Ας πάρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τη δεκαετία που μας πέρασε, την πολιτική ζωή στην Ιταλία, αυτή την τεράστια χώρα για τα δεδομένα του Δυτικού Κόσμου, σημάδεψε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ένας άνθρωπος που δεν ενδιαφέρθηκε για την διακυβέρνηση της χώρας, ένας μαφιόζος που ενδιαφερόταν για τα οικονομικά συμφέροντα των επιχειρήσεών του, που χρησιμοποίησε την ασυλία και τη δύναμη της θέσης του για να μην πάει φυλακή και που έζησε ζωή γεμάτη ηδονές με την κάλυψη του Δεξιού Βατικανού.
Μπορείτε να με πείτε υπερβολικό. Να πείτε πως μπορεί να είχε αδυναμία στις γυναίκες, αλλά κυβέρνησε την Ιταλία όσο μπορούσε. Ε, τώρα έχουμε στα χέρια μας συνομιλίες του Μπερλουσκόνι στις οποίες λέει πως είναι πρωθυπουργός "στον ελεύθερο χρόνο του". Όταν ο ηγέτης μιας τόσο σπουδαίας χώρας αντιμετωπίζει τη θέση του με τόση αδιαφορία, πώς να μην καταρρεύσει η οικονομία της Ιταλίας;
Μήπως νομίζετε πως ο δικός μας ο Καραμανλής αντιμετώπιζε την πρωθυπουργία διαφορετικά; Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο κάθε Μπερλουσκόνι ή Καραμανλής, αλλά ο κόσμος που στηρίζει αυτούς τους ανθρώπους. Έλεγαν πως ο Καραμανλής ήταν καταλληλότερος για Πρωθυπουργός τη στιγμή που δεν έκανε τίποτα απολύτως. Κανένα μεγάλο έργο, καμία μεταρρύθμιση. Και όμως τον λάτρεψαν.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου στη δημοκρατία!
Ποιοι κλήθηκαν να διαχειριστούν τη σοβαρότερη κρίση στην ιστορία της Ευρώπης από τη δημιουργία της Ένωσης; Δεξιοί πολιτικοί όπως ο Μπαρόζο ή ο Γιούνκερ. Και στο επίκεντρο οι δεξιοί πολιτικοί της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Ο χαρισματικός Νικολά αποδείχτηκε κενός περιεχομένου. Όχι μόνο δεν έκανε μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία, αλλά έφτασε να άγεται και να φέρεται ολόκληρο το γαλλικό κράτος από τις επιθυμίες του Βερολίνου, επειδή ακριβώς και αυτοί βρίσκονται κοντά στην καταστροφή. Αντί να κάνει τη Γαλλία μεγάλη, κυριάρχησε στα ΜΜΕ για τη σχέση του με την καλλονή Μπρούνι και το κόμπλεξ του με το ύψος του.
Η σοβαρή και γεμάτη προσόντα Άγκελα Μέρκελ αποδείχτηκε ανεπαρκής απέναντι στις απαιτήσεις των καιρών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται και το Βερολίνο προσπαθεί να κρατήσει απίστευτα γελοίες ισορροπίες. Ο κυβερνητικός εταίρος των συντηρητικών, οι Φιλελεύθεροι, έγιναν Ευρωσκεπτικιστές. Και κινδυνεύει να διαλυθεί η Ευρώπη ολόκληρη επειδή οι Φιλελεύθεροι αρνούνται να στηρίξουν το οικοδόμημα της Ένωσης. Ποιος θα φανταζόταν πως ιστορικά κόμματα όπως το FDP και το CDU θα συμπεριφέρονταν με αυτόν τον τρόπο;
Στο Ηνωμένο Βασίλειο οι Δεξιοί μπορεί να παρακολουθούν με προβληματισμό τις εξελίξεις, αλλά δεν δίνουν ούτε ένα cent για να βοηθήσουν. Και προσπαθούν να πείσουν τους ψηφοφόρους, ή μάλλον να κηρύξουν στους ήδη πιστούς, ότι καλά κάνανε και αντιστάθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Οι δε Φιλελεύθεροι κάθε άλλο παρά φιλελεύθεροι αποδείχτηκαν αποξενώνοντας τους ψηφοφόρους τους με τη μετατροπή του κόμματος σε δεκανίκι των Τόρηδων.
Και για να περάσουμε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, εκεί η κυβέρνηση Μπους έχασε τελείως τη μπάλα, βύθισε το κράτος στα χρέη με τους πολέμους, δεν άσκησε ελεγκτικό και ρυθμιστικό ρόλο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, διέσωσε τους τραπεζίτες εξασφαλίζοντάς τους τεράστια μπόνους μετά το καταστροφικό τσουνάμι που προκάλεσαν.
Θα μου πεις, φταίνε μόνο αυτοί; Όχι. Αλλά αυτοί αποδείχτηκαν ανίκανοι στη διαχείριση της κρίσης. Κάτω από τη μύτη αυτών έσκασε η βόμβα, και οι χειρισμοί τους αντί να δώσουν γρήγορη λύση στο πρόβλημα συμβάλλουν στη δημιουργία αβεβαιότητας και πανικού. Δεν μπορεί να σκέφτεσαι τις εκλογές όταν παίζεται το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης και να θες να ηγείσαι της Γερμανίας. Δεν μπορεί να σκέφτεσαι τα μοντέλα - ιερόδουλες όταν καταρρέει η Ιταλία και να θες να είσαι Πρωθυπουργός της. Δεν μπορείς να παίζεις Playstation ενώ η Ελλάδα πέφτει σε όλους τους δείκτες κάτω από αφρικανικά κράτη και να υπερηφανεύεσαι πως είσαι ο "καταλληλότερος". Δεν μπορεί η Γαλλία να κινδυνεύει με υποβάθμιση και να μην βγαίνεις μπροστά με δυναμικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων αλλά να κάνεις την πάπια και να ακολουθείς πιστά τους Γερμανούς.
Όλα αυτά θα καταγραφούν από την Ιστορία. Και οι αναλυτές του μέλλοντος θα σχολιάσουν τους ανθρώπους που προτίμησαν αυτούς τους πολιτικούς από τους αντιπάλους τους, που έκαναν την Δεξιά στροφή στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, μετά από μια χρυσή εποχή επί σοσιαλδημοκρατών πολιτικών ηγεσιών τη δεκαετία του ενενήντα. Ενώ όμως πολλά θα γραφτούν για τους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους, εμείς σήμερα δοκιμαζόμαστε από τις λάθος επιλογές αυτών των ανθρώπων. Τι να το κάνω να δικαιωθώ από την Ιστορία όταν θα έχω υποφέρει στο σύντομο χρονικό διάστημα που μου αναλογεί σε αυτόν τον πλανήτη;
Μπορείτε να με πείτε υπερβολικό. Να πείτε πως μπορεί να είχε αδυναμία στις γυναίκες, αλλά κυβέρνησε την Ιταλία όσο μπορούσε. Ε, τώρα έχουμε στα χέρια μας συνομιλίες του Μπερλουσκόνι στις οποίες λέει πως είναι πρωθυπουργός "στον ελεύθερο χρόνο του". Όταν ο ηγέτης μιας τόσο σπουδαίας χώρας αντιμετωπίζει τη θέση του με τόση αδιαφορία, πώς να μην καταρρεύσει η οικονομία της Ιταλίας;
Μήπως νομίζετε πως ο δικός μας ο Καραμανλής αντιμετώπιζε την πρωθυπουργία διαφορετικά; Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο κάθε Μπερλουσκόνι ή Καραμανλής, αλλά ο κόσμος που στηρίζει αυτούς τους ανθρώπους. Έλεγαν πως ο Καραμανλής ήταν καταλληλότερος για Πρωθυπουργός τη στιγμή που δεν έκανε τίποτα απολύτως. Κανένα μεγάλο έργο, καμία μεταρρύθμιση. Και όμως τον λάτρεψαν.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου στη δημοκρατία!
Ποιοι κλήθηκαν να διαχειριστούν τη σοβαρότερη κρίση στην ιστορία της Ευρώπης από τη δημιουργία της Ένωσης; Δεξιοί πολιτικοί όπως ο Μπαρόζο ή ο Γιούνκερ. Και στο επίκεντρο οι δεξιοί πολιτικοί της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Ο χαρισματικός Νικολά αποδείχτηκε κενός περιεχομένου. Όχι μόνο δεν έκανε μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία, αλλά έφτασε να άγεται και να φέρεται ολόκληρο το γαλλικό κράτος από τις επιθυμίες του Βερολίνου, επειδή ακριβώς και αυτοί βρίσκονται κοντά στην καταστροφή. Αντί να κάνει τη Γαλλία μεγάλη, κυριάρχησε στα ΜΜΕ για τη σχέση του με την καλλονή Μπρούνι και το κόμπλεξ του με το ύψος του.
