επιλεκτική κοινωνική ευαισθησία

Καμία πορεία στην Ιρανική πρεσβεία. Καμία διαδήλωση συμπαράστασης στους Ιρανούς που διώκονται για τα πολιτικά τους φρονήματα. Καμία πολιτική καμπάνια κατά εκείνων που θεωρούν την αντιπολίτευση "μοχαρέμπ", εχθρούς του Θεού που θα πρέπει να εκτελούνται.

Έχω πάψει πια να αναρωτιέμαι. Ξέρω πως η κοινωνική ευαισθησία πολλών στην Ελλάδα είναι επιλεκτική. Η αδικία τους ενδιαφέρει μόνο άμα την κάνουν οι κακοί ιμπεριαλιστές δυτικοί.

Αν η ευαισθησία φοράει γυαλιά με χρωματιστούς φακούς, δεν είναι ευαισθησία. Και επειδή το blog είναι πραγματικά ευαίσθητο, καταδικάζει απερίφραστα τις διώξεις που λαμβάνουν χώρα στο Ιράν και εκφράζει την αλληλεγγύη του με τους ανθρώπους που θέλουν να εκφράσουν τη δική τους πολιτική άποψη. Χωρίς να συμφωνούμε με τις πολιτικές τους αντιλήψεις, καταδικάζουμε την βία και θεωρούμε πως η μόνη θεμιτή διέξοδος στις πολιτικές αντιπαραθέσεις είναι ο ελεύθερος διάλογος και η κριτική.

Καμπανάκι κινδύνου από τον Νίκο Αναστασιάδη για το Κυπριακό

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1760141

Επιτέλους, κάποιος το κάνει θέμα!

Η Ελλάδα, είναι η μόνη χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία η σαρία είναι... νόμος του κράτους. Αυτό δεν το γνωρίζουν πολλοί, όμως καταδυναστεύει αρκετούς Έλληνες πολίτες, που λόγω... θρησκεύματος εμπίπτουν στον συντηρητικό ισλαμικό νομοθετικό κώδικα.

Με χαρά διάβασα σήμερα πως οι Οικολόγοι Πράσινοι έφεραν το θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μακάρι να δούμε γρήγορα μια αναχρονιστική ρύθμιση που στηρίζει διακρίσεις σε βάρος των γυναικών να καταργείται.

Μπράβο στις αρχές για τη σύλληψη του μανιακού με το τζιπ!

επικίνδυνος εθνικισμός, έλλειψη κριτικής και επιπολαιότητες

Όταν ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ παρέδωσε το σχέδιό του στους Κυπρίους, ο αρχηγός του συντηρητικού κόμματος των Ελληνοκυπρίων είπε δημόσια πως το σχέδιο ικανοποιούσε το 95% των ελληνοκυπριακών απαιτήσεων και πως συνεπώς, ήταν ιστορική ανάγκη να εγκριθεί και από τον λαό, ώστε να λυθεί το Κυπριακό με τρόπο που ικανοποιούσε τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων.

Αντί όμως το σχέδιο να εγκριθεί, το παράπονο του Ελληνοκύπριου Προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου ότι παρέλαβε κράτος και δε θα παραδώσει κοινότητα επηρέασε καταλυτικά την απόφαση των ελληνοκυπρίων που καταψήφισαν την πρόταση Ανάν. Η ισχυρή αντίθεση του Παπαδόπουλου, σε συνδυασμό με την αποχή Καραμανλή, οδήγησαν στην ναυάγηση του σχεδίου και απομάκρυναν τη λύση του Κυπριακού από τον ορίζοντα των πολιτικών εξελίξεων.

Ποτέ δε συζητήσαμε σοβαρά τι μεσολάβησε και ενώ για δεκαετίες ζητούσαμε διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, φτάσαμε στη ρήση Παπαδόπουλου. Αντίθετα, ακόμα και σήμερα, το σχέδιο Ανάν χαρακτηρίζεται ως "αλήστου μνήμης"(1) και καταδικάζεται από πολλούς.

Η έλλειψη σοβαρής συζήτησης είναι ενδεικτική του τέλματος στο οποίο βρίσκεται η ζωή στον ελληνικό κόσμο. Αδυνατούμε να δούμε τα πράγματα με κριτικό και αυτοκριτικό βλέμμα και περιοριζόμαστε σε επιπόλαιες γνώμες και συναισθηματισμούς που δεν ερείδονται στην πραγματικότητα.

Αντί να πούμε ξεκάθαρα τι θέλουμε από ένα σχέδιο επίλυσης ενός προβλήματος, αντί να δούμε ποια σημεία των επιδιώξεών μας ικανοποιεί ένα σχέδιο και ποια όχι, περιοριζόμαστε σε μια συζήτηση που στερείται λογικής βάσης. Έτσι, εφημερίδες, όπως το "Πρώτο Θέμα"(2), μπορούν να γράφουν σειρά εθνικιστικών άρθρων χωρίς ούτε στιγμή να μπουν στην ουσία των πραγμάτων, πολιτικοί, όπως ο Καρατζαφέρης(3), μπορούν να κατακεραυνώνουν ιστορικούς χωρίς να ενδιαφέρονται για την αλήθεια της ιστορίας, δημοσιογράφοι, όπως ο Ευαγγελάτος(4), μπορούν να επικρίνουν πολιτικούς για την ιστορική τους γνώση χωρίς να ενδιαφέρονται για τις πραγματικές συνθήκες της υπόθεσης, δημιουργώντας ένα εθνικιστικό κλίμα για εσωτερική κατανάλωση.

