Αποδεικνύονται πολύ μικροί για τα αξιώματά τους

Διάβασα τη δήλωση παραίτησης του κ. Μανώλη. Μιλάει για τη Νέα Δημοκρατία, για τα στελέχη της, για τους ψηφοφόρους της, για το μέλλον της. Δε βρίσκει όμως ούτε μια λέξη να πει για τον τόπο, για τους Έλληνες, για τα προβλήματα, το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Προφανώς θεωρούσε τη βουλευτική έδρα κομματικό αξίωμα. Αλλά για εμάς που πιστεύουμε πως το συμφέρον του τόπου πρέπει να τίθεται πάνω από όποιο κομματικό συμφέρον, η νοοτροπία Μανώλη αποτελεί δηλητήριο για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος. Μια νοοτροπία που στερεί από τη χώρα το παρόν και το μέλλον που της ταιριάζει. Μια νοοτροπία που δεν μπορεί να δει πέρα από τα στενά πλαίσια του κομματικού συμφέροντος. Μια νοοτροπία στην την οποία τα μεγάλα προβλήματα του τόπου δεν έχουν θέση και το όραμα για το μέλλον της χώρας απουσιάζει.

Απέναντι σε αυτή τη νοοτροπία μπορούμε και πρέπει να ορθώσουμε λόγο πολιτικό με γνώμονα το συμφέρον της Ελλάδος. Όλοι έχουμε τις ευθύνες μας. Επιτέλους, ας τις αναλάβουμε!

Όλοι είμαστε καλοί άνθρωποι, αλλά δε φέρνουμε όλοι τα ίδια αποτελέσματα

Ποια είναι η γνώμη σας για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Χωρίς αμφιβολία, αν κρίνω από τις σχετικές δημοσκοπήσεις, θα έχετε μια καλή άποψη για τον Κάρολο Παπούλια. Και πράγματι, είναι αρκετά συμπαθής. Αλλά αρκεί αυτό για να πούμε πως είναι ένας καλός Πρόεδρος;

Ας αναρωτηθούμε λίγο σχετικά με το έργο του ως Πρόεδρος. Τι ξέρουμε για αυτό; Νομίζω πως γνωρίζουμε αρκετά λίγα. Και τότε με ποιο κριτήριο η δημοφιλία του είναι τόσο μεγάλη;

Με αυτό το γλαφυρό παράδειγμα θέλω να σκιαγραφήσω μια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Ότι μένουμε στη δημόσια εικόνα των πολιτικών, χωρίς να μας απασχολεί και να ερευνούμε την ουσιαστική πολιτική συμβολή τους. Έτσι, αν κάποιος μας φαίνεται συμπαθής, νομίζουμε στο μυαλό μας πως κάνει και καλή δουλειά.

Αλλά το ένα δεν οδηγεί στο άλλο. Πράγματι, κάποιος μπορεί να είναι εξαιρετικός άνθρωπος, καλός, συμπαθής, ακόμα και καλός στην παρέα, αλλά αυτό δεν τον κάνει και ικανό στην διακυβέρνηση της χώρας. Οι πολιτικές αποφάσεις και ο προσωπικός χαρακτήρας των πολιτικών είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Χωρίς να έχω επιφυλάξεις μπορώ να πω ότι οι πιο πολλοί πολιτικοί μας είναι συμπαθείς ως άνθρωποι. Αυτό όμως δεν τους κάνει και κατάλληλους για τις θέσεις που έχουν.

Άλλο πράγμα η ικανότητα στην λήψη πολιτικών αποφάσεων και στην χάραξη πολιτικής και άλλο πράγμα ένας συμπαθής χαρακτήρας. Μέχρι να καταφέρουμε να διαχωρίσουμε στο μυαλό μας αυτά τα δύο, θα παιδευόμαστε από "καταλληλότερους" που όμως είναι εντελώς ακατάλληλοι.