Σχόλιο στη δήλωση Καρατζαφέρη

Ο τύπος που επί εφτά χρόνια ζητά συνεχώς να μπει στην κυβέρνηση, κατηγορεί τους άλλους ότι θέλουν την καρέκλα. Έλεος!

Απορία

Αυτοί που λέγανε πως μέχρι την Παρασκευή θα κυβερνούσε ο Παπανδρέου και πως η σύσκεψη των αρχηγών υπό τον Πρόεδρο ήταν η τελευταία πράξη της κυβέρνησης Παπανδρέου, θα κάνουνε τώρα την αυτοκριτική τους;

Αυτό το λέω γιατί σε αυτή τη χώρα ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει χωρίς ποτέ να σκέφτεται σοβαρά για τη διαδικασία της σκέψης του όταν η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Αντί αυτοκριτικής ώστε να υπάρξει βελτίωση, με μια απίστευτη ελαφρότητα περνάμε από τη μία μπούρδα στην άλλη...

Γιατί δεν κατεβαίνω στο Σύνταγμα

Διαφωνώ με τις διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στο Σύνταγμα, γιατί δεν απαντούν στο βασικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα: πώς να μειωθεί το έλλειμμα.

Οι διαδηλωτές μπορεί να είναι καλόπιστοι, είναι όμως επιπόλαιοι. Και η επιπολαιότητα είδαμε που οδήγησε τη χώρα. Οι πολίτες της Ελλάδας πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούν.

Το κόστος της αδιαφορίας

Τσαντίζομαι με αυτούς που αγανακτούν τώρα. Γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν για την διακυβέρνηση της χώρας όταν το τιμόνι δόθηκε μέσα από εκλογές δύο φορές στον ανίκανο Κώστα Καραμανλή. Δεν ενδιαφέρθηκαν όταν κατρακυλούσε η χώρα, όταν βυθιζόμασταν στο τέλμα. Όταν δε γινότανε καμία αλλαγή παρά προσλήψεις, προσλήψεις, προσλήψεις. Όταν η Ελλάδα άφηνε να τελματώσει το κεφάλαιο της χρυσής περιόδου που είχε προηγηθεί.

Τσαντίζομαι γιατί κορόιδευαν τον Παπανδρέου που προειδοποιούσε για το κακό που συνέβαινε. Γιατί χωρίς να το ψάξουν τον θεωρούσαν ψεύτη, έναν τύπο που απλά θέλει την καρέκλα. Και θεωρούσαν ότι δε θα μας έβρισκε κανένα κακό με τη Νέα Δημοκρατία, γιατί τα δυο μεγάλα κόμματα ήταν "το ίδιο".

Τσαντίζομαι γιατί δεν αναγνώρισαν στην κυβέρνηση Σημίτη τις τεράστιες επιτυχίες της, ενώ τώρα "αγανακτούν" γιατί χάνεται το βιοτικό επίπεδο που αποκτήσαμε εξαιτίας του Σημίτη. Γιατί δεν αναγνωρίζουν πως το ότι τώρα την έχουμε άσχημα σήμαινε ότι πριν την είχαμε καλά. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει η δικαιοσύνη, αλλά ο sensationalism. Γιατί δεν είναι σοβαροί, αλλά επιπόλαιοι. Και την επιπολαιότητα την έχουμε πληρώσει πολύ. Αυτό, δυστυχώς, είναι το κόστος της δημοκρατίας.

Γέμισε με κόσμο το Σύνταγμα. Ε και;

Γέμισε η πλατεία Συντάγματος, λένε οι δημοσιογράφοι και δημιουργούν κλίμα κατά του πολιτικού συστήματος της χώρας. Και όμως, η αλήθεια είναι πως ένα μικρό κομμάτι του αθηναϊκού λαού κατέβηκε στην πλατεία Συντάγματος. Αυτό το μικρό κομμάτι δεν επιτρέπεται να επιβάλλει τη θέλησή του στους υπόλοιπους.

Μπροστά στον συναισθηματισμό της εικόνας, μόνη μας διέξοδος είναι η λογική ανάλυση. Και η λογική μας λέει πως οι υποστηρικτές των κομμάτων είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που κατέβηκαν στην πλατεία Συντάγματος. Μόνο οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας να μαζεύονταν και να ζητούσαν να πέσει η κυβέρνηση θα ήταν λαοθάλασσα. Δε σημαίνει όμως ότι θα γινόταν και κάτι φοβερό. Στη δημοκρατία οι διάφορες ομάδες έχουν πολλούς υποστηρικτές. Δεν μπορεί επειδή γεμίζει μια πλατεία να κυβερνάται αναλόγως και η χώρα.

Το κακό είναι ότι δημιουργείται κλίμα το οποίο υπονομεύει την σταθερότητα στη χώρα. Οι μιντιάρχες για να υποστηρίξουν κοντόφθαλμα τα συμφέροντά τους σπρώχνουν τη χώρα στον γκρεμό. Και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ σοβαρά για τα πολιτικά πράγματα και που δε σκέφτηκε ποτέ για την διακυβέρνηση της χώρας τρώει αυτά που του σερβίρουν τα μέσα και αντιδρά επιπόλαια.

Η αδιαφορία για τα πολιτικά οδηγεί σήμερα σε απαξίωση του πολιτικού συστήματος, δηλαδή σε απαξίωση της δημοκρατίας μας. Και οι εναλλακτικές είναι εφιαλτικές. Γράφω αυτές τις γραμμές με πόνο, γιατί θεωρώ πως αξίζει να παλέψουμε για τη δημοκρατία όσο ακόμα την έχουμε.

Κρίση Αξιών

Έχω τόσα πολλά να πω, αλλά δε βρίσκω τον χρόνο...

Ξεκινώ σήμερα με κάτι που είπε χτες ή προχτές ο κυβερνήτης του Βέλους σε μια εκδήλωση για το κίνημα του Ναυτικού. Έχουμε κρίση αξιών, είπε. Είναι αλήθεια όμως αυτό;

Πότε, αγαπητέ αναγνώστη, είχαμε αξίες; Όταν η χούντα κήρυττε το "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια"; Όταν η δημοκρατία βιαζόταν από τους συντηρητικούς συνταγματάρχες; Τότε δεν είχαμε κρίση αξιών;

Ή μήπως πιο πριν, όταν υπήρχε ανωμαλία στο πολίτευμα και η δημοκρατία μας ήταν κατ' επίφαση τέτοια, με διάφορες εξωθεσμικές παρεμβάσεις να καθορίζουν τη μοίρα της χώρας; Ήμασταν πιστοί σε αξίες όταν ψήφιζαν και τα δέντρα; Ή όταν η μισή ελληνική κοινωνία ήταν στο περιθώριο και χρειαζόσουν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να εργαστείς ή να σπουδάσεις;

Ή μήπως όταν οι μισοί Έλληνες μισούσαν τους άλλους μισούς και πολίτες δολοφονούνταν σε όλη την επικράτεια από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις στον Εμφύλιο; Τότε είχαμε αξίες ενώ τώρα περνάνε κρίση;

Ας αφήσουμε τη γκρίνια και τη μιζέρια, ας αφήσουμε την νοσταλγία και την ειδωλοποίηση του παρελθόντος και ας κοιτάξουμε να αγαπήσουμε το παρόν μας και να διευθετήσουμε τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί.

Η φωτογραφία από την Ψυχή Βαθιά, του Παντελή Βούλγαρη, με θέμα τον Εμφύλιο Πόλεμο, για την οποία έχω ακούσει καλά λόγια, χωρίς όμως να την έχω δει ακόμα.

Μια διαφορετική ανάλυση για την ελληνική οικονομία

Πολλά δάκρυα έχουν χυθεί για τα χάλια της ελληνικής οικονομίας. Όλα τα μειονεκτήματα έχουν επισημανθεί, ενώ ένοχοι έχουν αναζητηθεί αρκετές δεκαετίες πίσω. Με αυτήν την ανάρτηση θέλω να εκφράσω μια διαφορετική θέση για την ελληνική οικονομία και να πω πως δεν υστερούμε έναντι των άλλων δυτικών χωρών.

Η άποψή μου αυτή μπορεί να ακουστεί αιρετική. Άλλωστε όλα τα στοιχεία δε λένε πως η ελληνική οικονομία είναι ο φτωχός συγγενής του δυτικού κόσμου; Όχι ακριβώς. Και αυτό συμβαίνει γιατί στην Ελλάδα η παραοικονομία είναι τόσο μεγάλη όσο η κανονική οικονομία. Όταν έχουμε δυο οικονομίες του ίδιου μεγέθους δεν μπορείς να κρίνεις την ανάπτυξη μιας χώρας μόνο με την επίσημη οικονομία. Αν δούμε την κατάσταση ρεαλιστικά, δηλαδή ως έχει, τότε θα καταλάβουμε ότι η υστέρηση δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο υποθέταμε. Και αυτό σημαίνει πως έχουμε βάσιμες ελπίδες να ξεπεράσουμε την τρικυμία στην οποία βρισκόμαστε.

Αν όλοι οι Έλληνες δήλωναν τις οικονομικές τους δραστηριότητες που τώρα είναι εκτός βιβλίων, τότε η εικόνα για την οικονομία θα άλλαζε. Και δεν εννοώ μόνο το σκέλος των εσόδων δια της φορολογίας εισοδήματος. Αναφέρομαι κυρίως στις αναπτυξιακές δυνατότητες της οικονομίας και στην παραγωγή. Και αυτό έχει τη σημασία του.

Φυσικά και άλλες δυτικές χώρες έχουν παραοικονομίες. Αλλά από ό,τι έχω καταλάβει δεν είναι τόσο μεγάλες όσο η δική μας, που ως ποσοστό φτάνει να είναι τόση όση η επίσημη οικονομία. Άρα ναι μεν δεν είμαστε Γαλλία ή Αγγλία, αλλά δεν είμαστε και μια χώρα που δεν έπρεπε να μπει στο ευρώ και που δεν έχει θέση στο σύγχρονο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Αναθεώρηση του ελλείμματος

Διαβάζω πως το έλλειμμα του 2010 ξεπέρασε τις αρχικές προσδοκίες, δηλαδή τα σχέδια που είχαν κάνει με βάση θεωρητικά μοντέλα οι διάφοροι αρμόδιοι. Αναρωτιέμαι: Οι απεργίες που κάνανε τόσες και τόσες κατηγορίες εργαζομένων, σε τι βαθμό συνέβαλαν στο να τιναχτούν στον αέρα τα σχέδια των ιθυνόντων; Πόσα από τα λεφτά που θα κληθούμε να πληρώσουμε φέτος επιπλέον ως κράτος θα μπορούσαμε να τα είχαμε αποφύγει αν δεν είχαν γίνει οι απεργίες της περσινής χρονιάς;

Επιτέλους, σε αυτήν χώρα πρέπει να ποσοτικοποιήσουμε τις απεργίες, τις επαναστάσεις, τις μαγκιές και τις βλακείες. Να καταλάβουμε όλοι ότι οι τζάμπα μάγκες μάς κοστίζουν πολύ ακριβά.

Επανάσταση!

Χθες συντελέστηκε μια επανάσταση τελείως αθόρυβα. Στο θέμα της έκθεσης, για πρώτη φορά, η επιτροπή εγκατέλειψε τη νοοτροπία γκρίνιας και φόβου απέναντι στην σύγχρονη εποχή, τη νοοτροπία οπισθοδρομισμού που χαρακτηρίζει πολλά από τα δημόσια πράγματα και αγκάλιασε τη ζωή με μια εύστοχη επιλογή συγγραφέα για το κείμενο που δόθηκε στους μαθητές.

Ο Πάσχος ο Μανδραβέλης είναι αγαπημένος μου δημοσιογράφος. Ξεχωρίζει γιατί διακρίνεται για την λογική σκέψη του. Ψύχραιμος προσπαθεί να κρίνει τα πράγματα αντικειμενικά. Έξυπνος, μελετηρός, μεθοδικός στην προετοιμασία των κειμένων του, ορθολογιστής, προοδευτικός, ένας απίθανος συγγραφέας - όαση στην έρημο του ελληνικού δημοσιογραφικό ανορθολογισμού και προχειρότητας.

Μόνο να ευχηθώ μπορώ ότι η επανάσταση που ξεκίνησε με το θέμα της Έκθεσης θα συνεχιστεί σε όλα τα επίπεδα. Μπορούμε να αλλάξουμε την Ελλάδα. Αρκεί να μαζευτούμε πολλοί που έχουμε και τις ικανότητες και τη διάθεση να το πετύχουμε.

Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της σκέψης του Πάσχου:

Ποιοι έχουν θέση ευθύνης στη χώρα μας...

Οι δικηγόροι λένε ότι δεν αναγνωρίζουν τους εκπροσώπους της Τρόικας. Δεν έχουν θεσμικό ρόλο. Σωστά, τι είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Κομισιόν μπροστά στους συνδικαλιστές των δικηγόρων μας;

ένα σφίξιμο στην καρδιά

Το κόµµα του οποίου η κυβέρνηση θα περάσει στην ιστορία ως η κυβέρνηση του «απόλυτου τίποτε» και ουσιαστικά η περίοδος 2004 - 2009 που κυβέρνησε τη χώρα θα είναι µια κενή τρύπα έχει γλώσσα και µιλάει. Και δεν έχει απλώς γλώσσα, έχει και την απαίτηση να πιστέψουµε όσα δηλώνει.

Γιώργος Παπαχρήστος - εφημερίδα Τα Νέα

Η περίοδος Σημίτη αποτέλεσε για τη χώρα έναν Χρυσό Αιώνα του Περικλέους... Πολλοί Έλληνες δεν το εκτίμησαν αυτό. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αλλά ακόμα και τώρα πολλοί δε συνειδητοποιούν το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε. Και κάθονται και ασχολούνται με βλακείες.

Τα πεντέμισι χρόνια που κυβέρνησε η Νέα Δημοκρατία τα έζησα με ένα σφίξιμο στην καρδιά. Γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν τίποτα. Γιατί ήξερα πως η χώρα καταστρεφόταν. Ταυτόχρονα, οι πιο πολλοί Έλληνες ήταν μες στην τρελή χαρά, νομίζοντας ότι όλα είναι καλά. Ακόμα και όταν κάηκε η μισή Ελλάδα, η πλειοψηφία αρνήθηκε να δει το οφθαλμοφανές, ότι δηλαδή ο Παπανδρέου θα κυβερνούσε τη χώρα αποτελεσματικά ενώ ο Καραμανλής την είχε διαλύσει.

Μόλις έπεσε τελικά η κυβέρνηση Καραμανλή, υπό το βάρος του σκανδάλου Βατοπεδίου, δηλαδή της κόντρας Ρουσόπουλου - Κοντομηνά, η ψυχολογία μου έφτιαξε. Μπορούσα πάλι νορμάλ να ζω τη ζωή μου. Αλλά η χαρά μου δεν κράτησε για πολύ. Οι αγορές σταμάτησαν να δανείζουν την Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία του Ντουμπάι, και σοκαρισμένος παρακολούθησα τον Πρωθυπουργό στο Νταβός να εκλιπαρεί την υφήλιο για πίστωση χρόνου.

Η εμπιστοσύνη που ζήτησε εκ μέρους της Ελλάδας δεν του δόθηκε και το γνώριμο σφίξιμο ξαναγύρισε στην καρδιά μου. Αλλά τώρα έπεσε και το υπόλοιπο έθνος σε μελαγχολία, γιατί καταλάβαμε πια ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και μπορούν να γίνουν ακόμα πιο δύσκολα για τις τσέπες μας. Οι περικοπές μελαγχόλησαν τους πιο πολλούς, η καταστροφή μελαγχόλησε εμένα. Τουλάχιστον τώρα έχω παρέα...

Media στη σύγχρονη εποχή

http://cnn.com/video/?/video/bestoftv/2011/05/07/exp.new.video.bin.laden.compound.cnn

Το βίντεο είδε το φως της δημοσιότητας. Ο Οσάμα μπιν Λάντεν παρακολουθεί με προσοχή σε δορυφορική τηλεόραση κανάλια που δείχνουν τον ίδιο και σχολιάζουν την τρομοκρατική του δράση. Στη σύγχρονη εποχή τα μέσα ενημέρωσης έχουν μια απίστευτη δύναμη και αυτή τη δύναμη δεν προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν μόνο πολιτικοί οι οποίοι θέλουν να πουλήσουν το ένα ή το άλλο προφίλ στους ψηφοφόρους αλλά καθένας ο οποίος αγωνίζεται για επιρροή και εξουσία.

Ο διαβόητος τρομοκράτης κάνει κάτι πολύ λογικό: χρησιμοποιεί την εικόνα που πουλάνε τα μέσα για να διασπείρει τον τρόμο, να επεκτείνει το κίνημά του και να αποσταθεροποιήσει τα καθεστώτα. Τα μέσα τον χρησιμοποιούν για να πουλήσουν και να ενημερώσουν και αυτός με τη σειρά του τα χρησιμοποιεί για να ενισχύσει τη δράση του.

Δεσμοί δημιουργούνται μεταξύ όλων των παικτών στη σύγχρονη γεωπολιτική σκακιέρα και είναι καλό να έχουμε υπόψη μας το μπλέξιμο αυτό.

Ιστορική Μέρα

Η συγκίνηση είναι δεδομένη. Μετά από δέκα χρόνια, το κάθαρμα σκοτώθηκε. Πόσο δύσκολο είναι να τελειώσει ένας ανορθόδοξος πόλεμος...