"Θα αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να μας κυβερνάνε;"

Τι ξέρουμε για την Ιαπωνία; Φαίνεται μια πολιτισμένη χώρα, με μια ισχυρή οικονομία, με μεγάλες επιχειρήσεις, γνωρίζουμε για τα ιαπωνικά τεχνολογικά προϊόντα, για τη μεγάλη ιστορία, για τις καλές επιδόσεις στην εκπαίδευση και την εργασία και νομίζουμε πως πραγματικά πρόκειται για μια σύγχρονη και σπουδαία χώρα.

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι πως ο ρατσισμός και οι διακρίσεις στην Ιαπωνία έχουν τεράστια δύναμη και στον εικοστό πρώτο αιώνα άνθρωποι μπαίνουν στο περιθώριο επειδή πρόγονοί τους πριν από πολλούς αιώνες έκαναν ένα επάγγελμα που δεν ήταν "καθαρό". Δε μιλάω για τον ρατσισμό απέναντι στους μη Ιάπωνες, αλλά για τον ρατσισμό απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνική κατηγορία, τους 部落民 (μπουρακούμιν), οι οποίοι αποτελούν μίασμα στη σημερινή Ιαπωνία μετά από τόσους αιώνες.

Το έγκλημά τους; Ότι πριν από αιώνες κάποιος πρόγονός τους δούλευε σαν νεκροθάφτης ή επεξεργαζόταν το δέρμα ή ήταν δήμιος. Αυτοί οι άνθρωποι αναγκάζονταν να ζουν σε γκέτο, στο περιθώριο της ιαπωνικής κοινωνίας, και να μην έχουν ευκαιρίες στη μόρφωση ή στην εργασία, τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα.

Ακόμα και τώρα, εταιρείες ψάχνουν το γενεαλογικό δένδρο ατόμων που προορίζονται για σημαντικές θέσεις και οικογένειες ψυχραίνονται αν τύχει και κάποιος ή κάποια παντρευτεί έναν μπουράκου. Μάλιστα, το όλο θέμα θεωρείται ταμπού, με αποτέλεσμα κανένας να μη μιλάει για αυτό, αλλά και όσοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία να κρύβονται και να περνούν μια ζωή στον φόβο μήπως και αναγνωριστούν.

Μάλιστα, ο κύριος που εικονίζεται παραπάνω, παρόλο που θεωρούταν φοβερά αξιόλογος πολιτικός, δεν μπόρεσε να θέσει υποψηφιότητα για την πρωθυπουργία. Ο τότε πρωθυπουργός, σε μια συνέλευση του κόμματός τους φέρεται ότι είπε: "Θα αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να μας κυβερνάνε;" Έτσι, η υποψηφιότητά του Hiromu Nonaka δεν προχώρησε και ο Junichiro Koizumi βγήκε πρωθυπουργός της Ιαπωνίας.



Μπορεί ο Nonaka να ήταν ικανός, αλλά ήταν μίασμα ενώ ο Koizumi ήταν καθαρός.

Και η Ιαπωνία δεν είναι η μόνη χώρα της Ανατολής που αντιλήψεις τέτοιες δυναστεύουν τη ζωή πολλών ανθρώπων χωρίς λόγο.

Πώς μπορεί τέτοια βαρβαρότητα να συνυπάρχει με μεγάλη τεχνολογική και οικονομική πρόοδο; Η ιστορία όμως δείχνει πως η ανάπτυξη δε σημαίνει και εξάλλειψη της βαρβαρότητας. Άλλωστε, τα φρικιαστικά εγκλήματα που διαπράχτηκαν από πολιτισμένες κοινωνίες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δείχνουν πως μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας δεν έχει βάλει ακόμα τις βάρβαρες συνήθειες στην άκρη.

Τι άλλο είναι βαρβαρότητα από το να μην μπορείς να κάνεις χώρο μέσα σου για τους άλλους ανθρώπους, από το να μισείς άλλους ανθρώπους απλά και μόνο επειδή υπάρχουν και να συμπεριφέρεσαι απάνθρωπα αντί να δείχνεις συμπόνια και κατανόηση. Αντίδοτο στην βαρβαρότητα είναι η κατανόηση και η συμπόνοια!