Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος διατυπώνει ένα πολύ λογικό ερώτημα. Ποιος εργοδότης, αναρωτιέται, θα προσλάμβανε κάποιον για να τον απολύσει; Οι εργοδότες δεν είναι τρελοί. Απολύουν κάποιον μόνο άμα δεν του κάνει τη δουλειά για την οποία τον πληρώνει ή άμα το αντικείμενο της δουλειάς καταστεί παρωχημένο. Επομένως, λέει ο Ανδριανόπουλος, η ελευθερία των απολύσεων δεν θα αποτελέσει απειλή για τους εργαζόμενους. Αντίθετα, θα τους βοηθήσει γιατί η εργασιακή κινητικότητα θα συμβάλει στην αύξηση των θέσεων εργασίας. Άλλωστε, λέει ο πολιτικός, οι εργοδότες γίνονται πολύ διστακτικοί στις προσλήψεις άμα ξέρουν πως δεν μπορούν να απολύσουν τον υπάλληλο μετά.
Παρόλο που όλα αυτά είναι πολύ λογικά, ο Ανδριανόπουλος κάνει ένα βασικό λάθος. Θεωρεί ότι ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα λειτουργεί σωστά και πως το πρόβλημα είναι οι ρυθμίσεις που επιβάλει το κράτος. Στην πραγματικότητα όμως ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί με τρόπο στρεβλό. Η καινοτομία, η δημιουργικότητα, η πραγματική ανάπτυξη αποτελούν την εξαίρεση παρά τον κανόνα. Ενώ οι υπάλληλοι δουλεύουν με αμοιβές που είναι χαμηλές για τη δουλειά που καλούνται να κάνουν. Και η ανεργία χρησιμοποιείται για να κρατήσει τις αμοιβές χαμηλές.
Προτού λοιπόν γκρινιάξουμε για τις παρεμβάσεις του κράτους στον ιδιωτικό τομέα, καλό θα ήταν να αναγνωρίσουμε τις χρόνιες στρεβλώσεις που μετατρέπουν στη χώρα μας την ευγενή ιδέα της επιχειρηματικότητας σε αντι-παραγωγική εκμετάλλευση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου