Ποιος αποφασίζει;

Το ερώτημα ακούγεται σε όλα τα κανάλια. Ποιος παίρνει τις αποφάσεις; Ποιοι υπουργοί ενημερώνονται; Γιατί δεν ενημερώνονται όλοι οι υπουργοί; Μόνος του αποφασίζει ο Υπουργός Οικονομικών; Ή μήπως δεν αποφασίζει καν αυτός αλλά η τρόικα;

Επί Κωνσταντίνου Καραμανλή ή επί Ανδρέα Παπανδρέου ένα τέτοιο ερώτημα δε θα τολμούσε να το θέσει κανείς. Ήταν προφανές και αποδεκτό από όλους ότι ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου είχαν την αποκλειστική ευθύνη να αποφασίσουν τι θα γίνει στον τόπο. Ούτε τους υπουργούς τους θα ρώταγαν, ούτε την άδεια κανενός θα έπαιρναν. Αυτοί αποφάσιζαν και οι υπουργοί εκτελούσαν τις αποφάσεις τους.

Τώρα, όλως περιέργως, τα μέσα ενημέρωσης αρνούνται να δεχτούν ότι τη χώρα την κυβερνά ο Παπανδρέου. Και μπαίνουν σε συζητήσεις που μπερδεύουν τα πράγματα για λόγους που είναι ακόμα πιο ασαφείς. Υπάρχει, λένε, αδιαφάνεια στον τρόπο λήψης αποφάσεων, Και εννοούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δε δείχνουν στην κάμερα τις διαπραγματεύσεις που γίνονται στα υπουργεία. Λες και υπήρχε ποτέ κάμερα κατά τη διαμόρφωση τέτοιων αποφάσεων.

Γιατί δεν ήταν ενήμερος ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων για τις διαπραγματεύσεις του Υπουργού Οικονομικών με την Τρόικα πριν οι αποφάσεις ανακοινωθούν; Μα γιατί ο Πρωθυπουργός θεώρησε ότι δεν έπρεπε να είναι ενήμερος. Αν ο Πρωθυπουργός είχε κρίνει αναγκαίο να ενημερωθεί ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονταν ή τέλος πάντων μόλις ολοκληρώθηκαν, θα τον είχε ενημερώσει. Απλό είναι το πράγμα.

Είναι σαφές ότι ο Υπουργός των Οικονομικών δεν τα βγάζει από το κεφάλι του. Όπως όλοι οι υπουργοί έτσι και αυτός στα τόσο κρίσιμα για τη χώρα ζητήματα παίρνει εντολές από τον Πρωθυπουργό για το μέχρι πού μπορεί να κινηθεί και τι συμφωνίες μπορεί να κάνει. Αυτό γινότανε κάθε φορά που είχε η χώρα μας διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη από την εποχή Κωνσταντίνου Καραμανλή, αυτό γίνεται και τώρα.

Οι τελικές αποφάσεις παίρνονται από τον Πρωθυπουργό. Μπορεί οι αποφάσεις να είναι καλές ή κακές, να έχουν μελετηθεί ή να είναι επιπόλαιες, να επιδέχονται κριτικής και βελτιώσεων, αλλά όχι και να αναρωτιόμαστε για το ποιος αποφασίζει! Ποιον προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε; Ή δεν καταλαβαίνουμε πως τέτοιες συζητήσεις μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε αποσταθεροποίηση της κοινωνίας;

Καταντάει πια βαρετό. Δε γίνεται συνέχεια να παρατηρώ ότι δεν ασχολούμαστε με τα ουσιώδη αλλά η δημόσια συζήτηση αναλώνεται σε πράγματα επουσιώδη. Ούτε να ζητώ συνεχώς σοβαρότητα. Έλεος δηλαδή. Δεν ξέρω όμως και τι άλλο να κάνω!