Ο "ιδιωτικός" τομέας

Διάβασα σήμερα πως κλείνει το "Αμφιθέατρο" του Σ. Ευαγγελάτου. Δε δίνει χορηγίες, λέει, το υπουργείο Πολιτισμού.

Στην Ελλάδα, όπως πολύ πετυχημένα έχει γράψει ο Π. Μανδραβέλης, υπάρχει ο στενός δημόσιος τομέας, ο ευρύτερος δημόσιος τομέας και ο ευρύτατος δημόσιος τομέας, ο λεγόμενος και ιδιωτικός. Από ό,τι φαίνεται ένα σωρό εταιρίες εξαρτώνται για την κερδοφορία τους με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από το κράτος. Με αποτέλεσμα ο φορολογούμενος, δηλαδή κυρίως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, να χρηματοδοτούν πλήθος επιχειρηματικών δραστηριοτήτων οι οποίες αποφέρουν οφέλη στους επιχειρηματίες αλλά δεν επιδρούν στη ζωή των περισσότερων από τους πολίτες - χρηματοδότες τους.

Αυτή η στρεβλή αντίληψη περί επιχειρηματικότητας έφτασε εκ των πραγμάτων σε μια κρίσιμη καμπή, επειδή το κράτος δεν έχει να πληρώσει. Θέλω να ελπίζω πως πρόκειται για το τέλος μιας κακής επιχειρηματικής πρακτικής. Λέω πως αυτή η επιχειρηματικότητα είναι κακή, γιατί δεν παράγει πλούτο πέρα από τα κρατικώς επιχορηγούμενα κέρδη του επιχειρηματία.

Τις τελευταίες μέρες ακούμε για μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό ο οποίος έχει φεσώσει το δημόσιο κατά μισό τρις. Χωρίς να χρειάζεται να αναφερθώ παραπάνω για την επίδραση του σταθμού στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, τώρα που έφτασε η ώρα του λογαριασμού ακούμε κορώνες περί κοινωνικής αναγκαιότητας για την ύπαρξη του σταθμού και περί πολιτικών επιλογών να ζητηθούν, επιτέλους, τα χρέη από τον σταθμό, λες και ο σταθμός είναι τόσο ανεξάρτητος και αμερόληπτος που τρομάζει την εξουσία.

Ίσως θυμάστε τις περιπέτειες με το ΣΔΟΕ γνωστού εκδότη - πανελίστα του συγκεκριμένου σταθμού και την άνευ καμίας ηθικής επίθεση που έκανε και συνεχίζει να κάνει στον τότε πρωθυπουργό σε μια προσπάθεια φίμωσης των ελεγκτικών αρχών. Κατά τη γνώμη μου, έφτασε ο καιρός ώστε αυτές οι παρασιτικές μορφές επιχειρηματικότητας να απορριφθούν από την κοινωνία. Χωρίς την ανάληψη της επιχειρηματικής ευθύνης και του σχετικού ρίσκου δεν έχει ηθικό νόημα η επιχειρηματικότητα. Δεν μπορεί το κράτος να χρηματοδοτεί και τα κέρδη και τις ζημίες των εταιριών. Εγώ τουλάχιστον δε θέλω να κάνω κανέναν εκδότη ή επιχειρηματία πλούσιο επειδή μπορεί και εκβιάζει καταστάσεις.

Η συμβουλή μου είναι να τους γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια και να σταματήσουμε να τους ακούμε. Η εξουσία τους περιορίζεται στην θεαματικότητά τους. Είναι καιρός να πάρουμε στα χέρια μας τη χώρα μας και να στείλουμε στο περιθώριο όσους παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας.