Πολιτική βία, φόβος, ελπίδες και απελπισίες. Της Άννας Δαμιανίδη

Το blog εκφράζει την αλληλεγγύη του στον Πάσχο Μανδραβέλη, έναν άνθρωπο που βάζει τα δυνατά του για να μάθουμε να συζητάμε με όρους λογικής. Πιστεύουμε ότι οι υπηρεσίες που προσφέρει στη χώρα είναι πολύ σημαντικές. Το παρακάτω αποτελεί αναδημοσίευση κειμένου της Άννας Δαμιανίδη.

Τετάρτη βράδυ πήγα να ακούσω τις ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού και Δαφέρμου στη Νομική Σχολή. Πρώτη φορά πήγαινα στο καινούργιο κτίριο, από τον πεζόδρομο της Μασσαλίας, αλλά και στο παλιό είχα πολλά χρόνια να πάω Μόλις μπήκα στο αμφιθέατρο, μετάνιωσα. Έχω γκρίζα μαλλιά, κι εκεί μέσα είχε μόνο φοιτητές και φοιτήτριες, μέσος όρος ηλικία τα 20. Ντρεπόμουν όμως και να φύγω, ήμουνα στην πρώτη σειρά. Έμεινα.

Το θέμα ήταν η πολιτική βία. Οι τρεις ομιλητές είχαν τις απόψεις τους ο καθένας, ο Μανδραβέλης μίλησε για τη γλωσσική σύγχυση που ξεχειλώνει την έννοια της βίας και κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιεί κάθε είδους αναίτια βία σαν απάντηση σε αυτά που ονομάζονται βία. Ο Ψυχογιός είπε ότι καλλιεργούμε υπερβολικά το θαυμασμό στη βία στην παιδεία και στις παραδόσεις μας. Και ο Δαφέρμος είπε ότι η βία είναι διάχυτη, υπάρχει ψυχολογική βία, εργατική βία, οικογενειακή βία κλπ, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο έκανε περίπου αυτό που είχε υποστηρίξει ο Μανδραβέλης, ότι τα βαφτίζουμε όλα βία.

Ύστερα κουβέντιασαν με τα παιδιά, τα οποία βεβαίως ήταν ρομαντικά και αναφέρονταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου με πολύ ενθουσιασμό. Ο Δαφέρμος είπε ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια εντελώς ειρηνική εξέγερση σε βίαιες συνθήκες. Ο Ψυχογιός προσπάθησε, όπως κάνει συχνά, να τους εξηγήσει ότι δεν πρέπει να το ζηλεύουν το Πολυτεχνείο και την έξαρσή του γιατί έγινε μετά από μια περίοδο μεγάλης καταπίεσης. Περνούσαμε άσχημα στη χούντα, είπε. Ναι, αλλά είχαμε ελπίδες, είπε ο Δαφέρμος πολύ χαμογελαστός, και τα παιδιά χειροκρότησαν.

Κι αυτό με πίκρανε, ίσως επειδή ήταν και ο γιος μου στο ακροατήριο. Αυτή η φράση και αυτή η αντίδραση πιστεύω ότι είναι στη βάση μιας παρεξήγησης που ερμηνεύει και όσα συνέβησαν σε λίγο.

Γιατί χειροκροτήσανε τα παιδιά; Δεν έχουν αυτά ελπίδες; Είχαμε εμείς περισσότερες; Σκέφτηκα να σηκωθώ να πω ότι δεν είχαμε όλοι ελπίδες, ότι τώρα περνάνε καλύτερα, ότι εμείς πλήτταμε θανάσιμα, ότι δεν θέλαμε ψωμί κι ας φωνάζαμε Ψωμί Παιδεία Ελευθερία -ψωμί υπήρχε- τους Ρολινγκ Στόουνς θέλαμε, τα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο. Κι ότι δεν ήταν και τόσο μη βίαιο το Πολυτεχνείο, γιατί είχαμε σπάσει ένα σωρό αντικείμενα, δεν είχαμε αφήσει πόδι σε καρέκλα ή τραπέζι. Τα σκεφτόμουνα, αλλά δεν μιλούσα, θυμόμουνα πόσο γκρίζα είναι τα μαλλιά μου και πόσο σαν τη μύγα μες στο γάλα ήμουνα εκεί μέσα.

Τότε περίπου μπήκανε μέσα οι τραμπούκοι, κάτι τύποι με μαύρα ρούχα και κράνη στο χέρι, κι άρχισαν να βρίζουν. Θέλουμε να διαβάσουμε ένα κείμενο, είπαν, έπιασαν το μικρόφωνο κι έλεγαν κάτι για εικοσάχρονα παιδιά που μπήκαν φυλακή, κι ότι έφταιγε ο Πάσχος. Ξεφτίλες, λέγανε στα παιδιά, καλέσατε εδώ τον υπονομευτή του ασύλου! Δηλαδή κατηγορούσαν όλους εκεί μέσα για αυτό που έκαναν οι ίδιοι, γιατί αυτοί και καταργούσαν και υπονόμευαν το άσυλο.

Μερικοί νεαροί τους είπαν να περιμένουν τη σειρά τους να μιλήσουν. Κι ένα παιδί τυφλό άρχισε να ουρλιάζει: Γιατί το κάνετε αυτό; γιατί χαλάτε αυτή τη συζήτηση; Είχε τόση ένταση που με πήρανε τα κλάματα. Ντρεπόμουνα να κλαίω έτσι στην πρώτη σειρά με τα γκρίζα μαλλιά μου, αλλά καλύτερα που έκλαιγα παρά να κατουριέμαι από φόβο.

Φοβήθηκα. Αυτό το φριχτό αίσθημα που σου σφίγγει χαμηλά την κοιλιά, κατουριέσαι πάνω σου, αυτό με είχε πιάσει στην αρχή. Αυτό ήθελαν κι εκείνοι. Να φοβηθούμε. Εντάξει λοιπόν, εγώ τουλάχιστον ανταποκρίθηκα. Ίσως επειδή δεν ήμουνα και στα νερά μου.

Τον αναγνώρισα το φόβο. Τον είχα ξανανιώσει πολλά χρόνια πριν, εκεί στη Νομική, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, γιατί έμενα στην Αθήνα αλλά σπούδαζα στη Νομική Θεσσαλονίκης, και στα Πολυτεχνεία αμφοτέρων. Τότε που μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι, επί χούντας.. Φοβόμουν πολύ. Μια μέρα είχα κοντέψει να κατουρηθώ από φόβο. Είχαμε πάρει ταξί για να το σκάσουμε από κάποιους που μας πλησίαζαν απειλητικά, και πόση αγωνία είχα μη μυρίσει ο ταξιτζής κάτι...

Αυτός ο φόβος λοιπόν. Τόσα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος κατά κάποιο τρόπο, με το ίδιο θέμα. Οι τύποι απείλησαν λοιπόν καμπόσο, μέχρι που πέταξαν αυγά στον Πάσχο, κι έφυγαν. Κι όταν είδα τα αυγά να πέφτουν, μαζί με το ξάφνιασμα και το σοκ, ένιωσα και ανακούφιση, αυτό ήταν λοιπόν, τέλος, γλιτώσαμε τα χειρότερα.

Σκουπίσαμε τον Πάσχο και τον πιάσανε αγκαζέ, ο Αλιβιζατος που ήταν σαν οικοδεσπότης συντετριμμένος, να τον πάνε όλοι μαζί σε μέρος ασφαλές. Δηλαδή, συγγνώμη, ποιο είναι το ασφαλές; Πού δεν έχει κράτος και εξουσία κάποια φασιστική ομάδα; Μπουλούκι ανεβήκαμε τη Μασσαλίας, μπουλούκι πήγαμε στη Σόλωνος και μπήκαμε σε ένα μπαρ, και πίναμε και πίναμε, και δεν συνερχόμασταν. Ήπια τρία πορτό, κι έμεινα και κουβεντιάσαμε ώρες, αλλά παρόλ' αυτά τη νύχτα έμεινα ξύπνια, δεν μπορούσε να μου περάσει η ταραχή. Στριφογύριζα στο κρεβάτι και εκρήγνυνταν στο μυαλό μου φράσεις αγανάκτησης, και κυρίως η αίσθηση της αδικίας που επιφυλάσσει αυτή η χώρα σε ανθρώπους οι οποίοι κάνουν το έγκλημα να δημοσιεύουν κείμενα. Να πασχίζουν για τη σκέψη, να βάζουν την τέχνη τους, τα δυνατά τους, και η ανταμοιβή, αυγά στα μούτρα. Να πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν. Να πρέπει να είναι ήρωες για να μπορούν να γράφουν. Κι έχουμε Δημοκρατία υποτίθεται. Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που δεν είναι οι τύποι καθεστώς επίσημο.

Ξαγρυπνούσα και μου έρχονταν στο μυαλό εικόνες από τις γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Αυτά μας έβαζαν να κάνουμε στη χούντα. Τέτοια θεάματα τραγάνιζαν τα νιάτα μας. Ακούγαμε τραγούδια και μαθαίναμε για κινήματα στην Ευρώπη, την αμφισβήτηση των πάντων, ιδέες καινούργιες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, κι εδώ είχαμε τον Πατακό. Πώς να πείσουμε τα σημερινά παιδιά να μη νοσταλγούν τις εξεγέρσεις μας; Οι γονείς μας τα κατάφεραν καλύτερα. Τον πόλεμο που έζησαν κανείς δεν τον ζήλεψε, κι ας είχε πολλούς ηρωισμούς. Αλλά βλέπεις άλλη η γοητεία της επανάστασης. Τρομάρα μας. Πώς να εξηγήσουμε ότι χάσαμε τόσα πράγματα που δεν αναπληρώθηκαν με το Πολυτεχνείο.

Εγώ θα ήθελα να είμαι τώρα νέα. Να κάνω χορό, να μπορώ να διαβάζω και να ακούω ό,τι θέλω, να ντύνομαι όπως θέλω, να πηγαίνω σε μικτό σχολείο, να ξέρω ανθρώπους από την Αφρική και την Ασία. Να ταξιδεύω, να πηγαίνω Εράσμους, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να ψάχνομαι, να γνωρίζω παρέες από το Ίντερνετ, να μη φοβάμαι μήπως πέσω σε χαφιέδες που θα με προδώσουν και θα με καλέσει ο ασφαλίτης να με χτυπήσει και να με βιάσει. Να μην ασχολούμαι όπως τότε με την πολιτική, από απελπισία. Απελπισία είχαμε, όχι ελπίδα, γιατί δεν τα λες όλα κύριε Δαφέρμο;

Αλλά ίσως εσύ να έλπιζες περισσότερο, δεν ξέρω. Ήσουν στέλεχος, στην Επιτροπή κατάληψης, μπορεί να ένοιωθες πολλές ελπίδες. Κι εγώ κείνη τη μέρα είχα ελπίδες, αλλά την επόμενη, για θυμήσου; Δεν είχες ενοχές ποτέ; Δεν σκέφτηκες ποτέ τους επόμενους μήνες ότι είχαμε κάνει λάθος με το Πολυτεχνείο; Εγώ το σκεφτόμουνα συνέχεια...

Βέβαια εσείς στην Αθήνα ήσασταν αλλιώς. Πιο ηρωικοί και περήφανοι. Εγώ θα μπορούσα να είμαι εδώ, Τετάρτη έφυγα για μια ηλίθια άσκηση στο Ποινικό, και μου είπε ο Ντένης καθώς έμπαινα στα ΚΤΕΛ, μην πας, έλα στο Πολυτεχνείο, έγινε κατάληψη. Ε, καλά άσε να φύγω τώρα, θα γυρίσω το Σάββατο...

Έμεινα στη Θεσσαλονίκη και κάναμε κι εμείς κατάληψη το πρωί της Παρασκευής στο Πολυτεχνείο. Λέγαμε να πάμε στην Οδοντιατρική που ήταν κεντρικά, τελικά προτιμήθηκε η μίμηση. Είχε από τότε την επικοινωνιακή του σημασία και το μύθο του, το Πολυτεχνείο.

Μείναμε μέχρι τα χαράματα του Σαββάτου. Η μεγαλύτερη ευτυχία ήταν η ώρα της πορείας ως εκεί, της τρεχάλας. Αυτή η ζηλευτή έξαρση,εντάξει, υπήρξε για καποιες ώρες. Αυτό είναι που θέλουν όλοι να ξαναζήσουν. Και το παιχνίδι με το φόβο τους αρέσει άραγε; Δεν έχουν τίποτε καλύτερο στη ζωή τους; Ύστερα περιφερόμουν στις αίθουσες και τις συνελεύσεις και ομολογώ ότι συχνά δεν καταλάβαινα την υπερβολικά επαναστατική γλώσσα, και δεν συμφωνούσα με το σπάσιμο των καρεκλών. Κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κομμάτι ξύλο, από πόδια τραπεζιών. Εσύ γιατί δεν έχεις, με ρώτησαν. Εγώ δεν μπορώ να παίξω ξύλο, είχα πει. Και με στεναχωρούσε αυτή η καταστροφή. Είναι κάτι που το σκέφτομαι συχνά. Δεν κατάφερα να πείσω κανέναν εκείνη τη νύχτα ότι δεν χρειαζόταν να σπάμε τις καρέκλες. Το προσπάθησα, αλλά μάταια.

Ωστόσο έκαναν κάτι πολύ σωστό, η επιτροπή που είχαμε εκλέξει. Όταν έμαθαν τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, αποφάσισαν να παραδοθούμε. Εν ολίγοις. Αυτό. Να μη χυθεί αίμα. Δεν γίναμε ήρωες. Ας είναι καλά τα παιδιά. Το λέω και το ξαναλέω, αν και έτσι όπως συνταχθήκαμε να βγούμε ήταν πολύ ταπεινωτικό. Στριμωγμένοι, στη σειρά, κι έλεγα μέσα μου, ηττηθήκαμε, ας έχω τουλάχιστον ψηλά το κεφάλι.

Μπροστά είχε ένα τανκς με αναμμένους προβολείς, στρατιώτες με το όπλο προτεταμένο, και μόλις βγαίναμε μας σκόρπιζαν αστυνομικοί με σπρωξιές. Το κεφάλι ψηλά εσύ, έλεγα μέσα μου, και βγήκα κρατώντας αγκαζέ σφιχτά την Κατερίνα και προχωρούσαμε σαν αυτόματα. Κι όπως προχωρούσαμε αποφεύγαμε όσο μπορούσαμε τους αστυνομικούς που ήταν σκόρπιοι σε όλο το δρόμο, κι ένας είχε πιάσει ένα παιδί, που έφτασε σε μας, γαντζώθηκε πάνω μου, και μαζί γαντζωμένος πάνω του ο μπάτσος το κρατούσε και πήγαμε λίγα λεπτά έτσι, τραβώντας ο ένας τον άλλον, αλλά δεν άπλωσα το χέρι να βοηθήσω, να σπρώξω το μπάτσο, να κρατήσω το αγόρι κοντά μου, που εκλιπαρούσε με μια κλαψιάρικη φωνή, καθόλου ηρωικό κι αυτό, συνέχισα να προχωράω σα μηχανή με κύριο στόχο να ξεφύγω.

Αυτή ήταν η ηρωική έξοδος... Αλλά εγώ τουλάχιστον το ήξερα, και δεν είχα οπλιστεί με κανένα ξύλο. Είμαι δειλή, ήθελα να ζήσω, και μάλιστα αρτιμελής, κι ας είχαμε ιδιαιτέρως και αστόχαστα κινδυνεύσει επί ώρες. Κατουριόμασταν από το φόβο μας, και ουρλιάζαμε όταν μας χτυπούσαν, και τρέχαμε να γλιτώσουμε. Δεν θα σας άρεσε, πιστέψτε με. Σε κάνει να νιώθεις πολύ άσχημα, ο φόβος σε αποβλακώνει, σου φτωχαίνει τη ζωή, σου μαραίνει τα νιάτα. Δεν θέλω να χρειάζεται ηρωισμό τίποτα. Θέλω να ζω ασφαλής σε ελεύθερη χώρα, όπως τώρα. Σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Τα γράφω αυτά όλα μετά από τόσα χρόνια, γιατί διαρκώς καταλαβαίνω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ακούστε πάλι τη φωνή του σταθμού. Ακούστε την αγωνία των εκφωνητών. Δεν ήθελαν να πεθάνουν και να γίνουν ήρωες. Δεν ζούσαμε σε εποχές μαύρες, δεν θέλαμε να θυσιαστούμε. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα. Να βρίσκουμε τον εαυτό μας, όχι να ασχολούμαστε με τους καραβανάδες και να μας βασανίζουν. Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να μου λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης: Που είχαμε κάθε μέρα να κάνουμε με τα κατακάθια της κοινωνίας, και τα κατακάθια της δικής μας ψυχής, το φόβο μας. φρίκη, και πλήξη, και απόγνωση, και αδιέξοδα!

Τώρα έχετε το προνόμιο της εξέγερσης. Πρέπει να είναι οπωσδήποτε με καδρόνια; Τώρα μπορείτε να κάνετε τόσα πράγματα για να αλλάξετε τον κόσμο. Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις, γιατροί χωρίς σύνορα, ομάδες για τους μετανάστες, δενδροφυτεύσεις, πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν. Ελάτε στην ομάδα μας, να κάνουμε μαθήματα ελληνικών στους μετανάστες. Μάθετε το ελληνικό αλφάβητο σε έναν αφρικανό που δεν πήγε σχολείο ποτέ του, και θα δείτε ότι θα αλλάξει ο κόσμος. Πηγαίνετε στην Ουρουγουάη με τους Ινδιάνους, στο Γκάζι με τα τσιγκανάκια, στη Σιέρα Λεόνε με τα παιδιά πολεμιστές, στον Κολωνό με το Κυριακάτικο σχολείο, ελάτε σε μας, στην Αγορά της Κυψέλης, ο κόσμος σας περιμένει να τον αλλάξετε.

Και το μυαλό σας μπορεί να δουλέψει ελεύθερα. Να ακούει ελεύθερα, να διατυπώνει ελεύθερα, να ζει τη συγκλονιστική εμπειρία της ελεύθερης σκέψης. Είναι πιο συνταρακτικό από κάθε άλλη συγκίνηση, δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Αυτό το προνόμιο έχουμε τώρα. Εκτός κι αν επιτρέψουμε στους τραμπούκους να μας το αφαιρέσουν.

Πόσοι πέθαναν από τη γρίπη;

Ακούμε στα κανάλια για θανάτους από τη νέα γρίπη. Και δικαίως τα νούμερα που ακούμε μας στενοχωρούν. Κάθε θάνατος είναι κάτι το συγκλονιστικό για τον άνθρωπο, την οικογένειά του και το περιβάλλον του.

Αλλά πρέπει επιτέλους σε αυτή τη χώρα να βάλουμε τα πράγματα σε μια σωστή σειρά, να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων και να μη μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων.

Όταν τα μέσα ενημέρωσης μας ανακοινώνουν τους θανάτους από τη νέα γρίπη, αυτό το νούμερο από μόνο του δεν αρκεί. Μόνο επιφανειακό εντυπωσιασμό προκαλεί. Δεν αποτελεί ουσιαστική ενημέρωση. Πότε θα αποτελούσε ουσιαστική ενημέρωση; Αν μας λέγανε και τι γίνεται με την κοινή γρίπη στο ίδιο ή σε παρόμοιο χρονικό διάστημα.

Γιατί το λέω αυτό; Γιατί άλλο πράγμα είναι 12 θάνατοι από τη νέα γρίπη αν πέθανε 1 από την "παλιά" και άλλο πράγμα αν πέθαναν 40. Η σύγκριση μας βοηθάει να δούμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Και να μη μένουμε στις εντυπώσεις που προκαλούν νούμερα αποσπασματικά.

Δυστυχώς, τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης αποδεικνύονται ανίκανα να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Οι άνθρωποι που σχεδιάζουν και προβάλουν τα δελτία ειδήσεων είναι χαμηλού επιπέδου. Έχουν συνηθίσει σε άλλου είδους δουλειά. Και όχι στη σοβαρότητα που η σωστή ενημέρωση απαιτεί.

Χρειαζόμαστε λοιπόν νέα μέσα και ανθρώπους υψηλότερου επιπέδου.

Περιορίζοντας το Έλλειμμα

Όλοι ξέρουμε πως το έλλειμμα έχει φτάσει στα ύψη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα έξοδά μας ως χώρα είναι περισσότερα από τα έξοδά μας. Και για να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα δανειζόμαστε, με όλο και χειρότερους όρους, μεγαλώνοντας το δημόσιο χρέος.

Που πάνε τα λεφτά του ελλείμματος; Στα νοσοκομεία. Στα σχολεία. Στους δρόμους. Στα οπλικά συστήματα. Στην απόσυρση. Στο βόλεμα ημετέρων. Στα golden boys.

Πρόκειται δηλαδή για ένα σύνθετο πρόβλημα. Δεν είναι τόσο εύκολο να περικόψουμε το έλλειμμα, γιατί αυτό θα σημάνει μείωση δαπανών που πάνε σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Και σαν κοινωνία δεν έχουμε μάθει να σηκώνουμε κάτι τέτοια. Με αποτέλεσμα το χρέος να εκτινάσσεται στα ύψη.

Μια εύκολη λύση για να μειωθεί το έλλειμμα είναι να αυξηθεί η φορολογία. Αυτό όμως είναι άδικο. Δεν μπορεί ο νομοταγής φορολογούμενος πολίτης να γίνεται κάθε φορά το εύκολο θύμα. Και να ζει σε ένα κράτος που δεν του παρέχει τουλάχιστον ποιοτικές υπηρεσίες. Χωρίς καλή ποιότητα ζωής. Και χωρίς λογοδοσία για το πού πάνε τα λεφτά και για το πόσο αποδοτικό και αποτελεσματικό είναι το κράτος με τα λεφτά που εισπράττει από τους φόρους.

Δε γίνεται κάθε φορά να φορολογείται συνεχώς για παράδειγμα η ακίνητη περιουσία. Από την οποία το κράτος κερδίζει ένα σωρό λεφτά. Από τη στιγμή που θα αποκτηθεί, μέχρι πολλές γενιές μετά. Λες και ο πολίτης την έχει κλεμμένη!

Ούτε γίνεται να αυξάνεται η φορολογία τη στιγμή που υπάρχουν ένα σωρό οικονομικά ευκατάστατοι Έλληνες που δηλώνουν τρεις και εξήντα. Που ζουν πολυτελώς και όμως στα χαρτιά είναι χαμηλού εισοδήματος.

Ή τη στιγμή που ένα σωρό λεφτά κατασπαταλώνται από εδώ και από εκεί. Το κράτος πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες του. Ξεκινώντας από τις σπατάλες.

Διάβασα σήμερα πως η νέα υπουργός αγροτικής ανάπτυξης έκλεισε το κανάλι των αγροτών. Ένα σκανδαλώδες τηλεοπτικό κανάλι, για το οποίο το κράτος δαπανούσε εκατομμύρια ευρώ, χωρίς κανένα αντίκρυσμα.

Τέτοια μέτρα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Και όχι η αύξηση της φορολόγησης των έντιμων και σκληρά εργαζόμενων πολιτών.

Το blog εκφράζει τη συμπαράστασή του στον Μίμη Ανδρουλάκη και καταδικάζει τους ηλίθιους που έβαλαν βόμβα στο σπίτι του.

Γράφεται Ιστορία!

Αυτή την περίοδο γίνονται σημαντικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, οι οποίες όμως περνάνε απαρατήρητες από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, τα οποία αναλώνονται σε συζητήσεις χαμηλής ποιότητας.

Ένα πολύ σημαντικό βήμα στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους ήταν η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να ανοιχτεί η διαδικασία επιλογής γενικών και ειδικών γραμματέων με την ηλεκτρονική κατάθεση βιογραφικών από όποιον ενδιαφέρεται.

Γιατί αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό;

Μέχρι τώρα η επιλογή των γραμματέων γινόταν αποκλειστικά από τον κύκλο γνωριμιών είτε του Πρωθυπουργού είτε των Υπουργών. Και αυτός ο κύκλος ήταν, κατ' ανάγκη, περιορισμένος. Και για να φτάσει κάποιος στο στενό περιβάλλον ενός Υπουργού ή του Πρωθυπουργού, έπρεπε να περάσει μέσα από κομματικούς μηχανισμούς και όχι μέσα από εντελώς αξιοκρατικές διαδικασίες.

Τώρα όμως οι μηχανισμοί παρακάμπτονται. Και η πρόσβαση στην κεντρική εξουσία γίνεται άμεσα. Χωρίς ενδιάμεσους. Και χωρίς τις εξαρτήσεις που οι ενδιάμεσοι φέρνουν.

Το μεγάλο στοίχημα για το ελληνικό κράτος είναι αν η καινοτομία Παπανδρέου θα αντέξει αν αλλάξει η κυβέρνηση. Γνώμη μου είναι πως αν ο λαός αγκαλιάσει την ανοιχτή διαδικασία, τότε η όποια επόμενη κυβέρνηση δε θα μπορέσει παρά να την συνεχίσει.

Αντί τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης να μιλήσουν με ενθουσιασμό για την καινοτομία του Παπανδρέου και να εξηγήσουν τη μεγάλη σημασία της, γκρινιάζουν. Γκρινιάζουν επειδή λέει τάχα θα αργήσει η στελέχωση του Κράτους με Γραμματείς. Χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους πως το 2004 χρειάστηκαν 2 μήνες στη Νέα Δημοκρατία για να κάνει τις επιλογές της, επιλογές που έγιναν με κλειστές διαδικασίες, δηλαδή με απευθείας αναθέσεις. Και που οδήγησαν στα γνωστά παρατράγουδα (π.χ. Ζαχόπουλος στο Πολιτισμού υπό τον Καραμανλή).

Γκρινιάζουν ακόμα επειδή η διαδικασία δε θα είναι 100% αξιοκρατική. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πως το μεγάλο κέρδος για το Κράτος είναι πως η ποιότητα των επιλογών γίνεται κατά μέσο όρο πολύ καλύτερη από έναν απευθείας διορισμό. Ακόμα και αν δεν είναι 100% αξιοκρατική. Άλλωστε, σε έναν ατελή κόσμο, ποια επιλογή είναι 100% αξιοκρατική; Αυτό, το ότι η μέση ποιότητα των επιλογών γίνεται καλύτερη, είναι αρκετό για να πείσει κάθε λογικό άνθρωπο για την ορθότητα της κίνησης Παπανδρέου να αλλάξει τον τρόπο επιλογής των Γραμματέων. Αλλά τα παραδοσιακά μέσα σιωπούν.

Και μια παρανόηση: Η επιλογή δεν είναι διαγωνισμός. Ο νόμος ορίζει πως οι Γραμματείες επιλέγονται από τον Πρωθυπουργό. Χωρίς να πρέπει να δώσει κανέναν λογαριασμό γιατί έκανε τη μία επιλογή και όχι την άλλη. Ο Παπανδρέου επέλεξε να ανοίξει την διαδικασία. Αλλά δεν έχουμε να κάνουμε με έναν διαγωνισμό. Και τα πολιτικά (αλλά όχι στενά κομματικά) κριτήρια παραμένουν. Και τα λάθη στις επιλογές είναι αναμενόμενα. Αυτό δε μειώνει σε καμία περίπτωση τη σημασία της διαδικασίας.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως και η καλύτερη δυνατή επιλογή να μη γίνει, πάλι με τη διαδικασία αυτή θα οριστούν κατά μέσο όρο καλύτεροι από αυτούς που θα ορίζονταν χωρίς τη διαδικασία, γιατί τώρα υπάρχει ανταγωνισμός επειδή η διαδικασία είναι ανοιχτή και η κυβέρνηση δέχεται να μπουν οι επιλογές της στη δημόσια συζήτηση και κρίση, κάτι που δε συνέβαινε παλιότερα, που ούτε που ξέραμε τα προσόντα των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων που στελέχωναν το Κράτος.

Νομίζω πως μόνο ύστερα από χρόνια θα συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη σημασία της καινοτόμου απόφασης Παπανδρέου.

Υ.Γ. Συνιστώ να διαβάσετε το σχετικό κείμενο του υπεύθυνου για την Ανοικτή Διακυβέρνηση και Υφυπουργού Παιδείας, Ιωάννη Πανάρετου.

Ερώτημα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Ο Πρόεδρος χθες παραδέχτηκε το αυτονόητο. "Το πρόβλημα είναι απλό. Ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας είναι από τον Μεσαίωνα μία πολυεθνική περιοχή. Δεν είναι η πατρίδα ενός έθνους."

Και εγκάλεσε τα Σκόπια επειδή προβάλλονται ως Μακεδονία. "Η αδικοπραξία των Σκοπίων συνίσταται στο γεγονός ότι ενώ ως κράτος και ως εθνότητα είναι Μέρος, αυτοπροβάλλονται σαν να είναι Όλον."

Η δικιά μου απορία είναι η εξής. Αν αυτό ισχύει για τα Σκόπια επειδή η Μακεδονία δεν είναι η πατρίδα ενός έθνους, δεν είναι αδικοπραξία να λένε μερικοί ότι "η Μακεδονία είναι Ελληνική", να ονομάζουμε ένα γεωγραφικό διαμέρισμα που αποτελεί Μέρος με το όνομα του Όλου, και να προσπαθούμε να μονοπωλήσουμε το "Όλον";

Ή μήπως η αδικοπραξία είναι... άδικη όταν την κάνουν οι γείτονες, αλλά γίνεται δίκαιη όταν την κάνουμε εμείς;

Βλέπω τα μέσα να λένε πως ο Πρόεδρος έβαλε κόκκινες γραμμές και ήταν αυστηρός με τα Σκόπια. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τα επιχειρήματά του μπορούν να στραφούν και έναντι του "η Μακεδονία είναι Ελληνική";

Να έχει λόγο η κοινωνία!

Στην αρχή, λέγανε για εκλογή αρχηγού από συνέδριο. Και, κακά τα ψέματα, συνέδριο σημαίνει μηχανισμούς. Στη συνέχεια, προτείνανε να ανοιχτούν και στους φίλους. Τελικά, αποφασίσανε να εκλέξουν πρόεδρο τα μέλη και να ανοίξουν τη διαδικασία εγγραφής στο κόμμα.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι γιατί κανείς δε θέλει να έχει λόγο ολόκληρη η κοινωνία; Αν προτείνεις κάτι τέτοιο έτσι όπως έχουν τα πράγματα, θα σε περάσουν για... Αρειανό! Για να δούμε, όμως, είναι όντως από άλλον... πλανήτη μια τέτοια άποψη;

Η Νέα Δημοκρατία είναι μια μεγάλη παράταξη, που θέλει να κυβερνήσει τη χώρα. Παραδοσιακά, και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έχουμε τη διαδοχή στην κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών και των συντηρητικών. Το ποιος ηγείται των δύο παρατάξεων εξουσίας είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί ολόκληρη την κοινωνία. Όλοι οι πολίτες πρέπει να θέλουμε τον καλύτερο από κάθε κόμμα για αρχηγό του κόμματός του. Όλους μας συμφέρει ο καλύτερος. Ανεξαρτήτως των επιλογών που μπορεί να κάνουμε στις κάλπες.

Είναι πολύ φυσιολογικό λοιπόν να θέλουμε να έχουμε λόγο στη διαδικασία εκλογής. Όλοι οι πολίτες. Όχι μόνο οι σύνεδροι. Ούτε μόνο τα μέλη. Ούτε μόνο οι ψηφοφόροι.

Τι φοβούνται; Μη βγει κάποιος... μη Νεοδημοκράτης; Αυτά είναι αστεία πράγματα. Κανείς δεν αμφισβητεί τον συντηρητισμό των υποψηφίων. Γιατί λοιπόν να μην μπορούν όλοι να συμβάλουν στην εκλογή του καλύτερου; Δεν είναι καν ανάγκη όλων η ψήφος να έχει την ίδια βαρύτητα. Δε μιλάμε για εθνικές εκλογές.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές, πράγματα που θεωρώ αυτονόητα, σκέφτομαι πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να ωριμάσει τόσο η κοινωνία. Να λέμε πάλι καλά που αρχίζουν και ξεπερνούν την προβληματική πρακτική της εκλογής από συνέδριο. Και σ' αυτό, βοήθησε τα μέγιστα ο Γεώργιος Παπανδρέου. Με τις τολμηρές πολιτικές του επιλογές. Που δείχνουν τον δρόμο για το μέλλον. Ας ελπίσουμε να εμπεδωθεί το νέο που φέρνει ο Παπανδρέου. Και να το προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα!

Να αποσυρθούν οι κακές πολιτικές!

Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, περιμένεις από την κυβέρνηση να στηρίξει την οικονομία της χώρας και να αναθερμάνει την αγορά. Όχι την αγορά γενικά. Αλλά την αγορά της χώρας στην οποία είναι κυβέρνηση. Με μέτρα που ωφελούν το ευρύτερο δυνατό κομμάτι της κοινωνίας.

Η απόσυρση των αυτοκινήτων που ξεκίνησε η προηγούμενη κυβέρνηση δεν ωφελεί την ελληνική κοινωνία. Πολύ απλά, γιατί εμείς δεν παράγουμε αυτοκίνητα. Που σημαίνει ότι δεν έχουμε στρατιές εργαζομένων στην βιομηχανία παραγωγής αυτοκινήτων. Εκεί δηλαδή που πάνε τα λεφτά από την αγορά ενός νέου αυτοκινήτου.

Με την απόσυρση ο Έλληνας φορολογούμενος δίνει λεφτά που, μαζί με τα λεφτά του Έλληνα πολίτη που θα αποσύρει το αμάξι του και θα πάρει ένα καινούριο, θα πάνε στις αυτοκινητοβιομηχανίες της... Γερμανίας. Και σε πολύ λίγους Έλληνες επιχειρηματίες, που ασχολούνται με την εισαγωγή αυτοκινήτων. Σε καμία περίπτωση τα λεφτά αυτά δε θα πάνε στην ελληνική αγορά, δε θα ωφελήσουν την ελληνική κοινωνία. Παρά μόνο την ματαιοδοξία ορισμένων συμπολιτών μας να έχουν ένα ακριβό αμάξι (γιατί τέτοια αγόρασαν σε μεγάλο βαθμό αυτοί που έκαναν απόσυρση) και αυτούς που εισάγουν αμάξια από το εξωτερικό.

Είναι τελείως παράλογο να παίρνεις μέτρα σαν κράτος που βοηθούν την οικονομία άλλων χωρών, τη στιγμή που η δικιά σου οικονομία έχει μεγάλα προβλήματα. Και ειδικά, αφού δε φροντίζεις τουλάχιστον να πάρεις και τα κατάλληλα ανταλλάγματα... Να πω πως αποφασίστηκε να πάνε τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου στους Γερμανούς, επειδή η Γερμανία συμφώνησε να εκδοθεί Ευρω-ομόλογο, και έτσι η Ελλάδα θα δανειστεί φθηνότερα από ό,τι δανείζεται τώρα, να το καταλάβω. Αλλά έτσι, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, να σκορπάς λεφτά για να στηριχτούν οι Γερμανικές επιχειρήσεις, αυτό είναι τελείως ηλίθιο.

Η κοινή λογική λέει πως η απόσυρση πρέπει να σταματήσει. Και η νέα κυβέρνηση φαίνεται πως διαθέτει κοινή λογική. Και σταματά ένα κακό μέτρο.

Αντί όμως να επαινεθεί για αυτό, τα μέσα ενημέρωσης υπερασπίζονται τα συμφέροντα των λίγων εισαγωγέων, ποντάρουν στη ματαιοδοξία των Ελλήνων για ένα πολυτελές αμάξι και καταγγέλλουν την κυβέρνηση για αντιλαϊκή συμπεριφορά.

Αυτές οι ανοησίες πρέπει να σταματήσουν. Η αλήθεια είναι πως αντιλαϊκό είναι να προχωρήσει η απόσυρση και τα λεφτά να φύγουν από την Ελλάδα για τη Γερμανία και τις άλλες χώρες με αυτοκινητοβιομηχανία. Και πως είναι φιλολαϊκό μέτρο η διακοπή της απόσυρσης.

Αν σαν χώρα δε στηριχτούμε στα πραγματικά δεδομένα, αν επιμένουμε να κάνουμε το άσπρο μαύρο, τότε θα καταρρεύσουμε. Και θα απορούμε μετά γιατί καταρρεύσαμε.

ΑΙΣΧΟΣ

Διαβάζω τη συνέντευξη της ιστορικού Ρένας Μόλχο, στην Ελευθεροτυπία.

Στη Θεσσαλονίκη το νούμερο απώλειας των Εβραίων είναι 96%, που είναι 4 μονάδες υψηλότερο και από το Βερολίνο! Δηλαδή μέσα στη "φωλιά του λύκου" ήταν μικρότερο το ποσοστό απώλειας απ' ό,τι εδώ...

Δεν το χωράει ο νους μου. Χειρότεροι οι Έλληνες Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης, παρά οι Γερμανοί του Βερολίνου. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Τέτοια τέρατα ζούσαν λοιπόν στην Θεσσαλονίκη στον Πόλεμο; Για να κλέψουν τις περιουσίες των Εβραίων δε δίστασαν να συνεργαστούν με τον διάβολο.

Ενώ σε άλλες περιοχές της Ελλάδας οι Εβραίοι προστατεύθηκαν, στη Ζάκυνθο, στην Αθήνα και αλλού, στη Θεσσαλονίκη οι πρόσφυγες της πόλεις θέλησαν να φτιάξουν περιουσίες σε βάρος των Εβραίων συμπολιτών τους.

Οι οποίοι συνεργάτες των Γερμανών είναι σήμερα «τζάκια»;

«Βεβαίως! Είναι στο ελληνικό τζετ σετ!».

Και δεν είναι μόνο η Θεσσαλονίκη. Από κοντά πάνε και τα Γιάννενα.

Αυτά είναι τα χάλια μας. Και δε λέμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα τους σκελετούς που κρύβονται στις ντουλάπες μας. Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια;