Απάντηση στον Ντίνο Χριστιανόπουλο

Έδωσε μια συνέντευξη πρόσφατα ο μεγάλος Θεσσαλονικιός ποιητής στο Έθνος, στην οποία είπε ότι η κρίση είναι κατασκευασμένη. Το βασικό του επιχείρημα ήταν πως ο ίδιος δεν βλέπει την κρίση για την οποία μιλάνε στα κανάλια.

Αυτός είναι ένας επαρχιώτικος τρόπος να βλέπει κανείς τα πράγματα. Το ότι δε βλέπεις κάτι στην καθημερινότητα της ζωής σου, δε σημαίνει πως αυτό δεν υπάρχει. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα νούμερα, για να δούμε το μέγεθος του προβλήματος.

Ο ποιητής προσπαθεί να δώσει ένα φιλοσοφικό επιχείρημα για τη θέση του, αλλά δεν αγγίζει την καρδιά των πραγμάτων που είναι τα οικονομικά μεγέθη. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το 2009 τα έσοδα του κράτους ήταν 55,5 δις ευρώ. Τα βασικά έξοδα του κράτους, και όταν λέω βασικά έξοδα εννοώ τους μισθούς, τις συντάξεις, τα δημόσια έργα, και όχι την αποπληρωμή του χρέους μας και τους τόκους, ήταν 64,5 δις ευρώ. Τόσο απλά.

Όταν σου λείπουν 9 δις ευρώ για να πληρώσεις τα βασικά σου έξοδα, και τώρα μας λείπουν, γιατί μετά την χρεοκοπία του Ντουμπάι σταμάτησαν να μας δανείζουν οι δανειστές μας και άρα μας λείπουν τα επιπλέον χρήματα που χρειαζόμαστε και δεν καλύπτονται από τα έσοδά μας, έχεις μεγάλο πρόβλημα.

Τι έγινε τώρα; Ο Παπανδρέου κατάφερε να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός στήριξης που δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία της Ένωσης και έχουμε λεφτά για να εκπληρώσουμε τις βασικές μας υποχρεώσεις, κερδίζοντας χρόνο για να νοικοκυρέψουμε τα οικονομικά μας. Έγιναν κάποιες περικοπές, 5,6 δις, στην περίοδο Ιανουαρίου - Ιουνίου, το 2010, οι οποίες προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων στον ελληνικό λαό. Φανταστείτε αντί για τα 5,6 δις μέσα σε 6 μήνες να έπρεπε να κόψουμε 9 δις σε μια νύχτα!

Τα νούμερα, λοιπόν, δηλαδή ο ορθός λόγος, μας δείχνει μια εικόνα ξεκάθαρη, εικόνα που τα αισθήματα του ποιητή για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν μπορούν να τη δώσουν.

Συνοψίζοντας, αγαπημένε Ντίνο, όχι μόνο δεν κρίνεις τα οικονομικά μεγέθη ενώ πας να μιλήσεις για μια οικονομική κρίση, αλλά και βγάζεις συμπεράσματα από μια κατάσταση με μηχανισμό στήριξης και μιλάς για την κατάσταση που θα υπήρχε αν δεν είχαμε τον μηχανισμό στήριξης. Μπορεί στην ποίηση να είσαι εξαιρετικός, αλλά στο συγκεκριμένο ζήτημα του ορθού λόγου έκανες λάθος.

Και ένα τελευταίο σχόλιο, περί εκλογών. Λες Ντίνο ότι όλοι το ίδιο βλάπτουν την Ελλάδα. Ε, όχι, ρε Ντίνο, δεν είναι όλοι το ίδιο. Λες ότι απογοητεύτηκες το 1965. Ίδια είναι η Ελλάδα του 1965 με την Ελλάδα του 2010; Θυμήσου πώς ζούσαν τότε οι Έλληνες, πού βρισκόταν η ελευθερία, η δημοκρατία, η ευημερία του λαού και πού βρίσκεται ο ίδιος λαός σήμερα. Τι συνθήκες επικρατούσαν το 1965 και τι συνθήκες επικρατούν σήμερα.

Νομίζεις πως όλα αυτά έγιναν από έναν αυτόματο πιλότο; Για την αλλαγή αυτή του γένους αγωνίστηκαν πολλοί άνθρωποι και του αγώνα αυτού ηγήθηκαν προσωπικότητες φοβερές, τις οποίες εσύ δεν ψήφισες επειδή άφησες την παλιά απογοήτευση να δηλητηριάσει την κρίση σου, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης, ο Κωνσταντίνος ο Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Δεν είμαστε το ίδιο με το 1965 και δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Κάποιοι ωφέλησαν την Ελλάδα πολύ, κάποιοι την έβλαψαν πολύ. Κάποιοι ωφέλησαν λίγο, κάποιοι έβλαψαν λίγο. Δυστυχώς δε μας έκανες την τιμή να προσφέρεις την ψήφο σου προς όφελος της πατρίδας. Ευτυχώς, μας τίμησες με τα ποιήματά σου.

Και η Αθήνα μπορεί να γίνει όμορφη!

Θυμάμαι με πόση ευχάριστη έκπληξη είδα φοβερό μουσικό σύνολο να δίνει κυριολεκτικά συναυλία κλασσικής μουσικής μέσα στο Μετρό του Παρισιού. Κατεβαίνοντας τις σκάλες ήρθαν στα αυτιά μου καταπληκτικοί ήχοι. Μετά από λίγο, μαγεμένος, είδα αρκετούς μουσικούς με τα όργανά τους να παίζουν και να δίνουν κομμάτι από την ψυχή τους για να ομορφύνουν τη ζωή των Παριζιάνων.

Δεν μπορώ παρά να συγκρίνω αυτά που ζω στο εξωτερικό με αυτά που ζω στην Αθήνα. Και η σύγκριση μου προκαλεί κατάθλιψη.

Περπατώ στο Λονδίνο και αισθάνομαι σαν να ζω στην εξοχή. Καθαριότητα, ησυχία, ηρεμία στους δρόμους. Στο Βερολίνο ξαναεκτίμησα την ομορφιά του πρασίνου. Στη Ρώμη, τα μνημεία αναδεικνύονται σε κάθε διασταύρωση. Παντού, οι πολίτες ζουν υψηλή ποιότητας ζωή. Μόνο στην Αθήνα, από την Δυτική Ευρώπη, αισθάνομαι σαν να ζω σε τριτοκοσμική πόλη. Βρωμιά, όσο δεν παίρνει, πάμφτωχοι παράνομοι μετανάστες, θόρυβος, κόρνες, μποτιλιαρίσματα απίστευτα, και παντού γκρι. Η ζωή στην Αθήνα δεν αντέχεται. Και αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις στην ψυχολογία και την υγεία των πολιτών.

Ο Κακλαμάνης μας κοροϊδεύει. Όχι μόνο έχει καταστρέψει την πόλη με τις πολιτικές τους επιλογές ως Δήμαρχος Αθηναίων, αλλά έχει το θράσος να λέει πως η Αθήνα είναι καθαρή και δεν έχει προβλήματα. Ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος και πρέπει να φύγει πριν καταστραφεί εντελώς η πόλη, πριν ρημάξουν τελείως οι ζωές μας.

Σε αυτές τις εκλογές κατεβαίνει υποψήφιος ένας άνθρωπος που έχει σταθεί κοντά στον αδύναμο, που έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά του από θέσεις ευθύνης, που αγαπάει και νοιάζεται πραγματικά για την πόλη και τους πολίτες, που έχει ευαισθησία και μυαλό, που βάζει τις παραγωγικές του δυνάμεις στην υπηρεσία του πολίτη. Ένας άνθρωπος που έχει όραμα για την πόλη και υπόσχεται να μας δώσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.

Θεωρώ πως είναι υποχρέωσή μας ως πολίτες να στηρίξουμε την υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη. Είναι η πρώτη φορά που είμαι τόσο περήφανος για μια πολιτική μου επιλογή στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ένας άνθρωπος καθαρός, ασυμβίβαστος, αποτελεσματικός, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις, προοδευτικός που παλεύει να αλλάξει την πόλη μας. Νιώθω πως είναι ηθική αλλά και πολιτική μου υποχρέωση να τον ψηφίσω και να ζητήσω από όλους σας να στηρίξετε την προσπάθειά του. Πριν να είναι αργά.

Οι επιλογές έχουν συνέπειες

Οι Έλληνες είναι παιδιά, είχε πει ο Αιγύπτιος ιερέας στην αρχαιότητα. Από ό,τι φαίνεται όμως, παιδιά παραμένουν και τώρα. Ένα βασικό χαρακτηριστικό που αποκτάται κατά τη διαδικασία της ενηλικίωσης, δηλαδή η ανάληψη ευθύνης για τις πράξεις μας, δε φαίνεται να υπάρχει σε σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Με λίγα λόγια, είναι επιτακτική ανάγκη να ωριμάσουμε. Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας είναι πολύ μικρός και από ό,τι φαίνεται δε στοχεύουμε να τον αξιοποιήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως η ζωή δε θα μας κάνει καμία χάρη. Θα είναι αμείλικτη μαζί μας και θα υποστούμε αναγκαστικά και βίαια, με τον τρόπο που η φύση λειτουργεί, τις συνέπειες των επιλογών μας.

Όταν το 2004 μια μεγάλη μερίδα του κόσμου αποφάσισε να αλλάξει σελίδα σε μια Ελλάδα που έβαζε μεγάλους στόχους και τους πετύχαινε, σε μια Ελλάδα που ευημερούσε όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της, και έβγαλε στη διακυβέρνηση της χώρας ανθρώπους που είχαν ήδη αποδειχτεί πως είναι απατεώνες, ανθρώπους δηλαδή που μαφιόζικα έστελναν φυλλάδια στους παπάδες της χώρας με σκοπό να δολοφονήσουν ηθικά τον Γεώργιο Παπανδρέου, αυτή η απόφαση ήταν βέβαιο πως θα είχε συνέπειες.

