Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

A proposed political solution for the peaceful coexistence of Israelis and Palestinians


Carrying on our last post on the clash of civilizations, we'd like to apply that theory to the Middle East, and, in particular, to the military conflict between the Israelis and the Palestinians, proposing a peaceful solution to that conflict for the benefit of both sides.

We saw earlier that the Jews are probably sided with the West, and that the West is a distinct cultural sphere, different from that of Orthodoxy or Islam. In very practical terms this means that the artificial creation of a Western State in the heart of the Middle East is by itself destabilizing the area and causing conflict.

We also saw that conflicts between different cultural spheres can carry on for centuries, as the military conflicts in Russia attest. But having the conflict continue for centuries is not at the best interest of any side. Which is why a peaceful solution is to be sought for, a solution that takes into account the cultural differences and identities of the peoples that are involved in the conflict.

At the same time, we should be realistic. Two (or possibly three) peoples already live in the same territory. Thinking the problem will be resolved by having one people out of the area isn't a feasible solution. So, taking for granted that the Israelis and the Palestinians are going to live in that area, we should come up with the best possible solution.

In my view, the solution of two separate States isn't resolving the conflict, because both sides are making a claim for the same territory. That's why the traditional concept of a State with territorial integrity isn't going to take us anywhere. Therefore, it's the way the state is organized that needs to get changed, if we want a peaceful resolution to the problem.

My proposition entails two (or possibly three) distinct States occupying the same territory, with each people being subject to its own State's laws. This transformation of what a State means can resolve the cultural conflict, since the territory will be inhabited by both peoples, and they will be free, without violating the other's right to exist.

Of course, this requires a change of mentality. If all sides insist on their own State's territorial integrity, the conflict will continue and many more human lives will get lost. The clash of civilizations can help us introduce new ideas about what a State means, so that different cultural spheres live autonomously in each other.

It goes without saying that this mutual indwelling comes with new practical challenges. We view them, however, as secondary. What's important is that the mentality gets to changed. Practical issues can be resolved in a productive way. After all, human civilization dealt satisfactory with more difficult problems in the past.

In the hope that our ideas can be useful to the resolution of this crisis, we write this article in English, so that it gets as wide an audience as possible. It is our firm belief that in our era we cannot but develop a sensitivity towards other people's cultural identities. This peaceful resolution of the clash of civilizations is, as far as we can see, the only viable alternative to the barbaric military conflict between the various cultural spheres on planet Earth.

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Πέθανε ο Χάντιγκτον


Ο Samuel Huntington πέθανε σε ηλικία 81 ετών την Τετάρτη. Ας δούμε όμως κάποια στοιχεία από τη διάσημη πια θεωρία του για τη σύγκρουση μεταξύ των πολιτισμών.

Αυτό που τον απασχόλησε ήταν ο καινούριος κόσμος που πρόβαλε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Αμερικανική ταυτότητα και η θέση της Αμερικής στον σύγχρονο κόσμο. Οι ιδεολογίες, σύμφωνα με τον καθηγητή, δε θα ήταν πια οι αιτίες της σύγκρουσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό που θα ήταν στην καρδιά των συγκρούσεων είναι οι πολιτισμικές καταβολές και οι κουλτούρες των λαών.

Εντελώς σχηματικά χώρισε τον κόσμο σε μερικά "στρατόπεδα". Έχουμε τη Δύση, που περιλαμβάνει κυρίως τη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και ίσως τους Ιουδαίους, την Λατινική Αμερική, το Ισλάμ, την Ορθοδοξία (με κεντρικό παίκτη τη Ρωσία), τους Ινδούς, τους Ιάπωνες, τους Κινέζους, περιλαμβανομένων και του Βιετνάμ και της Κορέας, και ίσως την Αφρική (η οποία έχει αρκετές εσωτερικές διαφοροποιήσεις: πάνω / κάτω από τη Σαχάρα, Μουσουλμανική / μη Μουσουλμανική).

