Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

"An eye for an eye, and soon the whole world is blind"


Ο τίτλος του post είναι μια φράση που είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι. Με δικά μου λόγια, η βία δεν μπορεί να είναι απάντηση. Δυστυχώς όμως μερικοί δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό.

Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που περιέγραψαν τα γεγονότα οι τρομοκράτες στην προκήρυξή τους. Από αυτά που άκουσα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι άνθρωποι είναι βυθισμένοι σε έναν κόσμο βίας από τον οποίο δεν μπορούν να βγουν για να αντικρίσουν την πραγματικότητα.

Είναι παραπάνω από φανερό πως μέσα στο μυαλό τους είχαν σχηματίσει την ιδέα πως οι αστυνομικοί, ως εκπρόσωποι του κράτους βίας, θα αντιδρούσαν βίαια και θα είχαμε μάχη με οπλοπολυβόλα μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Και όταν οι άνθρωποι δεν έβγαλαν τα όπλα, οι τρομοκράτες το πήραν σαν δείγμα δειλίας. Λες και οι εργαζόμενοι στην αστυνομία είναι πραγματικά ταξικός εχθρός, λες και το κράτος είναι πραγματικά κράτος βίας και ο πόλεμος μεταξύ των Ελλήνων είναι αναπόφευκτος.

Έχουν φτιάξει έναν κόσμο μέσα στη φαντασία τους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή αυτοί τους οποίους στήνουν στην άλλη πλευρά είναι τόσο κομμάτι της κοινωνίας όσο και αυτοί για τους οποίους "αγωνίζονται" οι τρομοκράτες.

Με έχει συγκλονίσει η τυφλή βία. Ρουκέτα στην πρεσβεία, δολοφονία ειδικού φρουρού, χτύπημα σε αστυνομικό τμήμα, χτύπημα σε κλούβα των ΜΑΤ, χτύπημα στους αστυνομικούς στο κέντρο... Είναι πραγματικά φοβερό ο φόνος να έχει κυριεύσει την καρδιά των ανθρώπων αυτών.

Πράγματι, η ελληνική κοινωνία έχει πολλά προβλήματα. Αλλά αυτά έχουν να κάνουν με λάθος πολιτικές επιλογές και λάθος νοοτροπίες. Οπότε, από την ίδια τη φύση των πραγμάτων δεν μπορεί η βία να αποτελεί λύση, αλλά είναι μέρος του προβλήματος. Όλα αυτά κάνουν ακόμα πιο επιτακτικό το αίτημα αλλαγής στη χώρα, αίτημα κοινωνικό, πολιτικό, ειρηνικό.

1 σχόλιο:

E-leni είπε...

Είμαι κατά της βίας γενικά, δεν αντέχω πολλές φορές ούτε τον υψωμένο τόνο της φωνής. Όμως μπορώ να την καταλάβω. Η οργή γεννά βία, είναι αναπόφευκτο. Οι εργαζόμενοι στην αστυνομία δεν είναι ταξικός εχθρός, δυστυχώς όμως σε ένα μεγάλο βαθμό δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Σου έχει τύχει ποτέ να έχεις κάποιο πρόβλημα και να καλέσεις την αστυνομία? Εγώ το έχω κάνει και κατέληξα ότι δεν είναι σίγουρο ότι θα σε βοηθήσει, μάλλον δεν θα προσπαθήσει καν! Σου έχει τύχει να δουλέψεις νύχτα και να δεις που επιλέγει η αστυνομία να εφαρμόσει το νόμο? Μόνο σε όσους τη συμφέρει. Και αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα από προσωπικές μου εμπειρίες. Αν λάβουμε υπόψη τις εμπειρίες και τις καταγγελίες όλων, θα χρειαστεί να πληκτρολογούμε αιώνες για να τις καταγράψουμε. Το αποκορύφωμα είναι να χάνονται ανθρώπινες ζωές εξαιτίας της αστυνομίας η οποία θα έπρεπε να μας προστατεύει. Και δε μιλάω μόνο για το θάνατο του Αλέξη, αλλά και όλων των άλλων που έχουν περάσει χωρίς να δώσουμε μεγάλη σημασία, είτε γιατί ήταν αλλοδαποί, είτε γιατί δεν προβλήθηκαν από τα ΜΜΕ. Φυσικά και είναι δειλίας να μη βγάλουν τα όπλα. Γι’ αυτό πληρώνονται, γι’ αυτό οπλοφορούν, για να χρησιμοποιούν τα όπλα όταν πρέπει και όχι για να δολοφονούν αθώους και παιδιά, ούτε για να χτυπούν συνταξιούχους με τα κλομπς. Εννοείται ότι δεν βάζω όλα τα όργανα της τάξης στο ίδιο τσουβάλι, όπως σε όλες τις δουλειές, υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες. Δυστυχώς όμως οι λίγοι κακοί κάνουν περισσότερη ζημιά από όσο καλό μπορούν να κάνουν όλοι οι καλοί μαζί, κι έτσι η ζυγαριά γέρνει προς την πλευρά που δεν πρέπει. Κανείς δεν θα σκύψει να πάρει μια πέτρα και να στην πετάξει χωρίς να του έχεις κάνει κάτι, εκτός και αν είναι τρελός. Η βία είναι αποτέλεσμα της αγανάκτησης των ανθρώπων. Οι άνθρωποι θα σταματήσουν να πετούν πέτρες στους μπάτσους, όταν το κράτος θα σταματήσει να φτιάχνει μπάτσους. Όταν θα υπάρχουν μόνο αστυνομικοί που θα κάνουν τη δουλειά τους σωστά και θα νιώθουμε προστατευμένοι και όχι απειλούμενοι. Είμαι κατά της βίας, όμως την προτιμώ από την απάθεια. Ο Γκάντι καλά τα είπε, όμως η παθητική αντίσταση δεν είναι για τον έλληνα. Ειδικά ο κυβερνών έλληνας, αν δε φάει την πέτρα στο κεφάλι δεν θα σταματήσει ποτέ να μας ποδοπατάει. Το κρίμα είναι ότι για να την ρίξεις σε αυτόν πρέπει να πονέσεις κάποιον άλλο.