the euro-zone, this must happen now.

The current reluctance to act, particularly by the German Chancellor, contradicts the very principle upon which the EU was founded. It is a Conservative smoke signal to speculators that attacks on the euro-zone is acceptable. European citizens are tired of this cynical coded language. In a time of hardship people need principled leadership. The PES has shown this leadership by outlining our plan for fair recovery.

The Greek Government has displayed – and proven – its commitment to tackling the huge public finance hole left by the previous Conservative Government. The fiscal consolidation plan currently being implemented in Greece is hugely significant, as will be the positive long term results. Long term rehabilitation requires a careful, patient plan. Greece has taken the first steps, steps which are the most painful. Now is the time for concrete support.

We urge the European Council to take three clear steps; the establishment of a European Mechanism of Financial Solidarity, as agreed by the PES Prime Ministers and Leaders’ Conference of 25 March; the establishment of a European Union Financial Transaction Tax (FTT) and stronger financial regulation, in particular on Credit Default Swaps on sovereign debts and the banning of naked short-selling. The mechanism, which is genuinely European, would provide effective protection to all euro area Member States and constitute the only appropriate policy answer available to us in the current institutional design of the EU. It does not require a direct contribution from European taxpayers and it ensures lower spreads. The FTT would provide vital new tax revenue in a time of crisis. The Financial regulation is an essential foundation.

Πιάσαμε πάτο!

Με 820 μονάδες στα spreads, ξεπεράσαμε κάθε άλλη χώρα στον πλανήτη. Σκεφτείτε λίγο τι σημαίνει αυτό. Κάθε άλλη χώρα στον πλανήτη!

Ευτυχώς που έχουμε και τον μηχανισμό στήριξης. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν δεν είχε αλλάξει η κυβέρνηση...

O Διάλογος είναι κεντρικό στοιχείο της Δημοκρατίας

Με τον διάλογο λύνουμε προβλήματα σε μια δυτική δημοκρατία. Παρόλα αυτά, με έκπληξη άκουσα σήμερα πως η ΓΣΕΕ δεν προσήλθε στον διάλογο με τον Υπουργό Εργασίας και πως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ δε δέχτηκαν τους εκπροσώπους του διεθνούς νομισματικού ταμείου για διάλογο.

Εφόσον θες να βοηθήσεις, καταθέτεις προτάσεις ρεαλιστικές προς την κατεύθυνση που εσύ θεωρείς σωστή. Δεν κλείνεις τα αυτιά και τα μάτια και αρχίζεις να φωνάζεις.

Αυτή την περίοδο η χώρα περνάει δύσκολες μέρες. Υπάρχουν προτάσεις για τη σωτηρία του τόπου πέρα από αυτά που έχει να πει η κυβέρνηση; Πού είναι αυτές οι προτάσεις;

Όταν αρνείσαι τον διάλογο, πώς περιμένεις να βελτιωθεί η κατάσταση την οποία κριτικάρεις;

Και αν νομίζεις πως ο διάλογος είναι σικέ, γιατί δεν καταθέτεις τις προτάσεις σου στη δημοσιότητα για να τις μάθουν όλοι οι πολίτες;

Αυτό που εγώ συμπεραίνω είναι πως αυτοί που φωνάζουν, οι επαγγελματίες της κριτικής και της αντίδρασης σε κάθε μορφής αλλαγή, δεν έχουν προτάσεις ρεαλιστικές για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Και παρόλα αυτά έχουν το θράσος να κατηγορούν αυτούς που προτείνουν λύσεις!

Εμείς οι πολίτες πρέπει να αποκλείσουμε από τον ορίζοντά μας φωνές που έρχονται από ανθρώπους με κλειστά αυτιά και κλειστά μάτια. Πρέπει να πούμε ένα βροντερό ΟΧΙ σε αυτούς που το μόνο που ξέρουν είναι να φωνάζουν χωρίς να έχουν να προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις που θα βελτιώσουν τη ζωή μας. Και να σταθούμε μαζί με αυτούς που δουλεύουν για την επίλυση των προβλημάτων, με αυτούς που δε μένουν στις ευχές και στα συνθήματα, αλλά έχουν και κάτι να προτείνουν για να βγούμε από το αδιέξοδο.

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ Γ.ΠΕΤΑΛΩΤΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ

Αθήνα, 25 Απριλίου 2010

Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Γιώργος Πεταλωτής, σχετικά με τη σημερινή ομιλία του Προέδρου της ΝΔ, κ. Σαμαρά, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Υπενθυμίζουμε στον κ. Σαμαρά, ο οποίος και σήμερα μίλησε σαν να μην υπήρχε υπουργός του κ. Καραμανλή, ότι οι κυβερνήσεις τους δεν έκαναν "σφάλματα", αλλά πραγματικά εγκλήματα εις βάρος της χώρας.

Γιατί όταν το ελληνικό κράτος από το 1830 μέχρι το 2004 είχε δανειστεί 180 δις ευρώ και μέσα σε μια πενταετία δανείζεται άλλα 120 δις, αυτό είναι έγκλημα εις βάρος όλων των Ελλήνων και των μελλοντικών γενεών.

Το ομολόγησαν άλλωστε και οι ίδιοι, εκ παραδρομής, πριν λίγες μέρες: "Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από τη ΝΔ κρίση χρέους και κρίση ελλείμματος".

Έκτοτε δεν το έχουν επαναλάβει. Όπως δεν επαναλαμβάνουν ότι "το ΠΑΣΟΚ φούσκωσε το έλλειμμα", που είχαν το θράσος να υποστηρίζουν μέχρι πριν λίγες μέρες.

Τα στοιχεία της Eurostat είναι αμείλικτα και αποδεικνύουν το μέγεθος του εγκλήματος που συντελέσαν. Εγκλήματα που οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην παρούσα κατάσταση.

Αυτή την αλήθεια δεν μπορεί να την αποφύγει ο κ. Σαμαράς που παριστάνει τον έκπληκτο.

Wow! Αυτό είναι κάτι που πραγματικά δεν το ήξερα! 180 δις από το 1830 μέχρι το 2004 (συμπεριλαμβανομένων και των Ολυμπιακών Αγώνων...) και 120 δις στην πενταετία της Νέας Δημοκρατίας!

Όταν είχε βγει στην κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία ήξερα πως θα είναι καταστροφική για τον τόπο. Έβλεπα πως οι άνθρωποι ήταν ανίκανοι και επικίνδυνοι. Αλλά τέτοια καταστροφή, τέτοια ασυδοσία, δεν μπορούσα να την διανοηθώ.

Έβλεπα τα συμπτώματα της επερχόμενης κρίσης κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης, αλλά δεν είχα πλήρη εικόνα, ούτε μπορούσα να φανταστώ πως η Ελλάδα θα καταρρεύσει εντελώς. Έβλεπα την υποβάθμιση της Ελλάδας σε όλους τους δείκτες που μέτραγαν οι διεθνείς οργανισμοί. Έβλεπα πως είχαμε φτάσει σε επίπεδο Αφρικανικής χώρας. Αλλά και πάλι δεν πίστευα πως τα πράγματα ήταν τόσο χάλια όσο αποκαλύφθηκε πως ήταν μόλις έπεσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Δε γνώριζα βέβαια όλες τις πράξεις της Νέας Δημοκρατίας. Δεν ήξερα πως διόγκωσε το δημόσιο τόσο, ώστε διπλασιάστηκε η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Ούτε ήξερα πως δανείστηκε τόσα όσα είχε δανειστεί το ελληνικό κράτος τα προηγούμενα εκατό πενήντα χρόνια.

Αλλά αυτά που ήξερα ήταν αρκετά για να με κάνουν να αισθάνομαι σφίξιμο στην καρδιά τα προηγούμενα πεντέμισι χρόνια. Και συμφωνούσα με την αξιολόγηση του Παπανδρέου, τον οποίον κατηγορούσαν για λαϊκισμό και ανοησία. Αλλά από ό,τι φαίνεται, ούτε αυτός είχε φανταστεί αυτήν την Καταστροφή.

Κρίμα για την Ελλάδα μας, κρίμα για τους Έλληνες. Μπορούμε άραγε να αναγεννηθούμε από τα ερείπια; Έχουμε μάθει από τα λάθη μας, έχουμε καταλάβει το μέγεθος της Καταστροφής, έχουμε το θάρρος να προχωρήσουμε όλοι μαζί στις αναγκαίες αλλαγές για να ξανασταθούμε στα πόδια μας;

ΟΜΙΛΙΑ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η πολιτική διαχείριση της οικονομίας

Αθήνα, 25 Απριλίου 2010


Κυρίες και κύριοι,

Εάλω το ψεύδος. Από την Παρασκευή η χώρα βρίσκεται υπό “Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο”. Δεν επιθυμώ να μιλήσω τώρα για τα συναισθήματα που προκαλούνται στο Έθνος απ’ αυτή την εξέλιξη.

Είναι όμως εύλογο όλοι να ρωτούν πλέον, τι πρέπει να κάνουμε για να ξεφύγουμε από την βαθειά οικονομική κρίση, που ενέσκηψε στη χώρα. Απαντώ:

Να εφαρμόσουμε το τρίπτυχο: Εθνική Αυτογνωσία – Εθνική Απόφαση – Εθνική Αξιοπρέπεια.

Πρέπει να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε την πορεία της μεταπολίτευσης και το πώς οδηγήθηκε η χώρα μας στη σημερινή περιπέτεια.

Η μεταπολίτευση υπήρξε ένα ιδιαίτερα σημαντικό ιστορικό γεγονός για τη χώρα. Δεν αποκατέστησε απλώς τη Δημοκρατία. Την στερέωσε και έχτισε τις δημοκρατικές ελευθερίες, τα δημοκρατικά δικαιώματα και την ελευθερία της έκφρασης χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής σε κάποιο καθεστώς που θα τις αμφισβητούσε, όπως γινόταν στο παρελθόν.

Ταυτόχρονα, όμως καλλιέργησε τον πολιτικό ναρκισσισμό, την αμεριμνησία, τον λαϊκισμό, την δημοκοπία, τον ψευδοπροοδευτισμό, τον συντεχνιασμό, την αδυναμία συγκρότησης πολιτικών, τον πολιτικό ερασιτεχνισμό, τα σύνδρομα του πολιτικού κόστους, την προσωποποιημένη αντίληψη της πολιτικής, τις αναξιοκρατικές επιλογές, την υποκατάσταση της πολιτικής από την προπαγάνδα και την εντυπωσιοθηρία, την οικοδόμηση της ευημερίας όχι στο μόχθο και στην προσπάθεια αλλά σε δανειακά κεφάλαια.

Δηλαδή, κυρίες και κύριοι, μεθυσμένοι από την απόλαυση της Δημοκρατίας αρχίσαμε να περιφρονούμε προκλητικά τον μόνο τελικά σταθερό μηχανισμό διάσωσης της χώρας, που είναι η εθνική μας αυτογνωσία.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο λαός μας αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζει την πραγματική αλήθεια, το βάθος και την έκταση του προβλήματος που αντιμετωπίζει. Απλώς υποψιάζεται ότι κάτι κακό συμβαίνει στην χώρα αλλά δεν γνωρίζει όλες τις παραμέτρους, ούτε και τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Συστηματικά καλλιεργείται η εντύπωση ότι διερχόμαστε μια οικονομική περίοδο δύσκολη μεν, αλλά που κάποια στιγμή σύντομα θα ξεπεραστεί και θα επανέλθουμε “εις την προτέραν μακαρίαν κατάσταση”. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει και πρέπει να του το εξηγήσουμε.

Η εθνική αυτογνωσία επιβάλλει μια πλήρη και ακριβή περιγραφή του προβλήματος. Η πρώτη αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι η Ελλάδα κατέκτησε τις προηγούμενες δεκαετίες την συμπόρευσή της με τ’ άλλα ευρωπαϊκά έθνη κυρίως με την ένταξή της στη ζώνη του Ευρώ. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά παραδέρνει κάτω από το βάρος των ανομημάτων της, των θεσμικών αδυναμιών της Ευρωζώνης και της διεθνούς οικονομικής κρίσης,

Φοβούμαι ότι η σημερινή οικονομική κρίση που πλήττει την χώρα οδηγεί την Ελλάδα στην κατηγορία των τριτευρωπαϊκών χωρών. Η πορεία αυτή πρέπει ν’ ανατραπεί άμεσα.

Ο ελληνισμός πρέπει να παύσει να εξελίσσεται ως το ανάπηρο καθυστέρημα της Ευρώπης.

Εθνική Αυτογνωσία σημαίνει να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία ότι η χώρα εισήλθε σε μια βαθειά και αγνώστου διαρκείας περίοδο μεγάλης δυσπραγίας και απομείωσης, όχι μόνο λόγω του υψηλού δημοσίου χρέους, αλλά συνδυαστικά και περισσότερο λόγω του υψηλού ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή λόγω της αποξηραμένης οικονομίας μας και της χαμηλής εδώ και χρόνια ανταγωνιστικότητάς της.

Το πνιγηρό οικονομικό μας πρόβλημα δεν είναι μόνο ένα συγκυριακό αποτέλεσμα ανεύθυνων οικονομικών επιλογών. Βεβαίως, η λαίλαπα της τελευταίας πενταετούς δεξιάς διακυβέρνησης το επιδείνωσε ποιοτικά και δραματικά. Το κεντρικό όμως αίτιο είναι η βαθειά αυτοκαταστροφική επιλογή που σημάδευσε την μεταπολιτευτική περίοδο, παράγοντας ένα ελληνικό φαινόμενο, το οποίο δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανές γιατί το ζήσαμε και σε άλλες εποχές της ιστορίας μας, όταν η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία.

.

Κυρίες και κύριοι,

Η ιδεολογία και ο πολιτισμός του φαινομένου ταυτίζεται με το έμβλημά του σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης: «ένας λαός που έχει το ένα χέρι με υψωμένη γροθιά και το άλλο στη ζητιανιά». Η υψωμένη γροθιά εξέφραζε το μεταδικτατορικό σφρίγος της κοινωνίας, που ξοδεύτηκε όμως άδοξα με την παραγωγική απενεργοποίηση της χώρας και την αναζήτηση δανείων από τις διεθνείς αγορές και πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση από το άλλο χέρι. Υπεύθυνη του φαινομένου αυτού είναι όλη η πολιτική τάξη της χώρας με κεντρική ευθύνη και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Στην αντίληψη αυτή προσχώρησαν και όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Τόσο η ιστορικά πάντα λαϊκίστικη ελληνική Δεξιά, όσο και η απροσάρμοστη και παρωχημένη ελληνική Αριστερά. Αν υπήρξαν πολιτικές διαφωνίες μεταξύ τους, αφορούσαν μόνο στην πλειοδοσία των παροχών και σε ανούσιες διαδικασίες. Αυτός ο συνδυασμός ήταν το εκρηκτικό μείγμα στη σύγχρονη Ελλάδα, που επέφερε κοινωνικές αλλοιώσεις, γέννησε απληστία, αφυδάτωσε το πολιτικό σύστημα, κατασκεύασε καρπωτές παράνομων και «νομιμοφανών» προσόδων, σώρευσε επιρροή σε παραθεσμικά κέντρα εξουσίας.

Το μεταπολιτευτικό κονσένσους γέμισε με πρωτοφανή ακαταστασία αυτή την γκρίζα ζώνη και δημιούργησε μια ψεύτικη ενότητα του λαού όχι με βάση το γενικό καλό αλλά με βάση τη διανομή προνομίων και την διαχείριση συμφερόντων, ενισχύοντας έτσι τον ατομισμό και τον αυτισμό της κοινωνίας. Όλα αυτά, μάλιστα, χωρίς αιδώ τα ονομάσαμε “νέα προοδευτικότητα”.

Από το 1972 (πετρελαϊκή κρίση) μέχρι και σήμερα υιοθετήσαμε άκριτα και εφαρμόσαμε ένα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, που στηρίχθηκε στις παροχές και στην αλόγιστη πιστωτική επέκταση με στόχο την ενθάρρυνση της κατανάλωσης. Αυτός είναι και ο λόγος που στη δεκαετία του ’70 και του ’80 ανεχθήκαμε ή και υποδαυλίσαμε την πλήρη σχεδόν αποβιομηχανοποίηση της χώρας ενώ στις μέρες μας παρακολουθούμε ως απλοί παρατηρητές (α) την εξοντωτική, λόγω της κρίσης, αποβιοτεχνοποίηση της χώρας, δηλαδή το τέλος των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που επέζησαν τα τελευταία χρόνια με ακριβό παραγωγικό κόστος και κυρίως χάρις στην φοροδιαφυγής και (β) την κατάρρευση του αγροτικού τομέα.

Αυξήσαμε μεν επί 35 χρόνια ανορθόδοξα τα αγροτικά εισοδήματα μέσα κυρίως από τις κοινοτικές εισροές, μετατρέποντας τους αγρότες από μαχητές του κάμπου σε “εισοδηματίες”. Επί 35 χρόνια επίσης η πολιτική τάξη έπαιξε πελατειακά με τις χωρίς όρια παροχές στην υπόλοιπη κοινωνία μέσω του κρατικού δανεισμού και των κοινοτικών πόρων. Όταν μάλιστα είχε ξεκινήσει η αποβιομηχανοποίηση, διογκώσαμε τις προβληματικές επιχειρήσεις και τον δημόσιο τομέα νομίζοντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο επιλύαμε το πρόβλημα της απασχόλησης. Όλα αυτά τ΄ αποκαλούσαμε “κοινωνική πολιτική με δανεικά”. Ονομάσαμε αναδιανομή του εισοδήματος την διανομή των δανείων και των πόρων της Ε.Ε. Η αναδιανομή θέλει πολιτικό σθένος. Για την διανομή των δανεικών, αρκεί το πολιτικό θράσος.

Αντιπολίτευση σ’ αυτή την κυριαρχούσα άποψη και ιδεολογία περί αναδιανομής δεν υπήρξε. Ίσως ακούγαμε κάποιες φωνές ορθολογισμού από κάποιους ελάχιστους, συνήθως εκσυγχρονιστές αστούς πολιτικούς, που εμφανίζονταν όμως ως “λογιστές” ή “γραφικοί τύποι”, και επίσης κάποιες άλλες άναρθρες κραυγές από τον χώρο της ακροαριστεράς και των αντιεξουσιαστών. Τίποτε άλλο. Ούτε από την ευγνωμονούσα συνήθως διανόηση, ούτε από τις άλλες ελίτ της χώρας. Όλοι, μηδέ και της νομιμόφρονης Αριστεράς εξαιρουμένης, πλειοδοτούσαν στην βασική αυτή παράμετρο. Μπορούμε να αναφέρουμε παραδείγματα κάποιων λίγων εξαιρέσεων αλλά δεν έχει νόημα.

Αυτή τη στιγμή ήρθε το σοκ της αυτογνωσίας. Θα ερχόταν ούτως ή άλλως, απλώς η κρίση το έφερε πιο γρήγορα. Ήρθε όμως. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η χώρα δεν θα χρεοκοπήσει τυπικά, ούτε θα βγει από το ευρώ γιατί δεν μας αφήνουν – προς το παρόν - οι εταίροι μας για δικούς τους λόγους. Μολονότι μπορούσαν να μας οδηγήσουν εκεί με τις προβλεπόμενες από την Συνθήκη ποινές, δεν το κάνουν γιατί αυτό θα σήμαινε σοβαρή αποσταθεροποίηση της Ευρωζώνης και του χρηματοπιστωτικού της συστήματος. Δεν το θέλει, όμως, και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Ακόμα και η Αριστερά δεν τολμά να ζητήσει να βγούμε από το ευρώ, αν και όσα προτείνει εκεί οδηγούν.

Το πολιτικό μας σύστημα είναι αυτή την στιγμή παγιδευμένο από τους δύο αυτούς παράγοντες και προσαρμόζεται στον βαθμό που μπορεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όταν η κυβέρνηση έλαβε πρόσφατα κάποια μέτρα είπε απολογητικά ότι αυτά «δεν ταιριάζουν στην ιδεολογία μας». Οι δε υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της είπαν, στα πλαίσια του εντυπωσιασμού, ότι: «λέτε ψέματα, διότι δεν είσαστε εσείς οι πραγματικοί ιδεολόγοι της διανομής των δανεικών, εμείς είμαστε!!»



Κυρίες και κύριοι,

Όταν έχεις μια τόσο μεγάλη εξάρτηση από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές για να επιβιώσεις, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι ή να καλλιεργείς απαιτήσεις σαν να είσαι μέλος της λέσχης G7 των πλουσίων του πλανήτη. Με ξένα χρήματα δεν μπορείς να παριστάνεις τον πλούσιο. Ούτε αντιμετωπίζεις τις αγορές όπως τους ψηφοφόρους σου. Οι αγορές δεν διατάσσονται. Απαιτούν πολιτικές αποφάσεις και αποτελέσματα από ανθρώπους που πιστεύουν σ’ αυτές. Το κόστος δανεισμού δεν μειώθηκε ποτέ με διπλωματικά μέσα. Από δω και πέρα, τουλάχιστον ας ξέρουμε «μέχρι που φτάνει η κάπα μας».

Όπως μας δίδαξε πριν 60 χρόνια ένας σημαντικός Έλληνας, ο ευπατρίδης Κυριάκος Βαρβαρέσος «Εγώ δεν πιστεύω εις την εικόνα αυτήν της πατρίδος μου. Πιστεύω εις μίαν άλλην Ελλάδα, την Ελλάδα των εντίμων, εργατικών και ολιγαρκών Ελλήνων. Πιστεύω επί πλέον ότι η Ελλάς αυτή θα επικρατήσει και θα επιβληθεί εν τέλει και διά τούτο είμαι αισιόδοξος δια το μέλλον της χώρας». Δεν επικράτησε όμως αυτή η Ελλάδα.

Το βασανιστικό ερώτημα είναι αν υπάρχει ελπίδα και που θα την αναζητήσουμε.

Η πρώτη απάντηση είναι «ναι, υπάρχει ελπίδα και την αναζητούμε πρώτα στον εαυτό μας». Επειδή κάποιοι αναμένουν την διάσωση της χώρας μόνο από την Ευρώπη και το ΔΝΤ, υπενθυμίζω απόσπασμα ομιλίας του Χαριλάου Τρικούπη κατά την πριν της χρεωκοπίας περίοδο:

«Εάν θέλωμεν και ημείς να ειπή η Ευρώπη ότι η Ελλάς ζη, πρέπει να αποδείξωμεν εις αυτήν ότι κατόπιν των δοκιμασιών, δι ων διήλθομεν, έχομεν την δύναμιν να αναλάβωμεν πάσας εκείνας τας θυσίας άνευ των οποίων δεν δυνάμεθα να υπάρξωμεν.»

Και πιο κάτω «…Δεν αρκεί όπως δια συνδυασμών αληθών ή ψευδών, φαινομένων ή πραγματικών, οικονομίσωμεν τα πράγματα επί τινα έτη, και ζήσωμεν έστω και χρεωκοπούντες∙ διότι και ο χρεωκόπος ζη∙»



Κυρίες και κύριοι,

Δεν υπάρχουν “επτασφράγιστα μυστικά” που θα γιατρέψουν την οικονομία, ούτε εδώ ούτε στο εξωτερικό για να τ’ αναζητήσουμε. Ούτε σωτήρες υπάρχουν για ν’ ανακληθούν εκ της εφεδρείας. Ούτε πιστεύω ότι τα οικουμενικά σχήματα σωτηρίας ή τα σχήματα εκτάκτων αναγκών θα μας βγάλουν από την κρίση. Στην αποτελεσματική εφαρμογή στέρεων αποφάσεων πιστεύω μόνο.

Απαιτούνται συθέμελες αλλαγές για να απελευθερωθούν οι σχολάζουσες δυνάμεις της οικονομίας αλλά και η ίδια η κοινωνία από τα στερεότυπα που την διατηρούν καθηλωμένη. Δεν είναι καιρός για δισταγμούς και καιροσκοπισμούς. Δεν συμφωνώ μ’ όσους προτείνουν, προφανώς από πολιτική αδυναμία, τον δρόμο των χαμηλών και σταδιακών μεταρρυθμίσεων. Κατά τη γνώμη μου οι βραδείες μεταρρυθμίσεις σπανίως επιτυγχάνουν το σκοπό τους, γιατί στην πορεία εκφυλίζονται.

Σε περιόδους κρίσης, η πολιτική αρετή επιβάλλει ότι όταν πρέπει να πάρεις μέτρα σοβαρά, να μη διστάσεις να τα πάρεις αμέσως και ολοκληρωμένα. Ν’ αδιαφορήσεις για τα τυχόν σε βάρος σου αναθέματα της πολιτικής δημοκοπίας, έστω κι αν γνωρίζεις ότι είναι πιθανόν μετά να εξοστρακιστείς. Επίσης, αν πρέπει να λάβεις μέτρα επώδυνα, πρέπει πρώτα να τα πιστεύεις για να μπορείς και να τα εφαρμόσεις.

Ο τραγικός ρεαλισμός της ιστορίας λειτουργεί ερήμην των βραδυπορούντων.

Συμπέρασμα πρώτο: Δεν μπορείς να μιλάς για πολιτική διαχείριση της οικονομίας αν πρώτα δεν μιλήσεις για Εθνική Αυτογνωσία και για την διαχείριση του πολιτιστικού σου προτύπου ως κοινωνία.



Κυρίες και κύριοι,

Αποτελούσε αφέλεια και αυταπάτη όσων πίστευαν ότι θα μπορούσαμε τελικά να αποφύγουμε την υπαγωγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στους όποιους μηχανισμούς διάσωσης του Eurogroup και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Η χώρα εδώ και καιρό έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Ας μην παριστάνουμε “τις μωρές παρθένες”. Ας μην παριστάνουμε τους “έκπληκτους” και τους “απορούντες”.

Με την υπαγωγή μας πλέον σε καθεστώς “Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου”, η χώρα θα χρειαστεί αναγκαστικά έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης.

Αυτό σημαίνει ότι το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να συγκροτηθεί από την Κυβέρνηση και να ψηφιστεί από τη Βουλή ένα σοβαρό πενταετές Πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα σε υγιή πεδία οικονομικής ανάπτυξης. Είναι αναγκαίο:

(α) για να έχει συγκεκριμένο προορισμό και πλεύση η χώρα,

(β) για να γνωρίζουν, συγκεκριμένα και δεσμευτικά και όχι με γενικόλογους στόχους, τόσο η ελληνική κοινωνία όσο και οι εταίροι μας και οι διεθνείς κεφαλαιαγορές ότι η χώρα ξέρει πλέον τι πρέπει να κάνει και κυρίως πως.

Το ισχύον Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι αδύναμο για να θεωρείται πλαίσιο πορείας. Είναι πλέον μικρότερο των περιστάσεων.

Το Πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης θα πρέπει να περιλαμβάνει συγκροτημένες και πειθαρχημένες πολιτικές ανατροπής σε όλες τις λειτουργίες της χώρας. Να περιλαμβάνει εξειδικευμένα, εκτεταμένα και επώδυνα μέτρα ουσιαστικής ανάταξης της οικονομίας και της διοίκησης της χώρας. Τα μέτρα που μέχρι σήμερα έχουν ληφθεί ή έρχονται στο φως της δημοσιότητας είναι αλυσιτελή ημίμετρα που δεν οδηγούν σε σταθερά αποτελέσματα. Το πλέγμα των μεταρρυθμίσεων σοκ που θα προβλέπεται και θα τελούν είτε το θέλουμε είτε όχι υπό τον “Διεθνή Οικονομικό” Έλεγχο θα περιλαμβάνει ενδεικτικά, πρώτον:

(α) εκτεταμένες παρεμβάσεις στα πεδία του Ασφαλιστικού και της αγοράς εργασίας,
(β) καθολικές αποκρατικοποιήσεις,
(γ) δραστικό περιορισμό των μισθοδοτουμένων υπαλλήλων στο στενό και ευρύτερο Δημόσιο, στα Νομικά Πρόσωπα και στους ΟΤΑ,
(δ) ολιστικά μέτρα διαρθρωτικών αλλαγών για την ανάταξη των ευτελισθέντων χώρων της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Προστασίας και της Δικαιοσύνης.
Δεύτερον, θα πρέπει οι ελληνικές τράπεζες να συμπτυχθούν σε δύο τραπεζικούς πόλους, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στον διεθνή ανταγωνισμό.
Τρίτον, επειδή είμαστε στη ζώνη του ευρώ και αδυνατούμε να προχωρήσουμε σε νομισματική υποτίμηση προκειμένου να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητά της, θα οδηγηθούμε αντ’ αυτού στην δημοσιονομική και εισοδηματική υποτίμηση με τον περιορισμό της διαθέσιμης καταναλωτικής δυνατότητας των μισθωτών τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα καθώς και στον αποπληθωρισμό των τιμών. Θα καταργηθεί ο διοικητικός καθορισμός από το κράτος των τιμολογίων ελεύθερων επαγγελμάτων.
Τέταρτον, να γίνουν άμεσα επιμέρους δραστικές παρεμβάσεις στους τομείς διευκόλυνσης των ξένων επενδύσεων, στην λειτουργία του ανταγωνισμού, στην απελευθέρωση των αγορών κλπ.
Τέλος, απαιτείται αποκεντρωμένη διοικητική συγκρότηση της χώρας στη βάση 6 αυτοδιοικούμενων περιφερειών, έναντι των σημερινών 13 που προτείνονται, με κεντρική ευθύνη την ενδογενή τοπική ανάπτυξη. Σε αυτές θα μεταταχθούν όλοι οι πλεονάζοντες διοικητικοί υπάλληλοι των Υπουργείων και των κεντρικών οργανισμών. Τα νέα επιτελικά Υπουργεία εφ’ εξής θα στελεχώνονται σταδιακά μόνο από ολιγάριθμους νέους υπαλλήλους ειδικών προσόντων. Στο πλαίσιο αυτό βεβαίως θα πρέπει άμεσα να συγκροτηθούν και να λειτουργήσουν σύμφωνα με τις σύγχρονες ελεγκτικές μεθόδους νέες διοικητικές και δικαστικές μορφές ελέγχου και κολασμού όσων παρανομούν σε βάρος του δημοσίου, των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος γενικότερα.
Τα μέτρα αυτά, που παρότι επώδυνα εγώ προτείνω ως απολύτως αναγκαία, ίσως δαιμονοποιηθούν από κάποιους. Δεν έχω κανένα προσωπικό πρόβλημα χαρακτηρισμού μου. Εξάλλου τους έχω υποστεί ήδη. Ο καθένας κρίνεται από την ιστορία του και τον τρόπο ζωής του. Οι αντιλήψεις που κυριάρχησαν και δυνάστευσαν τα τελευταία χρόνια τη χώρα μπορεί να είναι χρήσιμες για να διοικήσεις οικονομίες σαν της Βόρειας Κορέας, σίγουρα όμως είναι καταστροφικές για να διοικήσεις οικονομία της Ευρωζώνης.



Κυρίες και κύριοι,

Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω δύο επισημάνσεις.

(α) Δεν διανοούμαι ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα κάποιοι που μπορεί να σκέφτονται την έξοδό μας από το ευρώ. Μια τέτοια επιλογή θα ήταν καταστροφική για τη χώρα και ταυτόχρονα θα σάρωνε τα εισοδήματα των μεσαίων και φτωχότερων στρωμάτων.

(β) Πρέπει να σταματήσει αμέσως η ανεύθυνη και επικίνδυνη συζήτηση περί “αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους”. Αυτή η νέα “νεοελληνική πονηρία” μας κάνει ήδη τεράστια ζημιά διεθνώς. Αναδιάρθρωση σημαίνει ότι δηλώνεις πρώτα στάση πληρωμών και μετά είτε (α) δίνεις λιγότερα απ’ αυτά που χρωστάς στους δανειστές σου είτε (β) τους υποχρεώνεις σε επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους. Και οι δύο περιπτώσεις συνιστούν δήλωση πτώχευσης. Γνωρίζουν άραγε οι ανεύθυνοι αυτοί διακινητές τι θα γινόταν π.χ. με τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, που έχουν ελληνικά χρεόγραφα στα χαρτοφυλάκιά τους; Μπορούν να μας απαντήσουν ποιος θα μας δάνειζε ξανά για να μπορέσουμε να ζήσουμε;

Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι ν’ αποδείξουμε ότι διαθέτουμε το σθένος και έχουμε πάρει την στέρεα απόφαση για μια άλλη οικονομική πορεία της χώρας από την σημερινή, ώστε να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη των δανειστών μας και να καταφέρουμε έτσι να δανειζόμαστε μακροχρόνια και χαμηλότοκα. Αλλιώς κινδυνεύουμε, ως άλλη Αργεντινή, από διαδοχικές υποβαθμίσεις να μείνουμε εκτός πρόσβασης στις διεθνείς κεφαλαιαγορές για μεγάλο διάστημα, με ανυπολόγιστες για την χώρα συνέπειες.



Κυρίες και κύριοι,

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι για τουλάχιστον 5 χρόνια θα συμβιώσουμε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους μηχανισμούς του Eurogroup και της E.C.B.

Θεωρώ λοιπόν ότι είναι επωφελέστερο τόσο για την αξιοπιστία της χώρας όσο και για την ταχύτερη έξοδό μας από την κρίση, τις μεταρρυθμίσεις-σοκ να τις προτείνουμε πρώτοι και να τις καθοδηγήσουμε εμείς οι ίδιοι κι όχι ρυμουλκούμενοι, παριστάνοντας τους μελωδούντες και υποδυόμενοι τους βαρυγκομούντες να εμφανιζόμαστε ως απλοί “αθώοι” διεκπεραιωτές των “επαχθών” αποφάσεων του ΔΝΤ. Το νέο πνεύμα διακυβέρνησης, που πρέπει να κυριαρχήσει, μας επιβάλλει και το αίσθημα της Εθνικής Αξιοπρέπειας.

Χρειαζόμαστε αυτή την μεταβατική περίοδο να προχωρήσουμε σε συθέμελες μεταρρυθμίσεις-σοκ για έναν πολύ σοβαρό λόγο. Είναι ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι πιθανόν να επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 14% πχ που είναι σήμερα στο 9% μέσα σ’ ένα χρόνο. Για να το πας όμως από το 9% στο 5% και πολύ περισσότερο όσο πας προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Κι αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, τα μέτρα που θα λάβεις είναι σχετικά ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός ως παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην φτώχια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η γνώμη μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες διαρθρωτικές αλλαγές τεράστιας έκτασης και βάθους, εν γνώσει μας ότι η χώρα θα δυσπραγήσει αρχικά για κάποιο διάστημα. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.

Συμπέρασμα δεύτερο: Δεν μπορείς να μιλάς για πολιτική διαχείριση της οικονομίας αν δεν μιλήσεις για Εθνική Απόφαση, να λάβεις επώδυνα και ολοκληρωμένα μέτρα για την οικονομική ανάπτυξη και διοικητική εξυγίανση της χώρας. Το γεμάτο αρρώστιες δέντρο πρέπει να το κλαδέψεις πολύ για να ξαναφουντώσει και να ξανακαρπίσει.



Κυρίες και κύριοι,

Συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που πιστεύουν ότι το μεταπολιτευτικό οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας μας αν δεν απεβίωσε ήδη, πνέει τα λοίσθια. Το παράδοξο όμως είναι ότι η μεταπολιτευτική πολιτική τάξη της χώρας, που υιοθέτησε, αναπαρήγαγε και αναπαρήχθη μαζί του, είναι και εκείνη, η οποία διεκδικεί και εκ των πραγμάτων καλείται να διαχειριστεί τη νέα ιστορική περίοδο που ανοίγει με την υπαγωγή μας υπό “Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο”. Για να το πετύχει όμως χρειάζεται τουλάχιστον αυτή τη φορά να προχωρήσει σ’ έναν άλλο τύπο διαχείρισης των προσδοκιών του Έθνους, κάτω από τις νέες δύσκολες περιστάσεις. Πρέπει ν’ αποδείξει ότι έχει την πολιτική ικανότητα να κατευθύνει και να εστιάσει τις προσδοκίες των πολιτών στον τελικό στόχο. Αν οι προσδοκίες της κοινωνίας δεν εστιαστούν στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, θα υπάρξουν αντιθέσεις, τριβές και συγκρούσεις. Το παιχνίδι που άνοιξε δεν μπορεί παρά να είναι “καθαρό”, διαφορετικά δεν θα βγει.

Κυρίες και κύριοι,

Ανήκω κι εγώ σ’ έναν πολιτικό χώρο και δικαιούμαι και θέλω να μιλήσω για λίγο μόνο γι’ αυτόν. Το ΠΑΣΟΚ, η μεγάλη προοδευτική και δημοκρατική παράταξη, η οποία παρήγαγε έργα αξιομνημόνευτα σε ορισμένες περιόδους, έχει κάνει, σε όλη την διαδρομή της, ακόμη και μέχρι σήμερα, και μεγάλα λάθη. Έχει προχωρήσει σε λάθος κατεύθυνση. Να πάψουμε αυτό να το κρύβουμε, να σταματήσουμε να το δικαιολογούμε ή να το υποβαθμίζουμε. Έχουμε προχωρήσει σε λάθος επιλογές και πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Πρέπει όλοι οι φορείς και οι εκφραστές της δημοκρατικής παράταξης, από τον πολίτη έως τον βουλευτή, από τους κορυφαίους της πολιτικής έως τους ανθρώπους της διανόησης και των επιχειρήσεων, ν’ αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Θέλει και η παράταξή μας την δική της αυτογνωσία. Πρέπει εμείς ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα: «Που πήγε η παράταξη λάθος τα τελευταία χρόνια;» Στην απάντηση που πρέπει να δώσουμε θα το αναγνωρίσουμε εύκολα: Συμβιβασμοί, λάθος πολιτικό πρότυπο, έλλειψη τόλμης και βαθειάς ανάλυσης των συμφερόντων της χώρας, απουσία σχεδίου και σταθερών προσανατολισμών, παράδοση στον παραδοσιακό και στον νεωτερικό λαϊκισμό, ρηχότητα, εξοβελισμό του πνεύματος του εκσυγχρονισμού και πολιτικές επιλογές ευκολίας κλπ.

Το ΠΑΣΟΚ, που ασκεί σήμερα την κυβερνητική ευθύνη, μόνο μέσω της αυτογνωσίας και της μετεξέλιξης του σ’ ένα πολιτικό χώρο ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων μπορεί να λειτουργήσει ως ο αναγεννητικός χώρος και να οδηγήσει την χώρα σε μια νέα αλλαγή. Αν δεν το κάνει, εκπνέον τότε θα περιοριστεί στο να διαχειριστεί μόνο - και για ένα διάστημα - την ηττημένη πραγματικότητα της εποχής μας.

Συμπέρασμα τελευταίο: όταν μιλάς για την πολιτική διαχείριση της οικονομίας, δεν μιλάς μόνο για λογαριασμούς, διαγράμματα και statistics. Μιλάς για το νέο πνεύμα που πρέπει να κυριαρχήσει στη χώρα από αύριο, Δευτέρα 26 Απριλίου 2010. Μιλάς για Εθνικό Αυτοσεβασμό. Για να μην ζήσουμε ως ζητιάνοι, που κανείς δεν θα μας δανείζει, παρά μόνο τον οίκτο του.



Σας ευχαριστώ πολύ.

Reality Check

Διαβάζω πως σήμερα πέρασαν 6 χρόνια από το όχι στο σχέδιο Ανάν. Τα περισσότερα δημοσιεύματα το βλέπουν αυτό θετικά.

Θυμάμαι πως τότε έλεγαν πως με το όχι η λύση στο Κυπριακό θα ερχόταν γρήγορα και με ακόμα καλύτερους όρους. Τι πραγματικά έγινε όμως; Τίποτα. Η Κύπρος έμεινε διαιρεμένη. Χάθηκαν 6 χρόνια μιας ενωμένης Κύπρου.

Ως πότε οι φαντασιώσεις θα παίζουν πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μας; Ως πότε κάθε φορά που η πραγματικότητα θα διαψεύδει τις φαντασιώσεις μας, εμείς θα λέμε "τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα";

(Στην εικόνα, η σημαία για την Κύπρο που σχεδίασε ο Τουρκοκύπριος Ισμέτ Γκιουνέι.)

Ενεργοποιήθηκε το Νέο Ελσίνκι

Το 1999 ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου υπέγραψαν τη συμφωνία του Ελσίνκι. Αμέσως στην Ελλάδα τους κατηγόρησαν για εθνική προδοσία. Οι περισσότεροι Έλληνες χωρίς να είναι σωστά ενημερωμένοι άκουγαν μουδιασμένοι από τηλεοράσεως για την προδοσία που είχε συντελεστεί.

Τα χρόνια πέρασαν. Η Ελλάδα δεν καταστράφηκε. Αντίθετα είδαμε προκοπή άνευ προηγουμένου και ισχυροποίηση στο διεθνές επίπεδο. Έρχονται εκλογές και εκλέγεται ο Κώστας Καραμανλής. Πηγαίνει στην Λουκέρνη να διαπραγματευτεί το Κυπριακό. Δε φαίνεται όμως να τον ενδιαφέρει η εμπλοκή του στις συνομιλίες. Ο Τάσος Παπαδόπουλος δακρύζει στην τηλεόραση. Οι ελληνόφωνοι Κύπριοι καταψηφίζουν το σχέδιο λύσης του Κυπριακού. Και στην Ελλάδα θυμόμαστε ξαφνικά το Ελσίνκι και διαπιστώνουμε πως η απεμπόλησή του από την κυβέρνηση Καραμανλή είχε ολέθριες συνέπειες για τη χώρα.

Τι άλλαξε και από προδοσία το Ελσίνκι έγινε ξαφνικά εθνική ευκαιρία; Πώς ξαφνικά έγιναν ο Παπανδρέου και ο Σημίτης κορυφαίοι διπλωμάτες;

Σήμερα ζούμε ένα νέο Ελσίνκι. Με τη διαφορά ότι ο Παπανδρέου και το συμφώνησε και το ενεργοποίησε. Οι Έλληνες και πάλι μουδιασμένοι. Ακούνε στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα τις προφητείες για την επερχόμενη καταστροφή. Και υποτιμούν τον άθλο που επέτυχε για μια ακόμα φορά ο Παπανδρέου.

Είναι πολύ παράξενο να ζεις μέσα σε μια τέτοια κοινωνία. Μόνη μου διέξοδος να προσπαθώ με τη βοήθεια της λογικής να ρίξω φως στη νεφελώδη καθημερινότητά μας και να βάλω τάξη στο νεοελληνικό χάος.

Plan C

Το σχέδιο Α ήταν οι αλλαγές που έφερνε ο νέος προϋπολογισμός, το σχέδιο σταθερότητας, το φορολογικό και τα άλλα νομοσχέδια. Το σχέδιο Β, είναι η ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, η οποία φαίνεται πως έχει ξεκινήσει. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρουμε ούτε με τον μηχανισμό στήριξης;

Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να μιλάμε για σχέδιο C, επειδή θα πρόκειται για σχέδιο διαχείρισης της καταστροφής (Catastrophe). Η χρεοκοπία της χώρας μπορεί να γίνει με διαφορετικούς τρόπους. Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για την καλύτερη δυνατή διαχείριση της πιθανής πια καταστροφής. Με αλλαγές - σοκ σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που θα μπορούσε να μας βοηθήσει σε μια τέτοια περίπτωση.

Επιτέλους, αρκετά με την ανοησία!

Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει δυο επιλογές. Να κηρύξει πτώχευση ή να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης που αποφάσισε η Ευρώπη. Χρειαζόμαστε χρήματα για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, για να αποπληρώσουμε τα χρέη μας και για να λειτουργήσουμε το κράτος. Χρήματα δεν έχουμε και δεν μπορούμε να δανειστούμε. Τι πρέπει να κάνουμε;

Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα καταλάβαινε ότι ο μηχανισμός στήριξης είναι μια διευκόλυνση για να συνεχίσουμε στο εσωτερικό τις προσπάθειες να αποφύγουμε την χρεωκοπία. Αλλά στην Ελλάδα δε φημιζόμαστε για τον ορθολογισμό μας. Με αποτέλεσμα να βγαίνουν διάφοροι και να κατηγορούν τον μηχανισμό στήριξης. Και να ζητούν η Ελλάδα να μην προσφύγει σε αυτόν.

Αυτό που δε μας λένε, είναι από πού θα βρεθούν τα χρήματα. Πώς θα λειτουργήσουν τα νοσοκομεία; Τα σχολεία; Η αστυνομία; Ο στρατός; Από πού θα πληρωθούν οι συντάξεις; Πώς θα κυκλοφορήσουν τα μέσα μεταφοράς; Πώς θα αποπληρωθούν οι δανειστές μας αλλά και οι υπόλοιπες οφειλές του δημοσίου;

Η ανοησία είναι καταστροφική για τον τόπο. Είτε πρόκειται για τον Σαμαρά και τον Παναγιωτόπουλο που καταγγέλλουν τον μηχανισμό στήριξης, είτε πρόκειται για τον Λαζόπουλο που καταγγέλλει το ΠαΣοΚ, είτε πρόκειται για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που παραβαίνουν τους νόμους της χώρας και προτρέπουν σε ανυπακοή, είτε πρόκειται για τους απεργούς που διεκδικούν περισσότερα χρήματα, είτε πρόκειται για τον ηλικιωμένο στην λαϊκή ή τον νεαρό στην καφετέρια που του φταίνε για όλα οι άλλοι, πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούμε.

Επιτέλους, κύριοι, δεν υποφέρεστε!

Η Ελλάδα, ύστερα από μια σειρά πολιτικών επιλογών, βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ο Παπανδρέου κατάφερε να διεθνοποιήσει το ελληνικό ζήτημα και να κινητοποιήσει μια αργή και απρόθυμη Ευρώπη. Οι άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί διχάστηκαν με βάση ιδεολογικές γραμμές. Οι Αριστεροί υποστήριξαν την βοήθεια στη χώρα μας με καλούς όρους. Οι Δεξιοί αντιστάθηκαν σθεναρά. Τελικά υπήρξε συμβιβασμός και αποφασίστηκε να δημιουργηθεί πλαίσιο στήριξης.

Είναι αλήθεια πως στο μεταξύ χάθηκε πολύτιμος χρόνος και οι τελικοί όροι της συμφωνίας δεν είναι και οι καλύτεροι δυνατοί. Αυτό συνέβη επειδή στον Γάλλο-Γερμανικό άξονα, που αποτελεί το οικονομικό κέντρο της ΟΝΕ, η εξουσία ασκείται από την Δεξιά.

Αλλά παρόλα αυτά τώρα έχουμε μια τελευταία παράταση πριν την χρεοκοπία, μια τελευταία ευκαιρία για να μπορέσουμε να αναδιοργανώσουμε μόνοι μας το κράτος μας. Τα χρήματα των ξένων δεν μας λύνουν το πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο λειτουργίας της χώρας μας. Και αυτόν πρέπει μόνοι μας να τον αλλάξουμε. Μας δίνουν όμως περισσότερο χρόνο για να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Θα τα καταφέρουμε; Όχι, αν αφήσουμε την ανοησία να μας τυφλώσει για μια ακόμη φορά.

Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Διάβασα τη συνέντευξη της Δέσποινας Παπαδοπούλου, που ήταν η (δεύτερη) σύζυγος του δικτάτορα Παπαδόπουλου, στο Πρώτο Θέμα. Σε ένα σημείο λέει πως η εγγονή της ψήφισε Γιώργο Παπανδρέου.

Ο Παπαδόπουλος μπορεί να φυλάκισε τον παππού και τον πατέρα του Πρωθυπουργού, αλλά η εγγονή του έχει την ελευθερία να επιλέξει έναν Παπανδρέου για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Αυτή είναι η ομορφιά και η αξία της δημοκρατίας.

Τι συμβαίνει;

Τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει μεγάλα βήματα εκσυγχρονισμού της Ελλάδος, στον τομέα της διαφάνειας, της δημοκρατίας και της λογοδοσίας.

Βέβαια, το ότι με τα βήματα αυτά η Ελλάδα αλλάζει και η δημοκρατία εμπεδώνεται, δεν είναι κάτι που το αντιλαμβάνονται όλοι. Αυτό είναι φυσικό. Άλλωστε, σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν, βλέπουμε πολύ κόσμο να μην αντιλαμβάνεται τη σημασία σημαντικών μεταρρυθμίσεων ή ακόμα και να τις αντιμάχεται.

Μιλάω για στάσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου, όπως το "όλες οι υπογραφές στο διαδίκτυο", τη δημόσια παρακολούθηση της υλοποίησης του προγράμματος σταθερότητας, τη διερεύνηση των σκανδάλων από τη Βουλή, ή τα ανοιχτά υπουργικά συμβούλια. Η λίστα είναι αρκετά μεγάλη. Και ακόμα μεγαλύτερη είναι η λίστα με τις αλλαγές που έρχονται, όπως είναι ο νέος εκλογικός νόμος.

Όμως η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι μια "κυβέρνηση καιρού ειρήνης". Ανέλαβε την εξουσία σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για τον τόπο. Η προηγούμενη κυβέρνηση διπλασίασε τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων αυξάνοντας τον αριθμό τους, αύξησε το χρέος κατά πενήντα τοις εκατό, έδωσε ψευδή στοιχεία σχετικά με το μέγεθος του ελλείμματος και παραπλάνησε τους πολίτες, τους εταίρους μας και τους δανειστές μας. Και εγκατέλειψε την εξουσία για να μην πληρώσει τον λογαριασμό, για να μη διαχειριστεί τη χρεωκοπία των πολιτικών της, για να μην στιγματιστεί ιστορικά από την νέα, οικονομική αυτή τη φορά, Μικρασιατική Καταστροφή που ερχότανε.

Η βόμβα πέρασε στα χέρια της κυβέρνησης Παπανδρέου. Και αυτός κατάφερε να διεθνοποιήσει το πρόβλημα, να κινητοποιήσει την Ευρώπη και να την πείσει να αποφασίσει μέτρα που προχωρούν μπροστά την ευρωπαϊκή ενοποίηση, ώστε η απλή νομισματική ενοποίηση να βαδίσει στην κατεύθυνση της οικονομικής ενοποίησης. Τα επιτεύγματα του Παπανδρέου στο διεθνές επίπεδο είναι ιστορικής σημασίας, τόσο για την ίδια την Ευρώπη όσο και για την Ελλάδα.

Η δε κοινωνία έμεινε άφωνη με το μέγεθος του προβλήματος, ένα πρόβλημα το βάθος του οποίου δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί οι περισσότεροι συμπολίτες μας. Όπως δεν έχουν αντιληφθεί και την περίπλοκη φύση του πολέμου αυτού.

Δυστυχώς, η δημόσια ζωή κυριαρχείται από εύκολες λύσεις που υποκαθιστούν την σοβαρή ανάλυση που θα έπρεπε να λαμβάνει χώρα. Η σοβαρή ανάλυση προϋποθέτει γνώσεις, σκληρή δουλειά, κριτική σκέψη και διάλογο. Όμως, στα δημόσια πράγματα, έχουμε εθιστεί σε επιπολαιότητες, σε συζητήσεις επιπέδου καφενείου, σε γνώμες που προκύπτουν από ασυνείδητους μηχανισμούς, αντί για λογικούς συλλογισμούς.

Θα προσπαθήσω να πω μερικά πράγματα, από αυτά που έχω καταλάβει εγώ, για το τι ακριβώς συμβαίνει, για το ποιος φταίει και οδηγηθήκαμε σε αυτή την κρίση.

Κάποιοι θα πουν πως φταίει ο καπιταλισμός. Και έχουν δίκιο. Ο καπιταλισμός δεν είναι ένα απέραντο δωρεάν πάρτυ. Είναι ένα σύστημα που, όπως και η ζωή, έχει τις σκληρές του πλευρές, που η ευκαιρία και η κρίση πάνε χέρι-χέρι, που η καταστροφή κάποιων και η άνοδος κάποιων άλλων αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος.

Παρόλα αυτά, ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό σύστημα στον πλανήτη που λειτουργεί και επιτρέπει σε τόσο πολλούς ανθρώπους να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή, με ελευθερία, δημοκρατία και οικονομική ανεξαρτησία. Αν κάποιος πιστεύει σε άλλη εναλλακτική λύση, ας μας την δείξει. Ας μας πει πού στον πλανήτη εφαρμόζεται αυτό το σύστημα που είναι καλύτερο από τον καπιταλισμό.

Κάποιοι άλλοι θα πουν πως φταίνε οι οικονομολόγοι, όλοι εκείνοι οι αναλυτές που δεν είχαν υποψιαστεί ότι και τα κράτη μπορούν να χρεοκοπήσουν, ότι τα οικονομικά μέτρα που παίρνονταν για να επιλύσουν άλλες κρίσεις απλά μετέθεταν το πρόβλημα στη σφαίρα του χρέους, με αποτέλεσμα τώρα να αντιμετωπίζουν πολλά κράτη πρόβλημα.

Και θα έχουν δίκιο. Μέχρι τώρα η αγορά των ομολόγων θεωρείτο βαρετή, ήρεμη, αξιόπιστη. Και ξαφνικά αποδείχτηκε παράξενη, ασταθής, αβέβαιη. Όταν τα δόγματα καταρρέουν και τα μοντέλα αποδεικνύονται τραγικά ανεπαρκή, μέρος της ευθύνης αναλογεί στους αναλυτές, που, αγνοώντας την πραγματική οικονομία, έχτιζαν ιδεολογικά κάστρα στην άμμο.

Ούτε όμως και οι δανειστές αξιολόγησαν σωστά το ρίσκο. Επένδυσαν σε επικίνδυνα ομόλογα υποεκτιμώντας τον κίνδυνο. Δε λειτούργησαν όπως έπρεπε και φταίνε για αυτό. Και ο καπιταλισμός δε συγχωρεί εύκολα αυτούς που δεν εκτιμούν σωστά τα ρίσκα που παίρνουν.

Οι δε εταίροι μας, εκείνοι δηλαδή που θα έπρεπε να έχουν πλήρη εποπτεία της οικονομικής κατάστασης, άφησαν τη χώρα να εκτροχιαστεί δημοσιονομικά, επαναπαυμένοι σε πλαστά νούμερα και δόγματα. Δεν ενέργησαν υπεύθυνα, δεν έδωσαν τη σημασία που έπρεπε, δεν ενδιαφέρθηκαν για στοιχειώδεις κανόνες της Ένωσης.

Και, για να μην πει κανείς πως ξέχασα τους Γερμανούς, θα πω πως φταίνε και οι Γερμανοί, γιατί δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τον φόβο που τους προκαλεί η δημοσιονομική ασυδοσία και η νομισματική αστάθεια, μιας και μια οικονομική κρίση έδωσε τη σπίθα για να πυροδοτηθεί η βόμβα του φασισμού από τους Ναζί. Ο τρόμος για την επανάληψη της ιστορίας τους εμποδίζει από το να αναλάβουν το ρίσκο και να προχωρήσουν γοργά στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δείχνοντας πλήρη αλληλεγγύη στις ευρωπαϊκές χώρες.

Αν, τώρα, στρέψουμε το βλέμμα μας στο εσωτερικό, θα δούμε πως οι συνθήκες στην χώρα μας ήταν αρκετά άσχημες για αιώνες. Φτώχεια, έλλειψη μόρφωσης, χωρίς δυτικούς θεσμούς, χωρίς τα μέσα, και, πάνω από όλα, χωρίς τη νοοτροπία που οδήγησε τους λαούς της Δύσης στο σημείο οικονομικής, πολιτισμικής και πολιτικής ευημερίας στο οποίο έφτασαν.

Στο εσωτερικό θα δούμε και τον κύριο φταίχτη, τους ίδιους τους Έλληνες.

Όταν κλείνεις τα Πανεπιστήμια και τα σχολεία για όσο καιρό θέλεις, όταν αντιδράς σε προσπάθειες εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού συστήματος, εσύ μόνος σου υποβαθμίζεις την Παιδεία που παίρνεις.

Όταν αποτελείς μέρος της μαύρης οικονομίας, όταν κατακρατάς τον ΦΠΑ αντί να τον αποδίδεις στο κράτος, όταν υπερκοστολογείς τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που προσφέρεις, όταν προσπαθείς να αποφύγεις τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, όταν προσπαθείς να παρακάμψεις τους νόμους του κράτους, εσύ ο ίδιος αποτελείς μέρος του προβλήματος.

Όταν στηρίζεις ανίκανους και φαύλους πολιτικούς, όταν δεν ενημερώνεσαι και δε σκέφτεσαι κριτικά για τα πολιτικά πράγματα, όταν υποτάσσεσαι στο μέσο για να παρακάμψεις την αξιοκρατία, όταν σταματάς προσπάθειες εκσυγχρονισμού, τότε εσύ ευθύνεσαι για το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε.

Η κρίση έφερε πολλά ζητήματα στην επιφάνεια. Και από ό,τι φαίνεται, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην τα επιλύσουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα.

Κάποιοι άνθρωποι ζούνε στον κόσμο τους!

«Πληρώνομαι από το κράτος με το ποσό των 2.300 ευρώ το μήνα. Δεν μου φθάνουν ασφαλώς αλλά προσπαθώ να κάνω αυτό που μου έλεγε η γιαγιά μου, στη ζωή να απλώνω τα πόδια μου μέχρι εκεί που μπορώ» δήλωσε ο Ιερώνυμος σε συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη.

Πάει καλά ο άνθρωπος;

Για να μην αναφερθώ στην υπεκφυγή του σχετικά με το σεξ και την επίσημη θέση που πρέπει να εκφράζει...

Αίσχος

"Μία από αυτές τις τηλεφωνικές συνομιλίες, η Αστυνομία επιχειρεί να την συνδέσει με την επίθεση στα Πατήσια, όπου βρήκε τραγικό θάνατο το 15χρονο παιδί από το Αφγανιστάν. Όπως διαρρέεται σε καταγεγραμμένη τηλεφωνική συνδιάλεξη, ένας από τους κατηγορουμένους αναφέρει: «Τους βλέπαμε να τη σκαλίζουν και δεν ξέραμε τι να κάνουμε»." Από το zougla.gr

Στη χώρα αυτή έχουμε χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Αν θέλουμε να δούμε έναν πραγματικό αγωνιστή της δημοκρατίας, δεν έχουμε παρά να δούμε την αγωνιστική δράση του Κώστα Σημίτη. Ο Σημίτης έκανε ενεργό αντιδικτατορικό αγώνα, και έβαζε βόμβες εναντίον της χούντας που κατέλυσε την ασθενή δημοκρατία στη χώρα.

Και περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τα μέτρα που έπαιρναν για να μην υπάρξει κανένας τραυματίας. Πώς έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους, για να μην τραυματιστεί άνθρωπος. Και όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, ο Σημίτης βοήθησε στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών και στον εκσυγχρονισμό της χώρας.

Σε πλήρη αντίθεση με την δημοκρατική και θαρραλέα νοοτροπία του Σημίτη, οι εγκληματίες που νομίζουν πως βοηθάνε τη χώρα δεν είχαν το θάρρος να μπούνε μπροστά και να σώσουνε τα παιδιά από τη βόμβα που εκείνοι έβαλαν. Και υπάρχουν και άνθρωποι που πάνε στα δικαστήρια να τους υποστηρίξουν! Αίσχος...

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω. Η τρομοκρατική οργάνωση που στοίχειωσε τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια εξαρθρώθηκε. Ήδη αισθάνομαι περισσότερο ασφαλής.

Άνθρωποι που δε διστάζουν να επιχειρήσουν να σκοτώσουν αστυνομικούς και να βάλουν βόμβες δεν έχουν θέση σε μια ελεύθερη κοινωνία. Άνθρωποι που μισούν τη δημοκρατία και την ελευθερία του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, δεν έχουν θέση σε μια δυτική κοινωνία. Και ως πολίτες οφείλουμε να πάψουμε να ανεχόμαστε τέτοιους τύπους και τους υποστηρικτές τους.

Από ό,τι φαίνεται, λίγους μήνες μετά τις εκλογές, ο Χρυσοχοΐδης τα κατάφερε πάλι. Αναδεικνύεται σε σοβαρό και υπεύθυνο πολιτικό, με δράση μοναδική στην ελληνική ιστορία. Η χώρα του χρωστάει πολλά. Κατάφερε να βοηθήσει την Ελλάδα να τελειώσει με μια άσχημη όψη του κακού παρελθόντος της. Και, ως πολίτης, νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω δημόσια.

Βέβαια, η μάχη για την ασφάλεια δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Σε όλες τις κοινωνίες υπάρχει εγκληματικότητα. Μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης οδηγεί κάποιους ανθρώπους σε απάνθρωπους δρόμους. Ο αγώνας για την ασφάλεια των πολιτών πρέπει να είναι συνεχής.

Αλλά σήμερα γιορτάζουμε. Συγχαρητήρια στον υπουργό και τις κρατικές υπηρεσίες. Στη νέα αστυνομία και τη νέα αντιτρομοκρατική. Στους πολίτες που βοήθησαν τις αρχές. Τα γεγονότα αυτά θα γραφτούν στην ιστορία της χώρας. Αλλάζουμε σελίδα.