Ναι μεν τα κράτη θα παραμείνουν οι κύριοι παίχτες, αλλά οι συγκρούσεις πια θα συμβαίνουν σε πολιτισμικό επίπεδο. Γι' αυτό ακριβώς είναι άτοπο η Αμερική να προσπαθεί να επιβάλει τις αξίες της, θεωρώντας πως έχουν οικουμενική ισχύ. Όχι μόνο αυτό, αλλά αν προσπαθεί να παγκοσμιοποιήσει τις αξίες της, θα οδηγηθούμε σε αστάθεια. Νομίζω πως η κατάσταση στη Μέση Ανατολή τον επιβεβαιώνει στο σημείο αυτό. Τόσο η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, όσο και η επιβολή νέου, "δημοκρατικού", καθεστώτος στο Ιράκ οδήγησαν στην απώλεια αναρίθμητων ανθρώπινων ζωών και στην αποσταθεροποίηση της περιοχής.

Μάλιστα, στο τελευταίο του βιβλίο, προβληματίζεται για τη συνοχή των Ηνωμένων Πολιτειών, και το ορατό ίσως ενδεχόμενο να συνυπάρχουν δύο λαοί στη χώρα αυτή, με τους λατινοαμερικάνους να δημιουργούν έναν αυτοδύναμο πόλο, μία δεύτερη Αμερική μέσα στην Αμερική, γεγονός που θα απειλεί και αυτή την ενότητα της χώρας.

Σίγουρα μια προοπτική που περιλαμβάνει τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των ανθρώπων αυτού του πλανήτη είναι σημαντική. Και καλό θα είναι η πολιτική που χαράσσεται να έχει ευαισθησία απέναντι στους πολιτισμούς, αλλιώς καταστροφικά αποτελέσματα μπορούν να δημιουργηθούν χωρίς καν να το περιμένουμε. Η αφέλεια της πολιτισμικής υπεροχής (και γι' αυτό της οικουμενικότητας των αξιών τις οποίες οι άλλοι δεν μπορούν παρά να αποδεχτούν με ευχαριστία) της Δύσης απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο είναι πια υπό συζήτηση.

Μετά τη Μεταπολίτευση



Διαβάζοντας ελληνική ιστορία, δεν μπορεί παρά να μου κάνει εντύπωση η παθογένεια του πολιτικού συστήματος πριν την χούντα και κατά τη διάρκεια της χούντας. Το πολίτευμα ήταν εύθραυστο, υπήρχαν πολλά κέντρα εξουσίας, τόσο θεσμικά (Παλάτι, Πρωθυπουργός, Κυβέρνηση, μεγάλα στελέχη κομμάτων) όσο και εξωθεσμικά (Αμερικάνοι, οικονομικοί παράγοντες, στρατιωτικοί).

Αίτημα της μεταπολίτευσης ήταν η εδραίωση πραγματικά δημοκρατικού πολιτεύματος, στα πλαίσια των θεσμών του ελληνικού κράτους, με σταθερότητα και όσο το δυνατό περισσότερη διαφάνεια. Και πραγματική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει άμα δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία και άμα δεν μπει ένα τέρμα στους κοινωνικούς αποκλεισμούς.

Οι κυβερνήσεις μετά την πτώση της Χούντας, και ειδικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου, πέτυχαν τη σταθεροποίηση, την εθνική ανεξαρτησία αλλά και την είσοδο στο προσκήνιο ομάδων που ήταν αποκλεισμένες πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά.

Με το δημοψήφισμα του 1974, οπότε και καταργήθηκε οριστικά και αμετάκλητα η βασιλεία στην Ελλάδα, αλλά και με τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σταθεροποίησε το πολίτευμα και βοήθησε ώστε να μειωθούν τα κέντρα εξουσίας στον τόπο. Με τη διακυβέρνηση της χώρας από τον Ανδρέα Παπανδρέου, και με τη σταθερή και αταλάντευτη πολιτική του υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας και της αξιοπρέπειας όλων των πολιτών, η Ελλάδα έγινε κράτος ανεξάρτητο από εξωτερικές παρεμβάσεις και η κοινωνία έπαψε να χωρίζεται σε εθνικόφρονες και μιάσματα. Ταυτόχρονα, δυναμικές κοινωνικές ομάδες ήρθαν στο προσκήνιο γεγονός που αποτελεί σημαντικό βήμα κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και παρακαταθήκη για το μέλλον της χώρας.

Η σταθερότητα, η ανεξαρτησία και η συμφιλίωση που στερήθηκε η χώρα πριν τη Μεταπολίτευση έγιναν αυτονόητες αρχές για την πορεία του τόπου.

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι τι γίνεται μετά την Μεταπολίτευση. Ως νέος εθνικός στόχος τέθηκε από τον Κώστα Σημίτη (σωστά κατά τη γνώμη μου) ο εκσυγχρονισμός της χώρας, αίτημα εθνικό ήδη από την εποχή του Χαριλάου Τρικούπη και του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μετά από δύο τετραετίες, ο εκσυγχρονισμός της χώρας δεν έχει ολοκληρωθεί αν και η όψη της Ελλάδας άλλαξε ριζικά και προς το καλύτερο.

Σύμφωνα με τον Στέλιο Ράμφο (κατά τη γνώμη μου τον μεγαλύτερο εν ζωή Έλληνα φιλόσοφο) αυτό που πήγε "στραβά" ήταν ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν έλαβαν υπόψη τους το αίσθημα και γι' αυτό τον λόγο το ΠαΣοΚ έχασε την στήριξη που θα του επέτρεπε μία νέα νίκη στις εκλογές του 2004. Για παράδειγμα, και για να περάσουμε από τη φιλοσοφία στην πολιτική, μια μεταρρύθμιση στην Παιδεία που αφήνει το σχολείο να παραμένει βαρετό για τα παιδιά, είναι από τη φύση της καταδικασμένη και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί ο εκσυγχρονισμός της Παιδείας όσο δε λαμβάνεται υπόψη και το αίσθημα των παιδιών.

Όπως και να έχει, αυτή τη στιγμή επείγει η ολοκλήρωση του εκσυχρονισμού της χώρας, η εδραίωση της δικαιοσύνης, η ανεξαρτησία των θεσμών και μια βαθύτερη πολιτική αλλαγή που θα αλλάξει τη νοοτροπία τόσο του κράτους όσο και του πολίτη. Με την διακυβέρνηση της χώρας από την Νέα Δημοκρατία βρεθήκαμε προ σημαντικών αδιεξόδων τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να υπερβούμε αν θέλουμε να βγούμε από το περιθώριο της ιστορίας αλλά και της ζωής.

Η παθογένεια που αναδείχτηκε σε όλο της το βάθος έχει να κάνει με τον τρόπο που πολιτικοί και πολίτες αντιμετωπίζουμε το κράτος και την κοινωνία. Επομένως χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας και πρόσωπα που θα είναι φορείς και παραδείγματα αυτής της νέας νοοτροπίας ώστε να γίνουν αλλαγές σε όλο το εύρος της πολιτικής, ώστε να ολοκληρωθεί το αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για εκσυχρονισμό αλλά και για να αποκτήσει ο πολίτης ποιότητα ζωής στα πλαίσια ενός κράτους που τον καταλαβαίνει και τον πονάει.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Οικονομικά συμφέροντα και Ενημέρωση


Διάβασα από το Πρώτο ΘΕΜΑ online, ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάνθηκε πως ο δημοσιογράφος είναι αυτός που μπορεί μόνος να ιεραρχεί και να αξιολογεί τα γεγονότα ως περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά και να αποφασίζει πόσος χρόνος θα διατεθεί σε κάθε ένα από αυτά.

Πραγματικά, η δημοσιογραφική ελευθερία είναι πολύ σημαντική, όμως κεντρικό πρόβλημα σήμερα αποτελεί η παραβίαση της δημοσιογραφικής ελευθερίας και η αξιολόγηση του τρόπου που θα προβληθούν τα διάφορα θέματα με βάση όχι δημοσιογραφικά κριτήρια, αλλά κριτήρια επιχειρηματικά.

Με λίγα λόγια, πουλάμε αυτό το προϊόν και όχι το άλλο, επειδή αυτό θα το αγοράσουν περισσότεροι άνθρωποι και πιο εύκολα και θα κερδίσουμε έτσι περισσότερα χρήματα. Ή ακόμα χειρότερα, πουλάμε αυτό γιατί αυτό εξυπηρετεί τα δικά μας επιχειρηματικά συμφέροντα και τυλίγουμε το προϊόν με μια επίφαση δημοσιογραφίας για να κερδίσουμε νομότυπα.

Οι επιχειρηματικές κινήσεις ειδικά των μεγάλων καναλιών της χώρας στον τρόπο με τον οποίον καλύπτουν την επικαιρότητα και δημιουργούν κλίμα είναι παραπάνω από προφανείς. Πώς θα διασφαλιστεί ο πολίτης από τη χειραγώγηση που επιβάλουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα;

Προς το παρόν, ισχυρό όπλο υπέρ της δημοκρατίας αποδεικνύεται το internet, αφού οι πολίτες μπορούν να ασκήσουν κριτική στις εξουσίες και τα συμφέροντα, να αποκαλύψουν σκάνδαλα και να πιέσουν τις πολιτικές δυνάμεις, χωρίς τη μεσολάβηση κανενός.

Στη χώρα είδαμε πως ο συνδυασμός διεφθαρμένων πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων είναι καταστροφικός. Χρειάζονται λοιπόν και θεσμικές αλλαγές που θα διαφυλάσσουν την κοινή γνώμη από κάθε προσπάθεια χειραγώγησης δια της ενημέρωσης.

Πότε θα έρθουν οι θεσμικές αλλαγές; Δύσκολο ερώτημα. Άλλωστε, και ιστορικά αν το δούμε, εδώ και εκατό περίπου χρόνια οι μεγάλες εφημερίδες ιδρύθηκαν με σκοπό την εξυπηρέτηση πολιτικών συμφερόντων. Αλλά πόσο παραγωγική για τον τόπο ήταν αυτή η συμπόρευση επιχειρηματιών και πολιτικών;

Ή μήπως η κοινωνία μας δεν είναι αρκετά ώριμη για να παύσει επιτέλους αυτή η συμπόρευση και να μπουν κανόνες στην ενημέρωση;

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Are we ready for change?



Αυτό που έχει ανάγκη αυτή η χώρα είναι αλλαγή. Χρειαζόμαστε πολιτική αλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Το ζήτημα είναι αν είμαστε έτοιμοι για αλλαγή και αν υπάρχουν πολιτικοί ικανοί να την πραγματοποιήσουν.

Είναι προφανές πως πολιτικοί που το Σαββάτο τα ξημερώματα πηγαίνουν στα μπουζούκια και την Κυριακή, την επομένη της δολοφονίας, πηγαίνουν στο γήπεδο δεν μπορούν λόγω προσωπικής ανεπάρκειας να επιφέρουν την αναγκαία αλλαγή.

Αλλά η προσωπική ανεπάρκεια και ανωριμότητα δεν είναι μόνο πρόβλημα των πολιτικών. Είναι πρόβλημα και δικό μας, των πολιτών. Είμαστε διατεθειμένοι να ξεβολευτούμε και να δουλέψουμε στο θέμα της δικής μας προσωπικής ανεπάρκειας; Νομίζω πως δεν έχουμε και πολλές επιλογές αν θέλουμε να πάμε μπροστά και να γίνουμε μια σοβαρή χώρα με ποιότητα ζωής για όλους.

Πρώτο μέτωπο με τον εαυτό μας λοιπόν. Μπορούμε να δουλέψουμε πάνω στην ανασφάλεια και την ανωριμότητά μας, να χτίσουμε χαρακτήρα και σοβαρότητα και να αποτελέσουμε πηγές δημιουργίας για τη χώρα και τον κόσμο μας.

Και μη νομίζετε πως λέω μεγάλα λόγια, πως η αλλαγή αφορά μόνο τους πολιτικούς. Στη σύγχρονη εποχή έχουμε πια διαπιστώσει πως ο πολίτης μπορεί να επιφέρει αλλαγή, είμαστε όλοι φορείς και δυνάμεις αλλαγής.

Όσο για τους πολιτικούς, νομίζω πως υπάρχουν ηγέτες που με την προσωπική τους ιστορία και όραμα εγγυώνται τη μετάβαση από μία πολιτική των σκανδάλων και των ημετέρων σε μία πολιτική της δημιουργίας και του πολίτη. Είναι καιρός να μην κάνουμε τα ίδια λάθη που κάναμε το 2004 και το 2007.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Δικαιοσύνη


Είμαι θυμωμένος και παρόλο που είμαι κουρασμένος δεν μπορώ να πάω για ύπνο πριν πω αυτά που με πνίγουν.

Για ποιον λόγο δεν αποδόθηκε Δικαιοσύνη στο παιδί που το σακάτεψαν και έλεγαν πως χτύπησε στη ζαρντινιέρα; Για ποιον λόγο δεν βρίσκονται ήδη οι θεομπαίχτες στη φυλακή, που έβγαλαν τεράστια κέρδη σε βάρος του ελληνικού δημοσίου;

Δικαιοσύνη πρέπει να αποδοθεί. Όχι παραδειγματικά. Αλλά ουσιαστικά.

Ένας άνθρωπος που σηκώνει πιστόλι και σκοτώνει στο κέντρο της Αθήνας ένα δεκαπεντάχρονο παιδί πρέπει να μπει φυλακή για πολλά χρόνια. Όχι με δίκες εξπρές που θα δαιμονοποιούν για να ελαχιστοποιήσουν το πολιτικό κόστος. Αλλά με πραγματικές δίκες που θα δίνουν πραγματικές ποινές, ποινές ανάλογες με το φρικτό έγκλημα.

Ταυτόχρονα δικαιοσύνη πρέπει να αποδοθεί και με αυτόν τον τρόπο να κλείσουν όλα τα μεγάλα σκάνδαλα που ξέσπασαν τα τελευταία πέντε χρόνια. Δε γίνεται να μένουν αυτά τα θέματα ανοιχτά, γιατί είναι πληγές στα θεμέλια της Δημοκρατίας μας.

Δεν είναι καθόλου υπερβολικό αυτό που λέω.

Πριν από λίγες ημέρες ακούστηκε από τηλεοπτικό κανάλι κάτι συγκλονιστικό. Χάθηκε στην πορεία, αλλά εγώ θα το σχολιάσω εδώ γιατί είναι πραγματικά φοβερό.

Γνωστός δημοσιογράφος και εκδότης που πρόσκειται στη δεξιά παράταξη λέει πως ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο Βουλγαράκης, του είχε πει πως ο Καραμανλής έλαβε δυο τηλεφωνήματα από τον Μπλερ, όταν έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην Αγγλία, και αποφασίστηκε να απαχθούν και να ανακριθούν Πακιστανοί στην Ελλάδα, παρακάμπτοντας τους νόμους και το σύνταγμα της χώρας.

Και δεύτερος δημοσιογράφος που ήταν στο πάνελ το επιβεβαίωσε, έχοντας μιλήσει και αυτός με τον πρώην υπουργό, ο οποίος μάλιστα υπουργός φέρεται να είπε "αν ανοίξω το στόμα μου θα πέσει η κυβέρνηση".

