Ως πότε θα ανεχόμαστε απάνθρωπες ιδεολογίες;

Ώρες ώρες νιώθω λες και ο εικοστός αιώνας πέρασε χωρίς να αγγίξει την Ελλάδα. Σε παγκόσμιο επίπεδο εφαρμόστηκαν οι τρομακτικά απάνθρωπες ιδεολογίες της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς με εκατόμβες νεκρών, με βασανιστήρια και στέρηση ελευθεριών, με τρομοκρατία και εκφοβισμό. Και απέτυχαν. Και όμως καθόμαστε να συζητάμε κατά πόσο ο κομμουνισμός ή η ριζοσπαστική αριστερά ή η εξωκοινοβουλευτική αριστερά ή η ακροδεξιά μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

Πότε θα αναγνωρίσουμε πως ιδεολογίες που έχουν στον πυρήνα τους το μίσος για το διαφορετικό και την απέχθεια για την ελευθερία δεν πρέπει να έχουν καμία θέση στις ψυχές και τα μυαλά μας; Και οι μεν και οι δε πολεμούν την ελευθερία μας. Δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη μας, δεν τους ενδιαφέρει η συμφωνία μας. Αντιμάχονται τη δημοκρατία, αντιμάχονται την ελευθερία και παρόλο που λίγοι συντάσσονται μαζί τους, αυτοί θεωρούν πως κατέχουν την Αλήθεια και πως αυτοί αντιπροσωπεύουν ή πρέπει να αντιπροσωπεύουν τον λαό.

Νέοι αποφασίζουν να υπηρετήσουν την καταστροφή. Ώριμοι άνθρωποι υποστηρίζουν χρεοκοπημένες ιδεολογίες. Επιπόλαιοι άνθρωποι γίνονται τιμητές των πάντων και προβάλλονται ως σωτήρες του λαού. Η βλακεία δεν έχει τέλος.

Χθες δολοφονήθηκε άλλο ένα παιδί. Από το μίσος ορισμένων. Και την βλακεία. Που μασκαρεύεται ως ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Είμαι εξαιρετικά θυμωμένος. Δε θα περιγράψω με λυρικό τρόπο τι σημαίνει να είσαι 15 χρονών, ούτε θα εξηγήσω με καταθλιπτικές λεπτομέρειες τι σημαίνει να είσαι Αφγανός μετανάστης στην Αθήνα. Θα μιλήσω για την ουσία του ζητήματος, για τον απάνθρωπο χαρακτήρα αυτών των ιδεολογιών που χρησιμοποιούν τη βία για να "βοηθήσουν" την κοινωνία.

Προς το παρόν, βουλιάζουμε!

Το ότι ο στρατός είναι διαλυμένος το ξέραμε. Ότι αν δεν έχεις μέσο δε σε υπολογίζει κανένας, και αυτό το ξέραμε. Και ότι σχεδόν όλοι όλο και κάποιο μέσο βρίσκουν για να περάσουν καλά ή κάπως καλά κατά τη διάρκεια της θητείας, και αυτό το ξέραμε.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, αφού όλα αυτά είναι γνωστά, αισθάνομαι προσβεβλημένος από τις φωτογραφίες με τον νεαρό Κασιδόκωστα - Λάτση να παραθερίζει στην Καραϊβική. Από ό,τι φαίνεται αυτή είναι η χώρας μας. Ο Λάτσης να "υπηρετεί" στο γραφείο του αρχηγού ΓΕΝ, να του δίνεται "επαγγελματική" άδεια και να παραθερίζει στην Καραϊβική, ενώ ο υπουργός του έλεγε πολλά περί αξιοκρατίας όταν έβαζε υποψηφιότητα για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και εν δυνάμει πρωθυπουργός.

Δε θα μεταφέρω τις εικόνες με τον νεαρό να κάνει γουίντ σέρφιν απολαμβάνοντας την παρέα μιας γυμνόστηθης κοπέλας που φαίνεται να το διασκεδάζει. Ούτε τις γραφικές δηλώσεις του πατέρα του νεαρού, ο οποίος τον παρομοιάζει με τους ήρωες του 21. Και είναι και δήμαρχος Βουλιαγμένης. Μα τι άνθρωποι τον ψήφισαν;

Θα διατυπώσω όμως την άποψή μου, πως όσο επιτρέπουμε σε αυτά τα πράγματα να συμβαίνουν, τόσο το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε δε θα έχει τέλος.

Σωστή άσκηση πολιτικής

Πολλοί πολιτικοί στην Ελλάδα εκφράζουν τις επιθυμίες τους για το πώς θα ήθελαν εκείνοι να είναι τα πράγματα. Να παίρνει ο κόσμος πολλά λεφτά, να δουλεύουμε λίγο ή έστω "κανονικά", να δίνει το κράτος καλές συντάξεις, η υγεία και η παιδεία να είναι υψηλού επιπέδου και οι Έλληνες να περνάμε καλά. Αυτά τα πράγματα όλοι θα τα θέλαμε για τους Έλληνες. Από τον τέως βασιλιά μέχρι την γραμματέα του ΚΚΕ. Ειλικρινά, δε νομίζω να υπάρχουν πολιτικοί που να θέλουν ο κόσμος να υποφέρει.


Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχει κανένα νόημα η πολιτική συζήτηση να γίνεται σε επίπεδο ευχών. Καλές ευχές μπορούμε να κάνουμε όλοι. Να βελτιώσουμε όμως την κατάσταση στη χώρα δεν μπορούμε όλοι να το κάνουμε και εδώ υπάρχει το πρόβλημα. Από τους πολιτικούς εγώ περιμένω σοβαρές και μελετημένες προτάσεις. Όχι εκθέσεις ιδεών σχολικού επιπέδου. Θέλω να μου πουν τι μέτρα προτείνουν για να βοηθήσουν τους πολίτες, πώς σχεδιάζουν να τα υλοποιήσουν και τι θα σημαίνει πρακτικά αυτό. Συγκεκριμένα πράγματα δηλαδή και όχι ωραίες γενικότητες.


Κατά τη γνώμη μου, είναι σημάδι ανωριμότητας όταν οι πολιτικοί μιλούν χωρίς να έχουν κάνει ένα πλάνο για αυτά που λένε, χωρίς να έχουν να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι καλές προθέσεις, αλλά ανθρώπους έξυπνους που μπορούν να εργαστούν σκληρά και σοβαρά για να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα. Γιατί δεν πρέπει να απατάμε τους εαυτούς μας: το να σκεφτείς λύσεις που να δουλεύουν είναι εξαιρετικά δύσκολο και θέλει πολλά προσόντα. Προσόντα που πολλοί πολιτικοί μας δε φαίνεται να διαθέτουν. Ή να χρησιμοποιούν.

Ελευθερία απολύσεων - Απάντηση στον Ανδρέα Ανδριανόπουλο

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος διατυπώνει ένα πολύ λογικό ερώτημα. Ποιος εργοδότης, αναρωτιέται, θα προσλάμβανε κάποιον για να τον απολύσει; Οι εργοδότες δεν είναι τρελοί. Απολύουν κάποιον μόνο άμα δεν του κάνει τη δουλειά για την οποία τον πληρώνει ή άμα το αντικείμενο της δουλειάς καταστεί παρωχημένο. Επομένως, λέει ο Ανδριανόπουλος, η ελευθερία των απολύσεων δεν θα αποτελέσει απειλή για τους εργαζόμενους. Αντίθετα, θα τους βοηθήσει γιατί η εργασιακή κινητικότητα θα συμβάλει στην αύξηση των θέσεων εργασίας. Άλλωστε, λέει ο πολιτικός, οι εργοδότες γίνονται πολύ διστακτικοί στις προσλήψεις άμα ξέρουν πως δεν μπορούν να απολύσουν τον υπάλληλο μετά.

Παρόλο που όλα αυτά είναι πολύ λογικά, ο Ανδριανόπουλος κάνει ένα βασικό λάθος. Θεωρεί ότι ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα λειτουργεί σωστά και πως το πρόβλημα είναι οι ρυθμίσεις που επιβάλει το κράτος. Στην πραγματικότητα όμως ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί με τρόπο στρεβλό. Η καινοτομία, η δημιουργικότητα, η πραγματική ανάπτυξη αποτελούν την εξαίρεση παρά τον κανόνα. Ενώ οι υπάλληλοι δουλεύουν με αμοιβές που είναι χαμηλές για τη δουλειά που καλούνται να κάνουν. Και η ανεργία χρησιμοποιείται για να κρατήσει τις αμοιβές χαμηλές.

Προτού λοιπόν γκρινιάξουμε για τις παρεμβάσεις του κράτους στον ιδιωτικό τομέα, καλό θα ήταν να αναγνωρίσουμε τις χρόνιες στρεβλώσεις που μετατρέπουν στη χώρα μας την ευγενή ιδέα της επιχειρηματικότητας σε αντι-παραγωγική εκμετάλλευση.

Ανάπτυξη, Αξιοποίηση, Πωλήσεις και Ξεπούλημα

Υπάρχει μια σημαντική παρανόηση στην Ελλάδα. Το να έχεις δημόσια γη αναξιοποίητη, να "κάθεται", με μερικά μόνο χόρτα πάνω της, δεν είναι εθνική πολιτική, ούτε εθνική υπερηφάνεια, ούτε εθνική κυριαρχία. Είναι τεμπελιά και ανοησία.

Η αναξιοποίητη γη υπηρετεί το έθνος όταν αξιοποιείται. Όχι όταν είναι έρημη. Όταν φέρνει λεφτά, τουρίστες, επιχειρηματίες, θέσεις εργασίας. Όχι όταν δεν της δίνει κανείς σημασία.

Το να πουλήσεις γη για να φτιαχτούν τουριστικά θέρετρα, κατοικίες, ή επιχειρηματικές μονάδες δεν είναι κάτι κακό. Αντίθετα, είναι μια πράξη που βάζει τα θεμέλια για ανάπτυξη και για παραγωγή πλούτου. Ο πλούτος στον δυτικό κόσμο παράγεται από αγοραπωλησίες, η ανάπτυξη έρχεται με επενδύσεις, η επιχειρηματικότητα ωφελεί και δεν είναι κατακριτέα.

Δεν είναι λογικό η ελληνική κοινωνία να φοβάται τις αλλαγές που συνεπάγεται η προσπάθεια για ανάπτυξη. Στον καπιταλισμό η γη αλλάζει χέρια, επιχειρήσεις ανοίγουν και κλείνουν, εργαζόμενοι προσλαμβάνονται και απολύονται, τα λεφτά αλλάζουν χέρια και οι αλλαγές είναι ραγδαίες. Αυτό μπορεί να τρομάζει μερικούς, αλλά λύση δεν είναι ούτε ο προστατευτισμός ούτε ο στουρθοκαμηλισμός.

Εναλλακτικός τρόπος παραγωγής πλούτου δεν υπάρχει. Άλλος δρόμος που να οδηγεί στην ανάπτυξη δεν υπάρχει. Αν θέλουμε τον πλούτο και την πρόοδο, πρέπει να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε τις αλλαγές, το ρίσκο, τις πρωτοβουλίες. Η επιτυχία ποτέ δε θα είναι σίγουρη. Αλλά είναι δυνατή. Αν όμως λες απλά "όχι", τότε η αποτυχία είναι βέβαιη.

Το κράτος των νόμων

Διαχρονικά η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα. Για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους δεν είμαστε ένα δυτικό κράτος. Αυτό το πληρώνουμε καθημερινά. Το ζήτημα έχει πολλές εκφάνσεις, αλλά σήμερα θα αναφερθώ σε μία μόνο.

Ως δημοκρατία, από τα αρχαία χρόνια, ορίζεται το κράτος των νόμων. Όχι των δημοσκοπήσεων. Όχι των διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Όχι των κομμάτων. Αλλά των νόμων.

Τα δυτικά κράτη έχουν μια σοβαρή και μακραίωνη παράδοση γύρω από το ζήτημα της έννομης τάξης. Στην Ελλάδα έχουμε έλλειμμα (και) στον τομέα αυτό. Καθημερινά οι νόμοι καταπατούνται.

Μερικοί άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν ένα υπουργείο ή μια δημόσια υπηρεσία χωρίς να συλληφθούν. Μπορούν να κλείνουν τους δρόμους, να δημιουργούν προβλήματα στην καθημερινή ζωή των πολιτών και να μπλοκάρουν την οικονομία της χώρας χωρίς να συλλαμβάνονται. Μπορούν να χτυπούν αστυνομικούς και να εισβάλουν ακόμα και στο ελληνικό κοινοβούλιο, μια πράξη με καθαρά ολοκληρωτικό χαρακτήρα.

Το πολιτικό σύστημα τόσα χρόνια επιτρέπει αυτή την ανομία. Όμως η ανομία υπονομεύει τη δημοκρατία. Την καταργεί καθημερινά. Χωρίς τύψεις. Στο όνομα του λαού, της κοινωνίας ή και της ίδιας της δημοκρατίας. Άνθρωποι που δεν αντέχουν τη δημοκρατία προσπαθούν να την καταλύσουν με μικρές πράξεις, παριστάνοντας τους υπερασπιστές της δημοκρατίας.

Δεν πάει άλλο. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν πως κανείς δεν τους όρισε προστάτες. Πως δεν μπορεί να κάνουν εκείνοι κουμάντο. Πως η νομιμότητα είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας. Και πως το μίσος τους δεν έχει θέση σε μια χώρα που προσπαθεί να γίνει δυτική.

Ιστορική ομιλία του Πρωθυπουργού της Ελλάδος

Λεφτά στην αγορά, αλλά σε ποια αγορά;

"Ρίξτε λεφτά στην αγορά", λένε ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης. Μα μέχρι τώρα λεφτά δεν έριχνε το κράτος; Για αυτό δεν φτάσαμε εκεί που φτάσαμε; Να κάνουμε το ίδιο, και μάλιστα πιο εντατικά, στο σημείο που βρισκόμαστε;

Το πρόβλημα με την ελληνική αγορά είναι ότι τα λεφτά των πολλών δεν παράγουν νέο πλούτο. Αντίθετα, είτε μαζεύονται στις τσέπες των λίγων, είτε φεύγουν στο εξωτερικό. Αν ρίξουμε λεφτά σε αυτή την αγορά, θα είναι σαν να τα ρίχνουμε σε μια μαύρη τρύπα.

Αντί λοιπόν να συντηρούμε το τέλμα, πρέπει να βγούμε από αυτό, αλλάζοντας τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας. Αποκτώντας νοοτροπία αποταμίευσης, επένδυσης και παραγωγής νέου πλούτου αντί για κατανάλωση, και συσσώρευση του πλούτου στους λίγους που φοροδιαφεύγουν, η Ελλάδα θα μπει σε μια πορεία ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας.