Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Ο λαός ξέχασε τι σημαίνει δεξιά

Για μένα ο λαός έχει την ευθύνη για τη ζωή του. Όταν οι πολίτες υπεύθυνα διεκδικούν καλύτερες μέρες, τις πετυχαίνουν. Όταν οι πολίτες αδιαφορούν, ή ενδιαφέρονται μόνο για τα μικροσυμφέροντά τους, τότε είναι άξιοι της μοίρας τους.

Πολλοί εκπλήσσονται με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Γιατί όμως εκπλήσσονται; Πίστευαν πως ο αντιρατσισμός είναι στο DNA των Ελλήνων; Ή μήπως αυτή η σκέψη δεν είναι η ίδια ρατσιστική;

Κατά τη γνώμη μου, εκπλήσσονται για δυο λόγους. Πρώτα από όλα, γιατί αγνοούν τη δύναμη της δεξιάς στην Ελλάδα. Και όταν λέω δεξιά, δεν εννοώ μετριοπαθή πολιτικά σχήματα όπως η γερμανική χριστιανοδημοκρατία ή οι άγγλοι τόρηδες. Αλλά την ειδεχθή δεξιά που καταταλαιπώρησε τον τόπο αυτό για δεκαετίες, που ενώθηκε γύρω από βασιλιάδες, δικτάτορες και μικρόνοες πολιτικούς, που χρησιμοποίησε την κρατική εξουσία για να οδηγήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους σε εξορίες, να τους περιορίσει τον λόγο και να τους βασανίσει, και που οδήγησε σε δύο μείζονες καταστροφές τον Ελληνισμό, στη Μικρασία και στην Κύπρο.

Αυτή την δεξιά είχε πάντοτε αντίπαλο η άλλη μισή Ελλάδα, η Ελλάδα της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, της παράταξης που ήθελε την Ελλάδα περήφανη για αυτά που η χώρα πετύχαινε, που ένωνε με το κοινό όραμα και όχι με το μίσος για τον διπλανό. Το μίσος συγκαταλέγεται στα πάθη για τους σωστούς λόγους. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως ξεχάσαμε τη δύναμη των παθών, νομίσαμε πως η δημοκρατία εδραιώθηκε όχι μόνο στον πολιτικό βίο αλλά και στις ψυχές όλων μας. Ξεχάσαμε την ιστορία μας, ξεχάσαμε πως για δεκαετίες τα πάθη ταλάνιζαν τη χώρα μας. Ξεχάσαμε το μίσος που υπήρχε μέσα σε πολλούς συμπολίτες μας. Και τώρα νιώθουμε έκπληξη που ξανακυριαρχεί στον δημόσιο βίο.

Με τη βοήθεια των οικονομικών συμφερόντων που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης και με στρατιές δεξιών δημοσιογράφων που αποτελούσαν το πρόσωπο της ενημέρωσης στις τηλεοράσεις, ξεχάσαμε τι σημαίνει δεξιά. Την ίδια στιγμή, για παράδειγμα, που η δεξιά έστελνε λιβέλλους στους παπάδες όλης της χώρας εναντίον του Γ. Παπανδρέου, που μιλούσε για καθαρούς Έλληνες, για δικά μας παιδιά, για κατάργηση ΚΕΠ, ΑΣΕΠ και ΣΔΟΕ, τα μέσα ενημέρωσης μιλούσαν για τον μεσαίο χώρο του Καραμανλή και καλλιεργούσαν την ιδέα ότι όλοι πάνω κάτω είναι το ίδιο. Το αποτέλεσμα; Χρεοκοπήσαμε έχοντας τεράστια ελλείμματα που πρέπει να αντιμετωπίζουμε συνεχώς. Ζούμε εν εξελίξει μια πραγματική Καταστροφή και σκοπίμως καλλιεργήθηκε η αντίληψη ότι φταίει για αυτό η οικονομική βοήθεια που δεχόμαστε και όχι η χρεοκοπία μας.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίον πολλοί εκπλήσσονται, είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι η Χρυσή Αυγή τα λέει καλά. Όταν το πρόβλημά σου είναι οι κλέφτες πολιτικοί, όταν τη στιγμή που χτίζεται μια νέα ισχυρή Ελλάδα εσύ βλέπεις μίζες παντού, όταν θεωρείς κάθε μεγάλο έργο αυτονόητο, όταν έχεις την αίσθηση ότι στο χρωστάνε, όταν δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί και για το τι επιβάλλουν οι δημοκρατικοί κανόνες να γίνεται, όταν δεν νοιάζεσαι για το γεγονός ότι για να γίνει μια πραγματική αλλαγή στη ζωή σου απαιτείται οργάνωση, σχέδιο, κριτική σκέψη, σοβαρότητα, τότε δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Χρυσή Αυγή παίρνει ψήφους, επειδή λέει αυτά που λες και εσύ. Όταν αφαιρείς από την πολιτική ζωή την ορθολογική σκέψη, όταν κουβεντιάζεις για τα πολιτικά σε επίπεδο συναισθήματος και πάθους, τότε να μην εκπλήσσεσαι όταν το πάθος προσωποποιείται από την άκρα δεξιά και εξευτελίζει τη χώρα διεθνώς.

Ο μόνος τρόπος για να πάψει η Χρυσή Αυγή να τα λέει καλά είναι να πάψεις και εσύ να μένεις στο άλογο επίπεδο και να ανέλθεις στο επίπεδο των θεσμών, των λογικών επιχειρημάτων, του ορθού λόγου. Να σκεφτείς για τους θεσμούς, να μάθεις τα νούμερα, να διαβάσεις τι γίνεται έξω από τα σύνορα, να ακούσεις διαφορετικές απόψεις, να δουλέψεις αντί να αντιδράς σαν πρόβατο.

Η ακροδεξιά στην Ελλάδα τροφοδοτείται από την δεξιά, είναι αδελφά κόμματα όπως είπε ο υπεύθυνος για την προεκλογική εκστρατεία της Νέας Δημοκρατίας στη Μακεδονία,  και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλογίας και παθών. Μόνη λύση είναι η εμπέδωση της δημοκρατίας μέσα μας και η συνέχιση του αγώνα που έχει πάρει στους ώμους της η δημοκρατική παράταξη εδώ και πάνω από έναν αιώνα.