Ενώ εδώ συμβαίνουν αυτά, ο υπόλοιπος κόσμος προχωρά, επιλύει προβλήματα, ανοίγεται με όρεξη στο μέλλον. Και, φυσικά, δεν περιμένει εμάς!

Πότε θα το πάρουμε χαμπάρι;


(1) Αντώνης Σαμαράς, ομιλία στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό
(2) η εφημερίδα έχει σταθερά προσανατολισμό εθνικιστικό σχετικά με τα λεγόμενα εθνικά θέματα
(3) ομιλία στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό
(4) ερωτήσεις στους Οικολόγους Πράσινους στο debate, προεκλογικά

Μια ενδιαφέρουσα πρόταση για τον εντοπισμό της σπατάλης

Είδα στο site της Δράσης, μια πολύ ενδιαφέρουσα καινοτομία, που νομίζω θα ωφελούσε πολύ το Δημόσιο αν έκανε κάτι παρόμοιο και η κυβέρνηση.

Η Δράση καλεί τους πολίτες που διαπιστώνουν σπατάλες του κράτους να πουν για αυτό που έχει υποπέσει στην αντίληψή τους. Έτσι, δημιουργείται μια λίστα με ηλεκτρονικές αναφορές πολιτών για περιπτώσεις σπατάλης από πλευράς του Δημοσίου.

Φυσικά, η Δράση, ως ένα πολύ μικρό κόμμα που δεν εκπροσωπείται καν στο Κοινοβούλιο, δεν μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην περικοπή των δαπανών. Μπορεί όμως η Κυβέρνηση να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, δημιουργώντας ένα σύστημα καταγγελιών, ανώνυμων ή και επώνυμων, όπου ο πολίτης, είτε δημόσιος υπάλληλος είτε συναλλασσόμενος με το Κράτος, να μπορεί να αναφέρει, ή ακόμα και να καταγγείλει, φαινόμενα κακοδιαχείρισης και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.

Μια τέτοια πρωτοβουλία θα είναι σύμφωνη με το κλίμα ανοιχτής διακυβέρνησης και διαφάνειας στο Κράτος που έχει δημιουργήσει η Κυβέρνηση και θα ανταποκρίνεται στις βασικές αρχές του ΠαΣοΚ για τη σωστή διακυβέρνηση.

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος μιλάει στο LiFO

Με τι ασχολούμαστε

Διάβασα ότι 15.000 εργαζόμενοι, 40-50 ετών βγήκαν στη σύνταξη με προγράμματα εθελουσίας εξόδου από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Διάβασα επίσης ότι η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων διπλασιάστηκε το 2009, εξαιτίας των προσλήψεων που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση.

Αλλά αντί να ασχολούμαστε με το ποιες δαπάνες πρέπει επειγόντως να περικοπούν, και με το ποιες τομές πρέπει επειγόντως να γίνουν στο ασφαλιστικό ώστε να είναι και βιώσιμο αλλά και δίκαιο απέναντι στις νέες γενιές, εμείς αναβιώνουμε τη δίκη των 6.

Μια κοινωνία ανίκανη να αξιολογήσει σωστά την πραγματικότητα, με μια αιώνια εμμονή με το παρελθόν, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα δεδομένα των καιρών της.

ΟΛΠ: Συμπεράσματα

Από αυτά που έχω καταλάβει, η απόφαση για τη δαπάνη τόσων εκατομμυρίων ευρώ δεν πάρθηκε από την παρούσα κυβέρνηση. Και άρα δεν μπορεί να καταλογιστεί στη χώρα πως συνεχίζει τις σπατάλες τη στιγμή που το δημόσιο χρέος έχει ξεφύγει. Γιατί πρόκειται για ήδη ψηφισμένο νόμο από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Κάτι είναι και αυτό.

ΟΛΠ (3)

Από ό,τι φαίνεται, αυτό που κατάλαβα στο προηγούμενο post, ότι δηλαδή η Νέα Δημοκρατία είναι πίσω από την απόφαση για τις εξωπραγματικές αποζημιώσεις στους λιμενεργάτες, είναι αληθές.

Διαβάζω δήλωση της Άννας Διαμαντοπούλου:

Τη βλέπω εξωφρενική. Εξωφρενική! Δηλαδή είναι μέσα στα πεπραγμένα της κυβέρνησης της ΝΔ και στην Ολυμπιακή και στον ΟΛΠ, όπου πραγματικά όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα όφελος από την επιλογή που έχουν κάνει, αλλά έχουν βάλει μέσα και τον δημόσιο τομέα.

Και βεβαίως η κυβέρνηση βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση στο πώς να αντιμετωπιστεί, δεν μπορείς να πεις ότι από τη μια δέχομαι τη συνέχεια της σύμβασης, από την άλλη να πεις δεν δέχομαι αυτά που αποφασίστηκαν για τους εργαζομένους. Αλλά, με συγχωρείτε, ανακαλύπτεται με πλέον σαφή τρόπο πως δεν υπήρχε αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος στη κυβέρνηση της ΝΔ

Πραγματικά, καμία αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος. Είναι εθνικά επιζήμια η απόφαση της εθελουσίου εξόδου.

Αναρωτιέμαι, γίνεται να επαναδιαπραγματευτεί αυτό το κομμάτι της συμφωνίας η νέα κυβέρνηση;

Μπράβο στον Ανδρέα Λοβέρδο

Διαβάζω σήμερα πως ο Υπουργός Εργασίας αντέδρασε στη συμφωνία με τους λιμενεργάτες και πως δε θα πληρώσουν τελικά τα ταμεία το κόστος της εθελούσιας εξόδου. Πολύ σημαντικό αυτό.

Παρόλα αυτά η συμφωνία παραμένει. Και θα πέσει λέει στους ώμους του ΟΛΠ. Στον οποίον, ο μεγαλύτερος μέτοχος είναι το δημόσιο. Δηλαδή πάλι το δημόσιο θα θιγεί.

Οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει:

Σύμφωνα με την αναλογιστική μελέτη η οποία συντάχθηκε το 2008, η πληρωμή συντάξεων και εισφορών για όλους τους δυνητικά δικαιούμενους ανέρχεται σε 56 εκατ. ευρώ και η ωφέλεια λόγω μη καταβολής μισθών, υπερωριών κλπ σε 67 εκατ. Ευρώ. Επομένως από την εθελούσια έξοδο προκαλείται μεσοπρόθεσμα θετικό υπόλοιπο για τον ΟΛΠ 11 εκατ. ευρώ.

Δηλαδή 300 άτομα παίρνουν "μισθούς, υπερωρίες κλπ" 67 εκατομμύρια Ευρώ; Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Σύμφωνα με τον Γ.Ανωμερίτη το όποιο κόστος επιβάρυνσης του ΟΛΠ υπερκαλύπτεται από το ετήσιο τίμημα (ενοίκια) της Cosco ύψους 25,3 εκατ. ευρώ και την υπεργολαβία ύψους 4,6 εκατ. ευρώ.

Δηλαδή νοικιάσαμε την προβλήτα στους Κινέζους για να τα πάρουν τα λεφτά οι λιμενεργάτες; Που αντιδρούσανε τόσο καιρό στην επινοικίαση και έκλειναν το λιμάνι προκαλώντας βλάβες στη χώρα και τους πολίτες;

Και τι είναι αυτό που μας λένε τώρα;

Η εθελούσια έξοδος του Ν.3645/2008 δεν αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης και προσθήκης νέων όρων, διότι οι όροι εμπεριέχονται σε νόμο του Κράτους.

2008? Δηλαδή η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κρύβεται πίσω και από αυτή την αθλιότητα;

Οι εικόνες σοκαριστικές. Ο Μπερλουσκόνι αιμόφυρτος, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Ο κόσμος παρακολουθεί άφωνος. Η προσωπική του ασφάλεια κάνει νευρικές κινήσεις και προσπαθούν να τον βάλουν στο αυτοκίνητο.

Με προβληματίζει πολύ το γεγονός ότι είναι τόσο εύκολο να επιτεθεί κανείς εναντίον ενός πολιτικού ηγέτη. Εντάξει, στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένας τρελός. Αλλά τι θα γινόταν αν είχαμε έναν τρομοκράτη;

Τα μέτρα ασφαλείας τις περισσότερες φορές φαίνεται πως είναι ελλειπή. Είναι τόσο εύκολο να ξεσπάσει μια πολιτική κρίση. Οι δημοκρατίες είναι ευάλωτες. Μπορούν όμως να προστατέψουν τον εαυτό τους σε έναν βαθμό. Με σωστή και μεθοδική δουλειά οι υπηρεσίες ασφαλείας μπορούν να διώξουν την τρομοκρατία. Και να προστατέψουν τη δημοκρατία από τους εγκληματίες. Και τις κρίσεις που θέλουν να προκαλέσουν.

Ο νόμος των ακούσιων συνεπειών!

Άλλη μια αναφορά στον Μίμη Ανδρουλάκη! Πολλές φορές έχει τονίσει πως πρέπει στην πολιτική να προσέχεις για τις ανεπιθύμητες συνέπειες που μπορεί να έχει μια απόφασή σου. Μια πράξη μπορεί να γίνεται με καλές προθέσεις, μπορεί όμως να φέρει δυσάρεστα αποτελέσματα, επειδή η πραγματικότητα είναι τόσο πολύπλοκη.

Μια εφαρμογή αυτού αποτελεί η (σωστή, κατά τη γνώμη μου) απόφαση για περιορισμό των bonus των στελεχών των τραπεζών. Πέρσι, το δημόσιο εισέπραξε 240 εκατομμύρια ευρώ από τη φορολογία των bonus. Άμα τα bonus δεν είχαν δοθεί, το δημόσιο θα είχε βρεθεί με 240 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα. Φυσικά, αυτό από μόνο του δε λέει πολλά, γιατί πρέπει να μελετηθεί το πώς θα είχαν αξιοποιηθεί τα λεφτά αν δεν είχαν δοθεί ως bonus και τι επίδραση θα είχε αυτό στην οικονομία.

Ωστόσο το σημαντικό σημείο παραμένει. Μια πράξη που γίνεται με καλή πρόθεση μπορεί να φέρει αρνητικά αποτελέσματα. Και για αυτό χρειάζεται μελέτη και πρόβλεψη!

Κάποιοι νομίζουν πως τα εκατομμύρια είναι στραγάλια...

Διαβάζω σήμερα σε μια ανακοίνωση της Δράσης:

Χαρακτηριστική είναι η δημοσιευόμενη σήμερα απόφαση να «χρυσωθούν» 300 εργαζόμενοι στον ΟΛΠ με πάνω από 50 εκ. ευρώ προκειμένου να επιτρέψουν την εφαρμογή της νομοθετημένης σύμβασης με τους κινέζους.

Και ενώ προσπαθώ να χωνέψω την είδηση, βλέπω στο protothema.gr:

230.000 ευρώ σε κάθε εργαζόμενο του ΟΛΠ που φεύγει!

Και μετά:

Από την εθελούσια έξοδο ο ΟΛΠ θα κερδίσει από μισθούς περίπου 11 εκατ. ευρώ
Επίσης τα 4,5 εκ. ευρώ θα δοθούν για την πρόωρη συνταξιοδότηση περίπου 100 με 150 εργαζομένων, ενώ θα δοθούν 8 εκατ. ευρώ για απώλεια εισοδήματος.

Μας δουλεύουνε;

Αυτά που ακούγονται για τις αμοιβές των εργαζομένων στο λιμάνι είναι εξωφρενικά. Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό το αίσχος; Ο Ανωμερίτης; Η Κατσέλη; Αυτά τα πράγματα είναι σκανδαλώδη. Και μετά αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε στη χρεωκοπία!

Εξορθολογισμός στις αμοιβές των λιμενεργατών. Τήρηση της νομιμότητας. Το λιμάνι να είναι ανοιχτό επειδή η Ελλάδα δεν είναι μπανανία και όχι επειδή εξαγοράστηκαν αυτοί που το έκλειναν! Πρέπει να δοθούν εξηγήσεις για αυτά τα ποσά. Έτσι νομίζουμε πως θα πείσουμε τους ξένους δανειστές μας ότι είμαστε αξιόπιστοι;

Άλλο φτώχεια, άλλο ανισότητα!

Έχετε αντιληφθεί ότι είμαι μεγάλος fan του Μίμη Ανδρουλάκη. Πριν από λίγες μέρες τέλειωσα το Τάνγκο του Τσε. Στο βιβλίο αυτό, ο Μίμης συζητά με έναν ώριμο Τσε Γκεβάρα, που όχι μόνο δεν πέθανε στη ζούγκλα της Νότιας Αμερικής, αλλά κατάφερε να αλλάξει, να εγκαταλείψει την επιπολαιότητα που τον χαρακτήριζε και να γίνει βαθύς αναλυτής του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Όπως καταλαβαίνετε, ο Τσε, το alter ego του διανοούμενου Ανδρουλάκη, έχει τεράστιο ενδιαφέρον, τόσο από ψυχολογική όσο και από διανοητική άποψη.

Και πραγματικά, οι αντιλήψεις που διατυπώνει ο Ανδρουλάκης στο βιβλίο αυτό, περιλαμβάνουν και συνοψίζουν τον διεθνή προβληματισμό πάνω στα θέματα αυτά, και αποτελεί μια προσπάθεια σοβαρής συζήτησης σε μια χώρα που δεν έχει παρελθόν σοβαρών συζητήσεων.

Δε θα κάνω όμως σε αυτό το post βιβλιοπαρουσίαση. Θέλω να μεταφέρω ένα κομμάτι της σκέψης του "Τσε" για την ανισότητα, τον πλούτο και την φτώχεια. Λέει πράγματα που για μένα είναι γνωστά και αυτονόητα, όμως για πολλούς από εσάς ξέρω πως θα ακουστούν καινούρια και ενδιαφέροντα. Επειδή ο Μίμης τα διατυπώνει πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα εγώ, σας μεταφέρω το ακόλουθο απόσπασμα και σας συμβουλεύω να αγοράσετε το βιβλίο και να ταξιδέψετε μαζί με τον Μίμη σε όλες τις πτυχές του σύγχρονου καπιταλισμού με φόντο τον έρωτα, την επανάσταση και το όραμα.

"Ξανακοίταξα χτες τις σημειώσεις μου. Μπορεί να πει κανείς ότι δώσαμε μια ειδυλλιακή εικόνα της παγκοσμιοποίησης. Παραβλέψαμε τη θεαματική αύξηση της φτώχιας και της ανισότητας στον πλανήτη μας..."

"Μισό λεπτό, άλλο φτώχια και άλλο ανισότητα, μην τα μπερδεύουμε. Μπορεί να ξεπεράσετε το όριο της φτώχιας, ακόμα και να αυξήσετε εντυπωσιακά το επίπεδο της ζωής σας -να έχετε αυτοκίνητο, μοντέρνο οικιακό εξοπλισμό, διακοπές- αλλά η απόσταση με τους πλουσιότερους να έχει μεγαλώσει, δηλαδή ο δείκτης της παγκόσμιας ανισότητας να έχει αυξηθεί. Φτώχια και ανισότητα σχετίζονται, αλλά είναι ποιοτικά διαφορετικοί δείκτες. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά και στο εσωτερικό μιας χώρας. Όταν αυτή ξεπεράσει τη φτώχια και αρχίσει την απογείωσή της, αυξάνεται η ανισότητα."

"Υπονοείτε ότι η φτώχια έχει μειωθεί την περίοδο της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης;"

"Αυτή είναι η πραγματικότητα. Στα τελευταία τριάντα χρόνια όσοι ήταν σε ακραία φτώχια -κάτω από 1 δολάριο τη μέρα- έπεσαν από τα 550 εκατομμύρια στα 350 εκατομμύρια, και αυτοί με 2 δολάρια από 1,3 δισεκατομμύρια κατέβηκαν στα 970 εκατομμύρια. Η Ιστορία και οι στατιστικές μάς υποδηλώνουν ότι οι οικονομίες που εντάσσονται στην παγκόσμια αγορά εξασφαλίζουν υψηλότερους δείκτες ανάπτυξης, ευημερίας, μόρφωσης, ελευθερίας, περιβαλλοντικής προστασίας και προσδοκώμενου ορίου ζωής. Η ανοικτότητα μιας οικονομίας μειώνει τη φτώχια, αλλά αυτό δε γίνεται αυτόματα, ούτε προσφέρεται δωρεάν. Η "κλειστότητα", αντίθετα, περιορίζει το βιοτικό επίπεδο. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στη σύγκριση όλων των οικονομικών μεγεθών ανάμεσα στη Βόρεια και Νότια Κορέα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Κούβας, η οποία προηγείται σε όλη τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική στην εκπαίδευση και την υγεία, και συνεπώς θεωρητικά θα έπρεπε να έχει και πιο δυναμική ανάπτυξη. Και όμως η "κλειστότητα" -σε σημαντικό βαθμό αναγκαστική- έχει μειώσει κατά 36% το κατά κεφαλήν εισόδημα στις τέσσερις δεκαετίες του "σοσιαλισμού". Η αδιαμφισβήτητη εικόνα που έχουμε είναι ότι οι πλούσιες χώρες αναπτύσσονταν κατά 2% στη δεκαετία του '90, οι αναπτυσσόμενες αλλά ενταγμένες στην παγκοσμιοποίηση οικονομίες κατά 5%, ενώ οι αναπτυσσόμενες μη ενταγμένες στην παγκόσμια αγορά είδαν την ανάπτυξή τους να πέφτει από το 3% στη δεκαετία του '70 στο 1%. Δηλαδή τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως η Κίνα και η Ινδία, που καλύπτουν το 38% του παγκόσμιου πληθυσμού, ξέφυγαν από τη φτώχια. Όμως αυτό δε χαρίστηκε μονοδιάστατα από το "άνοιγμα", όπως διατείνονται μερικοί δογματικοί νεοφιλελεύθεροι, αλλά προηγήθηκαν μεταρρυθμίσεις, αγροτικές και άλλες, και μια τεράστια κινητοποίηση εσωτερικών πόρων για τη βιομηχανική ανάπτυξη. Η Ινδία, η Κίνα, το Βιετνάμ, η Ινδονησία, γενικά η Ασία, μειώνουν την παγκόσμια φτώχια, στην οποία όμως κεντρικό ρόλο πια παίζει κυρίως η υπο-σαχάρια Αφρική."

"Δηλαδή η Κίνα και η Ινδία συγκλίνουν, η Αφρική αποκλίνει..."

"Έτσι, με αποτέλεσμα, αν συγκρίνουμε το πλουσιότερο τμήμα του πλανήτη -Ηνωμένες Πολιτείες και Δυτική Ευρώπη- με το φτωχότερο -υποσαχάρια Αφρική- το χάσμα να διευρύνεται και η παγκόσμια ανισότητα να φαίνεται πως αυξάνει θεαματικά. Όμως η εικόνα δεν είναι ακριβής, γιατί οι χώρες με μεγάλους πληθυσμούς, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Μεξικό, μειώνουν την απόστασή τους από τις πλούσιες χώρες και τη σχετική ανισότητα στον πλανήτη. Δηλαδή τα επόμενα χρόνια θα συμβαίνει το εξής παράδοξο. Όσο φεύγουν μπροστά η Κίνα και η Ινδία και θα αφήνουν μόνη της στον πάτο την Αφρική, η παγκόσμια ανισότητα θα φαίνεται ότι αυξάνει, αν συγκρίνουμε παραδείγματος χάριν, το 10% των πλουσιότερων με το 10% των φτωχότερων. Αλλά γι' αυτό δεν φταίει βέβαια η Κίνα που επιταχύνει, ούτε η παγκοσμιοποίηση γενικά και αφηρημένα, αλλά το γεγονός ότι η υποσαχάρια Αφρική βυθίζεται, κι εκεί πρέπει να συγκεντρωθεί η προσοχή της ανθρωπότητας με γενναία και αποδοτικά μέτρα και όχι με γενικές anti-global φανφάρες."

"Πράγματι. Ωστόσο ο ΟΗΕ δίνει μια εικόνα μεγαλύτερης ανισότητας".

"Οι υπολογισμοί του ΟΗΕ είναι εντελώς γραφειοκρατικοί. Γι' αυτόν στα χαρτιά 100 δολάρια στην Αμερική είναι τα ίδια με 100 δολάρια στη Νιγηρία. Όμως έχουν εντελώς διαφορετική αγοραστική αξία. Ακόμα και στην ίδια χώρα άλλη αγοραστική αξία μπορεί να έχουν στην ύπαιθρο και άλλη στην πόλη. Αν υπολογίσουμε με βάση την αγοραστική αξία, η παγκόσμια ανισότητα είναι διαφορετική σε μέγεθος από ό,τι την προσδιορίζουν οι υπηρεσίες του ΟΗΕ."

Η πολιτική κριτική είναι ουσιαστικό στοιχείο της δημοκρατίας

Μετά από μια απουσία αρκετών ημερών, φαίνεται πως σήμερα έχω αρκετά πράγματα να γράψω!

Αφορμή για αυτό το σχόλιο είναι η δήλωση της κ. Παπαρήγα περί αντικομουνισμού. Ενοχλήθηκε από τις δηλώσεις και τις πράξεις του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ενοχλήθηκε και από το ποσοστό του κόμματός της στις εκλογές και αντιδρά στην κριτική με αυτόν τον τρόπο.

Το ζήτημα θα ήταν κωμικό αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Λέω πως είναι κωμικό, γιατί είναι γελοίο ένα κόμμα που κατηγορεί και καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα, που ακόμα και σε μια διαδήλωση καταγγέλλει τους άλλους διαδηλωτές ότι υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, να αντιδρά άγρια μόλις κάποιος ασκήσει κριτική σε αυτό.

Εκείνοι δηλαδή μπορούν να λένε ό,τι τους κατέβει, αλλά κανένας δεν μπορεί να αγγίξει το ιερό τέρας που λέγεται ΚΚΕ, γιατί μόλις κάποιος ξεστομίσει μια φράση κριτικής για το ΚΚΕ είναι αυτόματα αντικομουνιστής.

Και εδώ ακριβώς ξεκινά το τραγικό του πράγματος. Το να απορρίπτεις κάθε κριτική στις ιδέες σου είναι βαθιά αντιδημοκρατικό. Το να μην αναγνωρίζεις στον άλλον το δικαίωμα να κριτικάρει τις απόψεις σου και τη στάση σου και να πιστεύεις ακράδαντα πως κατέχεις την απόλυτη αλήθεια και πως ο πολιτικός σου αντίπαλος είναι σκοτεινός δαίμονας, είναι καταστροφικό για τους πολίτες τους οποίους επηρεάζεις. Το ΚΚΕ, μετά από τόσα χρόνια δαιμονοποίησης των πάντων, ακόμα και εσωκομματικών παραγόντων, θα έπρεπε να είχε μάθει από την ιστορία. Δυστυχώς αποτελεί δύναμη οπισθοδρόμησης και παρακμής της ελληνικής κοινωνίας.

Ισότητα προς τα... κάτω!

Προηγουμένως μίλησα για την ατυχία μου να παρακολουθήσω λίγα λεπτά από ελληνικό talk show με θέμα την οικονομία νωρίτερα σήμερα.

Στο κομμάτι που παρακολούθησα, ένας νεαρός πολιτικός της δεξιάς παράταξης έθιξε το κοινωνικό πρόβλημα της εργασιακής ανασφάλειας στον ιδιωτικό τομέα, σε αντίθεση με την εργασιακή ηρεμία με τη μονιμότητα στο δημόσιο τομέα. Και η λύση που πρότεινε για την επίλυση του προβλήματος; Η κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο.

Δηλαδή, επειδή στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει ανασφάλεια, να την επιβάλουμε και στον δημόσιο τομέα, να είναι όλοι ανασφαλείς για να μην υπάρχει κοινωνική αδικία.

Και αυτά από το στόμα ενός νέου πολιτικού, εκπροσώπου πολιτικής δυναστείας, με σπουδές στο εξωτερικό, που θέλει κάποια στιγμή να λάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Η πρότασή του δεν πρόκειται για παραφωνία. Αντίθετα, η ισότητα προς τα κάτω αποτελεί βασικό παράγοντα του τρόπου με τον οποίο η προηγούμενη κυβέρνηση χειρίστηκε την ιδέα για ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Αντί δηλαδή το εισόδημα να είναι αξιοπρεπές για να καλυφθούν οι ανάγκες των πολιτών που το χρειάζονται και να δίνονται ευκαιρίες για την αναβάθμιση του εισοδήματος (μέσα από την εύρεση εργασίας, τις κοινωνικές παροχές που δεν έχουν οικονομικό χαρακτήρα κλπ), η δεξιά παράταξη θέλησε να χρησιμοποιήσει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για να κατεβάσει σε αυτό μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και να ξεμπερδεύει με το δύσκολο πρόβλημα της παραγωγής πλούτου και της αύξησης του βιωτικού επιπέδου όλων των πολιτών.

Τα ίδια κρύβονται και πίσω από τις διακηρύξεις για ισότητα του ΚΚΕ. Μπορεί θεωρητικά να βρίσκονται από την άλλη πλευρά, αλλά η ισότητα την οποία δημιούργησε ιστορικά ο κομμουνισμός ήταν ισότητα προς τα κάτω. Αυτά, αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και να μην περιοριστούμε στην αναμάσηση ιδεοληψιών.

Φαίνεται, πως ούτε που περνάει από τον νου πολλών πολιτικών μας ότι η παραγωγή νέων θέσεων εργασιών με τη διεύρυνση των αγορών και την αφομοίωση των νέων τεχνολογιών και των νέων παγκόσμιων δεδομένων αποτελεί τη λύση του προβλήματος της εργασιακής ανασφάλειας.

Και για να ξαναγυρίσω στον πολιτικό που αποτέλεσε αφορμή για αυτό το σχόλιο, η κατάργηση της μονιμότητας θα οδηγούσε σε πολλούς "κουμπάρους" στο δημόσιο, όπως η πρακτική της παράταξής του αποδεικνύει. Δυστυχώς, τόσες δεκαετίες μετά, οι πελατειακές σχέσεις τις οποίες προσπάθησε να χτυπήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ακόμα απειλούν την εργασιακή ειρήνη των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και τα θεμέλια ολόκληρου του κράτους.

Λύση; Η "αλλαγή εκ βάθρων" για την οποία δεσμεύτηκε σήμερα ο Πρωθυπουργός.

It's the psychology stupid!

Ο τίτλος του post είναι παράφραση του γνωστού Αμερικάνικου "it's the economy stupid!" από τον Μίμη Ανδρουλάκη. Ο Μίμης στα βιβλία του τονίζει ξανά και ξανά τη σημασία της ψυχολογίας στην πολιτική και την οικονομία. Ξεχάστε τις αφελείς θεωρίες πως οι καταναλωτές ή οι πολίτες είναι ορθολογιστές και παίρνουν τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις, λέει ο κ. Ανδρουλάκης. Η ιστορία των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων δείχνει πως η ψυχολογία των πολιτών, η ψυχολογία των καταναλωτών ή των αγορών παίζει τεράστιο ρόλο στις εξελίξεις.

Άκουσα σήμερα την ιστορική ομιλία του Πρωθυπουργού στο Ζάππειο Μέγαρο. Ενθουσιάστηκα από το περιεχόμενο της ομιλίας Παπανδρέου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι ένας εξαιρετικά μοντέρνος πολιτικός που εργάζεται σοβαρά για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Και, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμά του για συστράτευση όλων των Ελλήνων για δημιουργικές αλλαγές, συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό αλλά και τον προβληματισμό του, και προσπαθώ να βοηθήσω, στον βαθμό που μου αναλογεί, για μια μοντέρνα Ελλάδα.

Αλλά εδώ δε θα μιλήσω για το όραμα του Παπανδρέου. Θα χρησιμοποιήσω αυτό το post για να προβληματιστώ σχετικά με τη σχέση του οράματος αυτού και της ψυχολογίας. Για να αναρωτηθώ δηλαδή αν αρκεί ένας Πρωθυπουργός και μια ισχυρή κυβέρνηση με όραμα για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο της οικονομίας (και στη συνέχεια και το γενικότερο πολιτικό αδιέξοδο).

Γιατί το λέω αυτό; Διότι υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες. Διότι η ψυχολογία των ξένων δανειστών είναι κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε ως δεδομένο. Διότι ανεξάρτητα από τις δικές σου προθέσεις και τα δικά σου σχέδια, το αποτέλεσμα εξαρτάται και από παράγοντες που δεν είναι εύκολα προβλέψιμοι.

Εγώ, ως Έλληνας και ως άνθρωπος που ξέρει καλά τα προβλήματα της χώρας, μπορεί να βλέπω πως ο Παπανδρέου αποτελεί το κλειδί για την έξοδο της χώρας από τα αδιέξοδα, αλλά ο ξένος μπορεί να αξιολογεί αλλιώς την απόφαση Παπανδρέου να κάνει σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα δημιουργήσουν μια νέα Ελλάδα χωρίς να προχωρήσει σε μεγάλη (της τάξεως των πέντε+ μονάδων) άμεση μείωση του ελλείμματος με κόψιμο κοινωνικών δαπανών.

Και η ψυχολογία, όπως τονίζει συνεχώς ο Μίμης ο Ανδρουλάκης, είναι πολύ δύσκολο να οριστεί από έναν πολιτικό ηγέτη. Ειδικά στη συγκεκριμένη οικονομική συγκυρία. Ήδη, το spread άνοιξε και άλλο όταν ο Πρωθυπουργός τέλειωσε την ομιλία του. Τι θα γίνει τελικά; Αυτό είναι ένα μυστήριο που μόνο ο χρόνος θα το λύσει.

Ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών φαίνεται πως γνωρίζουν καλά τη σημασία της ψυχολογίας. Γι' αυτό και έχουν κάνει σημαντικές κινήσεις στο διεθνές επίπεδο για την ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της χώρας μας. Θα αλλάξει το κλίμα; Αυτό δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Η ζωή είναι τόσο σύνθετη, η οικονομία και η πολιτική έχει τόσο πολλούς αστάθμητους παράγοντες, που υπάρχουν και πράγματα που δεν μπορούν να καθοριστούν από τους πολιτικούς.

Για τα πράγματα που περνάνε όμως από το χέρι των πολιτικών, μπορώ να πω πως ο Παπανδρέου γράφει ιστορία.

Ζωντανά απολιθώματα

Διάβαζα σήμερα πως ο γενετικός κώδικας των γιγάντιων πάντα έχει αλλάξει ελάχιστα τα τελευταία τρία εκατομμύρια χρόνια. Ουσιαστικά, λοιπόν, πρόκειται για ζωντανά απολιθώματα.

Μπορεί να μην το έχετε σκεφτεί, αλλά δε χρειάζεται να πάμε ως την Κίνα για να δούμε ζωντανά απολιθώματα. Έχουμε άφθονα και στη χώρα μας. Δυστυχώς όμως, τα δικά μας απολιθώματα δεν είναι όμορφα ούτε χαριτωμένα, αλλά, επειδή οφείλονται σε αγκυλώσεις στη σκέψη, αποτελούν εμπόδιο στην πρόοδο της χώρας και μας ταλανίζουν με πολλούς και όχι πάντα ορατούς τρόπους.

Ένα τέτοιο απολίθωμα αποτελεί το ΚΚΕ. Που θεωρεί άξιο θαυμασμού το γεγονός ότι παρά την κατάρρευση του κομμουνισμού παγκοσμίως και την δημοσίευση των δεινών που αυτός προκάλεσε, εκείνο συνεχίζει να πιστεύει και να διακηρύσσει τα ίδια πράγματα.

Μολονότι δε βλέπω τηλεόραση, είχα σήμερα την ατυχία να δω για μερικά λεπτά ένα talk show για την οικονομία και την ομιλία του Πρωθυπουργού. Και ανάμεσα στους ομιλητές βρισκόταν ένας βουλευτής του ΚΚΕ. Ο οποίος έλεγε πως η διαφθορά γεννιέται από το ίδιο το οικονομικό σύστημα που έχουμε παγκοσμίως. Και πως ό,τι μέτρα και να πάρει η κυβέρνηση δε θα βοηθήσουν τους πολίτες.

Ξεχνά πως στην κομμουνιστική Ρωσία, η διαφθορά ήταν τρομακτική.

Και όταν του μίλησε κάποιος για το θέμα αυτό, ο βουλευτής είπε πως η διαφθορά γεννήθηκε όταν υπήρξε "καπιταλιστική παλινόρθωση". Άρες μάρες κουκουνάρες.

Αυτά τα ζητήματα δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι φιλοσοφική ανάλυση χωράει γύρω από τη στάση του ΚΚΕ. Γιατί δεν είναι μόνο το ΚΚΕ που αποτελεί απολίθωμα στην Ελλάδα. Εδώ περιορίζομαι όμως στην πολιτική ανάλυση του ζητήματος.

Όσο τα απολιθώματα μας παραμυθιάζουν πως αυτά προσφέρουν ζωή, τόσο η κανονική ζωή θα ξεφεύγει μέσα από τα χέρια μας και η πρόοδος της χώρας θα εμποδίζεται. Ή, για να το πω όπως το λέει και ο Πρωθυπουργός: "Αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε". Και η αλλαγή δεν μπορεί παρά να ξεκινά από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, μην περιμένουμε να μας σώσουν άλλοι.

Περί ελευθερίας του λόγου