Με λίγα λόγια ξεχάστε τις κατακτήσεις του νομικού πολιτισμού τους τελευταίους αιώνες. Το habeas corpus πήγε περίπατο και ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Δημοσίας Τάξης, σύμφωνα με τη δημοσιογραφική αποκάλυψη, το σύνταγμα γράφτηκε στα παλιά τους τα παπούτσια και οι μυστικές υπηρεσίες απήγαγαν ανθρώπους και τους ανέκριναν όπως ήθελαν.

Για ποια δικαιοσύνη και για ποια δημοκρατία μιλάμε; Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, όλα αφήνονται στα γούστα του κυρίου Μπλερ και του κυρίου Καραμανλή.

Η αποκατάσταση της πληγωμένης δημοκρατίας είναι το πρωταρχικό μέλημα όλων όσων πονάνε τον τόπο.

Τι πρέπει να γίνει;


Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Είναι επιτακτική ανάγκη το κράτος να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Και αυτό μόνο με βαθιές πολιτικές τομές μπορεί να γίνει. Έχουμε ανάγκη ενός νέου πολιτικού ήθους, μιας νέας πολιτικής συμφωνίας μεταξύ του συστήματος και του πολίτη.

Δεν μπορείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του πολίτη όταν το Αττικό νοσοκομείο για παράδειγμα είναι υπό διάλυση. Δε γίνεται να σε εμπιστευτεί ο πολίτης όταν οι φαρμακοποιοί δε δέχονται τα βιβλιάρια επειδή έχουν μείνει απλήρωτοι από το κράτος. Δε γίνεται να υπάρχει εμπιστοσύνη όταν τα σκάνδαλα κουκουλώνονται, όταν οι ένοχοι απαλλάσσονται από τις ευθύνες τους, όταν όλα συγκαλύπτονται.

Και πάνω από όλα, δε γίνεται να υπάρχει εμπιστοσύνη άμα δεν εμπνέεις την εμπιστοσύνη.

Είναι σαφές πως η κυβέρνηση έχει αποτύχει παταγωδώς. Είναι επίσης σαφές πως μόνο μεταρρυθμίσεις δεν έχει στο μυαλό της να κάνει. Επομένως, αυτά για τα οποία μιλάμε εδώ αφορούν την επόμενη κυβέρνηση και όχι την παρούσα. Από τις "μεταρρυθμίσεις" της παρούσας κυβέρνησης χορτάσαμε. Ήρθε η ώρα για ορισμένες πραγματικές μεταρρυθμίσεις από πραγματικούς πολιτικούς.

Η έμφαση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να δοθεί στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Το κράτος είναι εδώ πρωτίστως για να υπηρετεί την καθημερινή μας ζωή. Είναι απαράδεκτο η ζωή στην Ελλάδα του 2008 να μην είναι ανθρώπινη. Ένα σωρό πράγματα από δεδομένα να θεωρούνται ζητούμενα.

Χρειαζόμαστε όλοι ασφάλεια. Όχι αγροφύλακες. Ούτε ειδικούς Ράμπο. Α-Σ-Φ-Α-Λ-Ε-Ι-Α. Οι νόμοι να εφαρμόζονται με ΝΟΜΙΜΟ τρόπο. Οι πολίτες να αισθάνονται και να είναι ασφαλείς στα σπίτια και τα μαγαζιά τους. Οι γειτονιές να προστατεύονται. Οι πορείες να είναι δημοκρατικές και ειρηνικές. Οι αστυνομικοί να είναι κοντά στον πολίτη και η σύνθεση του αστυνομικού σώματος να είναι πλουραλιστική και η εκπαίδευση που θα λαμβάνουν να είναι ποιοτική.

Χρειαζόμαστε όλοι υπηρεσίες υγείας καλού επιπέδου. Τα μηχανήματα να δουλεύουν. Οι ουρές στα εξωτερικά ιατρεία να προχωράνε. Ο πολίτης να μην αγχώνεται για το πού να βρει τα λεφτά να πληρώσει το φακελάκι για την εγχείρησή του.

Χρειαζόμαστε παιδεία αποτελεσματική. Που να διδάσκει ήθος και δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία διδάσκεται. Ο πολιτισμός μεταδίδεται. Η δημιουργικότητα καλλιεργείται. Δε χρειαζόμαστε άλλα αρχαία. Ούτε άλλη αποστήθιση. Με λίγα λόγια, θέλουμε περισσότερο Καποδίστρια και λιγότερο (μάλλον καθόλου) Όθωνα.

Πώς να αυτενεργήσεις σε αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον όταν η εκπαίδευση που λαμβάνεις είναι τόσο αντιπαραγωγική; Όταν αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις; Όταν δεν υπάρχει σαφής προσανατολισμός για το ποιες λύσεις απαντούν στα προβλήματα της εποχής μας;

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλές δημιουργικές φωνές, πολλά πνεύματα που είναι έτοιμα να προσφέρουν. Όλοι πρέπει να αξιοποιηθούμε, ο καθένας από το πόστο του, στα πλαίσια κεντρικών πολιτικών σχεδιασμών. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ανακάμψει και να πάει μπροστά.

Χρειάζονται απλές λύσεις σε απλά προβλήματα. Χρειάζονται νέες βάσεις για να υπάρξει ανάπτυξη και καλή ποιότητα ζωής. Και πάνω από όλα, χρειάζεται όραμα. Ασφυκτιούμε έτσι όπως είναι τα πράγματα. Μαραζώνουμε ενώ μπορούμε να δημιουργήσουμε.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Ποιο Κράτος Δικαίου;


Τι σημαίνει Κράτος Δικαίου;

Σημαίνει πως την πατρίδα μας δεν την κυβερνούν τα συμφέροντα αλλά οι νόμοι. Σημαίνει πως όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον Νόμο, ανεξάρτητα την τσέπη ή τις γνωριμίες μας. Σημαίνει πως οι κανόνες που ρυθμίζουν τη ζωή μας είναι ξεκάθαροι, γραμμένοι, ψηφισμένοι και διαφανείς.

Αντί για αυτό βλέπουμε ανθρώπους με υψηλές διασυνδέσεις και εκπροσώπους του οικονομικού κατεστημένου να καταπατούν τους νόμους του ελληνικού κράτους και να κερδίζουν χρήματα ανενόχλητοι με την βοήθεια των υψηλών τους γνωριμιών.

Οι νόμοι δεν τηρούνται από αυτούς που τους ψηφίζουν με αποτέλεσμα να αποθρασυνθούν άτομα που βρίσκονται εκτός των κέντρων λήψης αποφάσεων. Η οπλοχρησία από τον ειδικό φρουρό - αστυνομικό σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται. Οι εκβιασμοί που είδαμε στην υπόθεση Βατοπεδίου σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται.

Και βέβαια, η κρατική παράλυση ενώ στις πόλεις επικρατεί πολεμικό τοπίο απλά επισφραγίζουν την ανυπαρξία του Κράτους Δικαίου.

Και όλα αυτά ενώ μόλις χθες βράδυ ο υπουργός Εσωτερικών έλεγε με αυστηρό ύφος πως οι νόμοι θα τηρηθούν. Το μάθαμε πια. Όταν λέμε οι νόμοι θα τηρηθούν, εννοούμε πως οι νόμοι δε θα τηρηθούν. Απλά τα πράγματα. Οργουελιανά. Το άσπρο είναι μαύρο και το καλό είναι κακό.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε δίκιο όταν είπε πως η δολοφονία ήταν πλήγμα στο Κράτος Δικαίου. Δυστυχώς οι ισορροπίες δεν του επιτρέπουν να καταγγείλει την ανυπαρξία του Κράτους Δικαίου. Το κάνουμε εμείς λοιπόν.

Γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;


Οι καταστροφές είναι πρωτοφανείς. Πρωτοφανείς όμως είναι και οι λόγοι που μας οδήγησαν στην κατάσταση αυτή.

Τα τελευταία πέντε χρόνια συνεχώς αποκαλύπτονται σκάνδαλα απίστευτης προκλητικότητας. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση κέρδισε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Από τις τελευταίες εκλογές άλλαξαν πολλά. Και πρώτα πρώτα οι συσχετισμοί στο οικονομικό κατεστημένο της χώρας το οποίο στήριξε, και σε μεγάλο βαθμό στηρίζει ακόμα, την Νέα Δημοκρατία. Με τις αλλαγές που έγιναν στους συσχετισμούς μπορέσαμε και μάθαμε σκάνδαλα απίστευτης προκλητικότητας.

Ολόκληρη η Ελλάδα έγινε θεατής της πολυτελούς ζωής των υπουργών τη στιγμή που ο φορολογούμενος πολίτης σηκώνει βάρος ασήκωτο χωρίς να φαίνεται φως στο τούνελ της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα. Αντίθετα, το δημόσια χρήμα κατασπαταλείται από φαιδρές προσωπικότητες - "μοναχούς" σα να πρόκειται για το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου.

Αυτή η πολιτική και κοινωνική ανωμαλία είναι η αιτία των πρωτοφανών καταστροφών. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Οι καρέκλες δεν είναι για να πλουτίσουν οι φίλοι μας σε βάρος του δημοσίου, αλλά για να υπηρετείται ο ελληνικός λαός. Αντί για υπηρεσία, άνθρωποι που δεν πονάνε τον τόπο έχουν γαντζωθεί στις καρέκλες για να εξυπηρετούν συμφέροντα.

Τα πράγματα είναι απλά.

Ένας εμπαθής άνθρωπος άναψε το φιτίλι σκοτώνοντας εν ψυχρώ μια αθώα ψυχή. Πώς τόλμησε; Αφαίρεσε τη ζωή από ένα παιδί, κατέστρεψε την οικογένεια του παιδιού, κατέστρεψε τη δικιά του οικογένεια, την οικογένεια του συνεργάτη του, και έδωσε το έναυσμα για να καταστραφούν οι ελληνικές πόλεις και να χτυπηθεί ανεπανόρθωτα η Ελλάδα.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν μια στιγμή απίστευτης βιαιότητας. Αλλά οι αιτίες είναι βαθιές και αγγίζουν τους πάντες.

Τι γίνεται;


Η Ελλάδα παραλύει ακυβέρνητη, τα κτήρια καίγονται, και ένα νεκρό παιδί περιμένει να κηδευτεί.

Είναι σαφές πως οι υπουργοί της κυβέρνησης και ο πρωθυπουργός δεν έχουν τα προσόντα και τις ικανότητες που απαιτούνται για να κυβερνήσουν τον τόπο. Φοβούνται το πολιτικό κόστος και δίνουν εντολή στους αστυνομικούς να είναι αμέτοχοι παρατηρητές ενώ οι ελληνικές πόλεις είναι στο έλεος των κουκουλοφόρων.

Η ζημιά που έχει προκληθεί είναι ανυπολόγιστη. Δε μιλάμε μόνο για την καταστροφή της περιουσίας των πολιτών και του δημοσίου. Το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο, επειδή η αναρχία που επικρατεί βάζει την σφραγίδα της στην πορεία του τουρισμού και των επενδύσεων. Πολύ απλά: ποιος λογικός τουρίστας θα έρθει στην Ελλάδα τη στιγμή που υπάρχουν εξίσου όμορφες χώρες που παράλληλα είναι πιο φτηνές και με καλύτερη εξυπηρέτηση στον τουρίστα; Ποιος λογικός επιχειρηματίας θα έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα, τη στιγμή που οι κεντρικότεροι δρόμοι της πρωτεύουσας είναι ουσιαστικά απροστάτευτοι;

Η επανίδρυση του κράτους είναι γεγονός: όλα έχουν διαλυθεί, παράλυση επικρατεί σε όλα τα επίπεδα. Δεν κινείται τίποτα στο σύστημα.