"Θα αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να μας κυβερνάνε;"

Τι ξέρουμε για την Ιαπωνία; Φαίνεται μια πολιτισμένη χώρα, με μια ισχυρή οικονομία, με μεγάλες επιχειρήσεις, γνωρίζουμε για τα ιαπωνικά τεχνολογικά προϊόντα, για τη μεγάλη ιστορία, για τις καλές επιδόσεις στην εκπαίδευση και την εργασία και νομίζουμε πως πραγματικά πρόκειται για μια σύγχρονη και σπουδαία χώρα.

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι πως ο ρατσισμός και οι διακρίσεις στην Ιαπωνία έχουν τεράστια δύναμη και στον εικοστό πρώτο αιώνα άνθρωποι μπαίνουν στο περιθώριο επειδή πρόγονοί τους πριν από πολλούς αιώνες έκαναν ένα επάγγελμα που δεν ήταν "καθαρό". Δε μιλάω για τον ρατσισμό απέναντι στους μη Ιάπωνες, αλλά για τον ρατσισμό απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνική κατηγορία, τους 部落民 (μπουρακούμιν), οι οποίοι αποτελούν μίασμα στη σημερινή Ιαπωνία μετά από τόσους αιώνες.

Το έγκλημά τους; Ότι πριν από αιώνες κάποιος πρόγονός τους δούλευε σαν νεκροθάφτης ή επεξεργαζόταν το δέρμα ή ήταν δήμιος. Αυτοί οι άνθρωποι αναγκάζονταν να ζουν σε γκέτο, στο περιθώριο της ιαπωνικής κοινωνίας, και να μην έχουν ευκαιρίες στη μόρφωση ή στην εργασία, τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα.

Ακόμα και τώρα, εταιρείες ψάχνουν το γενεαλογικό δένδρο ατόμων που προορίζονται για σημαντικές θέσεις και οικογένειες ψυχραίνονται αν τύχει και κάποιος ή κάποια παντρευτεί έναν μπουράκου. Μάλιστα, το όλο θέμα θεωρείται ταμπού, με αποτέλεσμα κανένας να μη μιλάει για αυτό, αλλά και όσοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία να κρύβονται και να περνούν μια ζωή στον φόβο μήπως και αναγνωριστούν.

Μάλιστα, ο κύριος που εικονίζεται παραπάνω, παρόλο που θεωρούταν φοβερά αξιόλογος πολιτικός, δεν μπόρεσε να θέσει υποψηφιότητα για την πρωθυπουργία. Ο τότε πρωθυπουργός, σε μια συνέλευση του κόμματός τους φέρεται ότι είπε: "Θα αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να μας κυβερνάνε;" Έτσι, η υποψηφιότητά του Hiromu Nonaka δεν προχώρησε και ο Junichiro Koizumi βγήκε πρωθυπουργός της Ιαπωνίας.



Μπορεί ο Nonaka να ήταν ικανός, αλλά ήταν μίασμα ενώ ο Koizumi ήταν καθαρός.

Και η Ιαπωνία δεν είναι η μόνη χώρα της Ανατολής που αντιλήψεις τέτοιες δυναστεύουν τη ζωή πολλών ανθρώπων χωρίς λόγο.

Πώς μπορεί τέτοια βαρβαρότητα να συνυπάρχει με μεγάλη τεχνολογική και οικονομική πρόοδο; Η ιστορία όμως δείχνει πως η ανάπτυξη δε σημαίνει και εξάλλειψη της βαρβαρότητας. Άλλωστε, τα φρικιαστικά εγκλήματα που διαπράχτηκαν από πολιτισμένες κοινωνίες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δείχνουν πως μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας δεν έχει βάλει ακόμα τις βάρβαρες συνήθειες στην άκρη.

Τι άλλο είναι βαρβαρότητα από το να μην μπορείς να κάνεις χώρο μέσα σου για τους άλλους ανθρώπους, από το να μισείς άλλους ανθρώπους απλά και μόνο επειδή υπάρχουν και να συμπεριφέρεσαι απάνθρωπα αντί να δείχνεις συμπόνια και κατανόηση. Αντίδοτο στην βαρβαρότητα είναι η κατανόηση και η συμπόνοια!

"An eye for an eye, and soon the whole world is blind"

Ο τίτλος του post είναι μια φράση που είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι. Με δικά μου λόγια, η βία δεν μπορεί να είναι απάντηση. Δυστυχώς όμως μερικοί δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό.

Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που περιέγραψαν τα γεγονότα οι τρομοκράτες στην προκήρυξή τους. Από αυτά που άκουσα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι άνθρωποι είναι βυθισμένοι σε έναν κόσμο βίας από τον οποίο δεν μπορούν να βγουν για να αντικρίσουν την πραγματικότητα.

Είναι παραπάνω από φανερό πως μέσα στο μυαλό τους είχαν σχηματίσει την ιδέα πως οι αστυνομικοί, ως εκπρόσωποι του κράτους βίας, θα αντιδρούσαν βίαια και θα είχαμε μάχη με οπλοπολυβόλα μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Και όταν οι άνθρωποι δεν έβγαλαν τα όπλα, οι τρομοκράτες το πήραν σαν δείγμα δειλίας. Λες και οι εργαζόμενοι στην αστυνομία είναι πραγματικά ταξικός εχθρός, λες και το κράτος είναι πραγματικά κράτος βίας και ο πόλεμος μεταξύ των Ελλήνων είναι αναπόφευκτος.

Έχουν φτιάξει έναν κόσμο μέσα στη φαντασία τους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή αυτοί τους οποίους στήνουν στην άλλη πλευρά είναι τόσο κομμάτι της κοινωνίας όσο και αυτοί για τους οποίους "αγωνίζονται" οι τρομοκράτες.

Με έχει συγκλονίσει η τυφλή βία. Ρουκέτα στην πρεσβεία, δολοφονία ειδικού φρουρού, χτύπημα σε αστυνομικό τμήμα, χτύπημα σε κλούβα των ΜΑΤ, χτύπημα στους αστυνομικούς στο κέντρο... Είναι πραγματικά φοβερό ο φόνος να έχει κυριεύσει την καρδιά των ανθρώπων αυτών.

Πράγματι, η ελληνική κοινωνία έχει πολλά προβλήματα. Αλλά αυτά έχουν να κάνουν με λάθος πολιτικές επιλογές και λάθος νοοτροπίες. Οπότε, από την ίδια τη φύση των πραγμάτων δεν μπορεί η βία να αποτελεί λύση, αλλά είναι μέρος του προβλήματος. Όλα αυτά κάνουν ακόμα πιο επιτακτικό το αίτημα αλλαγής στη χώρα, αίτημα κοινωνικό, πολιτικό, ειρηνικό.

ΟΧΙ στη βία

Τις τελευταίες ημέρες η κατάσταση έχει γίνει αρκετά έκρυθμη. Μετά τη δολοφονία, βία ακολούθησε τη βία. Και τώρα, η τρομοκρατία έρχεται να σφραγίσει μια περίοδο ταραχής και κοινωνικής αναταραχής. Το αν θα τα καταφέρει όμως, εξαρτάται από το πώς εμείς θα αντιδράσουμε.

Νομίζω πως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καλύτερη αντίδραση από την ολόψυχη καταδίκη εκ μέρους του ελληνικού λαού της βίας, από οποιαδήποτε μεριά και αν προέρχεται, οποιονδήποτε στόχο και αν έχει. Οι ομάδες που θέλουν να δυναμιτίσουν τα θεμέλια της δημοκρατίας πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν έχουν τον λαό με το μέρος τους, ότι στερούνται οποιασδήποτε ηθικής νομιμοποίησης από την πλευρά της κοινωνίας, πως στην Ελλάδα η βία δεν έχει βαθιές ρίζες και ούτε πρόκειται να αποκτήσει.

Δεν έχουμε πολλά περιθώρια Βρισκόμαστε ενώπιον ενός κοινωνικού εμφυλίου και ενός κλίματος φόβου που απειλεί να γονατίσει τη χώρα. Άνθρωποι κακοποιοί κυκλοφορούν στην Αθήνα και δε διστάζουν να στοχεύσουν και να πυροβολήσουν εν ψυχρώ αθώα παιδιά. Το ιδεολογικό τους σκοτάδι είναι τέτοιο που δεν καταλαβαίνουν ότι πυροβολούν -και δεν υπερασπίζονται- την Ελλάδα.

Καμία ηθική νομιμοποίηση λοιπόν. Όχι με τους κακοποιούς, σε οποιαδήποτε μεριά και αν ανήκουν, οτιδήποτε και αν επαγγέλλονται Η Ελλάδα δε σηκώνει τη βία.

Είναι αλήθεια πως η Πολιτεία μετά την αλλαγή της κυβέρνησης το 2004 αδράνησε. Η αντιτρομοκρατική, όπως και η πυροσβεστική, έγινε χώρος όπου ικανοποιούνταν ρουσφέτια αντί να γίνεται ουσιαστική δουλειά για την ασφάλεια της χώρας. Αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει. Το κράτος του ρουσφετιού και του εφησυχασμού είναι κράτος βαθιά βυθισμένο σε τέλμα, ένα κράτος θνησιγενές, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί δημιουργικά στις προκλήσεις των καιρών.

Δεν αντέχουμε άλλο εφησυχασμό. Η Πολιτεία πρέπει να κινητοποιηθεί, να οργανωθεί και να δώσει αποτελέσματα. Και η κοινωνία πρέπει να πει ένα βροντερό ΟΧΙ στη βία, από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Έχουμε ανάγκη μιας ειρηνικής επανάστασης, μιας επανάστασης που θα ανατρέψει νοοτροπίες. Και μια τέτοια επανάσταση δεν μπορεί παρά να είναι ειρηνική.