Γρήγορα φάνηκε πως η νέα κυβέρνηση έβαλε τη χώρα στον αυτόματο πιλότο, αυτό ακριβώς που κατήγγειλε προεκλογικά ότι έκανε το ΠαΣοΚ και ασχολήθηκε με τη διανομή των κομματιών εξουσίας του ελληνικού δημοσίου. Η μοιρασιά των φέουδων ήταν η αποκλειστική απασχόληση του Καραμανλή, ο οποίος τηρούσε ισορροπίες, εξαργύρωνε γραμμάτεια και τοποθετούσε τους κολλητούς του σε θέσεις κλειδιά, ανάβοντας το πράσινο φως για μια άνευ προηγουμένου αναποτελεσματικότητα αλλά και λεηλασία του δημόσιου χρήματος.

Με το σκόπιμα πρόωρο τέλος της πρώτης διακυβέρνησης Καραμανλή, η Ελλάδα ήταν διαλυμένη. Απόδειξη για αυτό ήταν οι πυρκαγιές που κατέστρεψαν κυριολεκτικά τεράστιες εκτάσεις της ελληνικής επικράτειας, στις οποίες έχασαν τη ζωή τους πολλοί άνθρωποι, και τις περιουσίες τους ακόμα περισσότεροι. Το αίμα όμως που χύθηκε δεν ήταν αρκετό για να συνεφέρει το εκλογικό σώμα, το οποίο αδιαφόρησε για την πατρίδα και έδειξε ενδιαφέρον μόνο για την πάρτη του. Με διορισμούς στο δημόσιο, τριχίλιαρα και περαιτέρω διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος έδωσε το ΟΚ για μια νέα διακυβέρνηση Καραμανλή.

Η δεύτερη διακυβέρνηση του Καραμανλή στάθηκε ολέθρια για τον τόπο. Το ρημαγμένο πλοίο βυθίστηκε, και ο καπετάνιος εγκατέλειψε το σκάφος με πρόωρες εκλογές, μόλις 2 χρόνια από την νίκη του και την λαϊκή εντολή να κυβερνήσει τον τόπο. Στον έναν χρόνο που ακολούθησε, ο Παπανδρέου, ένας πολιτικός που διαχρονικά υπηρετούσε με ευθύνη, εντιμότητα και αποτελεσματικότητα το εθνικό συμφέρον, κατέβαλε τιτάνιες προσπάθειες ώστε το ελληνικό κράτος να μπορεί να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις, ώστε να βρεθεί χρονική ανάσα για να αλλάξει ειρηνικά το δημοκρατικό μοντέλο του ελληνικού κράτους.

Οι προσπάθειες αυτές βρίσκουν απέναντι μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, η οποία επιμένει στην παιδική αλλά καταστροφική ανωριμότητα που επέδειξε τα τελευταία χρόνια. Ζητούν δηλαδή από τον Παπανδρέου παροχές χωρίς να ενδιαφέρονται για την πραγματική κατάσταση του ελληνικού κράτους. Αγκιστρώνονται στην ευημερία που τους χάρισαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σημίτη, εθνική παρακαταθήκη την οποία εκμεταλλεύτηκε μικροκομματικά ο Καραμανλής, αδιαφορώντας για την Καταστροφή που σχεδόν μας αγκαλιάζει, και κατηγορώντας τον Παπανδρέου και προβαίνοντας σε πράξεις που χαρακτηρίζονται από παραλογισμό, τυφλό συναισθηματισμό, αναποτελεσματικότητα και κακοήθεια.

Είναι προφανές πως για να μπορέσει να αποφύγει ο τόπος την Καταστροφή και να ορθοποδήσει δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Είναι αδήριτη ανάγκη να ξυπνήσει ο ελληνικός λαός, να ανανήψει και να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες που του αναλογούν. Οι επιλογές, οι αποφάσεις, τα λόγια και οι πράξεις μας έχουν συνέπειες και αυτός ο νόμος της ζωής δεν αναιρείται όσο πολύ και αν το ποθεί κάποιος, ακριβώς επειδή είναι νόμος της φύσης και δεν εξαρτάται από τους φανταστικούς κόσμους που χτίζουν στα κεφάλια τους οι άνθρωποι.

Ο ερχόμενος χρόνος αποτελεί μια μοναδική πρόκληση για τον απλό πολίτη. Η ενηλικίωση σε πολιτικό επίπεδο, που δεν έγινε τόσα χρόνια, πρέπει να γίνει τώρα για να μην καταστραφούμε. Η ζωή δε θα μας περιμένει. Ποτέ δεν περίμενε καμία κοινωνία και κανέναν πολιτισμό και δεν πρόκειται να κάνει εξαίρεση για μας. Οι αποφάσεις που παίρνουμε θα έχουν συνέπειες, όπως είχαν και οι αποφάσεις που πήραμε τα προηγούμενα χρόνια. Και δεν υπάρχει κανένας να μας φυλάει από τις καταστροφικές συνέπειες των αυτοκαταστροφικών επιλογών μας.