I'd love to change the world, but I don't know what to do

Ένα τραγούδι από τα seventies. Λοιπόν, πώς να αλλάξουμε τον κόσμο;

Καταρχάς, ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας.

Να μετατρέψουμε την ανεπάρκειά μας σε επάρκεια, να επιλύσουμε τα κόμπλεξ μας και γενικά να γίνουμε προσωπικότητες δυναμικές, που στέκονται στα πόδια τους, με άποψη και ευγένεια, με σεβασμό για την προσωπικότητα του άλλου και έμπρακτη αλληλεγγύη για τον ανθρώπινο πόνο.

Και έπειτα ας παράγουμε ιδέες και πλούτο. Στο σημείο αυτό το τραγούδι κάνει λάθος. Γιατί λέει:

Tax the rich
feed the poor
till there are no rich no more

Το θέμα είναι ότι έτσι δε θα υπάρχουν πλούσιοι επειδή όλοι θα έχουμε γίνει φτωχοί. Αντίθετα, ο παγκόσμιος καπιταλισμός δίνει τη δυνατότητα να αυξηθεί ο πλούτος, και οι φτωχοί και οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι, χωρίς βέβαια να υπάρχει οικονομική ισότητα.

Ίσοι μόνο προς τα κάτω μπορούμε να είμαστε, όχι προς τα πάνω. Ισότητα στην εξαθλίωση έχει υπάρξει μπόλικη στο παρελθόν. Το θέμα δεν είναι να μην υπάρχουν πλούσιοι, αλλά όλοι να γίνουμε πλουσιότεροι.

Πώς γίνεται αυτό; Με δημιουργικές ιδέες και δουλειά που παράγουν πλούτο. Και δομικές αλλαγές στα συστήματα που δεν επιτρέπουν στη δημιουργικότητα να αναπτυχθεί. Όπως το ελληνικό σύστημα. Που είναι εκτός σύγχρονης πραγματικότητας και καθηλώνει αντί να ενδυναμώνει τον πολίτη.

Τι έγινε στο Μόναχο;

Ειλικρινά, είμαι μπερδεμένος! Από τη μία, άκουσα αυτούς που παρακολούθησαν την ομιλία του Αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών να είναι ενθουσιασμένοι. Η κυβέρνηση Obama έφερε νέο αέρα στην διεθνή πολιτική σκηνή και στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τις ΗΠΑ ο υπόλοιπος κόσμος. Πολύ φυσικό λοιπόν και μόνο η παρουσία του Biden αντί του Cheney, να ενθουσιάζει τον κόσμο.

Εκ πρώτης όψεως λοιπόν όλα θετικά.

Αλλά όταν διάβασα αυτά που είπε ο Αντιπρόεδρος στο συνέδριο δεν είδα κάτι διαφορετικό από αυτά που έλεγε και η προηγούμενη κυβέρνηση. Δε βρήκα κάτι ουσιαστικό που να δικαιολογεί τον ενθουσιασμό των συνέδρων. Και ως προς τη Ρωσία τα ίδια, και ως προς το Ιράν τα ίδια, και γενικά, η ίδια πολιτική που ξέραμε μέχρι τώρα.

Τα ίδια και από την πλευρά των Ρώσων, των Ιρανών, των Ευρωπαίων. Καμία αλλαγή στις πολιτικές τους όπως τις ξέραμε.

Τι έγινε λοιπόν; Μήπως έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως δεν είναι οι πρόεδροι που γράφουν ιστορία αλλά είναι η ιστορία που φτιάχνει προέδρους;

Πολύ σύντομα θα αρχίσουμε να βλέπουμε τις γεωστρατηγικές επιλογές της καινούργιας κυβέρνησης. Επομένως τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν και τότε θα δούμε αν οι ελπίδες θα επιβεβαιωθούν ή θα διαψευστούν.

Προς το παρόν, η αξιολόγηση που μπορώ να κάνω είναι πως υπάρχει μια αλλαγή στο ύφος, αλλά όχι στην ουσία της στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών. Το να λες ότι "είμαστε διατεθειμένοι να μιλήσουμε εφόσον αυτό και εκείνο γίνουν πρώτα" δε διαφέρει και πολύ από το "δεν είμαστε διατεθειμένοι να μιλήσουμε εφόσον αυτό και εκείνο δε γίνουν πρώτα".

Ενδεχομένως το να τονίζεις ότι είσαι διατεθειμένος να συνομιλήσεις με τους άλλους να σου δίνει ένα πλεονέκτημα για να κάνεις αλλαγή της πολιτικής, αλλά από μόνο του αυτό δεν αλλάζει τίποτα, ειδικά όταν βάζεις τις ίδιες προϋποθέσεις που έβαζε και η προηγούμενη κυβέρνηση.