Η σοβαρή και γεμάτη προσόντα Άγκελα Μέρκελ αποδείχτηκε ανεπαρκής απέναντι στις απαιτήσεις των καιρών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται και το Βερολίνο προσπαθεί να κρατήσει απίστευτα γελοίες ισορροπίες. Ο κυβερνητικός εταίρος των συντηρητικών, οι Φιλελεύθεροι, έγιναν Ευρωσκεπτικιστές. Και κινδυνεύει να διαλυθεί η Ευρώπη ολόκληρη επειδή οι Φιλελεύθεροι αρνούνται να στηρίξουν το οικοδόμημα της Ένωσης. Ποιος θα φανταζόταν πως ιστορικά κόμματα όπως το FDP και το CDU θα συμπεριφέρονταν με αυτόν τον τρόπο;
Στο Ηνωμένο Βασίλειο οι Δεξιοί μπορεί να παρακολουθούν με προβληματισμό τις εξελίξεις, αλλά δεν δίνουν ούτε ένα cent για να βοηθήσουν. Και προσπαθούν να πείσουν τους ψηφοφόρους, ή μάλλον να κηρύξουν στους ήδη πιστούς, ότι καλά κάνανε και αντιστάθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Οι δε Φιλελεύθεροι κάθε άλλο παρά φιλελεύθεροι αποδείχτηκαν αποξενώνοντας τους ψηφοφόρους τους με τη μετατροπή του κόμματος σε δεκανίκι των Τόρηδων.
Και για να περάσουμε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, εκεί η κυβέρνηση Μπους έχασε τελείως τη μπάλα, βύθισε το κράτος στα χρέη με τους πολέμους, δεν άσκησε ελεγκτικό και ρυθμιστικό ρόλο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, διέσωσε τους τραπεζίτες εξασφαλίζοντάς τους τεράστια μπόνους μετά το καταστροφικό τσουνάμι που προκάλεσαν.
Θα μου πεις, φταίνε μόνο αυτοί; Όχι. Αλλά αυτοί αποδείχτηκαν ανίκανοι στη διαχείριση της κρίσης. Κάτω από τη μύτη αυτών έσκασε η βόμβα, και οι χειρισμοί τους αντί να δώσουν γρήγορη λύση στο πρόβλημα συμβάλλουν στη δημιουργία αβεβαιότητας και πανικού. Δεν μπορεί να σκέφτεσαι τις εκλογές όταν παίζεται το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης και να θες να ηγείσαι της Γερμανίας. Δεν μπορεί να σκέφτεσαι τα μοντέλα - ιερόδουλες όταν καταρρέει η Ιταλία και να θες να είσαι Πρωθυπουργός της. Δεν μπορείς να παίζεις Playstation ενώ η Ελλάδα πέφτει σε όλους τους δείκτες κάτω από αφρικανικά κράτη και να υπερηφανεύεσαι πως είσαι ο "καταλληλότερος". Δεν μπορεί η Γαλλία να κινδυνεύει με υποβάθμιση και να μην βγαίνεις μπροστά με δυναμικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων αλλά να κάνεις την πάπια και να ακολουθείς πιστά τους Γερμανούς.
Όλα αυτά θα καταγραφούν από την Ιστορία. Και οι αναλυτές του μέλλοντος θα σχολιάσουν τους ανθρώπους που προτίμησαν αυτούς τους πολιτικούς από τους αντιπάλους τους, που έκαναν την Δεξιά στροφή στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, μετά από μια χρυσή εποχή επί σοσιαλδημοκρατών πολιτικών ηγεσιών τη δεκαετία του ενενήντα. Ενώ όμως πολλά θα γραφτούν για τους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους, εμείς σήμερα δοκιμαζόμαστε από τις λάθος επιλογές αυτών των ανθρώπων. Τι να το κάνω να δικαιωθώ από την Ιστορία όταν θα έχω υποφέρει στο σύντομο χρονικό διάστημα που μου αναλογεί σε αυτόν τον πλανήτη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου