Ο διλημματικός χαρακτήρας της πολιτικής τα τελευταία χρόνια

Στην πολιτική συχνά τίθενται διλήμματα. Κάποια από αυτά είναι εμφανή, κάποια άλλα αφανή. Ένα δίλημμα που ελάχιστοι το αντιλήφθηκαν όταν τέθηκε, ήταν αυτό μεταξύ ενός αποτελεσματικού Σημίτη και ενός Καραμανλή που κουραζόταν να διοικεί. Η απάντηση που έδωσε η πλειοψηφία σε αυτό το δίλημμα καθόρισε τις μετέπειτα εξελίξεις. Ακόμα όμως και μέχρι το τέλος της διακυβέρνησης Καραμανλή, η σημασία του διλήμματος του 2004 δεν είχε ακόμα αποκαλυφθεί. Αυτό που είχε γίνει φανερό το 2009 ήταν ένα άλλο δίλημμα, μεταξύ της διεφθαρμένης κυβέρνησης Καραμανλή -θυμίζω ότι συνεχώς ξεσπούσαν σκάνδαλα με τα στελέχη της τότε κυβέρνησης, με αποκορύφωμα το Βατοπέδι- και ενός Παπανδρέου που είχε -και εν πολλοίς έχει ακόμα- το ηθικό πλεονέκτημα.

Μετά την εκλογή του Παπανδρέου στην Πρωθυπουργία και πριν καλά καλά αναλάβουν οι νέοι Υπουργοί αναθεωρούνται τα δημοσιονομικά στοιχεία από την προηγούμενη διοίκηση της Στατιστικής Υπηρεσίας. Τότε αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο νομίζαμε. Η κυβέρνηση Καραμανλή είχε πέσει για σκάνδαλα διαπλοκής, όμως αποκαλύφθηκε μια κακοδιαχείριση που θα έριχνε τις συνέπειές της σε όλους τους Έλληνες. Η χρεοκοπία του Ντουμπάι σηματοδοτεί ένα νέο δίλημμα για τη χώρα μας. Μετά από διαπραγματεύσεις ερχόμαστε ενώπιον της ιστορικής πια απόφασης να υπογράψουμε το Μνημόνιο. Η εναλλακτική ήταν η άτακτη χρεοκοπία μας, η αδυναμία του κράτους να βγάλει πέρα τις υποχρεώσεις του, η έξοδός μας από την ενωμένη Ευρώπη και η οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Μπροστά σε αυτό το δίλημμα ο Παπανδρέου διαλέγει το Μνημόνιο και η επιλογή του αυτή επικυρώνεται από τους πολίτες στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές που εξαιτίας της αντιπολίτευσης είχαν λάβει χαρακτήρα δημοψηφίσματος.

Από τότε συνεχώς η Βουλή ερχόταν μπροστά στο ίδιο δίλημμα. Μνημόνιο ή οικονομική καταστροφή. Και διάλεγε Μνημόνιο, με σημαντικό κόστος για το κόμμα που αναλάμβανε την ευθύνη της επιλογής αλλά και σημαντικά οφέλη για τη χώρα, μιας και κερδίσαμε χρόνο -χρόνια- στην Εντατική του Μνημονίου και μπορέσαμε να βελτιώσουμε στο μεταξύ τα δημοσιονομικά μας μεγέθη σε βαθμό πρωτοφανή. Το μόνο δίλημμα που δεν πρόλαβε να τεθεί στον Ελληνικό λαό ήταν η απόφαση για τη συμφωνία με τους δανειστές για το PSI. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πέφτει, αναλαμβάνει μεταβατικά ο Παπαδήμος, το PSI ολοκληρώνεται και έρχονται εκλογές. Στις οποίες ο ελληνικός λαός έχει να διαλέξει μεταξύ μιας κακής κυβέρνησης Σαμαρά και μιας καταστροφικής διακυβέρνησης Τσίπρα. Και συνειδητά διαλέγει την κακή κυβέρνηση για να αποφύγει την απομάκρυνση από την Ευρώπη.

Το επίπεδο του πολιτικού δυναμικού όπως αντικατοπτρίζεται στη νέα Βουλή είναι πολύ χαμηλό. Άνθρωποι με ελάχιστη μόρφωση, που δεν έχουν ιδέα για το πώς κυβερνιέται ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος αναδείχθηκαν βουλευτές με κόμματα που ισχυροποιήθηκαν λόγω της κρίσης. Το οικονομικό επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας, για δεκαετίες κόμματος εξουσίας, αποδεικνύεται ανεπαρκές. Ο νέος Πρωθυπουργός αναζητά δυο φορές Υπουργό Οικονομικών στο επιτελείο του Σημίτη. Η πορεία της χώρας προδιαγεγραμμένη. Φόροι, φόροι και άλλοι φόροι. Καμία διάθεση αλλαγής, καμία μεταρρύθμιση, κανένας εκσυγχρονισμός της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας. Ποια είναι όμως η εναλλακτική; Ένα χρόνο μετά τις εκλογές, το δίλημμα παραμένει: ένας κακός συνασπισμός Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ, με αρχηγούς και στελέχη ανεπαρκή, ή ένας άπειρος, επικίνδυνος και αλλαζονικός ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ερείσματα στο εξωτερικό και χωρίς να εκπροσωπεί πραγματικά ευρείες κοινωνικές ομάδες στο εσωτερικό.

Ο λαός ξέχασε τι σημαίνει δεξιά

Για μένα ο λαός έχει την ευθύνη για τη ζωή του. Όταν οι πολίτες υπεύθυνα διεκδικούν καλύτερες μέρες, τις πετυχαίνουν. Όταν οι πολίτες αδιαφορούν, ή ενδιαφέρονται μόνο για τα μικροσυμφέροντά τους, τότε είναι άξιοι της μοίρας τους.

Πολλοί εκπλήσσονται με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Γιατί όμως εκπλήσσονται; Πίστευαν πως ο αντιρατσισμός είναι στο DNA των Ελλήνων; Ή μήπως αυτή η σκέψη δεν είναι η ίδια ρατσιστική;

Κατά τη γνώμη μου, εκπλήσσονται για δυο λόγους. Πρώτα από όλα, γιατί αγνοούν τη δύναμη της δεξιάς στην Ελλάδα. Και όταν λέω δεξιά, δεν εννοώ μετριοπαθή πολιτικά σχήματα όπως η γερμανική χριστιανοδημοκρατία ή οι άγγλοι τόρηδες. Αλλά την ειδεχθή δεξιά που καταταλαιπώρησε τον τόπο αυτό για δεκαετίες, που ενώθηκε γύρω από βασιλιάδες, δικτάτορες και μικρόνοες πολιτικούς, που χρησιμοποίησε την κρατική εξουσία για να οδηγήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους σε εξορίες, να τους περιορίσει τον λόγο και να τους βασανίσει, και που οδήγησε σε δύο μείζονες καταστροφές τον Ελληνισμό, στη Μικρασία και στην Κύπρο.

Αυτή την δεξιά είχε πάντοτε αντίπαλο η άλλη μισή Ελλάδα, η Ελλάδα της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, της παράταξης που ήθελε την Ελλάδα περήφανη για αυτά που η χώρα πετύχαινε, που ένωνε με το κοινό όραμα και όχι με το μίσος για τον διπλανό. Το μίσος συγκαταλέγεται στα πάθη για τους σωστούς λόγους. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως ξεχάσαμε τη δύναμη των παθών, νομίσαμε πως η δημοκρατία εδραιώθηκε όχι μόνο στον πολιτικό βίο αλλά και στις ψυχές όλων μας. Ξεχάσαμε την ιστορία μας, ξεχάσαμε πως για δεκαετίες τα πάθη ταλάνιζαν τη χώρα μας. Ξεχάσαμε το μίσος που υπήρχε μέσα σε πολλούς συμπολίτες μας. Και τώρα νιώθουμε έκπληξη που ξανακυριαρχεί στον δημόσιο βίο.

Με τη βοήθεια των οικονομικών συμφερόντων που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης και με στρατιές δεξιών δημοσιογράφων που αποτελούσαν το πρόσωπο της ενημέρωσης στις τηλεοράσεις, ξεχάσαμε τι σημαίνει δεξιά. Την ίδια στιγμή, για παράδειγμα, που η δεξιά έστελνε λιβέλλους στους παπάδες όλης της χώρας εναντίον του Γ. Παπανδρέου, που μιλούσε για καθαρούς Έλληνες, για δικά μας παιδιά, για κατάργηση ΚΕΠ, ΑΣΕΠ και ΣΔΟΕ, τα μέσα ενημέρωσης μιλούσαν για τον μεσαίο χώρο του Καραμανλή και καλλιεργούσαν την ιδέα ότι όλοι πάνω κάτω είναι το ίδιο. Το αποτέλεσμα; Χρεοκοπήσαμε έχοντας τεράστια ελλείμματα που πρέπει να αντιμετωπίζουμε συνεχώς. Ζούμε εν εξελίξει μια πραγματική Καταστροφή και σκοπίμως καλλιεργήθηκε η αντίληψη ότι φταίει για αυτό η οικονομική βοήθεια που δεχόμαστε και όχι η χρεοκοπία μας.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίον πολλοί εκπλήσσονται, είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι η Χρυσή Αυγή τα λέει καλά. Όταν το πρόβλημά σου είναι οι κλέφτες πολιτικοί, όταν τη στιγμή που χτίζεται μια νέα ισχυρή Ελλάδα εσύ βλέπεις μίζες παντού, όταν θεωρείς κάθε μεγάλο έργο αυτονόητο, όταν έχεις την αίσθηση ότι στο χρωστάνε, όταν δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί και για το τι επιβάλλουν οι δημοκρατικοί κανόνες να γίνεται, όταν δεν νοιάζεσαι για το γεγονός ότι για να γίνει μια πραγματική αλλαγή στη ζωή σου απαιτείται οργάνωση, σχέδιο, κριτική σκέψη, σοβαρότητα, τότε δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Χρυσή Αυγή παίρνει ψήφους, επειδή λέει αυτά που λες και εσύ. Όταν αφαιρείς από την πολιτική ζωή την ορθολογική σκέψη, όταν κουβεντιάζεις για τα πολιτικά σε επίπεδο συναισθήματος και πάθους, τότε να μην εκπλήσσεσαι όταν το πάθος προσωποποιείται από την άκρα δεξιά και εξευτελίζει τη χώρα διεθνώς.

Ο μόνος τρόπος για να πάψει η Χρυσή Αυγή να τα λέει καλά είναι να πάψεις και εσύ να μένεις στο άλογο επίπεδο και να ανέλθεις στο επίπεδο των θεσμών, των λογικών επιχειρημάτων, του ορθού λόγου. Να σκεφτείς για τους θεσμούς, να μάθεις τα νούμερα, να διαβάσεις τι γίνεται έξω από τα σύνορα, να ακούσεις διαφορετικές απόψεις, να δουλέψεις αντί να αντιδράς σαν πρόβατο.

Η ακροδεξιά στην Ελλάδα τροφοδοτείται από την δεξιά, είναι αδελφά κόμματα όπως είπε ο υπεύθυνος για την προεκλογική εκστρατεία της Νέας Δημοκρατίας στη Μακεδονία,  και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλογίας και παθών. Μόνη λύση είναι η εμπέδωση της δημοκρατίας μέσα μας και η συνέχιση του αγώνα που έχει πάρει στους ώμους της η δημοκρατική παράταξη εδώ και πάνω από έναν αιώνα.

Είναι κρίμα!

Το δίλημμα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός χωρίς να το ξέρει είναι αν η χώρα θα γίνει δυτική ή αν θα υπάρξει στο περιθώριο του δυτικού κόσμου με τις δυσλειτουργίες της ανατολής. Το κακό είναι ότι επειδή ακριβώς το δίλημμα είναι ανεπίγνωστο, δεν υπάρχει ο προβληματισμός επ' αυτού που κανονικά θα απαιτείτο. Και όσο δεν το συζητάμε, τόσο οι πιθανότητες να το επιλύσουμε επιλέγοντας τη δύση μειώνονται.

Η Ελλάδα με τρεις ιστορικές αποφάσεις δέθηκε στο άρμα του δυτικού κόσμου. Η ένταξη στην ευρωπαϊκή ένωση, η ένταξη στο ευρώ και η ένταξη στον μηχανισμό στήριξης μας κρατούν στη δύση ανεξαρτήτως του τι κάνουμε εμείς. Η πολιτική δηλαδή βούληση και απόφαση είναι ο ομφάλιος λώρος μας με τον ανεπτυγμένο κόσμο. Υπό το πρίσμα των σχέσεών μας με τις χώρες της δύσης, το μνημόνιο αποκτά ιστορική σημασία ίση με την απόφαση Καραμανλή για ένταξη στην ένωση και την απόφαση Σημίτη για ένταξη στο κοινό νόμισμα, όσο και αν κάτι τέτοιο δε θα περνούσε από το μυαλό μας καθώς προτιμούμε να κατατάσσουμε το μνημόνιο στις συμφορές.

Θα είναι πραγματικά κρίμα για τον ελληνικό λαό να αποφασίσει να αποσυνδεθεί από τον δυτικό κόσμο ή να συνεχίσει τη σχιζοφρένεια του λίγο δύση και λίγο ανατολή που μέχρι τώρα είχε. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει τρομερά βήματα προς την ανάπτυξη στη χώρα. Η παγκοσμιοποίηση βοήθησε όσο τίποτα άλλο στο να επιταχυνθεί ο εκδυτικισμός μιας κοινωνίας όπως η ελληνική. Και τώρα ξαφνικά κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα, να διολισθήσουμε σε εποχές που όλοι θέλουμε να έχουν περάσει, να διακόψουμε την πορεία μας προς μια μοντέρνα Ελλάδα.

Ξεχωρίζω δύο διαστάσεις στο ζήτημά μας. Την πολιτική, που επηρεάζεται στην παρούσα φάση κυρίως από τη διεθνή συγκυρία και που μπορεί να μας κρατήσει μέρος της δύσης ανεξαρτήτως της δικής μας προσπάθειας. Και την στάση των πολιτών που καλούνται να επιλέξουν πώς θα πορευτούν, κάτι που θα καθορίσει την μακροχρόνια βιωσιμότητα και σταθερότητα της εθνικής προσπάθειας. Και εξηγούμαι.

Ανεξαρτήτως των οικονομικών μεγεθών, υπάρχουν παγκόσμιες ισορροπίες που δε γίνεται να αγνοηθούν και επιδρούν σημαντικά στην περίπτωσή μας. Οι εκλογές στις ευρωπαϊκές χώρες και την Αμερική, οι ισορροπίες στους πολιτικούς συνασπισμούς στην Ευρώπη, οι δημοσκοπήσεις και το λαϊκό αίσθημα στο εξωτερικό, οι οικονομικοί συσχετισμοί, η βιωσιμότητα ξένων τραπεζικών ιδρυμάτων, ένα σωρό παράγοντες συναθροίζονται για να αποφασιστεί αν θα συνεχίσουμε να παίρνουμε τις δόσεις, που με τη σειρά του καθορίζει αν θα καταρρεύσουμε και θα διολισθήσουμε σε συνθήκες χάους.

Παράλληλα, μέσα στην ελληνική επικράτεια παίζεται ένα εξίσου περίπλοκο παιχνίδι που έχει να κάνει με τις συμπεριφορές στην καθημερινή ζωή, την εργασία, το κοινωνικό περιβάλλον, το σπίτι. Συνεχώς κάνουμε επιλογές και το πόσο συμβατές είναι αυτές οι προσωπικές επιλογές με τον δυτικό τρόπο ζωής καθορίζει την σύγχρονη ελληνική κουλτούρα, μας προσεγγίζει ή μας απομακρύνει από την υπόλοιπη δύση. Εδώ καλώ όλους τους αναγνώστες να επικεντρώσουν την προσπάθειά τους και συνειδητά να επιλέξουν τον δρόμο της δύσης από τον δρόμο της υπανάπτυξης. Μπορεί και πρέπει στο πεδίο των συμπεριφορών να γίνει μια πολιτισμική αλλαγή που θα βάλει τα θεμέλια ώστε οι επόμενες γενιές να ζήσουν ποιοτικά.

Ειλικρινά εύχομαι να συμβεί μια τέτοια αλλαγή. Εγώ θα κληθώ να κάνω τις επιλογές μου αν υπάρξει οριστική πολιτισμική υποχώρηση. Είναι κρίμα όμως για τη συντριπτική πλειοψηφία που θα ακολουθήσει το ρεύμα της ιστορίας μέσα στη χώρα να επιλέξει, χωρίς να το ξέρει, την αυτοκαταστροφική επιλογή.

Έχουμε περισσότερους δημοσιογράφους από ποτέ και όμως δεν υπάρχει ένα μέσο ενημέρωσης της προκοπής. Πες ότι τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από τους επαρχιώτικης αντίληψης επιχειρηματίες που τα χρησιμοποιούν για να προωθήσουν οικονομικά συμφέροντα. Με την ελευθερία που παρέχει το διαδίκτυο θα μπορούσε να στηθούν εκεί εκ του μηδενός με ελάχιστο κόστος οάσεις ποιοτικής δημοσιογραφίας. Και όμως κάτι τέτοιο δε συμβαίνει.

Ανακύπτουν αρκετά ενδιαφέροντα προβλήματα. Πρώτον, γιατί δεν έχουμε ποιοτική δημοσιογραφία στην Ελλάδα; Υπάρχουν δημοσιογράφοι με προσόντα οι οποίοι απλώς ασχολούνται με την κακή δημοσιογραφία για βιοποριστικούς λόγους, ή δεν υπάρχει καθόλου ποιότητα στη χώρα;

Δεύτερον, το κοινό γιατί αρκείται στην κακής ποιότητας δημοσιογραφία που διατίθεται προς πώληση στο εσωτερικό; Τι είδους άνθρωποι διαβάζουν τις εφημερίδες των φοροφυγάδων και κατασκευαστών αυθαιρέτων, των εκβιαστών και των διαπλεκόμενων, των γραφείων τύπου των δεξιών κομμάτων και των κομματικών οργάνων των αριστερών κομμάτων; Τι είδους άνθρωποι βλέπουν τους παρουσιαστές στις ειδήσεις να αγωνιούν να περάσουν πότε τη μια και πότε την άλλη γραμμή με κακότεχνο τρόπο, να ιδρώνουν για να στρέψουν την προσοχή στην κατεύθυνση που θέλουν τα αφεντικά τους, να χάνουν την ψυχραιμία τους και να το παίζουν σπουδαίοι ενώ είναι τραγικά ανεπαρκείς; Και τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που δεν ασχολούνται καν με όλο αυτό το κακής ποιότητας δημοσιογραφικό πλήθος; Είναι ψαγμένοι ή απλά αδιάφοροι; Πόσο τους επηρεάζουν οι βιαστικές εντυπώσεις που διοχετεύονται εντέχνως από τα ΜΜΕ στην κοινωνία;

Τρίτον, τι επίδραση έχει σε εμάς η τόση μόρφωση που διαχέεται ελεύθερα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο στη σύγχρονη εποχή; Περνάει από δίπλα ενώ σφυρίζουμε αδιάφοροι; Είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσα σε παγκόσμιο επίπεδο, να είναι τόση γνώση διαθέσιμη, να έχουμε τη μεγαλύτερη πρόσβαση στην παιδεία από ποτέ άλλοτε και να κάνουμε business as usual;

Τέταρτον, είναι δυνατόν οι ελίτ της χώρας να είναι τόσο μα τόσο κοντόφθαλμοι; Να θεωρούν ότι όλο αυτό το τέλμα τους συμφέρει; Να μην βλέπουν πού οδηγούμαστε; Να ποντάρουν αδιάντροπα στο ότι θα τα φέρουνε βόλτα με κάποιον τρόπο ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί;

Σταματάω να γράφω. Είναι τόσο θλιβερό.

Ποια πρέπει να είναι η θέση του ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε εκλογικά. Ακόμα και καταποντισμένο όμως καλείται να παίξει κεντρικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα, γιατί χωρίς αυτό δε σχηματίζεται κυβέρνηση. Τι πρέπει να κάνει;

Κατά τη γνώμη μου το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συγκυβερνήσει. Δηλαδή να διεκδικήσει και να πάρει υπουργεία ώστε να κάνει πράξη την πολιτική του σε ορισμένους τομείς. Έτσι, και η Ελλάδα θα αλλάξει, και το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει κυβερνητική λύση για την κοινωνία. Ώστε αν αλλάξει και προς το αναλογικότερο ο εκλογικός νόμος, το ΠΑΣΟΚ να εδραιωθεί ως κυβερνητική δύναμη έστω και με μικρά ποσοστά.

Δεν πρέπει να αποδεχτεί τον ρόλο ενός μικρού κόμματος που απλά στηρίζει μια κυβέρνηση χωρίς να συμμετέχει στον σχεδιασμό της κυβερνητικής πολιτικής. Δεν πρέπει να αποδεχτεί τον νέο δικομματισμό ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να ασκήσει αμυντική αντιπολίτευση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έτσι θα τον εδραιώσει ακόμα περισσότερο. Δεν πρέπει να ελπίσει πως θα αποκτήσει ξανά 40% και δεν πρέπει να κάνει τον σχεδιασμό του βασισμένο σε αυτή την ελπίδα.

Μια κυβερνητική θητεία τετραετίας, με την εφαρμογή πολιτικών του ΠΑΣΟΚ από υπουργούς του ΠΑΣΟΚ κρατά το κόμμα πρωταγωνιστή.

Όμως τα δείγματα γραφής του νέου Προέδρου δεν είναι θετικά. Η ανυπαρξία θέσεων του ΠΑΣΟΚ στο site στο ίντερνετ δείχνει πως ο νέος Πρόεδρος δε σκόπευε να επιφέρει συγκεκριμένες αλλαγές στην κοινωνία δια της συμμετοχής του κόμματός του στην κυβέρνηση. Η άποψή του να μη συμμετέχουν πρωτοκλασάτα στελέχη στη νέα κυβέρνηση οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα. Όπως και το να μη θέτει θέμα προσώπων (Πρωθυπουργού - Υπουργών). Θέλει να πάρει το ΠΑΣΟΚ τον ρόλο ενός μικρού κόμματος. Αυτό είναι απαράδεκτο. Είναι ανιστόρητο.

Η κίνηση του Βενιζέλου να βάλει προϋπόθεση τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, μια μέρα πριν τις εκλογές, να το επαναλάβει το βράδυ των εκλογών, για να κάνει μετά, κατά τα μέχρι τώρα φαινόμενα, πίσω, είναι ένας τακτικισμός που δεν έχει θέση στη δύσκολη κατάσταση που περνά ο τόπος. Χρειαζόμαστε αλλαγές. Το ΠΑΣΟΚ είναι αναγκαίο για να σταθεί η κυβέρνηση κοινοβουλευτικά. Τι χαρακτήρα θα έχουν οι αλλαγές; Δεξιό ή σοσιαλιστικό; Αυτό πρέπει να είναι το διακύβευμα για το ΠΑΣΟΚ.

Παράλληλα, πρέπει να πραγματοποιηθούν συνομιλίες με τη ΔΗΜΑΡ για τον επανασχεδιασμό της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Να δημιουργηθεί ένας νέος σχηματισμός, να κάνει στην άκρη ο Βενιζέλος από Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, και να πάμε στις επόμενες εκλογές με μια ενιαία Κεντροαριστερά που θα έχει σαφές πολιτικό στίγμα και θα έχει ασκήσει κυβερνητική πολιτική.

Τι από όλα αυτά θα γίνει; Τι θα γράφει η ιστορία μερικές δεκαετίες μετά για τις εξελίξεις στη χώρα τη δεκαετία 2010-2020; Το πράγμα έχει ενδιαφέρον. Αν και κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει πια η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Το ζήτημα της ανομίας

Όταν το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου σάρωσε στις εκλογές, και πριν προλάβει να ορκιστεί η νέα κυβέρνηση, το ΚΚΕ έδειξε τις προθέσεις του με την κατάληψη του Υπουργείου Εργασίας. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση έκανε ένα στρατηγικό λάθος: άφησε την ανομία της άκρας αριστεράς ατιμώρητη. Η άκρα αριστερά πήρε θάρρος και συνέχισε τις πράξεις ανομίας σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης δυναμιτίζοντας την κοινωνική συνοχή και οδηγώντας στην πτώση της κυβέρνησης δια της κοινωνικής αναταραχής.

Τώρα ένα μεγάλο ποσοστό του Κοινοβουλίου τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της συμμετοχής στα Ευρωπαϊκά όργανα. Και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, κλείνει το μάτι για άλλη μια φορά στο μπάχαλο, προσδοκώντας πως θα κυβερνήσει αυτός αντί της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας. Απέναντι σε αυτή την απειλή, που δεν διαταράσσει μόνο τη σταθερότητα της κυβέρνησης αλλά και την ίδια την εφαρμογή των αναγκαίων για τη χώρα μεταρρυθμίσεων, το πολιτικό σύστημα είναι αμήχανο. Ο Σαμαράς κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και μένει στη χαρά για την πρώτη θέση του κόμματός του, ενώ ο Βενιζέλος χαλάει το διαπραγματευτικό του κεφάλαιο με ανοησίες για προϋπόθεση συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει λίγο μετά κωλοτούμπες και να συμμετέχει στο κυβερνητικό σχήμα χωρίς αυτόν.

Αυτό που χρειάζεται, αυτό που έπρεπε να γίνει από το 2009, είναι η εφαρμογή του νόμου. Σε μια δημοκρατία οι νόμοι είναι για να εφαρμόζονται, ανεξάρτητα από του ποιος τους παραβαίνει. Δεν μπορείς να κλείνεις δρόμους, λιμάνια, ξενοδοχεία, αρχαιολογικούς χώρους, υπουργεία, να πετάς γιαούρτια, πέτρες, μολότοφ, να λες για κρεμάλες στους προδότες και να μένεις ανενόχλητος. Μπορείς να μιλάς και να εκφράζεις τη διαφωνία σου με την κυβερνητική πολιτική. Δεν μπορείς όμως να παραβαίνεις τον νόμο χωρίς τις κυρώσεις που αυτός προβλέπει.

Η νέα κυβέρνηση θα κερδίσει ή θα χάσει το παιχνίδι από τη στάση την οποία θα δείξει απέναντι στους παρανόμους της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς. Αν τους ανεχτεί και δεν εφαρμόσει τον νόμο, θα υπονομεύσει όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά και τη δημοκρατία και τη χώρα.

Τοποθέτηση

Θεωρώ πως στις εκλογές αυτές πρέπει να αποδυναμωθούν η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, και να ενισχυθούν τα τρία μετριοπαθή κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και η Δημιουργία Ξανά. Η συνεισφορά των μετριοπαθών σε μια συγκυβέρνηση αλλά και στη νέα βουλή γενικότερα, θα έχει σταθεροποιητικό ρόλο και μπορεί να αμβλύνει την κοινωνική δυσαρέσκεια. Σε τι βαθμό, θα το δείξει η ιστορία.

Πέρα από τον σταθεροποιητικό τους ρόλο, από αυτούς μπορεί να προκύψει και κάποια πίεση προς τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.