Τσαντίζομαι με αυτούς που αγανακτούν τώρα. Γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν για την διακυβέρνηση της χώρας όταν το τιμόνι δόθηκε μέσα από εκλογές δύο φορές στον ανίκανο Κώστα Καραμανλή. Δεν ενδιαφέρθηκαν όταν κατρακυλούσε η χώρα, όταν βυθιζόμασταν στο τέλμα. Όταν δε γινότανε καμία αλλαγή παρά προσλήψεις, προσλήψεις, προσλήψεις. Όταν η Ελλάδα άφηνε να τελματώσει το κεφάλαιο της χρυσής περιόδου που είχε προηγηθεί.
Τσαντίζομαι γιατί κορόιδευαν τον Παπανδρέου που προειδοποιούσε για το κακό που συνέβαινε. Γιατί χωρίς να το ψάξουν τον θεωρούσαν ψεύτη, έναν τύπο που απλά θέλει την καρέκλα. Και θεωρούσαν ότι δε θα μας έβρισκε κανένα κακό με τη Νέα Δημοκρατία, γιατί τα δυο μεγάλα κόμματα ήταν "το ίδιο".
Τσαντίζομαι γιατί δεν αναγνώρισαν στην κυβέρνηση Σημίτη τις τεράστιες επιτυχίες της, ενώ τώρα "αγανακτούν" γιατί χάνεται το βιοτικό επίπεδο που αποκτήσαμε εξαιτίας του Σημίτη. Γιατί δεν αναγνωρίζουν πως το ότι τώρα την έχουμε άσχημα σήμαινε ότι πριν την είχαμε καλά. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει η δικαιοσύνη, αλλά ο sensationalism. Γιατί δεν είναι σοβαροί, αλλά επιπόλαιοι. Και την επιπολαιότητα την έχουμε πληρώσει πολύ. Αυτό, δυστυχώς, είναι το κόστος της δημοκρατίας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου