Μόλις έφυγα από το Άμστερνταμ. Ταξιδεύω με το τρένο για την καρδιά της γραφειοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Βρυξέλλες. Η ζωή στην Ολλανδία είναι τυπική για μια δυτική χώρα. Η οικονομία ισχυρή. Το περιβάλλον προτεραιότητα. Οι καλοί τρόποι ρυθμίζουν τις συναναστροφές και τις κοινωνικές συνδιαλλαγές.
Στο Άμστερνταμ τα ποδήλατα κάνουν θραύση. Όλοι έχουν ποδήλατο, όλοι μετακινούνται με ποδήλατο, παντού βλέπεις σταθμευμένα ποδήλατα. Τα αυτοκίνητα τα χρησιμοποιούν ελάχιστα. Το ποδήλατο είναι το ατομικό μέσο μεταφοράς, όπως το τραμ είναι το μαζικό μέσο μεταφοράς εκλογής.
Η πρωτεύουσα της Ολλανδίας είναι παγκοσμίως διάσημη για την περιοχή με τα κόκκινα φανάρια και για την ανοχή στη χρήση μαριχουάνας. Και τα δυο έχουν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις. Και τα δυο είναι απλοί μύθοι.
Η περιοχή με τα κόκκινα φανάρια είναι απλά ένας δρόμος, άντε να πούμε δύο, μιας και χωρίζεται από ένα κανάλι η άνοδος από την κάθοδο, με τις κοπέλες να στέκονται μπροστά από τις βιτρίνες τους χωρίς καμία χυδαιότητα και τους τουρίστες να κάνουν βόλτες με τις οικογένειές τους, τους φίλους τους ή τις κοπέλες τους. Όσοι ονειρεύονται οικοδομικά τετράγωνα γεμάτα κοπέλες θα απογοητευτούν.
Το ίδιο ισχύει και με τα ναρκωτικά. Ναι, σε ολόκληρο το κέντρο θα μυρίσεις τον καπνό από τα τσιγαριλίκια. Αλλά και πάλι ο ντόρος είναι πολύς για το τίποτα. Οι τουρίστες ονειρεύονται την ελευθεριότητα της πόλης αλλά αυτό δε σημαίνει πως τα ναρκωτικά έχουν αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή της πόλης.
Η ακμή της Ολλανδίας, με τον πολιτισμό και την ισχυρή οικονομία αποδεικνύει πως οι φόβοι σχετικά με τα ναρκωτικά είναι αβάσιμοι.
Όσοι διαβάζουν το blog γνωρίζουν πως τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ της ελευθερίας του ατόμου. Με συνέπεια λοιπόν απέναντι σε αυτήν την φιλοσοφική στάση εκφράζω τη στήριξή μου απέναντι στην πρόταση της κυβέρνησης Παπανδρέου για την αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Ο Πρωθυπουργός πιστός στις απόψεις που ανέκαθεν εξέφραζε, προχωρά στη σωστή κατεύθυνση και στο ζήτημα των ναρκωτικών ουσιών. Είναι αστείο να επιτρέπουμε το κάπνισμα τσιγάρων που είναι αποδεδειγμένα καρκινογόνα και να απαγορεύουμε άλλες ουσίες που δεν συνδέονται με τον καρκίνο. Το άτομο, πρέπει να είναι ελεύθερο να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του ό,τι θέλει εφόσον δεν βλάπτει τους άλλους.
Είμαι σύμφωνος λοιπόν με το πνεύμα του νομοσχεδίου. Στην Ελλάδα δεν είναι το πρόβλημά μας η μαριχουάνα. Αλλά τα κεφάλια μας. Αυτά πρέπει να φτιάξουμε. Και όχι να τρέμουμε την κατάρρευση της κοινωνίας από την αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών.
Το παράδειγμα της Ολλανδίας πρέπει να μας δείχνει τον δρόμο. Με την ελευθερία δεν καταρρέει η κοινωνία. Μπορείς να έχεις μια ισχυρή οικονομία, μια εύρυθμη κοινωνία και θεσμούς που λειτουργούν άψογα χωρίς να φοβάσαι τις ατομικές ελευθερίες.
Το νέο νομοθετικό πλαίσιο για τα ναρκωτικά κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Το πνεύμα που προωθεί είναι αυτό που ως προοδευτικός και φιλελεύθερος πολίτης επιθυμώ για την κοινωνία στην οποία ζω. Και στο μέλλον νομίζω πως πρέπει να καταργηθούν εντελώς και οι νομικίστικοι περιορισμοί για την κατοχή και την προμήθεια ναρκωτικών ουσιών.
Κλείνω με μια παρατήρηση. Ο Παπανδρέου ήταν πάντα πιστός στις ιδέες του. Χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Λέει και κάνει πράγματα που πιστεύει. Δεν υποκρίνεται για να κλέψει την ψήφο μας, δεν λέει πράγματα που μας χαϊδεύουν τα αυτιά. Και είναι κρίμα που έχει χτυπηθεί όσο κανείς άλλος. Τόσα χρόνια χτυπιέται με μίσος από πολλούς. Τι δεν του έχουν καταλογίσει. Κρίμα. Πραγματικά κρίμα.
