Ώρα να διαλέξουμε: θα πορευτούμε με τα παραμύθια, ή την πραγματικότητα;

Συνεχίζοντας το εξαιρετικό άρθρο του Στέφανου Μάνου για την άγνοια που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, παίρνω αφορμή από τα επεισόδια που γίνανε στην τιμητική εκδήλωση για τον Κώστα Γαβρά στο Παρίσι εναντίον του Αντιπρόεδρου της Ελληνικής Κυβέρνησης για να μιλήσω για τους νεαρούς που διέκοψαν βίαια την εκδήλωση.

Νομιμοποιήστε, λέει, τους απεργούς πείνας. Το σκεπτικό είναι απλό. Οι άνθρωποι υποφέρουν. Το μόνο που ζητάνε είναι ένα χαρτί. Να τους δοθεί λοιπόν αυτό το χαρτί για να μην υποφέρουν πια. Το σκεπτικό είναι απλό. Αλλά είναι διάτρητο. Δε στέκεται με τίποτα όταν το εξετάσουμε κάτω από το φως της κριτικής σκέψης.

Ας πούμε πως το κράτος νομιμοποιεί τους 300. Την άλλη μέρα που θα γίνουν 3.000 τι θα κάνει; Στους 30.000? Στους 300.000? Έχει σκεφτεί η κοπέλα που ούρλιαζε εναντίον του Θ. Πάγκαλου τι θα γίνει τότε; Ή φαντάζεται πως μόλις νομιμοποιηθούν οι 300 όλα θα γυρίσουν όπως ήταν πριν και η ζωή θα συνεχιστεί αδιατάρακτη και υπέροχη;

Στην ζωή τα όνειρα τελειώνουν γρήγορα. Και για αυτό πρέπει να υπάρχει πλάνο για το μετά. Ο ελληνικός λαός, με την ελεύθερη ψήφο του έδωσε εντολή στον Θ. Πάγκαλο και στους συναδέλφους του να διαχειριστούν αυτά τα προβλήματα και να φτιάξουν αυτά τα πλάνα. Αλλά η κοπέλα του βίντεο δεν έχει ιδέα για το πώς λειτουργεί η ζωή. Νομιμοποιήστε τους 300. Τελεία. Το όνειρο είναι too good για να μπει κάτω από το φως του ορθού λόγου.

Ελάτε να μιλήσουμε, τους λέει ο Πάγκαλος. Αλλά αυτοί δεν ενδιαφέρονται για συζήτηση. Δεν θέλουν να πείσουν ή να πειστούν με επιχειρήματα. Θέλουν να κάνουν τους αντιστασιακούς απέναντι στον κακό Πάγκαλο, ο οποίος δε δικαιούται να τους ζητάει να το κουβεντιάσουν γιατί αυτό χαλάει τα παραμύθια που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους τα παιδιά για τον κακό δράκο που αυτοί πολεμάνε. Στην κουβέντα τα πάθη χαλιναγωγούνται. Τα παιδιά θέλουν να φωνάξουν και να πετύχουν τη νίκη τους εναντίον του εχθρού με ένα happening. Οι διάλογοι και οι αναλύσεις είναι τόσο ξενέρωτα πράγματα.

Η ελληνική κοινωνία αποφάσισε πως θέλει να λειτουργεί όπως όλα τα πολιτισμένα έθνη της γης. Κια για αυτόν τον λόγο αποδέχτηκε πως τα προβλήματα λύνονται με ξενέρωτες διαδικασίες, πως τα παραμύθια είναι καλά για την οθόνη του σινεμά, και θέσπισε ένα σωρό διαδικασίες που αντιγράψαμε από τους πιο πετυχημένους λαούς της ανθρωπότητας. Όμως τα παιδιά, αντί να κάτσουν να μελετήσουν τους λόγους για τους οποίους λειτουργούμε έτσι, προτιμάνε να διαμορφώνουν τον εσωτερικό τους κόσμο από τις ταινίες του σινεμά και να διαμορφώνουν την άποψή τους για τον κόσμο από μερικούς τίτλους ειδήσεων.

Ας πούμε πως νομιμοποιούσαμε τους 300. Με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση τι θα κάναμε; Έχουμε υπογράψει συμφωνίες μαζί τους και αυτοί περιμένουν από εμάς να τις τηρούμε, όπως και εμείς περιμένουμε από αυτούς να τηρούν τις δικές τους υποσχέσεις. Τι γίνεται με αυτούς; Ή μήπως συγκινημένοι από τη φιλανθρωπία μας αποφασίσουν και αυτοί να νομιμοποιήσουν μερικές χιλιάδες, ή εκατομμύρια, λαθρομετανάστες στις χώρες τους; Ούτε και αυτό το σκέφτηκαν λοιπόν οι αισθηματίες νεαροί του Παρισιού.

Πόσα άλλα δεν έχουν σκεφτεί αυτά τα παιδιά; Πόσα άλλα δε σκέφτονται άνθρωποι στην Αθήνα, την Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη που αντιδρούν με τον ίδιο συναισθηματικό τρόπο απέναντι σε περίπλοκα προβλήματα τα οποία χρειάζονται αρκετή σκέψη για να αντιμετωπιστούν;

Σκεφτείτε τις παραπάνω γραμμές. Προβληματιστείτε και προβληματίστε και τους άλλους γύρω σας. Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις προκήσεις του πολύπλοκου κόσμου στον οποίον ζούμε, πρέπει να συνηθίσουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με τον τρόπο της λογικής και της μελέτης. Είναι κουραστικό, ναι, είναι ξενέρωτο, ναι, αλλά δίνει αξιόλογα αποτελέσματα και βελτιώνει τις ζωές όλων μας. Ακόμη και των λαθρομεταναστών. Σκεφτείτε το.