Επιτέλους, αρκετά με την ανοησία!

Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει δυο επιλογές. Να κηρύξει πτώχευση ή να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης που αποφάσισε η Ευρώπη. Χρειαζόμαστε χρήματα για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, για να αποπληρώσουμε τα χρέη μας και για να λειτουργήσουμε το κράτος. Χρήματα δεν έχουμε και δεν μπορούμε να δανειστούμε. Τι πρέπει να κάνουμε;

Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα καταλάβαινε ότι ο μηχανισμός στήριξης είναι μια διευκόλυνση για να συνεχίσουμε στο εσωτερικό τις προσπάθειες να αποφύγουμε την χρεωκοπία. Αλλά στην Ελλάδα δε φημιζόμαστε για τον ορθολογισμό μας. Με αποτέλεσμα να βγαίνουν διάφοροι και να κατηγορούν τον μηχανισμό στήριξης. Και να ζητούν η Ελλάδα να μην προσφύγει σε αυτόν.

Αυτό που δε μας λένε, είναι από πού θα βρεθούν τα χρήματα. Πώς θα λειτουργήσουν τα νοσοκομεία; Τα σχολεία; Η αστυνομία; Ο στρατός; Από πού θα πληρωθούν οι συντάξεις; Πώς θα κυκλοφορήσουν τα μέσα μεταφοράς; Πώς θα αποπληρωθούν οι δανειστές μας αλλά και οι υπόλοιπες οφειλές του δημοσίου;

Η ανοησία είναι καταστροφική για τον τόπο. Είτε πρόκειται για τον Σαμαρά και τον Παναγιωτόπουλο που καταγγέλλουν τον μηχανισμό στήριξης, είτε πρόκειται για τον Λαζόπουλο που καταγγέλλει το ΠαΣοΚ, είτε πρόκειται για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που παραβαίνουν τους νόμους της χώρας και προτρέπουν σε ανυπακοή, είτε πρόκειται για τους απεργούς που διεκδικούν περισσότερα χρήματα, είτε πρόκειται για τον ηλικιωμένο στην λαϊκή ή τον νεαρό στην καφετέρια που του φταίνε για όλα οι άλλοι, πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούμε.

Επιτέλους, κύριοι, δεν υποφέρεστε!

Η Ελλάδα, ύστερα από μια σειρά πολιτικών επιλογών, βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ο Παπανδρέου κατάφερε να διεθνοποιήσει το ελληνικό ζήτημα και να κινητοποιήσει μια αργή και απρόθυμη Ευρώπη. Οι άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί διχάστηκαν με βάση ιδεολογικές γραμμές. Οι Αριστεροί υποστήριξαν την βοήθεια στη χώρα μας με καλούς όρους. Οι Δεξιοί αντιστάθηκαν σθεναρά. Τελικά υπήρξε συμβιβασμός και αποφασίστηκε να δημιουργηθεί πλαίσιο στήριξης.

Είναι αλήθεια πως στο μεταξύ χάθηκε πολύτιμος χρόνος και οι τελικοί όροι της συμφωνίας δεν είναι και οι καλύτεροι δυνατοί. Αυτό συνέβη επειδή στον Γάλλο-Γερμανικό άξονα, που αποτελεί το οικονομικό κέντρο της ΟΝΕ, η εξουσία ασκείται από την Δεξιά.

Αλλά παρόλα αυτά τώρα έχουμε μια τελευταία παράταση πριν την χρεοκοπία, μια τελευταία ευκαιρία για να μπορέσουμε να αναδιοργανώσουμε μόνοι μας το κράτος μας. Τα χρήματα των ξένων δεν μας λύνουν το πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο λειτουργίας της χώρας μας. Και αυτόν πρέπει μόνοι μας να τον αλλάξουμε. Μας δίνουν όμως περισσότερο χρόνο για να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Θα τα καταφέρουμε; Όχι, αν αφήσουμε την ανοησία να μας τυφλώσει για μια ακόμη φορά.