Μίλησε για ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων, ο Υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος. Δε λαμβάνει υπόψη στον υπολογισμό τους συζύγους και τα παιδιά των δημοσίων υπαλλήλων. Από τον μισθό του ενός, ωφελούνται αρκετοί άνθρωποι. Άρα, το ένα προς δέκα αλλάζει και γίνεται π.χ. τέσσερα προς επτά. Και αν βάλουμε μέσα τη συμβολή των δημοσίων υπαλλήλων στην αγορά μέσα από τις δαπάνες που κάνουνε με τα χρήματα του μισθού τους, βλέπουμε πως το κράτος συντηρεί πάρα πολλούς Έλληνες με τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων.
Πέρα από το ότι τα νούμερα δεν είναι σωστά, ο Υπουργός είδε το ποτήρι μισογεμάτο. Η μια όψη του νομίσματος είναι ο κακός δημόσιος τομέας. Η άλλη όψη του είναι ο κακός ιδιωτικός τομέας. Στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας είναι κρατικοδίαιτος και δεν είναι το κακό δημόσιο που το κρατάει πίσω. Αν μη τι άλλο, το δημόσιο τον συντηρεί εδώ και πολύ καιρό. Η ελληνική επιχειρηματικότητα είναι στρεβλή και αυτό πρέπει να αλλάξει. Οι Έλληνες δεν ξέρουμε να αυτενεργούμε, να αναλαμβάνουμε ρίσκα και να κάνουμε επιχειρήσεις που παράγουν πραγματικά προϊόντα και απευθύνονται σε ένα πραγματικό κοινό εντός και εκτός συνόρων. Αυτό είναι ένα μεγάλο στοίχημα για την Ελληνική οικονομία που πρέπει να κερδηθεί, να μάθουμε να έχουμε έναν ανεξάρτητο και παραγωγικό ιδιωτικό τομέα.
Προσωπικά, αν έχω μάθει κάτι από την Αριστερά, αυτό είναι η κατανόηση του άλλου, ο σεβασμός στον ανθρώπινο πόνο και την ανάγκη, η αποδοχή των υπολοίπων ανθρώπων ακόμα και αν λειτουργούν με τρόπο στραβό. Αυτό το μάθημα μου έδωσε ο Μίμης ο Ανδρουλάκης και από τότε που το έμαθα δεν μπορώ πια να σταθώ χωρίς οίκτο στα προβλήματα των άλλων ανθρώπων ακόμα και αν πρόκειται για ανθρώπους που αδίκησαν με τη συμπεριφορά τους την υπόλοιπη κοινωνία. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για ανθρώπους που χρησιμοποίησαν τον νόμιμο μισθό τους για να ικανοποιήσουν υποχρεώσεις, να πάρουν δάνεια, να χτίσουν σπίτια για τα παιδιά τους και τώρα βλέπουν το μέλλον τους να διαγράφεται τραγικό μετά από τη ραγδαία μείωση του βιοτικού τους επιπέδου που προκαλείται από το ενιαίο μισθολόγιο.
Μπορεί πολλοί να μη βλέπουν με συμπάθεια τα ρετιρέ, αλλά το θέμα τώρα είναι πώς θα γίνει η απότομη μεταβολή στη ζωή τόσων νοικοκυριών. Δεν έχει νόημα να ηθικολογούμε θεωρητικά για τις αδικίες που υπήρξαν στο παρελθόν, αλλά πρέπει να δούμε πώς θα λυθούν τα προβλήματα που τώρα ανακύπτουν. Το θέμα των δανείων δεν έχει σκάσει ακόμα, αλλά αν σκάσει θα δημιουργήσει μια τεράστια κοινωνική και μια σημαντική οικονομική κρίση. Η κυβέρνηση πρέπει να είναι προετοιμασμένη για αυτό και τα νοικοκυριά πρέπει να διασφαλιστούν και να ηρεμήσουν.
Τέλος, πρέπει να αναλογιστούμε το μεγάλο κακό που έκανε ο Καραμανλής διπλασιάζοντας τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων με τις αθρόες προσλήψεις στις οποίες προχώρησε την περίοδο 2007-2009. Δεν μπορείς να κατηγορείς γενικά τους δημοσίους υπαλλήλους για το κόστος της μισθοδοσίας, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση διπλασίασε αυτήν τη μισθοδοσία μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αν δεν είχε γίνει το όργιο προσλήψεων που σημειώθηκε επί Καραμανλή, τότε η κατάσταση σήμερα θα ήταν διαφορετική. Ούτε αυτό δεν έλαβε υπόψη του ο Λοβέρδος με την μομφή που απέδωσε στους δημοσίους υπαλλήλους. Θα έπρεπε να το είχε λάβει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου