Ώρα να διαλέξουμε: θα πορευτούμε με τα παραμύθια, ή την πραγματικότητα;

Συνεχίζοντας το εξαιρετικό άρθρο του Στέφανου Μάνου για την άγνοια που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, παίρνω αφορμή από τα επεισόδια που γίνανε στην τιμητική εκδήλωση για τον Κώστα Γαβρά στο Παρίσι εναντίον του Αντιπρόεδρου της Ελληνικής Κυβέρνησης για να μιλήσω για τους νεαρούς που διέκοψαν βίαια την εκδήλωση.

Νομιμοποιήστε, λέει, τους απεργούς πείνας. Το σκεπτικό είναι απλό. Οι άνθρωποι υποφέρουν. Το μόνο που ζητάνε είναι ένα χαρτί. Να τους δοθεί λοιπόν αυτό το χαρτί για να μην υποφέρουν πια. Το σκεπτικό είναι απλό. Αλλά είναι διάτρητο. Δε στέκεται με τίποτα όταν το εξετάσουμε κάτω από το φως της κριτικής σκέψης.

Ας πούμε πως το κράτος νομιμοποιεί τους 300. Την άλλη μέρα που θα γίνουν 3.000 τι θα κάνει; Στους 30.000? Στους 300.000? Έχει σκεφτεί η κοπέλα που ούρλιαζε εναντίον του Θ. Πάγκαλου τι θα γίνει τότε; Ή φαντάζεται πως μόλις νομιμοποιηθούν οι 300 όλα θα γυρίσουν όπως ήταν πριν και η ζωή θα συνεχιστεί αδιατάρακτη και υπέροχη;

Στην ζωή τα όνειρα τελειώνουν γρήγορα. Και για αυτό πρέπει να υπάρχει πλάνο για το μετά. Ο ελληνικός λαός, με την ελεύθερη ψήφο του έδωσε εντολή στον Θ. Πάγκαλο και στους συναδέλφους του να διαχειριστούν αυτά τα προβλήματα και να φτιάξουν αυτά τα πλάνα. Αλλά η κοπέλα του βίντεο δεν έχει ιδέα για το πώς λειτουργεί η ζωή. Νομιμοποιήστε τους 300. Τελεία. Το όνειρο είναι too good για να μπει κάτω από το φως του ορθού λόγου.

Ελάτε να μιλήσουμε, τους λέει ο Πάγκαλος. Αλλά αυτοί δεν ενδιαφέρονται για συζήτηση. Δεν θέλουν να πείσουν ή να πειστούν με επιχειρήματα. Θέλουν να κάνουν τους αντιστασιακούς απέναντι στον κακό Πάγκαλο, ο οποίος δε δικαιούται να τους ζητάει να το κουβεντιάσουν γιατί αυτό χαλάει τα παραμύθια που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους τα παιδιά για τον κακό δράκο που αυτοί πολεμάνε. Στην κουβέντα τα πάθη χαλιναγωγούνται. Τα παιδιά θέλουν να φωνάξουν και να πετύχουν τη νίκη τους εναντίον του εχθρού με ένα happening. Οι διάλογοι και οι αναλύσεις είναι τόσο ξενέρωτα πράγματα.

Η ελληνική κοινωνία αποφάσισε πως θέλει να λειτουργεί όπως όλα τα πολιτισμένα έθνη της γης. Κια για αυτόν τον λόγο αποδέχτηκε πως τα προβλήματα λύνονται με ξενέρωτες διαδικασίες, πως τα παραμύθια είναι καλά για την οθόνη του σινεμά, και θέσπισε ένα σωρό διαδικασίες που αντιγράψαμε από τους πιο πετυχημένους λαούς της ανθρωπότητας. Όμως τα παιδιά, αντί να κάτσουν να μελετήσουν τους λόγους για τους οποίους λειτουργούμε έτσι, προτιμάνε να διαμορφώνουν τον εσωτερικό τους κόσμο από τις ταινίες του σινεμά και να διαμορφώνουν την άποψή τους για τον κόσμο από μερικούς τίτλους ειδήσεων.

Ας πούμε πως νομιμοποιούσαμε τους 300. Με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση τι θα κάναμε; Έχουμε υπογράψει συμφωνίες μαζί τους και αυτοί περιμένουν από εμάς να τις τηρούμε, όπως και εμείς περιμένουμε από αυτούς να τηρούν τις δικές τους υποσχέσεις. Τι γίνεται με αυτούς; Ή μήπως συγκινημένοι από τη φιλανθρωπία μας αποφασίσουν και αυτοί να νομιμοποιήσουν μερικές χιλιάδες, ή εκατομμύρια, λαθρομετανάστες στις χώρες τους; Ούτε και αυτό το σκέφτηκαν λοιπόν οι αισθηματίες νεαροί του Παρισιού.

Πόσα άλλα δεν έχουν σκεφτεί αυτά τα παιδιά; Πόσα άλλα δε σκέφτονται άνθρωποι στην Αθήνα, την Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη που αντιδρούν με τον ίδιο συναισθηματικό τρόπο απέναντι σε περίπλοκα προβλήματα τα οποία χρειάζονται αρκετή σκέψη για να αντιμετωπιστούν;

Σκεφτείτε τις παραπάνω γραμμές. Προβληματιστείτε και προβληματίστε και τους άλλους γύρω σας. Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις προκήσεις του πολύπλοκου κόσμου στον οποίον ζούμε, πρέπει να συνηθίσουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με τον τρόπο της λογικής και της μελέτης. Είναι κουραστικό, ναι, είναι ξενέρωτο, ναι, αλλά δίνει αξιόλογα αποτελέσματα και βελτιώνει τις ζωές όλων μας. Ακόμη και των λαθρομεταναστών. Σκεφτείτε το.

Twilight zone!

Μπουκάρουν φοιτητές ενώ γίνεται γενική συνέλευση στο Πανεπιστήμιο. Κλέβουν τα πρακτικά και διακόπτουν τη συνεδρίαση. Ο πρύτανης αποφασίζει ένα εξάμηνο αργία με αναστολή. Οι δυο φοιτητές συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους.

Η είδηση για μια οποιαδήποτε φυσιολογική κοινωνία θα ήταν ο τραμπουκισμός των φοιτητών. Αν δυο άνθρωποι μπορούν να κλέψουν τα πρακτικά ανενόχλητοι, τότε για ποια δημόσια παιδεία μιλάμε; Ο πρύτανης όχι μόνο δεν τους διώκει ποινικά, αλλά ούτε και ακαδημαϊκή ποινή της προκοπής τους επιβάλει. Όπως συνήθως στην Ελλάδα ο πρύτανης και οι καθηγητές μένουν απλοί παρατηρητές ενώ το σύμπαν καταρρέει.

Αν αυτά είχαν γίνει σε μια χώρα με ακαδημαϊκή παράδοση και επιδόσεις στην εκπαίδευση, οι φοιτητές αυτοί θα είχαν διαγραφεί από το Πανεπιστήμιο και θα είχαν ασκηθεί ποινικές διώξεις. Και όμως, στην Ελλάδα γίνεται θέμα από τα μέσα ενημέρωσης το ότι ο Πρύτανης "απέβαλλε" τους δυο φοιτητές και παρουσιάζεται ως ήρωας για την ποινή που... δεν επέβαλλε!

Ταυτόχρονα μάθαμε ότι ο Υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων είχε ζητήσει την παραίτηση ενός Γενικού Γραμματέα επειδή δε συνεργαζόταν μαζί του. Ο Γραμματέας δεν δεχόταν να δώσει την παραίτησή του. Ο Υπουργός αναγκάστηκε να εκδώσει διάταγμα με τον οποίο στέλνει τον γραμματέα σπίτι του. Και ο γραμματέας απαντά με επιστολή στην οποία δηλώνει ότι παραιτείται.

Πώς παρουσιάζεται η είδηση από τα μέσα ενημέρωσης; "Παραιτείται ο Γραμματέας".

Πράγματι, τυπικά και ο γραμματέας παραιτήθηκε και ο πρύτανης επέβαλλε ποινή. Αλλά δουλευόμαστε αν θεωρούμε πως έτσι πρέπει να παρουσιαστεί η είδηση.

Πώς θα αποφύγουμε τη ζώνη του λυκόφωτος; Από τη μια δεν είναι και ό,τι καλύτερο να πάψεις να παρακολουθείς τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης γιατί θα χάσεις πολλές ειδήσεις εσωτερικού ενδιαφέροντος που δε θα προβληθούν ποτέ στα ξένα μέσα. Από την άλλη, θες να διατηρήσεις την ψυχική και διανοητική σου ηρεμία και δεν έχεις καμία όρεξη να έρχεσαι σε επαφή με την χαμηλού επιπέδου ελληνική δημοσιογραφία. Τι να κάνουμε; Δεν έχω ιδέα!

Ο "ιδιωτικός" τομέας

Διάβασα σήμερα πως κλείνει το "Αμφιθέατρο" του Σ. Ευαγγελάτου. Δε δίνει χορηγίες, λέει, το υπουργείο Πολιτισμού.

Στην Ελλάδα, όπως πολύ πετυχημένα έχει γράψει ο Π. Μανδραβέλης, υπάρχει ο στενός δημόσιος τομέας, ο ευρύτερος δημόσιος τομέας και ο ευρύτατος δημόσιος τομέας, ο λεγόμενος και ιδιωτικός. Από ό,τι φαίνεται ένα σωρό εταιρίες εξαρτώνται για την κερδοφορία τους με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από το κράτος. Με αποτέλεσμα ο φορολογούμενος, δηλαδή κυρίως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, να χρηματοδοτούν πλήθος επιχειρηματικών δραστηριοτήτων οι οποίες αποφέρουν οφέλη στους επιχειρηματίες αλλά δεν επιδρούν στη ζωή των περισσότερων από τους πολίτες - χρηματοδότες τους.

Αυτή η στρεβλή αντίληψη περί επιχειρηματικότητας έφτασε εκ των πραγμάτων σε μια κρίσιμη καμπή, επειδή το κράτος δεν έχει να πληρώσει. Θέλω να ελπίζω πως πρόκειται για το τέλος μιας κακής επιχειρηματικής πρακτικής. Λέω πως αυτή η επιχειρηματικότητα είναι κακή, γιατί δεν παράγει πλούτο πέρα από τα κρατικώς επιχορηγούμενα κέρδη του επιχειρηματία.

Τις τελευταίες μέρες ακούμε για μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό ο οποίος έχει φεσώσει το δημόσιο κατά μισό τρις. Χωρίς να χρειάζεται να αναφερθώ παραπάνω για την επίδραση του σταθμού στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, τώρα που έφτασε η ώρα του λογαριασμού ακούμε κορώνες περί κοινωνικής αναγκαιότητας για την ύπαρξη του σταθμού και περί πολιτικών επιλογών να ζητηθούν, επιτέλους, τα χρέη από τον σταθμό, λες και ο σταθμός είναι τόσο ανεξάρτητος και αμερόληπτος που τρομάζει την εξουσία.

Ίσως θυμάστε τις περιπέτειες με το ΣΔΟΕ γνωστού εκδότη - πανελίστα του συγκεκριμένου σταθμού και την άνευ καμίας ηθικής επίθεση που έκανε και συνεχίζει να κάνει στον τότε πρωθυπουργό σε μια προσπάθεια φίμωσης των ελεγκτικών αρχών. Κατά τη γνώμη μου, έφτασε ο καιρός ώστε αυτές οι παρασιτικές μορφές επιχειρηματικότητας να απορριφθούν από την κοινωνία. Χωρίς την ανάληψη της επιχειρηματικής ευθύνης και του σχετικού ρίσκου δεν έχει ηθικό νόημα η επιχειρηματικότητα. Δεν μπορεί το κράτος να χρηματοδοτεί και τα κέρδη και τις ζημίες των εταιριών. Εγώ τουλάχιστον δε θέλω να κάνω κανέναν εκδότη ή επιχειρηματία πλούσιο επειδή μπορεί και εκβιάζει καταστάσεις.

Η συμβουλή μου είναι να τους γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια και να σταματήσουμε να τους ακούμε. Η εξουσία τους περιορίζεται στην θεαματικότητά τους. Είναι καιρός να πάρουμε στα χέρια μας τη χώρα μας και να στείλουμε στο περιθώριο όσους παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας.

Πατριωτισμός ή ανοησία;

Έκανε σήμερα η Κάτια Μακρή ένα καλό σχόλιο. Αν, σύμφωνα με τη μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ, το μισό σχεδόν της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου είναι καταπατημένο, τι νόημα έχει ο κλαυθμός των τελευταίων ημερών για ξεπούλημα από μέρους της κυβέρνησης της δημόσιας περιουσίας;

Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη δημόσια περιουσία όταν αυτή μένει αναξιοποίητη, ή γιατί ένα σορό συμπολίτες μας έχουν καταπατήσει δημόσια περιουσία, αλλά ξαφνικά όλοι μεταμορφώνονται σε επαναστάτες του '21 και υπερθεματίζουν σε εθνικισμό βρίζοντας την τρόικα και αναπτύσσοντας ξαφνικά μια αγάπη για την εθνική γη;

Για άλλη μια φορά δε βάζουμε τη λογική μας να δουλέψει και αφήνουμε το συναίσθημα να μας παρασέρνει ανερμάτιστα. Όταν μας συμφέρει να καταπατήσουμε τη δημόσια περιουσία δεν είμαστε πατριώτες, όταν αφήνεται στη μοίρα της δε μας πιάνουν ρίγη συγκίνησης, αλλά όταν γίνεται κουβέντα για να βγάλει το κράτος, δηλαδή η κοινωνία, κάποια λεφτά από τη δημόσια περιουσία ξαφνικά είμαστε έτοιμοι να κηρύξουμε ανένδοτο!

Ο λογαριασμός πάλι στην κοινωνία...

Οι υπάλληλοι των μέσων μεταφοράς δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εταιριών στις οποίες εργάζονται, αφού δεν ασκούν συστηματικούς ελέγχους εισιτηρίων. Με αποτέλεσμα οι εταιρίες τους να μαζεύουν χρέη. Μάλιστα, μια μελέτη μίλαγε σήμερα για 40% των επιβατών στα λεωφορεία που δεν πληρώνει εισιτήριο.

Σήμερα διάβασα πως ο Ρέππας μεταφέρει τα ασφαλιστικά χρέη των εταιριών των μέσων μεταφοράς στον κρατικό προϋπολογισμό. Ενώ έχουμε μπει υπό διεθνή επιτήρηση για να μειώσουμε το έλλειμμα και ενώ κανείς δεν ξέρει πώς να μειώσουμε το χρέος, ο Ρέππας αυξάνει και το έλλειμμα και το χρέος μεταφέροντας τα προβλήματα των εταιριών του υπουργείου του στην κοινωνία.

Αν αυτό που έκανε ο Ρέππας το κάνουν όλοι οι υπουργοί και αν αυτό γίνει για πολλές μικροϋποθέσεις, τότε τα πράγματα αντί να μαζεύονται θα απλώνουν. Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι μέχρι τώρα αυτό γινότανε, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βγάλουν κέρδη όλες αυτές οι ζημιογόνες για το δημόσιο αλλά πολύ εξυπηρετικές για τον πολίτη υπηρεσίες.

Και δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν γίνεται να μπαίνουν μόνο με εισιτήριο στα μέσα μεταφοράς. Δεν είναι ανάγκη να ξανα-ανακαλύψουμε τον τροχό. Ας δούμε τι γίνεται στις άλλες χώρες της Δύσης και ας εφαρμόσουμε τα καλύτερα συστήματα και εδώ. Αν για να μπεις π.χ. στο μετρό στο Παρίσι πρέπει να περάσεις ηλεκτρονικά από πόρτες που σφραγίζουν από το δάπεδο μέχρι το ταβάνι, ενώ στην Αθήνα είναι τα πράγματα τελείως χύμα, ε αντιλαμβάνεσαι πως στην Αθήνα η εταιρεία που προσφέρει τις υπηρεσίες του μετρό θα χάσει ένα σορό λεφτά που η αντίστοιχη εταιρία στο Παρίσι δεν τα χάνει.

Πρέπει να πάψει ολόκληρη η κοινωνία να πληρώνει το λογαριασμό για υπηρεσίες που και δε χρησιμοποιεί, αλλά, το κυριότερο, που θα ήταν κερδοφόρες αν γινόταν καλύτερη διαχείριση και αποτελεσματικότεροι έλεγχοι.

Ποιος αποφασίζει;

Το ερώτημα ακούγεται σε όλα τα κανάλια. Ποιος παίρνει τις αποφάσεις; Ποιοι υπουργοί ενημερώνονται; Γιατί δεν ενημερώνονται όλοι οι υπουργοί; Μόνος του αποφασίζει ο Υπουργός Οικονομικών; Ή μήπως δεν αποφασίζει καν αυτός αλλά η τρόικα;

Επί Κωνσταντίνου Καραμανλή ή επί Ανδρέα Παπανδρέου ένα τέτοιο ερώτημα δε θα τολμούσε να το θέσει κανείς. Ήταν προφανές και αποδεκτό από όλους ότι ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου είχαν την αποκλειστική ευθύνη να αποφασίσουν τι θα γίνει στον τόπο. Ούτε τους υπουργούς τους θα ρώταγαν, ούτε την άδεια κανενός θα έπαιρναν. Αυτοί αποφάσιζαν και οι υπουργοί εκτελούσαν τις αποφάσεις τους.

Τώρα, όλως περιέργως, τα μέσα ενημέρωσης αρνούνται να δεχτούν ότι τη χώρα την κυβερνά ο Παπανδρέου. Και μπαίνουν σε συζητήσεις που μπερδεύουν τα πράγματα για λόγους που είναι ακόμα πιο ασαφείς. Υπάρχει, λένε, αδιαφάνεια στον τρόπο λήψης αποφάσεων, Και εννοούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δε δείχνουν στην κάμερα τις διαπραγματεύσεις που γίνονται στα υπουργεία. Λες και υπήρχε ποτέ κάμερα κατά τη διαμόρφωση τέτοιων αποφάσεων.

Γιατί δεν ήταν ενήμερος ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων για τις διαπραγματεύσεις του Υπουργού Οικονομικών με την Τρόικα πριν οι αποφάσεις ανακοινωθούν; Μα γιατί ο Πρωθυπουργός θεώρησε ότι δεν έπρεπε να είναι ενήμερος. Αν ο Πρωθυπουργός είχε κρίνει αναγκαίο να ενημερωθεί ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονταν ή τέλος πάντων μόλις ολοκληρώθηκαν, θα τον είχε ενημερώσει. Απλό είναι το πράγμα.

Είναι σαφές ότι ο Υπουργός των Οικονομικών δεν τα βγάζει από το κεφάλι του. Όπως όλοι οι υπουργοί έτσι και αυτός στα τόσο κρίσιμα για τη χώρα ζητήματα παίρνει εντολές από τον Πρωθυπουργό για το μέχρι πού μπορεί να κινηθεί και τι συμφωνίες μπορεί να κάνει. Αυτό γινότανε κάθε φορά που είχε η χώρα μας διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη από την εποχή Κωνσταντίνου Καραμανλή, αυτό γίνεται και τώρα.

Οι τελικές αποφάσεις παίρνονται από τον Πρωθυπουργό. Μπορεί οι αποφάσεις να είναι καλές ή κακές, να έχουν μελετηθεί ή να είναι επιπόλαιες, να επιδέχονται κριτικής και βελτιώσεων, αλλά όχι και να αναρωτιόμαστε για το ποιος αποφασίζει! Ποιον προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε; Ή δεν καταλαβαίνουμε πως τέτοιες συζητήσεις μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε αποσταθεροποίηση της κοινωνίας;

Καταντάει πια βαρετό. Δε γίνεται συνέχεια να παρατηρώ ότι δεν ασχολούμαστε με τα ουσιώδη αλλά η δημόσια συζήτηση αναλώνεται σε πράγματα επουσιώδη. Ούτε να ζητώ συνεχώς σοβαρότητα. Έλεος δηλαδή. Δεν ξέρω όμως και τι άλλο να κάνω!

Με τέτοιους ηγέτες...

Μιλά ο Τσίπρας στην τηλεόραση. Έκπληκτος ανακαλύπτει ότι το μνημόνιο δε φτιάχτηκε για την επίλυση του προβλήματος του χρέους αλλά για το έλλειμμα. Και σημειώνει πως την τρόικα την αποτελούν το ΔΝΤ, η ΕΕ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Προφανώς ο άνθρωπος δεν έχει ούτε τη στοιχειώδη ενημέρωση που μπορεί ένας πολίτης να αποκτήσει από τα ΜΜΕ. Και όμως είναι πρόεδρος κόμματος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και πριν από μερικά χρόνια ήταν και πολλά υποσχόμενος νέος ηγέτης της Αριστεράς, τον οποίον συμπαθούσαν πολλοί νέοι.

Τι γίνεται στη χώρα; Τα έξοδα είναι περισσότερα από τα έσοδα και δε βρίσκεται κανείς για να μας δανείσει ώστε να καλύψουμε τα έξοδά μας για το έτος. Γι' αυτόν τον λόγο υπογράφτηκε το μνημόνιο ώστε να μπορέσουμε να καλύψουμε τα έξοδά μας του έτους με λεφτά από το εξωτερικό. Αλλιώς η χώρα θα χρεοκοπούσε, δηλαδή δε θα μπορούσε να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις και να δώσει τις άλλες παροχές που δίνει η πολιτεία στους πολίτες.

Αυτό το πολύ απλό πράγμα, που αποτελεί τη βάση για κάθε συζήτηση τον τελευταίο χρόνο στη χώρα, ο Τσίπρας το αγνοούσε.

Όπως δεν ήξερε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκφράζει την Ένωση και δεν είναι κάτι άλλο και ότι ο τρίτος εταίρος της τρόικας είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης. Δεν ήξερε δηλαδή ποιοι αποτελούν την τρόικα και πώς λειτουργεί η Ευρώπη. Αυτά από την Αριστερά των κινημάτων και των λαών της Ευρώπης!

Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και δεν πάνε καλά γιατί πολλοί Έλληνες δεν έχουν κάτσει με σοβαρότητα να μελετήσουν τα πράγματα και να πάρουν σοβαρές και υπεύθυνες αποφάσεις. Αν τέτοιοι άνθρωποι ηγούνται πολιτικών κομμάτων στο κοινοβούλιο, τότε πώς θα βγει η χώρα από την πρωτοφανή κρίση στην οποία έχει περιέλθει;

Και δε φτάνει που ο Τσίπρας είναι άσχετος, προσπαθεί να μονοπωλήσει και τη συζήτηση με συνθηματικού τύπου ρητορική, λες και μιλάει από το μπαλκόνι, ενώ ο Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης είναι υποχρεωμένος να κάθεται και να τον ακούει. Τι άλλο θα δούμε σε αυτήν τη χώρα!

Είμαι πολύ απογοητευμένος από αυτά που διαδραματίζονται στον τόπο. Μια σύντομη ματιά στα δελτία ειδήσεων σήμερα ήταν αποκαρδιωτική. Αντί να κάνουν συζήτηση ουσίας σε αυτήν την ύστατη ώρα για την Ελλάδα, λένε χαζομάρες, επικεντρώνονται σε πράγματα επουσιώδη και μιλάνε με επιπολαιότητες. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;

Η Δημοκρατία θέλει Δημοκράτες

Αυτό που δε μου αρέσει όταν πολλοί μιλάνε για τις πορείες υπέρ της δημοκρατίας στην Αίγυπτο είναι πως η κατάσταση που ζούμε σήμερα δεν ξεκίνησε με σκοπό την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αν θυμάστε τα γεγονότα του Ιανουαρίου, Μουσουλμάνοι είχαν βάλει βόμβα σε εκκλησία στην Αλεξάνδρεια και αυτό ξεκίνησε επεισόδια μεταξύ των Αιγυπτίων. Στη συνέχεια τα επεισόδια αυτά μετατράπηκαν σε λαϊκή κατακραυγή κατά του Μουμπάρακ και σε απαίτηση να πέσει το δικτατορικό καθεστώς του.

Δε νομίζω πως οι εμφυλιακές διαθέσεις που υπήρχαν πριν τον ξεσηκωμό για δικαιοσύνη έχουν εξαφανιστεί. Και φοβάμαι πως θα ξαναβγούν στην επιφάνεια όταν πέσει το καθεστώς του δικτάτορα. Με την πλειοψηφία να είναι Μουσουλμάνοι, "δημοκρατία" μπορεί να σημαίνει και ένα εξαιρετικά προβληματικό Ισλάμ να είναι απόλυτα κυρίαρχο στην Αίγυπτο.

Πολλοί άνθρωποι στη Δύση ξεχνάνε τους αγώνες που δόθηκαν σε πνευματικό επίπεδο για τη δημοκρατία και τους αγώνες που χρειάζονται για την διατήρηση μιας δημοκρατίας. Ξεχνούν ακόμα το τεράστιο μάθημα που έδωσε η Ιστορία στη Δύση, για τη σημασία του ισχυρού δημοκρατικού φρονήματος του λαού για την "δημοκρατικότητα" της δημοκρατίας, όταν ο Χίτλερ και οι Ναζί ανέλαβαν την εξουσία της Γερμανίας με δημοκρατικές διαδικασίες. Η δημοκρατία δεν αρκεί. Χρειάζεται και καλλιεργημένους ψηφοφόρους, πολίτες που ενδιαφέρονται και είναι δημοκράτες σε ιδεολογικό επίπεδο. Και αυτό στην Αίγυπτο δεν υπάρχει.

Γράφω αυτές τις γραμμές με μεγάλη συγκίνηση για τα πλήθη που κατακλύζουν τους δρόμους του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας, αλλά με τρόμο για τις λεπτές ισορροπίες μεταξύ του φανατικού Ισλάμ και του κοσμικού κράτους στις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Ασίας.

Ποιος πληρώνει;

Πολλοί συμπολίτες μας, μέσα στο κλίμα των ημερών μετά την έκδοση του βιβλίου για το 1821, την είδαν Κολοκοτρώνης και Καραϊσκάκης. Παριστάνουν τους επαναστάτες και αρνούνται να πληρώσουν διόδια ή εισιτήρια για τα μέσα μεταφοράς.

Το ζήτημα είναι εξαιρετικά απλό. Τα έξοδα για τη λειτουργία των δρόμων ή των μέσων μεταφοράς θα καλυφθούν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και από τη στιγμή που δε θα συμβάλουν αυτοί που τα χρησιμοποιούν, θα συμβάλουν αναγκαστικά οι υπόλοιποι δια της φορολογίας. Εκεί δεν υπάρχει ανυπακοή. Η σύνταξη των συνταξιούχων θα κοπεί ό,τι και να λένε αυτοί στα διόδια. Ο μισθός των μισθωτών θα μειωθεί, ότι και να λένε οι μάγκες της επανάστασης του Μετρό. Ακόμα και ο ιδιωτικός τομέας θα πληγεί δια των περικοπών του δημοσίου.

Το ερώτημα είναι γιατί γίνονται όλα αυτά τη στιγμή που τα λεφτά δεν υπάρχει περίπτωση να χαθούν. Κάποιοι είναι ηλίθιοι και δεν έχουν σκεφτεί αυτά τα πολύ απλά πράγματα που έγραψα παραπάνω. Κάποιοι είναι κοινωνικά ανάλγητοι και δεν ενδιαφέρονται για τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς, ή για το μέλλον της χώρας που καταρρέει. Με τους υπόλοιπους τι γίνεται;

Είναι πραγματικά φοβερό, ενώ η χώρα διαλύεται κάποιοι να δείχνουν παραπάνω μανία και να τη σπρώχνουν με δύναμη στον γκρεμό. Τι άνθρωποι, θεέ μου!

Το Φως μέσα στο Σκοτάδι

Αυτές τις μέρες που το σκοτάδι περισσεύει, είναι περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ να βρούμε φως μέσα στο σκοτάδι, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να προσπαθούμε και να επιχειρήσουμε την αλλαγή που έχει ανάγκη η χώρα μας.

Νομίζω πως βρήκα το δικό μου φως που αναθερμαίνει την πίστη μου στους ανθρώπους και την ελπίδα μου ότι η αλλαγή είναι δυνατή. Παρόλο που η Νέα Δημοκρατία έκανε ένα άνευ προηγουμένου όργιο προσλήψεων στο δημόσιο στην δεύτερη κυβερνητική της θητεία τινάζοντας το κράτος στον αέρα, έχασε τις εκλογές. Αν δεν κατάφερε να εξαγοράσει το εκλογικό σώμα, τότε μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Αυτή η ιδέα, είναι αρκετή για να διώξει τα σκοτάδια που απειλούν την καρδιά μου και να με ξανακάνει να ελπίζω. Εύχομαι και εσείς να βρείτε το δικό σας φως μέσα στα σκοτάδια που μας πλακώνουν.