Υπάρχει μια σημαντική παρανόηση στην Ελλάδα. Το να έχεις δημόσια γη αναξιοποίητη, να "κάθεται", με μερικά μόνο χόρτα πάνω της, δεν είναι εθνική πολιτική, ούτε εθνική υπερηφάνεια, ούτε εθνική κυριαρχία. Είναι τεμπελιά και ανοησία.
Η αναξιοποίητη γη υπηρετεί το έθνος όταν αξιοποιείται. Όχι όταν είναι έρημη. Όταν φέρνει λεφτά, τουρίστες, επιχειρηματίες, θέσεις εργασίας. Όχι όταν δεν της δίνει κανείς σημασία.
Το να πουλήσεις γη για να φτιαχτούν τουριστικά θέρετρα, κατοικίες, ή επιχειρηματικές μονάδες δεν είναι κάτι κακό. Αντίθετα, είναι μια πράξη που βάζει τα θεμέλια για ανάπτυξη και για παραγωγή πλούτου. Ο πλούτος στον δυτικό κόσμο παράγεται από αγοραπωλησίες, η ανάπτυξη έρχεται με επενδύσεις, η επιχειρηματικότητα ωφελεί και δεν είναι κατακριτέα.
Δεν είναι λογικό η ελληνική κοινωνία να φοβάται τις αλλαγές που συνεπάγεται η προσπάθεια για ανάπτυξη. Στον καπιταλισμό η γη αλλάζει χέρια, επιχειρήσεις ανοίγουν και κλείνουν, εργαζόμενοι προσλαμβάνονται και απολύονται, τα λεφτά αλλάζουν χέρια και οι αλλαγές είναι ραγδαίες. Αυτό μπορεί να τρομάζει μερικούς, αλλά λύση δεν είναι ούτε ο προστατευτισμός ούτε ο στουρθοκαμηλισμός.
Εναλλακτικός τρόπος παραγωγής πλούτου δεν υπάρχει. Άλλος δρόμος που να οδηγεί στην ανάπτυξη δεν υπάρχει. Αν θέλουμε τον πλούτο και την πρόοδο, πρέπει να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε τις αλλαγές, το ρίσκο, τις πρωτοβουλίες. Η επιτυχία ποτέ δε θα είναι σίγουρη. Αλλά είναι δυνατή. Αν όμως λες απλά "όχι", τότε η αποτυχία είναι βέβαιη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου